OS KaiHun....สะพาน

เนื้อเรื่อง

       ที่เมืองกียา...

 

 "จงอินเมื่อไหร่ลูกจะมีคู่ครองสักทีปีนี้ลูกมีอายุ26ปีแล้วนะ พ่อกับแม่เลือกเจ้าหญิงจากหลายเมืองเข้ามาให้ลูกดูตัว
ลูกกลับไม่สนใจลูกไม่ได้ชอบผู้หญิงรึจงอิน"

 

 

 

คนเป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายเพียงคนเดียวของตนด้วยความไม่เข้าใจ ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เจ้าหญิงจากต่างเมืองแวะเวียนมา
ให้ลูกชายเพียงคนเดียวได้เยินโฉม แต่ทว่าคิมจงอินคนนี้กลับไม่สนใจ บ่อยครั้งที่ถูกคนเป็นพ่อสั่งให้ออกไปต่างเมือง

 

เพื่อประลองอาวุธกับเจ้าชายอีกหลายที่หลายถิ่น ให้เจ้าหญิงต่างเมืองได้เลือกคนที่แข็งแกร่งที่สุดมาเป็นคู่ครอง เจ้าชายจงอิน
กับเลือกที่จะแสดงอีกด้านของตนออกมาทั้งๆที่เจ้าชายจงอินชำนาญการใช้อาวุธพวกนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ เจ้าชายจงอินยังไม่

 

เจอคนที่ใช่ เจ้าชายจงอินไม่มีทีท่าว่าจะชอบเจ้าหญิงอะไรนั่น และคำว่าลูกชายของเราอาจไม่ได้ชอบผู้หญิงยังคงดังก้อง
อยู่ในหัวของคนเป็นพ่อกับแม่ตลอดเวลา ไม่ว่ายังไงจงอินก็ลูกชายของเรา

 

 

 

"ถ้ามันเป็นความสุขของเจ้า พ่อกับแม่ก็จะไม่ขัดใจ"

 

 

 

"ขอบคุณท่านพ่อกับท่านแม่มากที่เข้าใจข้า ข้าขอตัวไปเข้าป่าก่อน"

 

การสนทนาบนโต๊ะอาหารในยามเช้าได้จบลง เพียงเพราะอาหารเช้าในจานของตนเองหมดเจ้าชายรูปงามลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
โค้งเล็กน้อยให้ท่านพ่อกับท่านแม่ เพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทแล้วเดินห่างออกไป

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

  จงอินเลือกใช้ธนูในการเข้าป่าในครั้งนี้ สายตาคมหันไปมองม้าคู่กายที่ไม่ว่าจะกี่ศึกในอดีตจงอินก็มักออกไปกับเจ้าฟาซีเสมอ
ชายรูปงามลูบหัวฟาซีอย่างเบามือก่อนจะเอ่ยกับม้าสีเทาอ่อนรูปร่างสูงสง่าเบาๆ

 

 

 

 "เจ้านี่มันทนจริงๆฟาซี ข้าใช้งานเจ้าหนักหนานัก ไม่พอข้ายังเข้าป่าเกือบทุกวันอีก ก็เห็นจะมีแต่เจ้านี่แหละฟาซีที่อยู่กับข้า
คอยฟังข้าบ่น ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าคงหนีไปตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันแล้ว หึหึ"

 

องค์ชายรูปงามเอ่ยกับม้าคู่ใจอย่างขำขัน ระบายยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า....ขายาวก้าวขึ้นควบเจ้าฟาซีสองขากระทบกับข้างลำตัว
ม้าสีเทาอ่อนเบาๆ เจ้าฟาซีส่งเสียในลำคอ ออกมาฮึดฮัดก่อนจะออกเดิน

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 ดึกคืนเดียวกัน....

 

หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายที่เลอะไปด้วยเหงื่อไคลแล้ว เจ้าชายรูปงามเดินมานั่งลงที่เตียงนุ่มพร้อมกับหนังสือหนาๆในมือ
นั่งอิงหัวเตียงสักพักอ่านหนังสือที่ถือมา อ่านไปได้ไม่ถึงสองหน้า เจ้าชายจงอินเลื่อนตัวลงมานอนบนหมอน
แล้วเผลอหลับไปเพราะอ่อนเพลียจากการเข้าป่าล่าสัตว์ทั้งวัน

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

ม้ารูปร่างสง่าลอยลงมาจากเบื้องบน เจ้าชายจงอินได้แต่ยืนมองจากที่ไกลๆ
จากไกลม้าตัวนั้นก็ลอยต่ำลงมาเรื่อยๆ

 

 

 

 "ฟาซีนั้นใช่เจ้าหรือเปล่า ฟาซีข้ากำลังเรียกเจ้าอยู่ ฟาซี!!!!!!"

เจ้าชายจงอินยืนนิ่งเพียงเพราะม้าตรงหน้าไม่ใช่ฟาซีที่เขาเอ่ยเรียก

 

 

 

"ข้าไม่ใช่ฟาซี ข้า...ยูนิคอร์นสีรุ้ง เจ้าชายจงอินได้โปรดช่วยข้าด้วย"

ยูนิคอร์นสีรุ่งเอ่ยเสียงแผ่วเบามองเจ้าชายรูปงามตรงหน้า

 

 

 

"ช่วยเจ้า ทำไมข้าต้องช่วยเจ้า มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้างั้นรึยูนิคอร์นสีรุ้ง"

เจ้าชายรูปงามเอื้อมมือออกไปหวังจะลูบหัว แต่ทว่ายูนิคอร์นสีรุ้งกลับถอยห่างออกไป
เจ้าชายได้แต่มองการกระทำของยูนิคอร์นสีสวยด้วยความมึนงง

 

 

 

"ข้าถูกพ่อมดสีน้ำตาลสาปให้กลายเป็นยูนิคอร์นสีรุ้ง"

ยูนิคอร์นสีรุ้งก้มหน้าลงด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

 

 

 

"เจ้าเป็นมนุษย์"

เจ้าชายเลิกคิวมองยูนิคอร์นอย่างสงสัย

 

 

 

"ใช่แล้วเจ้าชายจงอิน ก่อนหน้านี้ข้าเคยเป็นมนุษย์ ข้ามีนามว่า เจ้าชายโอเซฮุน

ข้าถูกพ่อมดสีน้ำตาลสาปด้วยความอิจฉาเพราะข้ารูปงามและดูโดดเด่น พ่อมดสีน้ำตาล

 

ส่งข้าขึ้นไปตามสายรุ้งงามแล้วอยู่บนปุยเมฆนั่นมาหลายเดือน"

 

 

 

"ข้าจะช่วยเจ้าได้เยี่ยงไรยูนิคอร์นสีรุ้ง"

เจ้าชายจงอินก้มลงใช้ความคิดพรางเงยหน้าขึ้นมองยูนิคอร์นสีรุ้ง

 

 

 

"เจ้าชายจงเข้าป่าแล้วไปทางทิศเหนือ กระท่อมของพ่อมดสีน้ำตาลอยู่กลางป่าลึกต้นไม้ใบไม้ที่นั้นจะเป็นสีน้ำตาล
ทุกๆสรรพสิ่งที่อยู่ในระแวกของพ่อมดล้วนแล้วแต่เป็นสีน้ำตาลพอถึงแล้วเจ้าชายจงอิน จงหลอกถามวิธีแก้คำสาป
จากพ่อมดสีน้ำตาลด้วยเถิด"

 

 

 

"ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าชายเซฮุนข้าจะลองดู"...................

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 

 

.

 

  เจ้าชายจงอินตกใจเพียงแค่เสียงไก่ขันในยามเช้า นี่ข้าฝันไป ฝันไปงั้นหรอ มันช่างเป็นความฝันที่เสมือนจริงเหลือเกิน

 

.

 

 

 

"เจ้าชายเซฮุนเป็นที่กล่าวขานกันในเรื่องการใช้อาวุธไม่ถนัด ด้วยรูปร่างที่สง่างามและดูเย่อหยิ่งทำให้เจ้าชายเซฮุน
เป็นที่หมายปองของเจ้าหญิงหลายองค์จากต่างเมือง และทุกครั้งที่มีงานประลองเลือกคู่เจ้าชายเซฮุนก็จะมาร่วมทุกครั้ง
แต่ทว่าองค์หญิงจากเมืองนั้นๆต้องผิดหวังไปตามๆกัน เพราะไม่ว่าจะเป็นธนู ทวน หรือ ดาบ เจ้าชายเซฮุนทำมันออกมาได้ไม่ดีนัก
และมีคะแนนน้อยรองลงมาจากเจ้าชายจงอิน ด้วยรูปลักษ์และนิสัยส่วนตัวทำให้เจ้าชายจงอินลอบมองเจ้าชายเซฮุนอยู่บ่อยครั้ง
ไม่สิมันแทบจะทุกครั้งที่ได้เจอกันเลยต่างหาก"....

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 เจ้าชายรูปงามลุกขึ้นมานั่งใช้ความคิดชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจลุกออกไปจากเตียงนุ่ม

 

 

 

.

 

 จงอินนั้นลูกกำลังจะไปไหนทำไมลูกถึงได้เอาเสบียงไปเยอะแยะแบบนั้นล่ะ พอสิ้นเสียงของคนเป็นแม่เจ้าชายจงอินหันไปมอง
แล้วยิ้มบางๆออกมา ท่านแม่ข้าจะเข้าป่าไปตามหาพ่อมดสีน้ำตาล เพื่อคลายปมบางอย่างท่านแม่อย่าห้ามข้าเลย
ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมา เจ้าชายจงอินมองใบหน้าหวานของท่านแม่ก่อนจะเข้าไปสวมกอด คนเป็นแม่เห็นแบบนั้นแล้ว
จึงทำได้แค่กอดตอบ บอกให้ลูกชายเดินทางปลอดภัย ท่านแม่ข้าฝากบอกท่านพ่อด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วงข้า
อีกไม่กี่วันข้างหน้าข้าจะกลับมา เจ้าชายรูปงามกอดคนเป็นแม่แล้วละออก ก่อนจะเดินลับออกไปกับเจ้าฟาซี

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

  สี่วันในการเดินทาง เพลลานี้เจ้าชายจงอินได้มาถึงกระท่อมกลางป่าของพ่อมดสีน้ำตาลแล้ว เจ้าชายรูปงามผูกมัารูปร่างสง่า
ไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่สีน้ำตาล หน้ากระท่อมของพ่อมด ลูบหัวเจ้าฟาซีเบาๆทว่าภายในใจยังคิดไม่ตกว่าจะใช้วิธีไหนเพื่อให้พ่อมดสีน้ำตาล
ยอมบอกวิธีแก้คำสาปของยูนิคอร์นสีรุ้ง ขายาวก้าวไปข้างหน้าอย่างกังวลจนมาหยุดยืนนิ่งหน้าประตูไม้ เจ้าชายจงอินเอื้อมมือออกไป
เคาะประตูเพียงสองครั้ง พ่อมดสีน้ำตาลไม่ปล่อยให้เจ้าชายจงอินได้รอนาน ประตูไม้ก็ถูกเปิดออก

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

   เจ้าเป็นใครกัน พ่อมดสีน้ำตาลเอ่ยถามเจ้าชายจงอินด้วยความสงสัย เจ้าชายจงอินยิ้มรับก่อนจะเอ่ยตอบ
ข้าเป็นเจ้าชายมาจากแดนไกลข้ามาตามหาพ่อมดสีน้ำตาลผู้ชาญฉลาดท่านพอจะรู้จักไหม

พ่อมดสีน้ำตาลได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงดังลั่น "ข้านี่แหละพ่อมดสีน้ำตาลผู้ชาญฉลาด เจ้ามีอะไรรึ"
 

เจ้าชายจงอินยังคงยิ้มอ่อนตอบกลับไป
"ข้าแค่สงสัยว่ายูนิคอร์นสีรุ้งมีจริงรึไม่หรือเเป็นแค่เรื่องเล่าจากในนิทานแต่ข้าคิดว่าท่านคงไม่รู้หรอกใช่ไหมท่านพ่อมดสีน้ำตาล"

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆ ท่านมาถูกที่แล้วล่ะ ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะว่ายูนิคอร์สีรุ้งมีจริงหรือไม่ ข้านี้แหละรู้ดีว่ายูนิคอร์สีรุ้งมีจริงเพราะข้า
ได้สาปเจ้าชายเซฮุนให้เป็นยูนิคอร์สีรุ้งงาม" อ้ออย่างนี้นี่เอง งั้นท่านก็คงลืมวิธีแก้คำสาปแล้วน่ะสิเพราะนี่ก็นานมากแล้ว
ที่ท่านได้สาปเจ้าชายเซฮุนให้เป็นยูนิคอร์สีรุ้ง ข้าไม่มีวันลืมหรอกข้าจะบอกให้ท่านได้ฟัง "ยูนิคอร์นสีรุ้งต้องได้ ดื่มน้ำค้างจากใบหญ้า
วันไดเกิดรุ้งบนฟ้า เดินข้ามสะพานรุ้งไป นำน้ำค้างนี่ให้ดื่ม ก่อนสิ้นแสงแห่งตะวันแล้วยูนิคอร์นสีรุ้งนั้นจะกลับเป็นเจ้าชายรูปงาม"
      อ้อข้ารู้แล้วว่าท่านไม่ได้ลืม ท่านพ่อมดสีน้ำตาลท่านช่างชาญฉลาดสมคำร่ำลือจริงๆ ข้าไปล่ะ ว่าจบเจ้าชายจงอิน
เผลอกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนพ่อมดสีน้ำตาลได้แต่มองแผ่งหลังกว้างของเจ้าชายรูปงาม
ที่กำลังเดินห่างออกไปอย่าง งงๆ

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

  วันแล้ววันเล่าที่เจ้าชายจงอินเฝ้าเก็บน้ำค้างในยามเช้าจากใบหญ้า จากวันกลายเป็นอาทิตย์
เพลานี้เจ้าชายจงอินมีน้ำค้างมากพอที่จะให้ยูนิคอร์นสีรุ้งได้ดื่ม จากนี้ก็เหลือแค่รอเวลาที่สายรุ้งทอแสง
ระหว่างที่รอเจ้าชายจงอินยังคงเก็บน้ำค้างจากใบหญ้าไม่มีเลิกลา วันแล้ววันเล่า วันแล้ววันเล่า สายรุ้งก็ยังไม่ทอแสงมา

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 แล้ววันนี่ก็มาถึง เจ้าชายจงอินลูบหัวฟาซีอย่างอ่อนโยนพร้อมพูดกับม้าตัวเก่งเบาๆ "งานนี้เจ้าต้องช่วยข้าแล้วล่ะฟาซี"
หมดคำพูดเจ้าชายจงอินขึ้นควบเจ้าฟาซีแล้วเดินไปยังต้นทางของสะพานสีรุ้งที่ทอดลงมา ใช้เวลาไม่นานเจ้าชายจงอินกับเจ้าฟาซี
ก็ยืนอยู่บนปุยเมฆนุ่ม เจ้าชายรูปงามก้าวขาเพื่อลงจากหลังเจ้าฟาซีก่อนจะมองไปรอบๆตัว

 

 

 

 "ยูนิคอร์นสีรุ้งเจ้าอยู่ที่ไหนกัน ข้ามาแล้วยูนิคอร์นสีรุ้ง"

 

 

 

 "เจ้าชายจงอินข้าอยู่นี่แล้ว ข้าไม่คิดว่าเจ้าชายจะมาจริงๆ"

 

สิ้นเสียงของยูนิคอร์นสีรุ้ง เจ้าชายจงอินเผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างชอบใจ มือหนาคว้ากระบอกใส่น้ำค้างจากใบหญ้าขึ้นมา
ให้ยูนิคอร์นสีรุ้งได้ดื่ม ตามที่พ่อมดสีน้ำตาลบอก ทันไดนั้น.......ยูนิคอร์นสีรุ้งก็กลับกลายร่างเป็นเจ้าชายเซฮุนผู้สง่างาม
เจ้าชายเซฮุนไม่รอช้าโผเข้ากอดเจ้าชายจงอินด้วยความดีใจ "ขอบคุณนะจงอินถ้าไม่ได้ท่านข้าคงแย่แน่ๆ ขอบคุณจริงๆ"

เซฮุนกระชับกอดให้แน่นขึ้นปากก็เอาแต่พูดขอบคุณคนในอ้อมกอดไม่หยุด จงอินกอดเซฮุนตอบลูบแผ่นหลังบางอย่างเบามือ

 

 

 

"ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไร.....เซฮุนเพื่อท่านเรื่องแค่นี้ข้าทำได้ ข้าอยู่ข้างๆท่านแล้วไงข้าอยู่นี่แล้ว"  

 

 

 

"เจ้าชายจงอิน"

 

เซฮุนยิ้มกว้างออกมาจนตาปิด ร้อยยิ้มแบบนี้ทุกครั้งที่ได้เห็น จงอินใฝ่ฝันอยากจะครอบครองเจ้าของมันเหลือเกิน

 

 

 

ทั้งคู่ผละออกมาสบตาซึ่งกันและกัน เมื่อสิ่งที่ทั้งคู่ต่างโหยหาได้มายืนอยู่ตรงหน้า เมื่อสิ่งที่เคยคิดว่าอยากจะครอบครองนั้นสมใจ
อย่างที่เคยหวัง ไม่คิดไม่ฝันด้วยซ้ำไปว่าเซฮุนจะมายืนอยู่ตรงหน้า จงอินก้มลงมาประทับจูบเพียงแผ่วเบาบนกลีบปากบางสีชมพู
ละออกมากระซิบที่ข้างหูคนตัวบางช้าๆ "เซฮุนได้โปรดกลับเมืองกับข้าเถิด" คนที่ฟังอยู่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาต่อจากคำถามนั่น
เซฮุนได้แต่พยักหน้ารัวๆพร้อมกับร้อยยิ้มที่หน้าหลงไหลแทนคำตอบ เมื่อคนถามพอใจในคำตอบ ทั้งคู่พากันออกเดินทาง
มุ่งหน้าไปยังเมืองของเจ้าชายจงอินทั้นที ส่วนพ่อมดสีน้ำตาลเพลานี้ได้มลายกลายเป็นควันสีน้ำตาลเพราะคำสาปของตนถูกทำราย
ด้วยความรักที่คนทั้งสองต่างโหยหา

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

 นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่เห็นลูกชายของเรายิ้มออกมาอย่างสดใสและจริงใจ นั้นสินะข้าก็คิดเช่นนั้น ลูกดูมีความสุขกับเซฮุน
คนรักของลูกมาก หลังจากทำศึกครั้งก่อนข้าก็ไม่เห็นจงอินยิ้มอีกเลย มเหสีข้าดีใจเหลือเกิน    "ค่ะท่านพี่"...

 

 

 

.

 

 

 

.

 

 

 

เมื่อสิ้นศึกครั้งก่อนเจ้าชายเซฮุนได้หายตัวไป ที่ลานประลองเลือกคู่หลายต่อหลายครั้งเจ้าชายเซฮุนก็ไม่มาเข้าร่วม
จากคนที่เคยยิ้มแย้มกับดูเศร้าหมองลงเพียงเพราะคนที่ชื่อเซฮุนหายไป แต่ตอนนี้มันไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว เจ้าชายเซฮุนกลับมา
และการกลับมาในครั้งนี้ ก็ทำให้เจ้าชายตัวหนาผิวสีเข้มรูปร่างสง่างามคนนี้มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขอีกครั้งหนึ่ง

 

 

 

"โอเซฮุนคือความสุขที่หายไปของผมซึ่งผมก็มั่นใจว่า ผมคือคนที่เขารอและตามหาเหมือนกัน"

 

 

 

.

 

"เมื่อจงอินบอกรัก เซฮุนต้องเงียบแล้วฟัง ...... คิมจงอินโคตรรักโอเซฮุนเลย" #เสยผมยิ้มหล่อ

 

 

 

"บ้าเขินหมดแล้วเนี่ย >< โอเซฮุนก็รักคิมจงอินไม่น้อยไปกว่าใครหรอกน่าาาาาา" #ยกยิ้มแก้มแดง

 

.

 

 

 

.....................................................THE END