คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กระซิบและบอกชื่อ
ในไม่ช้าก็ครบทุกคนจากการสุ่มเอาแค่20คนแรกที่เข้าร่วมเกม เซโตะยื่นพิงกำแพงพลางถอนหายใจข้างๆ เรกะที่อาการหนักพอกัน
"เรกะ ตานี่ฉันขอไม่แข่งกับนายได้ไหม"เซโตะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเต็มใจเล็กน้อย ส่วนเรกะก็ถอนหายใจเช่นกัน
"เซยังไงครั้งนี้ ฉันก็คิดจะยอมอยู่แล้ว แต่พอนายพูดอย่างนี้....ฉันคิดว่าฉันชนะแล้วล่ะเซ"เรกะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดวงตาจ้องไปที่หญิงคนหนึ่งที่ค่อนข้างท่วมเลยทีเดียว ดูซุ่มซ่ามเมื่อเธอเผลอล้มหลายครั้งตั้งแต่ขึ้นเวที
"เรกะนายยังดีที่เป็นผู้หญิง แต่ฉันนี้สิ...ทอม"เซโตะพูดน้ำเสียงอ้อน
"เซยังไงนายต้องแพ้จะสนอะไร นายก็อยู่เฉยๆซะสิ"เรกะพูดดูถูกเซโตะที่เหมือนได้ยาชูกำลังชั้นดีกระตุ้นในส่วนของจิตใจที่เตรียมรบ
"แล้วนายจะเสียใจที่พูดอย่างนี้"เซโตะพูดพลางมองเรกะครั้งสุดท้ายก่อนเดินไปหาเรย์เพื่อนที่ยืนยิ้มอยู่ในกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"เรามาเริ่มดีกว่าครับ ผู้ที่ไม่ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกรุณาถอยหลังไปหน่อย ต่อไปจะเป็นคาถาโบราณที่จะส่งทุกคนสู่งานเต้นรำ"เอริกบอก"เริ่มเลยครับ เรน่า"
"ค่ะ ค่อยดูนะคะฝ่ายหญิงของเราจะเปลี่ยนไปขนาดไหน เราไม่แนะนำให้ใช้คาถาโบราณพร้ำเพร
ฝ่าย หญิงจะตอบพูดคุยได้ต่อเมื่อฝ่ายชายรู้แล้วแต่ไม่ยอมเอ่ย แต่จะพูดได้เพียงเกี่ยวกับการเต้นรำเท่านั้นคะ เริ่มเลยแล้วกัน"
อา... เซน... เวย์... เกป... ราโคต้า...
คาถาโบราณทำงาน พาผู้ที่อยู่ในเขตเวทย์ไปอยู่ในงานเต้นรำที่มืดครึมไปหมด มีพรมสีฟ้าคราม มีโคมไฟเพดานสีทองหมุนเกลียวส่องแสงอ่อนๆไปเรื่อยๆ
ทุกคนอยู่ในชุดราวเจ้าชายเจ้าหญิงที่โดดเด่นไม่แพ้กัน ผู้หญิงมากหน้าหลายตาดูราวกับว่าเป็นนางฟ้าเพียงแต่ขาเกิดอาการชา ราวกับว่าต้องรอให้ชายมาขอเต้นรำก่อนมีเสียงดนตรีเบาๆช้าๆสร้างบรรยากาศอยู่
เรย์ก้าวเท้าไปราวกับสัมผัสได้ว่าไอซ์อยู่ไหน ต่างกับเซโตะที่ยืนกวาดตามองหาคู่ที่น่าจะเป็นจุดเด่นในหมู่หญิงสาว
เรกะขอเต้นรำกับหญิงในชุดราตรีสีชมพูอ่อนหวานเป็นประกาย ร่างของเธอราวกับขยับตามเพลงไปเอง เธอไม่สามารถแสดงสีหน้าปฏิเสธอะไรได้เลยนอกจากยิ้ม
เกมเริ่มไม่ใช่หมูๆแล้วเมื่อฝ่ายหญิงไม่สามารถบอกใบ้อะไรได้เลยกับฝ่ายชายที่เปลี่ยนคู่ไปเรื่อยๆ แล้วเสียงหนึ่งทำให้เซโตะหันไปมองทันที
เฮอ...
เสียงถอนหายใจที่เซโตะคิดว่ามีผู้หญิงไม่กี่คนที่จะลำบากใจกับการเต้นรำกับผู้ชายเว้นแต่ว่ามันน่าเบื่อจริงๆแต่ในบรรยากาศชวนเพ้อแบบนี้มีเพียง
...ทอม...
...เท่านั้นแหละที่เบื่อ...
เซโตะรีบก้าวเท้าไปหาเสียงถอนหายใจเมื่อกี้อย่างแน่ใจในเสียงที่ดังมาเข้าหู แต่แล้วเซโตะก็มาถึงที่ระเบียงต้นกำเนิดเสียงถอนหายใจกลับพบหญิงสาวผู้สวยสง่าตรึงสติสมองให้หยุดทำงานชั่วขณะ
เรย์ที่เดินไปยังใจกลางวงเต้นรำแล้วยื่นมือขอเต้นรำในที่สุด หญิงในชุดกระโปรงยาวสีขาวยิ้มที่ดูจริงใจทำให้เรย์หยุดชะงักไปเลย
"ไอซ์"เรย์พูดกับหญิงผู้นั้นเบาๆ"เธอคือไอซ์ใช่ไหม"
เธอดูเหมือนจะเอ๋ยปากพูดแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดมาเลยปากที่ไม่ขยับ
ทำไห้เดาไม่ถูกว่าจะพูดอะไร
"งั้นขอเต้นรำไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน"เรย์ที่ยิ้ม เธอยื่นมือจับตั้งท่าเต้นรำที่ไปช้าๆฟังเพลงแบบคลาสสิกเป็นทำนองที่สะกดความคิดสมองโปร่งออกจะกรวงเบาวิวตามลมด้วยซ้ำหยุดความคิดในเรื่องวิชาการจนหมดสิ้น
เซโตะที่เริ่มตั้งสติได้ก็เริ่มชักไม่แน่ใจแล้วว่าทอมจะกลายเป็นกุลสตรีที่เต็มไปด้วยความเป็นหญิงเกินอัตราส่วน ราวกับฟ้าที่สูงเกินจะไขว่คว้ากับเหวที่ลึกน่าดูตกไปคงตายคาที่ทันทีแบบไม่ต้องคิด
ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเซโตะ ริมฝีปากที่เล็กบาง ร่างที่มีส่วนโค้งเว้าเป็นสัดส่วนที่ชัดเจน ชุดเกาะอกสีขาวเข้ากับสีผิวเนียนขาวอมชมพูอ่อน จมูกเล็กเข้ากับโคร่งหน้าตาสีฟ้า ผมถักเปียเล็กๆ 2เส้นถูกรวบเก็บไว้หลังใบหูนอกนั้นปล่อยยาวถึงหลังสีน้ำตาลออกสีทองเมื่อเจอแสง
"เต้นรำกันสักเพลงนะครับ"เซโตะโน้มตัวขอเต้นรำกับหญิงสาวผู้นั้นอย่างสุภาพ
"เออ..."ฝ่ายหญิงทำหน้าราวตกใจนิดๆ เอานิ้วมือแตะริมฝีปากราวกับจะสื่อออกไปว่า 'ชวนฉันหรอ'
เซโตะที่ยืนปั้นหน้ายิ้มแต่ในใจกลับคิดว่าเธอคงไม่ยอมดูเธอไม่เต็มใจเอาซะเลยและอารมณ์ที่สื่อออกมาดูเบื่อกับบรรยากาศที่เป็นอยู่ด้วยซ้ำ ทุกอย่างดูไม่เต็มใจที่จะเอื้ออำนวยให้เธอตอบตกลงเลย
"คือ..."เธอทำท่าทางจะเอ๋ยปากตอบ
'ดูเหมือนผมจะกดดันคุณมากเกินไป'เซโตะยังคงทำหน้ารอคำตอบทั้งทีใจรู้คำตอบอยู่แล้วแม้มันจะเป็นการคาดเดาก็เถอะ
"ก็ได้ค่ะ แต่ฉันเต้นรำไม่เป็นนะ"เธอตอบอย่างอายๆ
คราวนี้เซโตะถึงกับยิ้มออกเลยทันทีที่จบประโยคคำตอบ
"เพลงช้าอยู่แล้ว เริ่มจากจังหวะง่ายล่ะกันนะครับ"เซโตะพูดเบาๆราวกระซิบข้างหูเธอ เซโตะค่อยๆสอนง่ายๆก่อน ซึ่งเธอก็ดูเป็นอยู่บ้างแล้ว เซโตะเริ่มลืมว่าเขากำลังเล่นเกมอยู่ หลายสิ่งหลายอย่างบอกว่า เขาเจอคู่แล้วแต่เซโตะไม่สนใจเลย ว่าโชคเข้าข้างเขาจริงๆโดยไม่รู้ตัว
ต่างจากเรย์ที่เต้นรำไปแต่ใจจริงยังคงลังเลในคู่ที่เข้าเต้นรำด้วย เรย์ที่พยายามจะหาสิ่งที่จะเป็นเฉพาะของไอซ์เท่านั้น สมองที่ปวดก็ถี่ขึ้นทุกครั้งที่ฝืนคิดเกินไป
เรกะที่ดูเหมือนจะยังหาคู่ไม่เจอเธอคงไม่มาซุ่มซ่ามให้เห็นในงานด้วยเหตุที่ว่าพอเวทย์ยังคงทำงานปกปิดนิสัยหรืออะไรที่จะทำให้เด่นเกินไป แต่ในกรณีที่เสียงถอนหายใจของ คีต้า โผล่มาเป็นเพียงเสียงเบาๆที่ไม่เด่นไปทั่วงาน หรือทุกคนรู้สึกได้เด่นชัดเกินไป
เค... ชายใส่แว่นดูสง่าไปจับคู่กับฝ่ายหญิงในชุดกระโปรงลายการ์ตูนเล็กๆมีผ้าโผล่ออกมาเป็นลูกไม้บางๆ เธอดูน่ารักมากกว่าที่จะเรียกว่าสวยในบางมุมมอง ประดับด้วยสร้อยเป็นโซ่เล็กๆ กำไลเป็นโซ่เช่นกันแต่ห้อยกางเขนเหล็กมาด้วย ผมปลิวไสวทั้งสองฝ่ายเพราะทั้งสองอยู่ที่ริมระเบียงอีกฝั่งกับเซโตะ ผมขาวของเคยาวแตะไหล่ กับผมสีน้ำตาลออกทองแดงของเธอ
รอยยิ้มของเธอดูสดใสและมีความสุขทุกครั้งที่จ้องมองริมฝีปากนั้น เค...คงรู้แล้วล่ะว่าคู่ของเขาก็คือหญิงตรงหน้านั้นเอง
เรกะที่ตัดสินใจดูคนที่ดูเหมือนที่สุดในงานก็เป็นหญิงสาวที่ดูไม่มีความมั่นใจทั้งทีหน้าตาเธอดูสวยมากจนคนแล้วคนเล่าก็ไม่กล้ามาขอเต้นรำ
"เธอนะมาเต้นรำกันซิ"เรกะพูดสั้นๆเรียบๆด้วยน้ำเสียงปกติของเขา
เธอยิ้มแล้วลุกขึ้นขึ้นราวกับรอให้ขอเต้นรำตั้งนานแล้ว
...เมื่อยอมเปิดใจ ทุกสิ่งก็เปลี่ยนแปลงได้ เมื่อปิดตาย ทุกอย่างยังคงหยุดนิ่งและคงที่ไม่แปรเปลี่ยนไป...
เสียงแววในหัวเซโตะเสียงผู้หญิงดังซ้ำสองสามทีก็หายไปราวกับวิญญาณมากระซิบบอกใบ้อะไรบ้างอย่างให้เขารู้ เซโตะตัดสินใจเลือกเธอกระซิบเบาๆว่า
"โฮเอดะ เซโตะ"
ในเวลาเดียวกัน เรย์ก็ลองเสี่ยงทายกับการบอกชื่อตนกับหญิงที่เป็นคู่เต้นรำด้วย
"เรย์ สเตสบาว"
และในขณะเดียวกัน
"เรกะ เอเดน"
"เรฟโนวาล เคฟวิล" เค... ชายใส่แว่นเอ่ย
จากคนเขียน...
คงต้องพักหน่อย กิจกรรมเยอะจริงๆ ยังไงก็มาแนะโน้นตินี้เยอะๆนะ
จะแนะนำนิยายมาด้วยก็ดีนะ
che
ery
ความคิดเห็น