Timeup

ลำดับตอนที่ #5 : จุดเริ่มต้นแห่งเวลา

          “เรย์...เซโตะ”เสียงดังแววมาจากข้างหลัง ทำให้ทั้งคู่หันไปมอง กลับเจอกับครูคุมสอบที่เรย์เจอในชุดครูคุมสอบกลุ่มสุดท้ายก่อน“ไงสอบผ่านไหม”

           
            “สอบผ่านครับ”เรย์ตอบแล้วหันไปบ่นพึมพำ”แล้วครูทำไมรู้จักกับผมและเซโตะตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”

“เดี๋ยวถ้าได้ไปหออลูวิทย์ก็แวะมาบ้างนะฉันชื่อเรดไปล่ะนะ”ครูเรดขอตัว

           
            “ต้องเรียนกับครูคนนี้จริงหรือวะ”เสียงชายข้างเรย์พูดเบาๆ  พอเรย์หันไปก็พบกับชายหนุ่มผมสีดำตั้งชี้โน่นชี้นี่ยาวถึงไหล่สีดำเงา แววตาสีม่วงที่ดูเชื่อมั่นในตัวเอง ใส่เสื้อยาวสีขาว กางเกงยีน มีผ้าคลุมผูกติดอยู่ยาวถึงเท้าสีดำราวนักเวทย์ในยุคโบราณใส่รองเท้าแตะ มีเข็มปักตามผ้าคลุมนั้นขนาดเล็กถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็น

           
            “อ้าว...แลนด์โผล่มาอย่างนี่อีกล่ะหัวใจจะวาย”เรย์ทัก

           
            “ก็ฉันทักแล้วนะโว้ย”แลนด์โวยวายกลับ

            “ไปอารมณ์เสียมาจากไหนล่ะ”เซโตะเอ๋ยถามก่อนเรย์จะขยับปากถามในทำนองเดียวกันเองที่เซโตะพูดไป

           
            “ก็ไอ้ชินน่ะสิดันไปเอาข้อมูลฉันสลับกับไอ้หน้าไหนไม่รู้ที่สอบตก...ไม่รอบคอบอะไรเลยให้ตายเถอะ”แลนด์ระบายออกมา

“ไม่น่าล่ะ...ร้อนรนเหมือนโดนไฟรนก้นเลย”เซโตะตอบเสียงเรียบๆ

           
            “เออ...ไม่เถียงหรอก...ไม่เก่งเหมือนแกนี่ไอ้เซโตะ...อย่าล้มบ้างละกัน...ฉันนี่แหละคนแรกเลยที่รอซ้ำเติมเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู”แลนด์ประชด ก่อนจะจู่โจมกลับไปบ้างโดยไปเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเรย์แทน   “แล้วไอซ์ของแกล่ะอยู่ไหน”

“ไหงมาลงที่ฉันเนี่ยแลนด์”เรย์บอกด้วยน้ำเสียงหวาดๆ

“เมื่อกี้พูดอะไรกันหรอค่ะ”ไอซ์พูดขึ้นเล่นเอาเรย์หัวใจแทบวาย

            แล้วฟ้าก็มืดลงแทนที่จะสดใสตามปกติของฤดูร้อนที่มักมีแต่แดด ฝนเริ่มตกลงมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง

           
-ซ่า...-

           
            ที่แปลกก็คือทำไมเวทย์อันทรงพลังถึงปล่อยให้ฝนผ่านเข้ามาได้ทั้งที่นักปราญช์และนักเวทย์หลายพันคนลงเวทย์ไปแล้วทุกๆปี

ครืน...

           
            เสียงฟ้าร้องก้องทั่วโรงเรียนเสียงอันน่ากลัวคำรามเมฆหมอกก่อตัวราวถูกจับดึงให้มารวมกันเป็นกลุ่มก้อนสีเทาคล้ำๆ

เปรี้ยง...!

           
...ตำนานอัคคีแห่งจิตวิญญาณได้ตื่นขึ่นแล้ว...

           
            เสียงร้องโหยหวนไปทั่วเสียงวิญญาณที่กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหลากเสียงหลายภาษา ทุกอย่างเริ่มมืดลง โรงเรียนไฟดับเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก่อตั้งมา ทุกสร้างความหวาดกลัวแก่ทุกคนในอาณาเขตโรงเรียน 

          แต่กลับมีหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของผู้คนที่พากันหนีฝน เธอกลางบาเรียสีม่วงออกกันฝนไว้โดยไม่ใช้ร่ม หน้าตาสวยพอๆกลับไอซ์ผมสั้นแค่ไหล่สีน้ำตาลแดงมีเปียเล็กๆยาวพาดหลัง นัยน์ตาตาจ้องที่ท้องฟ้าอันมืดครึมนั้นนิ่งสงบอยู่เงียบๆ  ผิวขาวอมชมพูดูเปล่งออกมาเมื่อแขนเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ เธอก้มหน้าพลางถอนหายใจช้าๆ มือถูกปล่อยตามสบายไม่เกร็งฝืน

เธอใส่ชุดกระโปรงยาวถึงแค่เหนือหัวเข่าเล็กน้อยมีสายผูกระหว่างเสื้อกับแขนไว้

ชุดสีชมพูอ่อนๆบางๆมีสร้อยเป็นตุ๊กตาหนูขนาดเล็ก ริมฝีปากอิ่มเอิบน่าสัมผัสสีชมพูเช่นกันทำให้ดูอ่อนโยนและอ่อนหวาน ทันใดนั้นสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ...

           
            ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหวเว้นแต่เธอ  และบางสิ่งบางอย่างยังขยับได้เรย์ เซโตะ แลนด์ มองดูรอบๆที่หยุดนิ่งไม่ไหวติ่ง แม้แต่เม็ดฝนก็หยุดกลางอากาศ แล้วที่ขยับอยู่ทั้งเรย์ เซโตะ แลนด์ต่างนอนหมดสติอยู่ที่พื้น ท่ามกลางฝูงคนที่มุ่งดู

            ในอีกมุมหนึ่งของโรงเรียนมีเงาในซอกตึกเล็กๆ เงานั้นจับจ้องที่เซโตะไม่วางตาเงานั้นเผยยิ้มมาเล็กน้อยก่อนหายตัวไปในพริบตาเดียว

            ฝนหยุดตก ไฟฟ้าโรงเรียนเริ่มเดินตามปกติ ท้องฟ้ากลับมาใสเช่นเดิม เธอผู้นั้นที่ขยับได้ตอนเวลาหยุดครั้งก่อน เธอนั่งที่ชิงช้าใกล้กันกับที่เธออยู่เธอก้มหน้าลงอย่างหมดแรงไร้ซึงกำลังใดๆเลยแม้แต่น้อย

           
            “เป็นไงบ้าง...ซี”ชายข้างๆโผล่มาตอนไหนจากไหนก็ไม่รู้ เขาใส่ชุดนักเรียน มีหมวกฮูดกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินกับเสื้อสีขาวมีปกมีกระดุมที่ติดครบใส่ไว้ในกางเกง มีหัวเข็มขัดตราโรงเรียนโรไมตี้รูปคฑาโบราณเป็นเข็นนาฬิกา ใส่นาฬิกาข้อมือสีขาว แบบดิจิตอลที่มีเพียงหกปุ่มหลัก ชายผู้นี้ตาสีดำขลับ เช่นเดียวกับผมของเขา มีจมูกเล็กโด่งเล็กน้อย ริมฝีปากบางเรียบทำให้ดูเป็นคนที่ไม่พูดมากนัก

“ก็ดี...ฉันยังไหวไม่ต้องห่วง”เธอพูดเสียงเรียบ ถือตัวดูหยิ่ง

           
            “...”ชายคนนั้นไม่พูดอะไรต่อ เดินจากไปอย่างไม่รีบเร่ง

           
            เธอฝืนจนร่างกายทนไม่ไหว ตาเริ่มหุบลงด้วยความอ่อนแรงที่จะเคลื่อนที่หรือแม้แต่อยู่เฉยๆก็คงไม่รอด เธอก้มหน้าลงมองพื้นอย่างลายตา ในที่สุดก็ถึงขีดจำกัดของร่างกายเธอเอง เธอหมดสติทั้งที่ยังนั่งอยู่บนชิงช้า รอบข้างไร้ซึงคนสนใจ

           
            มีชายอีกคนเดินมาเขาใส่แว่นตาขอบฟ้าเล็กแต่แข็งแรงอยู่ในชุดเสื้อขาวกางเกงขาสั้นสีดำถือหนังสือผมยาวถึงไหล่สีน้ำตาลมองเธอผู้นั้นที่หมดสติ

“ซี ... ซี ...”ชายผู้นั้นร้องเรียกปลุกเธอให้ตื่น

           
            “อ้าว...เค”เธอลืมตาขึ้นแล้วทำสีหน้าไม่ถูก เมื่อเห็นชายผู้ใส่แว่นนั้นปลุกเธอ สะบัดความอ่อนแรงออกไปทันทีแต่มันกลับกลายเป็นความตื่นเต้นแทน

“ตื่นแล้วหรอ...ไหวมั้ย”ชายใส่แว่นถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวซิ”เธอหน้าเริ่มแดงอ่อน

           
            “ปวดหัวหรอ...หน้าซีดเชียวมาฉันช่วยดีกว่านะ”ชายผู้นั้นยื่นหนังสือให้เธอ”ช่วยถือหน่อยซิ”

           
            “อะ”เธอคว้าหนังสือมากอดแนบอก”จะทำไมหรอ”

           
            เคไม่พูดอะไรอุ้มเธอขึ้น”เดี๋ยวฉันส่งเธอที่ห้องพยาบาลนะ”

           
            “ฉันไหวไม่เป็นไรหรอก”ซี เธอพูดด้วยความเกรงใจ

           
            “เธออายหรอ”เค ชายใส่แว่นพูดอย่างรู้ทันก่อนจะกางเขตอาคมเคลื่อนที่ปิดประสาทรับรู้ด้วยการมองโดยรอบ

           
15:45 นาฬิกา

         ในห้องพยาบาลนั้นเองเรย์กับเซโตะลืมตาขึ้นมาขอทางห้องพยาบาลอนุญาตให้ออกมาข้างนอกแต่กลับถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิงมานอนเป็นเพื่อนแลนด์นั้นเสีย

        “น่าเบื่อจริง”เรย๋บ่น

        “เห็นด้วย...พึงรู้สึกหรอ”เซโตะนอนฟังเพลง

         -รู้...ทั้งยังรู้...เป็นได้แค่นี้...-

       เสียงริงโทนจากเครื่องโทรศัพท์มือถือเรย์ดังขึ้น เป็นเพลงป็อปและช้า เรย์รีบคว้าโทรศัพท์แบบพับข้างเตียงนอนมาเปิดออกคุย

       “ไงครับ”เรย์เอาหูฟังไร้สายมาเสียบหูแล้วพูด

       “ไงสบายดีไหมอยู่กับเพื่อนที่โรงเรียน...พ่อพึงประชุมเสร็จก็รีบโทรมาเลยนะยินดีที่สอบผ่านนะเรย์”เสียงทุ้มผ่านเครื่อง

      “นี้พ่อจะไม่ให้ผมพูดอะไรหน่อยหรอ”เรย์ย้อนถาม

      “พ่อมีธุระต่อยังไงก็ดูแลตัวเองดีล่ะ “ที่สุดเรย์ก็ไม่ได้พูดกับพ่อ

       “เดี๋ยวดิ”เรย์พูดอย่างรีบร้อน

     ติ๊ด--------

        เรย์ปิดมือถือและวางไว้ที่เดิม

        “สวัสดี เรย์ เซโตะหิวไหมนอนไปตั้งนานน่ะคะ”ไอซ์หิ้วถุงเสบียงมา

        “นึกว่าจะหิวตายซะแล้ว”เรย์พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ

        เซโตะถอนหายใจก่อนที่จะถอดหูฟังออกมองมายังไอซ์ แล้วพูดเสียงเรียบ”มีอะไรมาบ้างเนี่ย”
       ข้อมูลพิเศษ 
       เวทย์มีทั้งหมด6สายแต่ละสายจะมีจุดเด่นของมัน ดำ(สะกด,ควบคุบ) 
               ม่วง(กาลเวลา)  แดง(โจมตี)   ขาว(รักษา,คลายมนตร์)       
               เขียว(ธรรมชาติ,สัตว์ต่างๆ)  น้ำเงิน(ป้องกัน,เปลี่ยนแปลง)

              เวทย์ในเรื่อง
       เซโตะ

- อาชัดซีโอ -

         เวทย์สายดำ at 100 แม่นยำ 80  ซึมเข้าร่างอย่างรวดเร็ว 

- อาเด็ธคอล –

         ระเบิดเป็นจุล at 1000 แม่นยำ100 คาถาต่อเนื่อง - อาชัดซีโอ -

 หญิงสาวปริศนาที่ยึดร่างของเรย์

-          ราตาส –

       สูบลงใต้พิภพ ในฉับพลันด้วยเวทย์เพียงคาถาเดียวเท่านั้น

เรย์

-          นาคอลดิก –

        สร้างกรงอย่างรวดเร็ว  เป็นเวทย์สายน้ำเงิน มีสลักที่ทวนเป็นอักษรโบราณ  และเรย์ก็อ่านได้เพียงคาถาเดียวเท่านั้น

- โคแมนซิก...อาคเด็ธ –

ระเบิดในระยะรอบตัว 100 เมตร ให้เหลือเพียงเศษผงธุลี         

                จบอีกแล้วตอน                     
    che ery