Timeup

ลำดับตอนที่ #3 : เวลาทดสอบ ภาคปฎิบัติ

"เร็วๆเดี๋ยวสายนะ" ไอซ์พูด "รู้ไหมสอบชั้นไหน ห้องอะไร?"

"ตึกนี้ชั้น91 ห้องA301น่ะ" ไอซ์เตือนสติขณะที่ทั้งคู่กำลังวิ่งไปหยิบกระเป๋าสะพายที่โซฟาขาวนั้น แล้วออกไป ไอซ์รีบเก็บจานชามช้อนส้อมก่อนจะสะพายกระเป๋า ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วรีบวิ่งออกไป เธอวิ่งเข้าลิฟต์ทรงกระบอกก่อนจะกดตัวเลข 91 จริงๆถ้าเธอไม่บอกผมคงลืมไปนานแล้วล่ะ

           
 -ติ๊งต๋อง-

           
            เสียงลิฟต์ดังขึ้น เธอรีบเดินออกไปโดยไม่ทันระวัง
 
-ตุบ- 

              เธอวิ่งชนชายร่างใหญ่ล้มก่อนที่ชายร่างใหญ่ผิวดำจะยื่นมือช่วยพยุง แล้วยิ้มอย่างสุภาพ แม้ว่าหน้าตาของเขาจะดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ก็เหอะ

            "ขอโทษค่ะ" เธอเงยหน้าปาดเหงื่อและรวบผมเก็บเข้าด้านหลัง ยิ้มอย่างสุภาพตอบก่อนจะวิ่งไปห้องA301

"ขออนุญาตค่ะ" พูดพร้อมกับเปิดประตู

           
-ตุบ!-

เสียงโต๊ะล้ม พร้อมกับเสียงนักเรียนถือดาบไล่ฟันเละไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

           
!

         
จรวดกระดาษพุ่งตรงเข้าหาไอซ์

-ฟุบ-

 ไอซ์เบนตัวหลบ ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบA301

"อ้าว...ไอซ์" เซโตะทักก่อนที่ไอซ์จะหันมาตามเสียง "นั่งตรงนี้ก็ได้" เซโตะตบเก้าอี้ข้างๆ

-บึง!-

เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น เสียงเริ่มเงียบลง "เตรียมตัวสอบฟังให้ดีถ้าไม่หยุดครูจะขอปรับตกทั้งห้อง กด สวิตซ์กลางโต๊ะเตรียมสอบเดี๋ยวนี้"

-คลิ๊ก!-

 เสียงกดเกิดขึ้นรัวๆ  โต๊ะไม้ปกติเริ่มเปิดออกเป็นคอมพิวเตอร์

            ก่อนจะมีเสาอากาศขึ้นที่มุมโต๊ะ หน้าจอบางๆขึ้นมา แบ่งเป็น 2 จอ 1.บนโต๊ะ2.ตรงกลางโต๊ะ มีคีย์บอร์ดโผล่ออกมาด้านข้าง

"ให้นักเรียนดูที่หน้าจอมีโปรแกรม test นะ" อาจารย์พูดเสียงดัง หรืออาจจะพูดว่าตะโกนก็ได้

วูบ!

            โปรแกรม testอัจฉริยะ สร้างโลกจำลองและแบบทดสอบโดยดึงข้อมูลเหตุการณ์ในความทรงจำมาทำให้การทดสอบ แก้ปัญหาการลอกกัน ต่างคนก็ต่างแบบทดสอบ
           

รอบๆตัวเธอ ไอซ์ตอนนี้เป็นป่าเขียวขจีมีแสงผ่านไม่มืดครึมเกินไป

"ช่วยด้วย..."เสียงดังจากในป่า ไอซ์รีบไปช่วยทันที

โฮก!

           
            เสียงเสือคำรามอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  มันกระโดดมาดักข้างหน้าไอซ์ทันที เขี้ยวอันแหลมคมและแฝงด้วยพิษอันตราย

          "สะ...เสือลีออน"ไอซ์พูดเบา

"ไอซ์"เสียงเซโตะร้อง ร่างโดนฝังเขี้ยวพิษไปแล้ว

"ว้าย! เซโตะ ต้องรีบแล้ว"ไอซ์พูดเบา

          ไอซ์ชักดาบออกมาเข้าตวัดฟันใส่เสือที่โยกตัวหลบอย่างว่องไวแต่ก็เฉียดเอาเลือดจากเสือได้ ตัวมันล้มลงตัวม่วง 'พิษกินเลือดจากดาบของไอซ์'

          "เซโตะเป็นไงบ้าง"ไอซ์โถมตัวไปหาเซโตะ มันเหมือนจริงมากจนเธอลืมไปว่านี่คือแบบทดสอบของโปรแกรม

           
            "เธอก็เก่งนี้"เซโตะชม

           
            "มาเดี๋ยวฉันช่วย"ไอซ์ถอดเสื้อคลุมตนออกมัดที่หัว 3 ทบและบีบนวดๆไล่ไปจากหัวไหล่และควักยาแก้ปวดทาบริเวณแผล

           
            "มืออาชีพจังนะ...แต่ทีหลังเอาเสื้อของฉันก็ได้นะ"เซโตะพูดพลางหัวเราะ

           
             "ถอดเสื้อทีสิ...เลือดอาบขณะนี้เดี๋ยวเกิดเลือดติดพิษอยู่ตายแน่"ไอซ์พูดปกปิดความอายของตนไว้ ชีวิตคนสำคัญกว่าเยอะแค่นี้จะเป็นไรไป

           
            เซโตะถอดเสื้อตนไปวางข้างเผยกล้ามหน้าท้องเป็นมัดๆเล่นเอาไอซ์หน้าแดงทันที เซโตะก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่มีรอยข่วนเล็กๆแสดงว่าเป็นแค่ฉิวเฉียดแต่ก็ทำให้ออกอาการชาทันทีเป็นแผลสีม่วงช้ำ

            "แย่ล่ะสิติดพิษ...ดีน่ะนิดหน่อย"ไอซ์ค่อยๆแตะบริเวณหน้าท้องเซโตะถ่ายเทพลังจิตลงสู้แผลดึงเอาเลือดเสียออกมา

           
 -Clear-

           
-Mission Complete-

ครืน---

            เซโตะสลายไป... มันอะไรกัน... รอบๆกลับสู่ห้องเรียนที่มี8คนนั่งสบายอารมณ์อยู่... ผ่านแล้วหรือนี่...เซโตะล่ะ…

            ทางข้อสอบของเซโตะ...ณ ทะเลทรายอันกว้างไร้ขอบเขต  เซโตะหลบการโจมตีของหนอนยักษ์ได้อย่างหวุดหวิด

           
- อาชัดซีโอ -

เวทย์สายดำโดนเข้าที่ตัวหนอนอย่างแม่นยำ มันซึมเข้าร่างหนอนอย่างรวดเร็วก่อนจะมุดลงทรายไป

เจ้าหนอนหมายจะพุ่งจู่โจมด้านหลังเซโตะ แต่เซโตะยังคงนิ่งสงบอยู่กับที่ไม่ไปไหนราวไม่กลัวตาย

- อาเด็ธคอล -

ตูม !แผละ !

           
            หนอนระเบิดเป็นจุลในที่สุด แต่กลับมีโคร่งกระดูกเดินได้เดินมาเป็นกองทัพนับหลายล้านทั่วทั้งทะเลทราย

"อะไรอีกเนี๊ยะ"เซโตะพึมพำ แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังในหัว

           
            .....น่าสนุกนะ  ขอยึดร่างหน่อยเหอะ...

            ร่างของเซโตะถูกบางคนยึดไป เสียงผู้หญิงใสๆ ตาเปลี่ยนสีแดงพลังมหาศาลหลั่งไหลไม่หยั่ง จิตที่ไม่ทันตั้งตัวถูกปกครองอย่างไม่ทันได้รู้สึกเลยแม้แต่น้อย

ตูม!

           
            เพียงแค่กระดิกนิ้วกองทัพก็แตกกระจาย ด้วยพลังของผู้ลึกลับ ที่ครอบครองร่างเซโตะไว้  วิญญาณที่มากด้วยพลังแฝงที่ยิ่งใหญ่

"อะไรกันมาเยอะซะเปล่า...อ่อนแอชะมัด...ไม่สนุกเลย"เซโตะพูดอย่างเบื่อๆ

-ราตาส –

กองทัพถูกสูบลงใต้พิภพ ในฉับพลันด้วยเวทย์เพียงคาถาเดียวเท่านั้น

"เก่งจัง" นักรบผู้นำกองทัพทั้งหมด ชูดาบมีที่ด้ามจับเป็นหัวมังกรขึ้น

แวบ!

            แสงรอบด้านสีขาวล้อมรอบเซโตะ  แล้วบรรยากาศโดยรอบก็เปลี่ยนไป  ตาของเซโตะค่อยๆเปิดตาตน

"มาและหรือเซโตะ...เป็นห่วงแทบแย่เลยนะคะ"   ไอซ์พูดทันทีที่เห็นเซโตะวาร์ปมาจากคอมฯ

"ขอบใจที่เป็นห่วงนะ...เรย์ล่ะ"เซโตะพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะคิดว่านี่มันยังไงชอบกลๆอยู่

            ด้านเรย์ที่กำลังฝ่าฝูงลิงกอบบ้า กวัดแกว่งทวนที่พึงดึงออกมาจากโปรแกรมในนาฬิกาคอมฯขนาดพกพา

            "วะ! ขอกินกล้วยหน่อยก็ไม่ได้...มาเป็นฝูงเลย"เรย์พูดอย่างติดขัดเพราะเหนื่อยล้าหอบหายใจแทบไม่ทัน

- นาคอลดิก –

            ฝูงลิงถูกจับใส่กรงอย่างรวดเร็ว  เป็นเวทย์สายน้ำเงิน มีสลักที่ทวนเป็นอักษรโบราณและเรย์ก็อ่านได้เพียงคาถาเดียวเท่านั้น

"แฮะ...สมน้ำหน้าเจ้าลิงบ้า"เรย์ทำท่าล้อเลียนจนหายใจไม่ทัน (กล้วยติดคอ)"ฮะๆ..อุบ..แอก"

คราวนี้เป็นฝ่ายลิงที่หัวเราะบ้าง  เวทย์เริ่มอ่อนแรงลง

" ชิ" เรย์กุมหน้าอกก็จะถอนหายใจ

           
            ขณะที่เรย์ยืนหายใจช้า  เจ้าลิงตัวแรกได้ชิงของในกระเป๋าเรย์ไป รูปแม่... หญิงสาวแสนอ่อนหวาน ทุกอย่างล้วนคล้ายกับเรย์ทั้งสิ้น ทั้งตา ผม โครงหน้าฯลฯ

"ถ้าไม่ส่งคืนแกตายแน่"เรย์ขู่ ลิงได้ยินดังนั้นก็ตกใจวิ่งหนี

- โคแมนซิก...อาคเด็ธ –

ตูม!

           
            ทั้งป่าระเบิดในระยะรอบตัวกว่า 100 เมตร ลิงตัวนั้นถูกระเบิดกระจายเหลือเพียงฝุ่นเท่านั้น เรย์ค่อยๆเก็บรูปแม่ตนขึ้นมา

"แม่ปลอดภัยแลัวนะครับ"เรย์พึมพำพร้อมรอยยิ้มบางๆ

- Boss –
-Game to start  –

รอบๆเรย์เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ เมืองที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีท้องฟ้าสีแดงสด  รถจอดเกะกะถนนไปหมด ไร้ผู้คน มีแต่ควันดำ ซากสิ่งก่อสร้างมากมาย ดินแตกเป็นรอยแยกหลุมขนาดใหญ่ แต่แล้วก็มีคนโผล่ออกมาจากควัน

          ตาแดงกล้ำจ้องมองเรย์ไว้ราวมีมนตร์สะกด ความคุ้นเคย บางสิ่งบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้  เงาดำปิดตัวตนเขาไว้

           
            ทันใดนั้น ราวกับน้ำหนักกว่าหลาย100ตันกดร่างเรย์ไม่ให้ยืนได้ นอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น ระดับมันต่างกันเกินไป ร่ายโดยไม่ต้องออกเสียง ไร้ช่องโหว่ที่จะโต้กลับทำให้ศัตรูอยู่ในสภาพนี้เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้เจอเห็นหน้ากัน

...นี้หรือข้อสอบปี2 ที่มีคนสอบตกมากมายก็คงเพราะเจ้านี้สินะ...

            แต่แล้วก็มีมือสว่างขาวยื่นมือมาทุกอย่างล้วนขาวโพลนไปหมดในหัวตอนนี้มือหลุดจากมนตร์สะกดแขนกลับมามีแรงยืนมือไปจับมือนั้นพอเรย์ลืมตามาอีกทีบรรยากาศรอบๆก็กลับกลายเป็นห้องสอบ!

           
            "พวกเธอนี้กลุ่มสุดท้ายแล้ว...รอลุ้นเอาที่บอร์ดกลางน่ะ...หมดเวลาสอบแล้วกลับหอเดิมไปพักผ่อนไว้ตอนเย็นเจอกันอีกที…"ครูคุมสอบพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากห้องไป นักเรียนที่สอบทยอยกันออกไป เรย์นอนฟุ่บลงกับโต๊ะแบบคนไม่สบาย

           
            "สวัสดีครับ...ผมสุชัยชาญ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"ชายหนุ่มผิวขาวเผือกมือหนึ่งล้วงกระเป๋าอีกมือเล่นลูกแก้วเล็กๆกว่า10ลูกในมือเดียวอย่างคล่องแคล่ว เคี้ยวหมากฝรั่งยิ้มแบบคนจริงใจ ตาสีดำยากจะดูออกได้ว่าคิดอย่างไร ใส่เสื้อขาวโพลนตัวใหญ่เปิดคอกว้างกางเกงขาสั้นเป็นผ้าไหมใส่สบาย ดูครั้งเดียวก็รู้ได้เลยว่าเป็นเด็กนักเรียนใหม่ที่เข้ามาสอบได้

           
            "ฉัน...เรย์มีอะไรหรอ"เงียบไปสักพักเรย์ก็เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อ"อ๋อ...ตึกนักเรียนใหม่มาเดี๋ยวฉันนำไปเอง"

           
            เรย์เดินนำสุชัยชาญไปเรื่อย โดยที่เรย์ก้มหน้าเดินไปราวกับคนไร้ซึงความสนุกสนานเลย ไม่สมเลยที่เรย์จะตกหรือไม่ตกในปีนี้และเรย์คิดว่าเขาพลาดเยอะจริงๆคงโดนหักไปเยอะเพราะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แน่ๆ

            "มีอะไรถามผมได้นะครับ"สุชัยชาญพูดราวกับรู้ว่าเรย์กำลังหาที่ปรึกษาอยู่ต้องการกำลังใจ"จริงๆผมก็กลุ้มอยู่พอดี...เรื่องสอบนะครับ...ผมเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากก็อดเรดแถบนอสกี้ทวีปมอเทิลครับ"
           
            "ผมก็เคยไปเมืองสวยดี โรแมนติกด้วยนะ"เรย์ไม่รู้เลยว่าเดินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
           
            "ไว้คุณต้องการที่พักหรือผู้นำเที่ยวบอกผมล่ะกัน…จริงๆเรียกผมสั้นๆว่ารุกก็ได้ครับ"
           
            "ครับ....รุก"เรย์พูดทันที

           
            "ผมรออยู่ที่ดาดฟ้าตึกอลูวิทย์นะครับ...มีอะไรไปปรึกษาผมได้"รุกเบนตามองเรย์โดยไม่หันหน้ามา ก่อนจะสะบัดมือลูกแก้วก็เหมือนติดกับอะไรอยู่เป็นโยโย่ควงไปมานับสิบอันมันเด้งเข้าออกมือ

"น่าสนุกนะที่รุกเล่นเนี๊ยะ"เรย์พูดอย่างอดไม่ได้

"ว่างเวลาไหนก็มาให้ผมสอนสิครับ"รุกเบนสายตากลับไปมองข้างหน้า

"รุก...มีวิธีดึงความทรงจำกลับมาได้บ้างไหม"เรย์ค่อยเอ๋ยถาม

           
            "ก็มีนะครับ...ทำเดี๋ยวนี้ก็ยังได้ครับแต่สมองคุณจะทนไหวหรือเปล่าเท่านั้นครับ"รุกตอบโดยพลันราวกับว่านี้คือเป้าหมายของเขาอยู่แล้วตั้งแต่ต้น

"ทำไง...อันตรายมากไหม"เรย์กลืนน้ำลายทันทีเมื่อนึกถึงวิธีการที่รุกจะใช้

"แค่ปวดหัวนิดๆครับ"รุกตอบสั้นๆพลางยิ้มเล็กๆ

           
            "น่าสนใจนะไว้ฉันต้องการจริงๆเมื่อไหร่ฉันจะมาหารุกเอง"เรย์หยุดเดินถึงที่จอดรถแล้ว

"ที่ตึกไหนครับ"รุกถามเรย์

"ก็ไอ้ตึกสีขาวที่สูงที่2จากมุมเนี๊ยะ"เรย์ชี้ไปข้างหน้า

"ขอบคุณครับ"

che ery