ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Timeup

    ลำดับตอนที่ #2 : ได้เวลาแกล้งแล้ว

    • อัปเดตล่าสุด 16 ต.ค. 51



    che ery

    เสียงประตูที่ดังสักพักก็มีเสียงคนตะโกนมา


              "ตื่นๆๆๆ "เสียงเล็ดรอดออกมาจากหลังประตูพร้อมๆกับการเคาะประตูเป็นระยะๆ ทำให้คนในห้องถึงกับรำคาญ

    "เฮ้ย!...เดี๋ยวประตูก็พังหรอก" เด็กหนุ่มในห้องโวยวายกลับไปในชุดนอน

    "เรื่องของแกนี่หวา"เสียงที่เล็ดรอดออกมาจากหลังประตูโต้กลับ และเขย่าประตู"เปิดประตูเดียวนี้นะโวย"


                เด็กหนุ่มในห้องขยี้ตา ก่อนจะบิดซ้ายบิดขวาเดินไปเปิดประตูไม้สักมีนาฬิกาห้อยอยู่ซึ่งมีสีฟ้าแต่ตอนนี้เด็กหนุ่มหาได้สนนาฬิกาเลย
    แม้ตอนติดคิดว่าจะให้มันดูเตะตาหน่อยก็เหอะ

               
              "ทำไมมันนานกันนัก...แค่เปิดประตูยังนาน...พรุ่งนี้ฉันว่าถ้าไอซ์...นายคงจะรีบกว่านี้เป็นแน่ "เด็กหนุ่ม ผิวคลำ หน้าทรงไข่ ดูอายุราว 14 ปี ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ  ผมสีดำแต่ไม่ดำสนิท หน้าประตูพูดแซวคนขี้เซาและปิดท้ายด้วยเสียงสูงออกจะกวนนิดๆ "ใช่ไหม"


    "อืม...บ่นอยู่ได้...อาบน้ำก่อนละกัน"เด็กหนุ่มในห้องเปิดมาพูดสั้นๆแล้วปิดประตู


    "เร็วๆให้เวลา15นาทีจับเวลา"เด็กหนุ่ม ผิวคลำในชุดเสื้อยาวสีดำกางเกงยีนเปิดแขนเสื้อ ใส่นาฬิกาข้อมือ


    -ติ๊ด-

               
              เวลาผ่านไปไม่ถึง10กว่านาทีแต่ยังคงไร้ซึงวี่แววจะเสร็จ เด็กหนุ่ม ผิวคลำจึงเดินเคาะเบาที่ห้องข้างๆ


                "มีอะไรหรอ? "เสียงหวานๆเจ้าของห้องข้างๆ เธออยู่กลุ่มเดียวกับเด็กหนุ่มทั้งสอง ที่มี3ห้องห้องนอน 3 พร้อมห้องน้ำ และ 1ห้องนั่งเล่น ห้องครัวรวมอยู่ในห้องอาหารและห้องรับแขกที่อยู่ใกล้ๆ ส่วนใหญ่ใช้สีขาวทาผนังทำให้ดูสะอาดแม้ต้องโดนบังคับผลัดกันทำความสะอาดทุกอาทิตย์ก็เหอะ

               
                "ไอซ์ไปเคาะเรียกมันทีมันไม่ยอมเปิด"เด็กหนุ่ม ผิวคลำทำท่าทางราวจนปัญญาออกปากพูดขอความช่วยเหลือจากเด็กผู้หญิงที่ชื่อไอซ์ ผู้หญิงซึ่งสวยเอาการทีเดียว เธอสวยจนติด1ใน10ของชั้นปีที่1ที่จะขึ้นไปชั้นปี2 มีผมปล่อยยาวสีน้ำตาลอ่อน ตาน้ำตาลเป็นประกายใส่เสื้อมีกระดุมยาวและมีปกเสื้อ ใส่กระโปรงสั้นสีขาวหมดจดทุกระเบียบนิ้ว ผิวขาวอมชมพู การแต่งตัวที่ดูเรียบร้อย สะอาดทำให้เกิดเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามไม่น้อย

             

              "ฉันไปเคาะก็ได้...เซโตะกับข้าวเสร็จแล้วอยู่บนโต๊ะนะคะ"ไอซ์พูดด้วยถ้อยคำที่ดูเหมาะที่จะเรียกว่าสุภาพสตรี

                "จ๊ะ"เด็กหนุ่มวัย 14ปียิ้มแฝงแววเจ้าเล่ห์ ผิวคลำที่จริงก็ออกขาวนิดๆอ่ะนะร้องตอบอย่างอารมณ์ดีจริงๆแล้วเด็กหนุ่มผู้นี้คือ เซโตะเป็นลูกเจ้าแห่งเกมผู้โด่งดังแล้วตอนนี้เขาก็จะเดินตามลอยเท้าพ่อของเขา   

                ไอซ์ถอนหายใจเบาๆก่อนจะเคาะประตูไม้สักใกล้กับทางออกมากที่สุด

    "เรย์"ไอซ์ตะโกนเรียก


    !!!!!


    -! ' เซโตะมันเอาจริงว่ะ ' !-

             เรย์รีบเดินไปเปิดประตูทันทีที่ได้ยินเสียง เร่งแต่งตัวอย่างเร็วเมื่อรู้ว่าโดนแกล้งเอาซะแล้วจากเซโตะ ผมชื่อเรย์ และความฝันเมื่อกี้ก็คือตัวผมนั่นแหละ มันคือความทรงจำที่ค่อยฟื้นคืนมาที่ละนิดทีละน้อย แต่มันก็ยังดีที่มีคนค่อยเป็นกำลังใจเป็นที่ปรึกษา ไอซ์และผมเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตั้งแต่เด็กจากที่คุณพ่อเล่ามา ท่านคือคนเดียวที่ผมไว้ใจ แต่บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจคุณพ่อเอาซะเลย ท่านเป็นคนฉลาดและมองการณ์ไกลรู้สึกดีจริงๆ ท่านเป็นประธานบริษัทเครื่องมือไฟฟ้าชนิดพกพาหลายชนิดเกมต่างๆ เป็นคนที่มีอิทธิพลมากในวงการการค้าขายธุรกิจชื่อดังและเพื่อนอีกคนเลยที่ลืมไม่ได้เซโตะผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าแห่งเกมเมอร์ชั้นนำระดับโลกบางครั้งมันก็ดูเป็นผู้ใหญ่แต่บางครั้งก็ดูติ๋งต๋องมากเลยจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าแห่งเกมเมอร์เลยแม้แต่น้อย

                "นี่จ๊ะ" ไอซ์วางถาดที่มีจานอยู่บนโต๊ะ ชายสองคนรีบสาวเท้าเข้าหาอาหาร อันได้แก่
    ผัดผักซีอิ้ว ผัดฟักทอง

                "อะไรจ้ะเนี่ย" เรย์หันไปถาม ฉีกยิ้มให้ไอซ์ ทั้งทีรู้ๆอยู่แล้วแท้ๆ

                "มีตาไหม" ชายหนุ่มรูปหล่อกวน เริ่มแล้วอาการของเขาล่ะชอบขัดคนอื่น

                "เอ่อ...เซโตะ" ไอซ์ส่ายหน้าเชิงห้ามปราม

                "เสือก" เรย์ด่าเซโตะเบาๆก่อนจะนั่งลงตักข้าวข้างๆไอซ์

                "อย่าว่าเซโตะเขาสิ" ไอซ์บอกเรย์เบาๆก่อนจะนั่งถอนหายใจอย่างลำบากใจและเหนื่อยใจกับการหยุดทัพทั้งคู่

                "นินทาอะไรกัน" เซโตะพูด ทำให้เรย์สะดุ้งพร้อมกับไอซ์ก่อนจะยิ้มแห้งๆความเงียบคือคำตอบว่าจริงอย่างที่เซโตะคิดไว้

                "เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยว" เรย์ดูหมิ่นเซโตะก่อนจะพูดต่อ "จริงไหมจ๊ะ ไอซ์"

                "อายุก็เท่ากันแหละวะ" เซโตะตอบอย่างคล่องแคล่ว "แล้วแกเล่นเกมไหนก็ได้ให้ชนะไหมล่ะ"

                "ก็แกมัน" เรย์ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะพูดต่อแบบดูถูก "เด็กไม่รู้จักโต"

                "ตอบไม่ตรงคำถาม ฉะนั้นตอบแบบนี้คือไม่แน่จริงใช่ไหม" เซโตะพูดทำให้เรย์ยิ้มหุบทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น " แค่เถียงยังแพ้ " เซโตะพูดต่อเสร็จก็ยิ้มร่าเริง

                "งั้นคำถามที่โง่ที่สุดคืออะไร" เรย์หันกลับมาถาม บนโต๊ะอาหารเริ่มเงียบ

                "เงียบไปทำไม ไม่รู้เหรอ" เรย์หยามเซโตะที่ฉลาดกว่า

                "ก็คำถามที่แกถามมาไง"เซโตะย้อนกลับ

                "หยุดทีเถอะทั้งสองคนเลย"ไอซ์พูดอย่างอ่อนใจ"รีบกินเถอะเดี๋ยวสอบแล้วนะ"

                "นี่กี่โมงแล้วล่ะ"เรย์ถาม

                "7โมง10....7โมง10แล้วนี่หว่า"เซโตะทำตาโปนตกใจ"อีกแค่20นาทีแล้วเร็วๆ"

             

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×