EVOL รักสายมรณะ

ลำดับตอนที่ #3 : บันทึกที่ 2

 ...

ตอนนี้ ผมก็เริ่มลดความหวาดกลัวโยชิมิ ไปบ้างแล้ว ตอนนี้ผมกลับมารู้สึกอยากกลับมา วาดรูปเธออีกครั้งเพราะสุดสัปดาห์นี้ ห้องเราจะจัดงานต้อนรับนักเรียนใหม่กัน นั่นหมายความว่า ผมต้องวาดรูปของโยชิมิในวันนั้น

และแล้ว วันที่ผมรอคอยก็มาถึง

"เอาละ! วันนี้เราจะมาฉลอง ต้อนรับน้องใหม่ กันนะ!!! ฮานาบิระ โยชิมิ! มีอะไรจะพูดบ้างมั้ยจ้ะ!" โชกะ พูดเสียงขึ้น ก่อนที่จะยื่นไมค์ไปให้โยชิมิ ที่ยืนข้างๆ 

"อ่ะ..เอ่อ...คือ... มะ...ไม่ล่ะค่ะ..." โยชิมิ ยิ้มบางๆ ก่อนที่จะปฏิเสธไมค์จากโชกะ 

"งั้น.. โคฮาคุคุง ฝากที่เหลือด้วยนะ!" โชกะ เดินลงจากที่ยืนของอาจารย์ก่อนที่จะลงไปหาอะไรกินตามโต๊ะต่างๆ

"ครับ.." ผมรับงานที่ใหญ่ และมีความสุขนั้นมา เพราะแสง สี เสียงที่ละลานตานั้น ทำให้ผมไม่สามารถวาดรูปได้ ผมจึงต้องขอปลีกตัวไปกับโยชิมิ เพื่อวาดรูปของเธอ 

โยชิมิ เธอเป็นตัวแบบที่ดีมากเลยทีเดียว เธอไม่เรื่องมาก เธอนั่งนิ่ง หลังตรง เธอดูเฉยๆ และรอผลงาน มากกว่าที่จะตื่นเต้นอยากดู ชี้นู่นนี่ พูดนั่นนี่ อะไร เธอเงียบ และรอผม จนกระทั่งผมวาดเสร็จ ....

ผมแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ว่า ตกลงโยชิมิเป็นอะไรแน่ ที่นั่งอยู่หน้าผม ผลงานนี้ อาจจะเป็นผลงานชิ้นที่ดีที่สุดของผมก็เป็นได้
ผลงาน... ออกมาดีเกินคาดจริงๆ 

ผมยื่นให้โยชิมิ แต่โยชิมิ กลับทำหน้าแปลกใจแล้วถามผมว่า

"...เราต้องเก็บไว้หรอ?.." ไม่แปลกใจหรอกครับ ที่เธอจะถามแบบนี้ ผมจึงตอบไป ว่ามันเป็นเหมือนประเพณีของพวกเรา ทุกคนจะมีรูปที่ผมวาดให้เป็นของขวัญกลับบ้านไปกัน โยชิมิ รับรูปที่ผมยื่นให้ เธอยิ้มอย่างดีใจเหมือนกับว่าไม่มีใครเคยทำอะไรแบบนี้ให้เธอมาก่อน 

แค่เห็นทุกคนมีความสุข กับรูปที่ผมวาด ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ....

"....นายมีความสุขเหรอ?" โยชิมิ หันมาถามผม เหมือนกับเธอรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมก็พยักหน้าตอบไป และคำพูดของเธออีกคำ ที่ทำให้ผมรู้สึกดีกว่าเดิมคือ

".......เราชอบรูปนี้นะ..." แต่รู้ว่าทุกคนชอบก็ดีแล้วล่ะครับ ความหวาดกลัวของผมเริ่มหายไป ตั้งแต่ที่ผมเห็นโยชิมิยิ้ม 

และแล้ว งานเลี้ยงต้อนรับก็จบลง เพื่อนๆ และผม แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างทางที่ผมข้ามถนน...

ไฟเขียว คนเดินได้ขึ้นมาแล้ว ผมมองซ้ายขวา ให้แน่ใจว่าไม่มีรถมา..

และขณะที่ผมก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว รถคันหนึ่ง ที่พุ่งมาด้วยความเร็ว ตรงมายังผม 

ชั่ววินาทีนั้น ผมคิดว่าผมไม่รอดแน่ๆ แต่ทว่า...



มีมือคู่หนึ่งฉุดแขนผมอย่างแรง .... 

มือคู่นั้นช่วยผมให้รอดพ้นจากความตายได้ และมือคู่นั้นคือ.....

"...คะ....คุโรฮะ!?" คุโรฮะ เพื่อนของผม เป็นคนช่วยผมเอาไว้ แต่เขากลับบอกผมว่า ถ้าไม่มีคนคนนึง บอกให้เขาตามผมมาล่ะก็ ผมคงถูกรถชนตายจริงๆ แล้ว ผมจึงถาม ว่าใคร เป็นคนบอกให้คุโรฮะ ตามผมมา

คำตอบ เป็นไปอย่างที่คาด

"...โยชิมิ..." ใช่แล้ว.. โยชิมิ คุโรฮะบอกกับผมว่า โยชิมิบอกเขาให้ตามผมมา เพราะผมกำลังจะเจออันตราย ตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อครู่นั้น พอผมข้ามผ่านถนนนั่นมา ผมได้แต่เอะใจว่า คำพูดขอโยชิมิตอนนั้น มันหมายความว่ายังไงกันแน่

ยมทูต คืออะไร? เธอจะบอกอะไรผม.... แล้วเธอรู้ได้ยังไงกัน....


..........ผม.. ไม่เข้าใจจริงๆ กลับไปถึงบ้าน ผมก็นึกแต่เรื่องของโยชิมิ ตั้งแต่เปิดประตูบ้าน ก้าวเข้าบ้าน เก็บของ อาบน้ำ กินข้าว ปิดบ้าน จนก่อนนอน ผมก็คิดถึงแต่เรื่องประหลาดๆ ของโยชิมิ ผมเรียงลำดับ ตั้งแต่ นัยตาของเธอ การพูดของเธอ ความรู้สึกหวาดกลัวที่เห็นเธอ คำพูดของเธอ และความสามารถของเธอ...


ผมเอาแต่คิด จนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว.....