คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บันทึกที่ 4
....ผมที่กำลังหลับอยู่คิดว่า ตัวของผมคงจะอยู่ที่ห้องพยาบาล ผมคิดแบบนั้น...แต่พอผมลืมตาขึ้นมา ผมก็พบว่า..
ผมนอนอยู่ที่ห้องเรียนของตัวเองต่างหาก ผมคิดในใจ ว่าทุกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้เสมอ ...หรือเพราะอนิเมะที่เพื่อนชวนผมดู?..มันคงไม่เกี่ยวหรอกมั้ง
ผมตื่นขึ้นมา มองไปที่นาฬิกา ก็พบว่านี่่มันบ่ายโมงแล้ว ผมก็ไม่คิดอะไร แต่พอมานึกๆ ดูอีกที..
"เฮ่ย! นี่มันคาบชมรมนี่นา!!!!?" ผมรีบวิ่งไปที่ชั้น 3 ห้องศิลปะอย่างด่วน ผมวิ่งไปถึงหน้าห้องศิลปะ เปิดประตูอย่างแรงแล้วหอบแฮ่กๆ อย่างกับคนหนีอะไรมา
สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผมอย่างตกใจ แต่ก็เงียบซักพักแล้วทุกคนก็วาดรูปต่อไป ผมก็ยืนอยู่ตรงประตูซักพัก แล้วเดินไปยังที่ประจำของตัวเอง
นั่น ไม่ใช่ปัญหาครับ แต่ปัญหาที่ตลกสุดๆ ในชีวิตผมตอนนี้คือ...
เธอคนนั้น มาอยู่ชมรมเดียวกับผม ผมถึงกับสะพรึง อึ้งไปชั่วครู่ ผมไม่รู้ว่าตกลง ผมอยากเจอเธอ หรืออยากจะหนีเธอกันแน่
"....ไม่วาดต่อล่ะ รูปของนายก็สวยดีนะ" โยชิมิ ที่กำลังนั่งวาดรูปออะไรบางอย่างอยู่มองมายังผม แล้วถาม
"อา..ครับ ก็..กำลังจะวาดอยู่...." ผมอ้ำอึ้ง แล้วลงไปนั่งข้างๆ เธอ ก่อนที่ผมจะกระซิบข้างๆ เธอเบาๆ ว่า ..
"ทำไมถึงมาอยู่ชมรมนี้ล่ะครับ?" ผมถามออกไป เธอหน้านิ่ง แล้วเงียบซักครู่ เธอวางพู่กันลง แล้วตอบกับผมว่า
"..เพราะฉันจะมารับดวงวิญญาณของนาย...." เธอพูดแบบนั้น แล้วหยิบพู่กันออกมาวาดต่อ อย่างไม่สนใจ ผมได้แต่นั่งงง เกาหัวแกร่กๆ แล้วลงสีรูปของผมต่อ
แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่ทำให้ผม ถึงกับสะพรึงอีกครั้ง นั่นคือ.. รูปที่โยชิมิวาดขึ้น
มันเป็นรูปของโครงกระดูกมนุษย์ที่ห่อหุ้มด้วยผ้าสีดำเป็นเสื้อคลุม และมีฮุทขนาดใหญ่ปิดบังใบหน้า แต่พอดูออกว่า ภายใต้ผ้าคลุมนั่นคืออะไร โครงกระดูกที่ถูกคลุมด้วยผ้าดำนั้น ถือเคียวขนาดมหึมา สีดำใหญ่ ดูน่ากลัว และพื้นหลังสีแดงดำ ที่ดูมืดมน และน่าสยดสยอง...
ผมถามเธอ ว่าเธอคิดยังไงถึงวาดรูปนี้ เธอไม่ตอบ เธอหน้านิ่ง และบอกผมว่า
"ชื่อของรูปนี้คือ ยมทูต..." เธอบอกผมแค่นี้ .....ผมจะเชื่อว่าเธอคือยมทูต หรือจะเชื่อว่าเธอมีความเชื่อเรื่องแบบนี้กัยดีนะ..
และแล้ว ก็หมดชั่วโมงชมรม รูปของผมก็ยังไม่เสร็จซักที
..ขณะที่ผมเดินกลับบ้าน ผมต้องข้ามถนนสายเดิมที่เคยเกือบถูกรถชน วันนี้...ก็มาอีกแล้ว แต่ผู้เคราะห์ร้ายไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นคนอื่น.....
"โครมม!!" ผู้ชายคนหนึ่ง ที่อยู่ข้างหน้าผม เขาเดินข้ามก่อนผม และรถ็พุ่งมาที่เขา ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้เลย แม้กระทั่งผม ที่ได้แค่ยืนอึ้ง ขาผมสั่นไปหมด ผู้เห็นลอยเลือด ที่ลากยาวไปไกล้หลายร้อยเมตร ผู้ชายคนนั้น นอนแน่นิ่งจมกองเลือดของตัวเอง ส่วนรถคันนั้น...ก็พุ่งไปชนกับเสาไฟฟ้าอีกต่อหนึ่ง...
เป็นอุบัติเหตุและโศกนาตกรรมชัดๆ...
แต่ที่ผมตกใจ มันไม่ใช่แค่นั้น...
เพราะ..ใครบางคน ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามถนนนั้นคือ....
ใช่ครับ..
เธอคือ โยชิมิ เธอเดินไปยังจุดที่ผู้ชายคนนั้นตาย แล้วพูดอะไรบางอย่าง มือของเธอกำแน่น เหมือนกำลังดึงอะไรบางอย่าง และเดินไปที่รถ และทำแบบเมื่อครู่ จากนั้นก็ก็กระชากอะไรบางอย่าง แล้วปล่อยไป
ผมไม่เข้าใจกับการกระทำของเธอ แต่ที่แน่ๆ เธอ.. กำลังเดินมาทางผม เธอก้มหน้า....
ในช่วงเวลานั้น บริเวณที่ผมยืนอยู่ ก็มีลมพัดแรง ผมพาความสงสัยของผม และเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว บรรยากาศของผม ตอนนั้น สยดสยองสุดๆ เหมือนเธอกำลังเดินมาฆ่าผมอย่างไงอย่างงั้น
เธอหยุดอยู่ตรงหน้าผม พร้อมกับพูดว่า...
นายน่ะ....เห็นแล้วสินะ
..ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง โยชิมิที่ผมรู้จัก ไม่ใช่แบบนี้ แววตาของโยชิมิ ที่ไร้วิญญาณ แลดูอัมหิตพร้อมที่จะฆ่าผมทุกเมื่อ แต่จู่ๆ เธอก็สะดุ้ง ใบหน้าที่อัมหิตนั้นเปลี่ยนไป เป็นใบหน้าตกใจ เธอมองหน้าผมอีกครั้งก่อนที่จะวิ่งหนีไป....
ผมได้แต่ยืนสั่น งง ผมรีบช้ามไปอีกฝั่งทันที ...ผมว่า ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับโยชิมิ ผมเหมือนเจอผีทุกวันเลยแฮะ....
มาถึงบ้าน ผมรีบอาบน้ำสระผม พยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็หลับไม่ลงซักที หลับตาทีไร ผมก็จะเห็นใบหน้าของโยชิมิ ตอนนั้นทุกที..นึกแล้วก็ทำเอาผมขนลุกกันเลยทีเดียว....
กว่าหนึ่งวันของวันนี้ จะหมดลง ไม่สิ กว่าผมจะข่มตาหลับลง เวลาก็ปาไปตี 2 แล้ว...
ความคิดเห็น