คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกที่ 1
....
สวัสดีครับ ผม นานาชิตะ โคฮาคุ นักเรียนชั้นม.4 โรงเรียนมัธยมกริฟริน (เอกชน) ครับ
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนที่2 ครับ แต่มันเหมือนกับว่าผมพึ่งย้ายเข้ามาในโรงเรียนนี้มาเลย แน่นอนครับ! เพราะก่อนหน้านี้ คุณแม่เล่าให้ผมฟังว่า ผมไปปีนเขากับคุณพ่อแล้วเกิดพลัดตกลงมา โชคดีที่ผมไม่บาดเจ็บอะไรมาก แต่ผมก็ต้องสูญเสียความทรงจำไปหมด ผมจึงต้องสร้างความทรงจำใหม่ๆ โดยมีเพื่อนเก่าของผมช่วยเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ผม คุ้นหน้าพวกเขา แต่ผมกลับจำชื่อของพวกเขาไม่ได้เลยซักคน
จนกระทั่งเข้าอาทิตย์ที่ 2 ผมได้รู้จักกับเพื่อนในห้องอีกครั้ง ทุกคนดีกับผมมาก จนผมอดที่จะวาดรูปพวกเขาแทบไม่ไหว เพื่อนๆ บอกผมว่า ผมชอบวาดรูปและทำหน้าที่คอยวาดรูปพวกเขาในกิจกรรมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ต้อนรับนักเรียนใหม่ อำลาเพื่อนเก่า จบการศึกษา และวาดเล่นก็ตาม
และแล้ววันหนึ่ง ผมก็ได้พบกับนักรียนใหม่ที่ต้องย้ายเข้ามากระทันหัน ....
เธอเป็น.. คนที่น่าสนใจมากเลยทีเดียว ลูกตาของเธอ ดูไม่เหมือนกันคนทั่วๆ ไป สีตาของเธอ มีสีแดงเขียว ราวกับต้นคริสต์มาสในฤดูหนาว ใบหน้าเรียวเรียบเฉย และผิวขาวตัดกับผมยาว ดำขลับของเธอได้อย่างลงตัว...
สะ...สวัสดี คะ... ฮานาบิระ โยชิมิ จากนี้ ขอฝากตัวด้วยนะคะ
ตอนนี้ ผมเริ่มหลงไหลในตัวของเธอคนนี้เสียแล้ว ผมอยากจะวาดใบหน้าของเธอเต็มทน เหมือนกับตอนเจอเพื่อนๆ อีกครั้งไม่มีผิด ที่นั่งของเธอ อยู่ข้างๆ ผมพอดี พออาจารย์ออกไป เพื่อนในห้องก็แหเข้ามารุมล้อมเธอ แล้วซักไซ้ถามกันใหญ่...
...แต่ทำไม......
ยิ่งเธอคนนี้เข้าใกล้ผม ผมกลับรู้สึก หวาดกลัว เสียวสันหลังวูบ เหมือนกับผม กำลังตกลงไปในเหวลึก มือของผมเย็นไปหมด มือของผมสั่น ใจของผมเต้นรัว อย่างกับเจอผีอย่างไรอย่างนั้น
"นี่! โคฮาคุคุง ไม่คิดจะคุยกับโยชิมิจังบ้างหรอ เธอน่ารักดีนะ!" โชกะ หัวหน้าห้องหญิงของห้องผม เรียกผม ทำให้ผมสะดุ้ง เรียกสติกลับมาได้
"...หระ...เหรอครับ คือ......." ผมอ้ำอึ้ง พูดไม่ออก เพราะผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
พอผมเหลือบมองไปที่เธอ ผมก็สะดุ้งขนลุกกันเลยทีเดียว เพราะเธอ โยชิมิ กำลังจ้องมองมาทางผม ผมไม่เคยสยองอะไรแบบนี้มา่อน ทั้งๆ ที่ผมชอบรูปร่างภายนอกของเธอก็จริง แต่แววตาที่ดูไร้วิญญาณของเธอ สำหรับผมแล้ว...
ทำไมถึงดูเศร้า จนน่าหวาดกลัวแบบนี้นะ?
"ตึ้ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ่ง ตึ้ง ตึง..." เสียงออดหมดเวลาคาบแรกดังขึ้น ผมต้องนั่งอยู่ที่เดิม ส่วนคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันไปนั่งที่ประจำของตัวเอง
เมื่อผมได้ยินเสียงของคนคนหนึ่งพูดขึ้น ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บ เหมือนมีใครเอาอะไรมาทิ่มกลางอกของผม ....เสียงนั่นคือ...
"...ขอโทษนะคะ รู้สึกไม่ดีหรือเปล่า...." โยชิมิ นั่นคือเสียงของเธอ เธอรู้ ว่าผมรู้สึกอย่างไร เธอก้มหน้าก้มตาเหมือนกับตัวเองผิดมากๆ
"อ่อ..เอ่อ... ครับ ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบทั้งๆ ที่หน้าซีดแบบนั้น เธอดูออก ว่าผมกำลังกดดันและจิตตกสุดๆ แต่ที่ผมสงสัย คือ...
ทำไมคนอื่นๆ ถึงไม่เป็นอะไรเลย มีแค่ผมคนเดียว ที่รู้สึกหวาดกลัวเธอนะ?
เธอชวนผม ให้พักกลางวันนี้ไปพบเธอที่สวนหน้าโรงเรียน เธอบอกว่าเธอมีเรื่องหลายเรื่อง ที่อยากจะบอกกับผม
ช่วงพักกลางวัน ผมไปหาเธอที่สวนหน้าโรงเรียน
ทั้งๆ ที่อยู่หน้าโรงเรียนแท้ๆ แต่กับดูเคว้งคว้าง แสงอาทิตย์ถูกเมฆบดบัง อากาศเย็นๆ ลมที่พัดแรง และ...โยชิมิ ที่นั่งรอผมอยู่
"......." เธอไม่พูดอะไร เธอมองหน้าผม ผมเดินเข้าไปหา ถามเธอว่า เธอต้องการจะเล่าอะไรให้ผมฟังกันแน่
โยชิมิ จากนัยตาไร้วิญญาณนั้น เปลี่ยนเป็นนัยตาที่ดูเศร้าลง พร้อมกับเอ่ยว่า
".....เรา ทำให้นาย ไม่สบายใจใช่หรือไม่ นานาชิตะ โคฮาคุ..." เธอก้มหน้า ถามผม
"ก็..นิดหน่อยครับ.."
"เธอคงอึดอัด เวลาอยู่ข้างๆ เรา เราขอโทษนะ.....มันมีเหตุผลของมันอยู่..."
ผมไม่เข้าใจ ว่าโยชิมิ ต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่ แต่ที่ผมรับรู้ได้คือ ผมกำลังหวาดกลัวเธอ และกำลังสั่นอยู่
".....เรา ไม่ใช่ มนุษย์อย่างนานาชิตะคุงหรอกนะ.....เราน่ะ...." เธออำอึ้ง เหมือนกับว่ามีอะไรขัดในใจเธออยู่ เธอใช่คำพูดที่คลุมเครือเสียจริง อะไรคือไม่ใช่มนุษย์ของเธอกัน?
"อะไรเหรอครับ?"
"....นายจะเชื่อหรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับตัวของนาย..." โยชิมิ ลุกขึ้นพูด สายตาเธอเริ่มหนักแน่น แล้วจ้องมองมาทีผม ทำให้ผม ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
"...ฟังให้ดีๆ นะ..นานาชิตะคุง..."
"คะ..ครับ!!?"
"....เรา คือ.. ยมทูต ที่จะมารับดวงวิญญาณของนาย...." หลังจากที่ผม ได้ยินคำนี้ก็ถึงจะอึ้ง สะพรึง แต่ถึงอย่างนั้น... ผมก็เสียมารยาทออกไป
"คิก.....ฮ่ะ...ฮ่ะๆๆๆ โยชิมิ เนี่ย ตลกจังเลยนะครับ" ผมกลับหัวเราะ ขบขันกับคำพูดของเธอ สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากหนักแน่นเป็นเอือมละอากันเลยทีเดียว เธอไม่ว่าอะไรผม นอกจากยิ้มบางๆ แล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยแค่นี้
ถ้าถามว่า ผมยังหวาดกลัวเธออยู่มั้ย? ครับ ผมยังกลัวๆ เธออยู่ แต่ผมคิดว่า ถ้าได้รู้จักกันนานๆ ก็คงชินไปเอง...
ความคิดเห็น