ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกราะป้องกันสุดแกร่ง
"นี่นาย!" สิ่วเยิ่นหันหลังมา ถึงกลับต้องผงะทันที
"ตามฉันมาทำไมเนี่ย?" สิ่วเยิ่นถามออกไปอย่างไม่กลัวว่า คนที่อยู่ตรงหน้าอาจตามมาเพราะคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเธอหรือเปล่า
"ฉันเห็นเธอเดินมาคนเดียว เลยอยากมาแกล้งเธอซะหน่อย ^^ " คนถูกถามตอบหน้าระรื่นแถมยังยิ้มหน้าระรื่น
เขาคนนี้ก็คือ ชาลลอง หัวหน้าชมรมนักกีฬาโรงเรียน
"- - จะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะรอบเนี่ย รอบที่แล้วเอาแป้งมาบีบใส่หน้าฉันไม่พอใจอีกหรอ" สิ่วเยินพูดอย่างเคืองๆ เพราะแป้งที่เธอโดนครั้งที่แล้วทำให้เธอแพ้จนเธอสิวขึ้นเต็มหน้า
" 555 ฉันล้อเล่นน่ะ แหมแค่นี้ทำเป็นจริงจังไปได้ " ชาลลองยังคงคุยเล่นกับสิ่วเยิ่นต่อไป ไม่นานประตูโรงยิมที่ปิดสนิทอยู่ก็เปิดขึ้น
'เอี๊ยดดด' เสียงประตูที่เก่าจนแทบจะพังลงมาดังขึ้น ตามมาด้วยร่างท้วมของคุณครูฝ่ายปกครอง ที่วิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น
"สิ่วเยิ่น! ชาลลอง! แย่แล้วตามฉันมาเร็วเข้า มีนักเรียนกำลังใช้พลังเวทย์ประลองกันชั้นห้ามแล้วเขาก็ไม่ฟัง"
ได้ยินดังนั้นสิ่วเยิ่นและชาลลองรีบทิ้งกระป๋องแป้งและเครื่องสูบลมแล้ววิ่งตามครูออกไปทันที
===========================================================================
สนามวอลเลย์โรงเรียน นักเรียนสองกลุ่มกำลังปะทะกันอย่างดุเดือดด้วยพลังเวทย์
"บอลเพลิง!" สาวน้อยร่างบางคนนึงในสนามกระโดดขึ้นบนอากาศ พร้อมกับมีวงเวทย์ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือแล้วตบออกไปอย่างเต็มแรง ฉับพลันลูกบอลที่ดูธรรมดา กลับมีเปลวไฟลุกโชดช่วงขึ้น
"บล็อก!" วงแหวนเวทย์ปรากฏขึ้นในฝั่งของนักเรียนอีกกลุ่ม แต่ก็ไม่สามารถต้านทานพลังของลูกบอลไฟได้
"โอ๊ย! ร้อน" นักเรียนหญิงฝั่งตรงข้ามล้มลง ตามตัวเริ่มมีแผลไหม้เกิดขึ้นจากความร้อนของไฟ
"จบแค่นี้ล่ะ ฟอร์เมชั่น A ยุทธการโจมตี ปืนเพลิงโลกันต์" นักเรียนในทีมทุกคนเรียงตัวกันตามระบบ ที่ซ้อมไว้
"อันเดอร์! ตั้ง! ปืนเพลิงโลกันต์! " ฝ่ามือตบลูกวอลเลย์เข้าอย่างเต็มแรง พร้อมทั้งปรากฏวงเวทย์ใหญ่ที่มีปืนเวทย์มนต์โผล่ออกมา
"แย่แล้ว!" นักเรียนหญิงที่ล้มอยู่ตะโกนสุดเสียง แล้วนำมือขึ้นมากุมหัวไว้ เพื่อที่จะป้องกัน ลูกบอลที่พุ่งมาอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ มือสองมือที่ไม่มีเวทย์มนจะต้านไหว
"โล่คนหน้าสิว!" เสียงเล็กแหลมตะโกนมาจากข้างสนาม สิ้นเสียงก็มีโล่คน ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดสิวไร้ที่ว่างบนใบหน้าผุดขึ้นมาจากดิน
'ตู้มมมมมม' ลูกบอลกระทบเข้ากับโล่หน้าสิวอย่างจังแต่โล่หน้าสิวกลับไม่เป็นอะไรเลย ซ้ำยังทำให้ลูกบอลลอยขึ้นฟ้าแล้วเด้งกลับไปที่มันลอยอย่างเร็วในตอนแรกแต่ตอนนี้ก็ไม่ต่างกลับลูกบอลธรรมดา
"เธอ เธอ เป็นไรไหมเธอ" สิ่วเยิ่นคลายโล่หน้าสิวออกแล้วรีบวิ่งเข้ามาดูเพื่อนที่บาดเจ็บอยู่
"มีแผลไฟลวกด้วย ตามครูหน่วยรักษามาเร็วเข้า" สิ่วเยินตะโกนบอกครูที่ยืนหอบอยู่ เนื่องจากวัยของนักเรียนกับครูต่างกันมาก
"ได้ๆ" จากนั้นครูก็ร่ายเวทย์ เทเลพาที ติดต่อทางโทรจิตกับครูฝ่ายพยาบาลทันที ไม่นานนักครูพยาบาลก็มาถึงอย่างรวดเร็วด้วยเวทย์มนต์ 'เทเลพอร์ต'
"ไหนนักเรียนที่บาดเจ็บ" ครูที่เพิ่งมาถึงทำหน้าตาเลิ่กลักเพราะตกใจ ที่เห็นสนามวอลเลย์เป็นรอยโหว่เย็นทั้งยังมีรอยไหม้ ทำให้ครูสงสัยว่าคนที่ใช้เวทย์โจมตีรุนแรงขนาดนี้ แต่มีนักเรียนบาดเจ็บแค่ไฟลวก 'ใครกัน' ที่สามารถป้องกันเวทย์นี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ
"ครูค่ะ มัวเม่ออะไรอยู่เพื่อนหนูเจ็บจะตายแล้ว" หลังจากได้ยินเสียงเรียกของสิ่วเยิ่น ครูก็หลุดจากห่วงความคิดของตัวเอง แล้ววิ่งไปหานักเรียนที่บาดเจ็บทันที
"สิ่วเยิ่น?"
"ค่ะ" คนถูกเรียกชื่อขานรับ
"ใครกันที่ป้องกันเวทย์ที่ใหญ่ขนาดนี้ได้โดยไม่เป็นอะไรเลย "
"หนูเองค่ะ " เมื่อได้ยินคำตอบทำให้ครูถึงกับอึ้งไปทันที
"ทำไมหรอค่ะ" สิ่วเยิ่นเห็นคุณครูเงียบไปจึงถามต่อ
"อ้อเปล่า หรอกจร๊ะแค่ถามเฉย ๆ"
"อ้อ ค่ะๆ " สิ่วเยินตอบรับพร้อมหันหน้าไปทางเพื่อนที่กำลังบาดเจ็บ
"ในการป้องกันแค่ครั้งเดียวถึงกับทำให้ท่าไม้ตายสุดยอดถึงกับหายไปในทันที" ครูคิดในใจพร้อมทั้งมองหน้าสิ่วเยิ่น สิ่วเยิ่นมองอย่างสงสัยเพราะเวลานี้คิ้วของครูขมวดเข้าหากันจนแทบจะม้วนเป็นปม
"ครูมีอะไรข้องใจหรอค่ะ หรือว่ามีปัญหาอะไรกับสิวบนใบหน้าหนูหรอค่ะ - -" สิ่วเยิ่นถามครูที่ทำหน้าเครียดอยู่นานหลังจากที่มองหน้าเฟิร์นอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่นาน
"อ้อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกจร๊ะแต่ว่าไปรักษาสิวบ้างก็ดีนะจร๊ะดูสิเล่นวอลเลย์แปปเดียวหน้ามันเป็นกระทะทอดไข่เชียว"
" - - หรอค่ะ " เสียงเล็กแหลมของสิ่วเยิ่นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเสียวเคืองๆนิด
"เสร็จแล้วล่ะ ไปห้องพักฟื้นเถอะ" ครูพูดขึ้นหลังจากรักษาเสร็จ สิ่วเยิ่นรีบเข้าไปพยุงตัวของเพื่อนขึ้นขณะที่เธอกำลังจะเดินไป หัวหน้าทีมฝั่งตรงข้ามก็ตะโกนเรียกสิ่วเยิ่น
"เธอคนนั้นอ่ะ ที่รับท่าฉันได้น่ะ"
"มีอะไร" คนถูกเอ่ยถึงหันมาแล้วทำตาถลึงใส่เพราะนอกจากเคืองที่ครูพูดว่าหน้ามันแล้วยังมาทำร้ายเพื่อนอีก
"เธอชื่ออะไร"
"สิ่วเยิ่น"
"ฉันชื่อ โซร่า ฝีมือดีมะรืนนี้มาเจอกับทีมฉันรวมทีมมาให้ได้แล้วเจอกัน" พูดจบโซร่า ก็เดินหันหลังและเดินไปอย่างไม่สนใจครูฝ่ายปกครองที่ยืนอยู่
"สิ่วเยิ่น" ชาลลองเดินเข้ามาหาสิ่วเยิ่น พร้อมทั้งยังทำหน้าเป็นห่วงสิ่วเยิ่น
"เธอจะไปหรือเปล่า"
" ไปแน่นอน " สิ่วเยินตอบอย่างมั่นใจว่าถ้าเขาไปแข่งเขาต้องชนะ
"แต่นั้นเป็นดาววอลเลย์โรงเรียนเลยนะ" หน้าตาชาลลองยิ่งดูกลุ้มใจมากยิ่งขึ้น
"ไม่ต้องห่วงนะชาลลอง ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่ทำเกินตัวหรอก"
"อืมๆ"
"งั้นฉันขอพา ซันนี่จังไปห้องพยาบาลก่อนนะ" พูดจบสิ่วเยิ่นก็เดินจากไป
" เฮ้อ แน่ใจหรอว่าไม่เกินตัวเธอพูดอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว " ชาลลองทำหน้ากลุ้มใจพร้อมทั้งเดินตามสิ่วเยิ่นไปติดๆ
Writer Talk
บทนี้เป็นบทที่เริ่มเปิดฉากการต่อสู้ของนางเอกเราแล้วนะจร๊ อย่าลืมโหวตแล้วก็เม้นกันด้วยนะจร๊ะ
===========================================================================
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น