Volley Player สาวสิวหัวใจวอลเลย์

ลำดับตอนที่ #1 : สาวสิวผู้ลึกลับ

"ตื่นเถิด สิ่วเยิน" เสียงนุ่มของใครบางคนสะท้อนก้องอยู่ในหูของคนที่ถูกเรียกชื่อ
"นั้นใครน่ะ" สิ่วเยิ่นพยายามจะลืมตาที่กำลังปิดสนิทอยู่แต่ทำไม่ได้เนื่องจากแสงสว่างภายนอกสว่างมากไป
"ไม่สำคัญหรอกว่าเราเป็นใครแต่อีกไม่นานเราได้พบกันแน่"
"เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป" สิ่วเยิ่นพยายามเอื้อมมือไปจนสุดแขน
"ตุ๊บ"เสียงเหมือนมีบางอย่างตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
"โอ๊ย...เจ็บอ่ะ" เสียงแหลมของสิ่วเยิ่นร้องขึ้นหลังจากตกลงจากเตียงที่สูงประมาณเอวเธอ
"ฝันแบบนี้อีกแล้ว" สิ่วเยิ่นฝันเห็นแบบนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้นับตั้งแต่เริ่มจำความได้
"มันต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆเลย" สิ่วเยิ่นทำหน้าครุ่นคิดอยู่นานจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน
�'กริ๊งๆๆๆๆๆๆ' เสียงนาฬิกาปลุกตีบอกเวลาว่าถึงเวลาตื่นแล้ว
"เช้าแล้วหรอ" สิ่วเยิ่นที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการงัวเงียอยู่พูดขึ้น แต่ไม่นานเธอก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อมองนาฬิกา
"แปดโมงแล้ว! สายแล้วต้องโดนครูจับไปลงโทษอีกแน่เลย"�
สิ่วเยิ่นลุกพรวดจากเตียง ยังไม่ทันที่ร่างกายจะทรงตัวได้ดีเธอจึงเซไปชนตู้หนังสือล้มอย่างแรง
�'โครม'
"โถ่เอ้ย! เดี๋ยวเย็นค่อยมาเก็บแล้วกัน"
สิ่วเยิ่นรีบไปอาบน้ำแบบเร่งความเร็วขั้นสูงสุด ประมาณว่าเครื่องจักรยังไม่เร็วเท่าเธอเลย
�"ไปล่ะ....เดี๋ยวๆๆ" สิ่วเยิ่นเอื้อมมือไปหยิบลูกวอลเลย์คู่ใจของเธอแล้ววิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
�ระหว่างทางสิ่วเยิ่นมองซ้ายมองขวาด้วยระหว่างวิ่งพลางหวนนึกถึงอดีตของตัวเองว่า สิ่วเยิ่นเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ เธอถูกเจอในกองหนังสือเก่าๆคนที่ไปพบเธอก็คือคุณลุงของเธอนั้นเอง เธอนอนอยู่ในกองหนังสือพร้อมกับลูกวอลเลย์ที่ส่องแสงประหลาดออกมา ลุงเธอจึงรับเขามาเลี้ยงและดูแลเขาจนโต
พอนึกถึงตรงจุดนี้สิ่วเยิ่นมักถามตัวเองในใจหลายๆครั้งว่า 'พ่อกับแม่ไปไหน' สิ่วเยิ่นเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
�"ร้องทำไมเนี่ย เราไม่เคยรู้จักพวกเขาซะหน่อย" สิ่วเยิ่นจะคิดแบบนี้ทุกครั้งที่พูดคำว่า 'พ่อ แม่'
�เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอกับครูที่ยืนทำหน้าดุรอเด็กที่มาสายอยู่พร้อมจะทำโทษทุกเมื่อ
"สิ่วเยิ่น เธอมาสายอีกแล้วนะ" ครูโน้มตัวลงมาถามสิ่วเยิ่นด้วยสีหน้าจริงจัง เสมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
"แหมครู หนูก็ซ้อมวอลเลย์อยู่ไงค่ะ แฮะๆ" สิ่วเยิ่นยังทำเป็นเล่นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงครูก็ต้องลงโทษเธออยู่แล้ว
"ซ้อมวอลเลย์อีกแล้วหรอ ว่างมากก็เอาเวลาไปรักษาสิวที่หน้าบ้างนะ" พอพูดประโยคนี้สิ่วเยิ่นถึงกับหน้าถอดสี
"ครูล้อเรื่องสิวหนูอีกแล้วนะ" จากน้ำเสียงเล็กที่พูดสุภาพเมื่อกี้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่เริ่มมีอารมณ์โกรธ
"ก็ถ้าเธอยังไม่เลิกมาสายครูก็ล้อเธออยู่งี้ล่ะ" สิ่วยิ่งโกรธจนหน้าแดง
"ครู!" สิ่วเยินเตรียมตัวที่จะตบวอลเลย์ใส่ครู วงเวทย์ปรากฏขึ้นบ่งบอกว่าพร้อมจะตบทุกเมื่อ
"อ้าว...สิ่วเยิ่นเธออยากโดนข้อหาทำร้ายครูเพิ่มอีกข้อ"
"หืม" สิ่วเยิ่นลดมือลงวงเวทย์หายไป จากนั้นสิ่วเยิ่นก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า
"จะให้หนูทำอะไรก็บอกมาเลยหนูชักจะรำคาญเต็มทนแล้ว" สิ่วเยิ่นเปลี่ยนน้ำเสียงที่ฉุนเฉียวให้กลัยมาอยู่ในสภาพเดิม
"งั้นวันนี้เอาเป็นไป สูบบอลเวทย์มนต์ในหมวดพละให้ตึงล่ะกัน" ครูพูดพร้อมชี้มือไปทางโรงยิมเวทย์มนต์
"ได้แค่นี้ง่ายๆ" สิ่วเยิ่นเอามือทุบหน้าอกตัวเองเพื่อบอกถึงความมั่นใจว่าทำได้สบายมาก
"อ่ะๆ ลืมบอกบอลมันมีอยู่ 500 ลูกนะ"
�"O0O" สิ่วเยิ่นแทบช็อคลงไปนอนกับพื้นเมื่อได้ยินจำนวนลูกบอล
"เยอะไปไหมค่ะ" สิ่วเยิ่นยังอยู่ในอาการอึ้งกิมกี่
"ไม่หรอกสำหรับเธอ ครูให้เวลาเย็นนี้ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องกลับบ้านโอเค
"ค่ะ T_T" สิ่วเยิ่นตอบเสียงอ่อยพร้อมทั้งเดินไปทางโรงยิมอย่างคนไม่มีวิญญาณอยู่ในร่าง
"รีบๆ ทำให้เสร็จล่ะวันนี้มีแข่งวอลเลย์เวทย์มนต์"
"ค่ะ" สิ่วเยิ่นรีบวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไปทำภารกิจที่ครูมอบหมายให้เสร็จเร็วขึ้น
� แต่ว่าจากจุดที่สิ่วเยิ่นวิ่งไปนั้นยังมีผู้ชายอีกคนหลบอยู่หลังจากสิ่วเยิ่นเข้าโรงยิมแล้วเข้าก็ไปซุ่มที่หน้าประตูเมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้วเขาจึงเปิดประตูเข้าไป
สิ่วเยิ่นที่เดินมาก่อนหน้าไม่ทันระวังตัว เธอหันหลังไปตามลางสังหรณ์บางอย่าง
�"นี่นาย!"
�Writter Talk
นี่เป็นบทแรกที่ลองแต่งดูช่วยเม้นกันหน่อยนะจร๊จะได้รู้ข้อบกพร่อง ขอบคุณจร้า