ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 รุ่นพี่
“ริ๊ ริ๊”
วามเรียและวามสสัยอผมระายออไปเมื่อปลายสายที่โทรมานั้นือ บอย เพื่อนที่ให้เว็บไ์ผม
มา และนำพาผมเ้าสู่วัวนแห่วามสัสัยนี้ ผมปุ่มรับสายและยโทรศัพท์มือถืออผมึ้นมาแนบหู
“ฮัลโหล......”ผมรอเสียใส่โทรศัพท์หลัาที่ผมรับสาย
“ฮัลโหล วุิเหรอ?”เสียทุ้ม่ำเสียหนึ่ัมาามหูโทรศัพท์ เสียอบอยนั่นเอ
“บอย...เหรอ?”ผมถามไปเพื่อวามแน่ใ
“เออ...ูเอ”
“เออูมีเรื่ออยาถามมึหลายเรื่อเลยว่ะ” ผมบอวามริ ในใที่อยาะพูับเพื่อนนนี้ไป
“เออว่ามาิ?”
“มึไปเอา เว็บไ์ที่มึใหู้เมื่อวานมาาไหน แล้วมึเอภาพหลอนเหมือนูไหม แล้วทำไมวันนี้มึถึไม่มา
โรเรียน?” ผม ยิำ ถามใส่บอยนหมำถามโยที่ลืมไปเลยว่าอาะโนเพื่อนสนิทหาว่าเป็นบ้า็ไ้
“...........”บอยเียบไปัพั่อนที่พูึ้นว่า
“ม...มึ็เอเหมือนันเหรอ!” น้ำเสียอบอยเปลี่ยนไปลายเป็นเสีย ที่สนใอย่าสุี
“เฮ้ย มึ็เอ้วยเหรอ!” ผมเผลอะโนใส่หูโทรศัพท์ เพราะสนใที่มีนเอแบบผมและผมไม่ไ้ เป็นโริ
“โว้ยย...เบาๆ็ไ้หุะแโว้ย!”ไอ้บอย่อว่าผมลับมา ผมไ้ยินเสียบ่นเบาๆาม้วยเสียามอไอ้บอย
“เออ ูอโทษ ุลืมัวว่ะ”
“เออไม่เป็นไร..”
“แล้วสรุป ไอ้พวที่เราเอมันืออะไรันวะ?”ผมลับมาเ้าเรื่อ
“ู ะรู้ไหมเนี่ยู็ะโทรมาถามมึเหมือนันเนี่ย”บอยอบ้วยน้ำเสียที่แสออว่ามันเ็
“แล้วมึไ้เว็บ นี้มาาไหนหล่ะ?”ผมยิำถามไปเพราะรู้ว่าำถามแระไม่ไ้ำอบ
“ูไ้มาารุ่นพี่นหนึ่ ที่ื่อ มาวิน ที่อยู่ ม.6/2น่ะมึรู้ัใ่มั้ยที่เรียนเ่ๆและเป็นนัีฬาฟุบอลโรเรียน้วยน่ะ”
“อืมๆ” ผมอบลับไปเพื่อแสให้รู้ว่าผมฟัอยู่ ่อนที่ะทำให้ผมสสัยอีรั้ับเรื่อที่มันำลัะบอมา
“ทีู่โทรมา ไม่ใ่เพราะแ่อยาถามเรื่อนี้เท่านั้นหรอนะ ือทีู่โทรมาเพราะว่าูไ้รับโทรศัพท์ารุ่น พี่มาวินใหู้ไปหาหน้าโรเรียน อน 3ทุ่มรึ่น่ะ” บอยพูน้ำเสียที่บอไ้ว่าำลัสสัยและัวลับเรื่อนี้
“โรเรียนไปทำอะไรวะึนานั้น 3ทุ่ม?”ผมถามเพราะวามสสัยที่แน่นอยู่ในหัวนี้
“ู็ไม่รู้เหมือนัน....แ่ว่ามึไปับูไ้ไหม?”บอยพูอร้อผม
ผมหันมอูนาฬิาแวนที่ิอยู่บนผนั้าหลัผม
19.00.23
“ทำไมู้อไปับมึวะ แถมึนานั้น” ผมอบเพราะไม่อยาะไปแ่เหุผลที่มันอบผม้อทำให้ผมเปลี่ยนใทันที!
“เผื่อะไ้รู้ัทีว่า สิ่ที่พวเราเห็นมันืออะไร”บอยพูอย่ามั่นใ
“เออ เอาั้น็ไ้วะ แู่ะไม่ไว้ใรุ่นพี่นนี้ว่ะ”
“ทำไมวะ?เาอาะเอแบบเรา็ไ้”
“เหรอ?อืม....โอเเี๋ยวูไป็ไ้”ผมอบเพื่อนอผมไปเพราะำพู่อนหน้านี้อบอย เาอาะเอแบบเรา็ไ้ แ่ว่าไม่ใ่ผมว่ามันไม่ใ่แบบนั้น ราสัหร์อผมมันบอว่า ืนนี้ผมะ้อเอับเรื่อที
ผมไม่าฝันและน่าลัวว่าที่ผมเอแล้วๆมา
“เออ ั้น 2ทุ่มรึ่เอันแ่นี้่อนนะ”
“เี๋ยว!!”ผมรีบพูออไปทันทีที่นึไ้
“ทำไมวันนี้มึไม่มาโรเรียนวะ?”
“อ๋อูไม่สบายและปวหัวหน่อยๆ้วยไ้นอนพัอนนี้็ีึ้นมาแล้ว”บอยอบลับผม้วยน้ำเสียแปลใับำถามอผม
“หรอวะ?”
“เออ ไม่มีไรแล้วใ่มั๊ย? แ่นี้่อนนะ”บอยพู่อนที่ะัสายผมไป บอยไม่สบายั้นเหรอน้ำเสียบอย็ แพราเหมือนนเ็บอ แถมยัาม้วย บอยเป็นหวัริๆน่ะแหละ ผมะิมาไปริๆ
20.21.52
ผมเินออมาาประูบ้านโยที่ไม่ลืมหันลับไปล็อประู ว่าพ่อผมะลับมา็ เที่ยืนว่าะลับมาทันแหละน่า...ผมิในใ และเินออนอรั้วประูบ้าน ระยะทาบ้านผมับโรเรียนห่าันไลพอสมวร ถ้าผมไม่มาเอเรื่อบ้าๆ พวนี้ผมไม่มีทาะออมา เินอย่าี้แน่นอน เพราะนอา อันรายแถมยัเมื่อยอี
20.42.20
ผมเริ่มวิ่เพราะใล้ถึโรเรียนแล้วถึแม้ะแ่ 2ทุ่ม40แ่ถนนหน้าโรเรียนผมแทบไม่มีรถยน์ับผ่านเลย
ถึแม้ะมีนเินผ่านอยู่บ้าแ่็ให้วามรู้สึวัเวอย่าประหลา ผมเริ่มวิ่เร็วึ้น โรเรียนเริ่มยับเ้ามาใล้ผม
ผมมา้าว่าที่นัไว้ับบอย 12นาทีแล้ว ป่านนี้บอยมารอผมแล้วแน่นอนเพราะบอยเป็นนอบรเวลา
ผมวิ่มาถึหน้าโรเรียน วามรู้สึ่าับถนนที่ผ่านมา ลิบลับเพราะน่าโรเรียนผมไม่เห็นวี่แววอนอื่นเลยนอาเ็ผู้ายสู ประมาผม ในุอยู่บ้านาเาสั้นสีำเสื้อยืสีาวยืนพิป้ายื่อโรเรียนอยู่ บอยนั่นเอ
“สายเหมือนเยนะไอ้วุิ” บอยพูึ้นทันทีที่หันมาและเห็นผมวิ่มา
“โทษทีว่ะๆ แฮ่.....แฮ่”ผมหอบออมาเพราะวามเหนื่อยแ่เหื่อไม่ไ้ไหลลมาัหยเป็นเพราะอาาศที่หนาวเย็น หน้าโรเรียนอผมมีเพียไฟ้าถนนที่เปิอยู่ทำให้บรรยาาศูวัเวน่านลุแ่ไม่เท่า้าในโรเรียนหรอ เพราะอนนี้ใน โรเรียนไม่มีแสสว่าอยู่เลยทำให้ผมนลุเมื่อมอเ้าไป้าในที่อนนี้เหมือนโรเรียนร้า ่าับอนลาวันที่มีนัเรียนพุพล่านมามายราวฟ้าับเหวเลยทีเียว
“รุ่นพี่ยัไม่มาอีหรอวะ?”ผมถามบอยที่เป่าลมหายใและถูมือเพราะวามหนาว
“ไม่รู้ว่ะ ยัไม่มาหน่ะแหละ นัไว้3ทุ่มนี่ อีั้เือบ20นาที”บอยหันมาอบผม
“ั้นเหรอวะ ”
ผมอบ่อนที่ะมอึ้นไปูทอฟ้ายามรารีที่มืสนิท พลามอวาว
“รี๊!!!”
เสียรีร้ออใรบานเป็นเสียที่แหลมแ่บอไม่ไ้ว่าเป็น เ็ หรือ ผู้หิัึ้นมาทำลายวามเียบลา่ำืนทำให้ผมับบอยสะุ้เือบะพร้อมัน
“ส..เสียไรวะ?!”บอยถามผม้วยน้ำเสียที่ทั้ใและลัวเล็น้อย
“ู็ไม่รู้ว่ะ...”ผมลอมอูามท้อถนนที่ถูปลุมไป้วยวามมืและวามเียบหลัาที่เสียำอบผมที่
ให้บอยเียบล ไม่มีใร ไม่มีวี่แววอนเลย
ผมหันไปหาบอยและพูว่า
“ไม่เห็นมีใรเลย เมื่อี้มึ็ไ้ยินใ่ไหม?”
“อ...เออ”บอยอบเบาๆพร้อมพยัหน้าเล็น้อยให้ผม
ผมหันลับไปมอที่ถนนอีที ่อนที่ผมะใึ้นอีเป็นรั้ที่2
“เฮ้ยยย!!!”
ถึะไม่ัแ่ผม็พออธิบายออมาไ้ภาพที่ผมเห็นือเ็ทารัวสีาวเปื้อนเลือำนวนมา ำลัลานมา
ทาผม ผมระบุเพศไมไ้เพราะผมเห็นาระยะไลแ่เ็ทารเหล่านั้นไม่ใ่เ็ทารธรรมาแน่นอน!!! ศรีษะที่ให่โ
ับลูาที่ไม่มีาำ ทำให้ภาพที่ผมเห็นไม่ใ่ภาพเ็ทาร น่ารัทีุ่เยเห็นในโษาผ้าอ้อม แ่ลับลายเป็นภาพ
ที่น่าสยอนพอแทน!!!
“อะไร วุิมึเห็นอะไรวะ มึเห็นอะไร?!!”บอยถามผมอย่ารีบร้อนหลัาที่ผมะโนออมา
“ม....มึไม่เห็นหรอวะ”ผมหันหน้ามาทาบอยแล้วี้ไปทาลุ่มเ็ที่ำลัลานมา
“ไหนวะ ไอ้วุิ?”
ทันทีที่ผมหันลับไปภาพเ็เหล่านั้นลับเหลือเพียถนนที่ถูวามมืรอบำไม่มี ร่อรอยอลุ่มเ็ทารเหล่านั้น
เหลือเลย
“ภาพหลอนว่ะ ูเห็นผีเ็ทารลานมาทาเรา…”ผมอบบอยพลาเอานิ้วยี้า
“เฮ้ย ริิอนนี้อยู่ไหนแล้ววะ?”บอยถามผม้วยน้ำเสียัวลและลัว
“หายไปแล้ว..”ผมอบบอยามวามริที่ผมเห็น
“หมายวามว่าไวะ..หายไปแล้ว?”
“ูไม่รู้ว่ะ ูเห็นเ็ทารลานมาทาเราแล้วพอูหันไปอีทีมัน็หายไปแล้ว”
“เป็นภาพหลอนล่ะมั้ อนนี้ี่โมแล้ววะ?”บอยยัยิำถามใส่ผมไม่หยุ
ผม้มมอูนาฬิา้อมือผม
“21.14.45 ” ผมพูออมา่อนที่ผมะเเล็น้อย อาะเป็นเพราะารเห็นภาพหลอนและวามลัวอผมทำให้
ร่าายเิอาารเหนื่อยล้า็เป็นไ้
“มึไหวเปล่าววะ? ”บอยถามผม้วยสีหน้าที่เป็นห่วผม
“ว..ไหวๆ รุ่นพี่ยัไม่มาอีหรอวะ?”ผมถามบอยเพราะนี่็เลยเวลาที่รุ่นพี่นัแล้วแ่ัวรุ่นพี่ที่นัลับยัไม่มา
“ไม่รู้ว่ะนี่มัน็เลยเวลานัมานานแล้วทำไมยัไม่มาอีวะ!!”บอยสบทออมา้วยน้ำเสียที่เห็นไ้ัว่าอารม์เสีย
ผมเหลือบไปมอ รั้วประูโรเรียน มันเปิอยู่ ผมพึ่สัเเห็นว่าประูมันเปิอยู่ ผมเหลือบึ้นไปมอบนึ
มีเานำลั้อมาทาเรา!! แล้วเาะรู้ัวว่าผมเอเาแล้ว เารีบวิ่ไปามทาระเบียเพื่อะหนีพวผม
ผมหันมาทาบอย่อนที่ะพูึ้นว่า
“ูว่าพวเรา้อเ้าไปในโรเรียนแล้วมีนแอบมอเราาอาารเรียนแล้วอนนี้เารู้แล้วว่า ูเห็นเาเาเลยหนีไป”
“อะไรนะ?”บอยอบผม้วยสีหน้าที่บอไ้ว่า สุๆ
“เร็วเ้าเรา้อเ้าไปในโรเรียน”ผมทวนประโยเิม
“เี๋ยวๆูามมึไม่ทันแล้วอะไรอมึวะ?”บอยถามผมพลาเอามือหัวัวเอ
“เอ่อ....อโทษทีนะที่มา้า”
เสียทุ้มเ้มแทรบทสนทนาอผมับบอยและเมื่อผมหันไปามทา้นเสียผม็้อใในเมื่อน ้าหน้าอผม
ือ….
รุ่นพี่มาวิน!!
วามเรียและวามสสัยอผมระายออไปเมื่อปลายสายที่โทรมานั้นือ บอย เพื่อนที่ให้เว็บไ์ผม
มา และนำพาผมเ้าสู่วัวนแห่วามสัสัยนี้ ผมปุ่มรับสายและยโทรศัพท์มือถืออผมึ้นมาแนบหู
“ฮัลโหล......”ผมรอเสียใส่โทรศัพท์หลัาที่ผมรับสาย
“ฮัลโหล วุิเหรอ?”เสียทุ้ม่ำเสียหนึ่ัมาามหูโทรศัพท์ เสียอบอยนั่นเอ
“บอย...เหรอ?”ผมถามไปเพื่อวามแน่ใ
“เออ...ูเอ”
“เออูมีเรื่ออยาถามมึหลายเรื่อเลยว่ะ” ผมบอวามริ ในใที่อยาะพูับเพื่อนนนี้ไป
“เออว่ามาิ?”
“มึไปเอา เว็บไ์ที่มึใหู้เมื่อวานมาาไหน แล้วมึเอภาพหลอนเหมือนูไหม แล้วทำไมวันนี้มึถึไม่มา
โรเรียน?” ผม ยิำ ถามใส่บอยนหมำถามโยที่ลืมไปเลยว่าอาะโนเพื่อนสนิทหาว่าเป็นบ้า็ไ้
“...........”บอยเียบไปัพั่อนที่พูึ้นว่า
“ม...มึ็เอเหมือนันเหรอ!” น้ำเสียอบอยเปลี่ยนไปลายเป็นเสีย ที่สนใอย่าสุี
“เฮ้ย มึ็เอ้วยเหรอ!” ผมเผลอะโนใส่หูโทรศัพท์ เพราะสนใที่มีนเอแบบผมและผมไม่ไ้ เป็นโริ
“โว้ยย...เบาๆ็ไ้หุะแโว้ย!”ไอ้บอย่อว่าผมลับมา ผมไ้ยินเสียบ่นเบาๆาม้วยเสียามอไอ้บอย
“เออ ูอโทษ ุลืมัวว่ะ”
“เออไม่เป็นไร..”
“แล้วสรุป ไอ้พวที่เราเอมันืออะไรันวะ?”ผมลับมาเ้าเรื่อ
“ู ะรู้ไหมเนี่ยู็ะโทรมาถามมึเหมือนันเนี่ย”บอยอบ้วยน้ำเสียที่แสออว่ามันเ็
“แล้วมึไ้เว็บ นี้มาาไหนหล่ะ?”ผมยิำถามไปเพราะรู้ว่าำถามแระไม่ไ้ำอบ
“ูไ้มาารุ่นพี่นหนึ่ ที่ื่อ มาวิน ที่อยู่ ม.6/2น่ะมึรู้ัใ่มั้ยที่เรียนเ่ๆและเป็นนัีฬาฟุบอลโรเรียน้วยน่ะ”
“อืมๆ” ผมอบลับไปเพื่อแสให้รู้ว่าผมฟัอยู่ ่อนที่ะทำให้ผมสสัยอีรั้ับเรื่อที่มันำลัะบอมา
“ทีู่โทรมา ไม่ใ่เพราะแ่อยาถามเรื่อนี้เท่านั้นหรอนะ ือทีู่โทรมาเพราะว่าูไ้รับโทรศัพท์ารุ่น พี่มาวินใหู้ไปหาหน้าโรเรียน อน 3ทุ่มรึ่น่ะ” บอยพูน้ำเสียที่บอไ้ว่าำลัสสัยและัวลับเรื่อนี้
“โรเรียนไปทำอะไรวะึนานั้น 3ทุ่ม?”ผมถามเพราะวามสสัยที่แน่นอยู่ในหัวนี้
“ู็ไม่รู้เหมือนัน....แ่ว่ามึไปับูไ้ไหม?”บอยพูอร้อผม
ผมหันมอูนาฬิาแวนที่ิอยู่บนผนั้าหลัผม
19.00.23
“ทำไมู้อไปับมึวะ แถมึนานั้น” ผมอบเพราะไม่อยาะไปแ่เหุผลที่มันอบผม้อทำให้ผมเปลี่ยนใทันที!
“เผื่อะไ้รู้ัทีว่า สิ่ที่พวเราเห็นมันืออะไร”บอยพูอย่ามั่นใ
“เออ เอาั้น็ไ้วะ แู่ะไม่ไว้ใรุ่นพี่นนี้ว่ะ”
“ทำไมวะ?เาอาะเอแบบเรา็ไ้”
“เหรอ?อืม....โอเเี๋ยวูไป็ไ้”ผมอบเพื่อนอผมไปเพราะำพู่อนหน้านี้อบอย เาอาะเอแบบเรา็ไ้ แ่ว่าไม่ใ่ผมว่ามันไม่ใ่แบบนั้น ราสัหร์อผมมันบอว่า ืนนี้ผมะ้อเอับเรื่อที
ผมไม่าฝันและน่าลัวว่าที่ผมเอแล้วๆมา
“เออ ั้น 2ทุ่มรึ่เอันแ่นี้่อนนะ”
“เี๋ยว!!”ผมรีบพูออไปทันทีที่นึไ้
“ทำไมวันนี้มึไม่มาโรเรียนวะ?”
“อ๋อูไม่สบายและปวหัวหน่อยๆ้วยไ้นอนพัอนนี้็ีึ้นมาแล้ว”บอยอบลับผม้วยน้ำเสียแปลใับำถามอผม
“หรอวะ?”
“เออ ไม่มีไรแล้วใ่มั๊ย? แ่นี้่อนนะ”บอยพู่อนที่ะัสายผมไป บอยไม่สบายั้นเหรอน้ำเสียบอย็ แพราเหมือนนเ็บอ แถมยัาม้วย บอยเป็นหวัริๆน่ะแหละ ผมะิมาไปริๆ
20.21.52
ผมเินออมาาประูบ้านโยที่ไม่ลืมหันลับไปล็อประู ว่าพ่อผมะลับมา็ เที่ยืนว่าะลับมาทันแหละน่า...ผมิในใ และเินออนอรั้วประูบ้าน ระยะทาบ้านผมับโรเรียนห่าันไลพอสมวร ถ้าผมไม่มาเอเรื่อบ้าๆ พวนี้ผมไม่มีทาะออมา เินอย่าี้แน่นอน เพราะนอา อันรายแถมยัเมื่อยอี
20.42.20
ผมเริ่มวิ่เพราะใล้ถึโรเรียนแล้วถึแม้ะแ่ 2ทุ่ม40แ่ถนนหน้าโรเรียนผมแทบไม่มีรถยน์ับผ่านเลย
ถึแม้ะมีนเินผ่านอยู่บ้าแ่็ให้วามรู้สึวัเวอย่าประหลา ผมเริ่มวิ่เร็วึ้น โรเรียนเริ่มยับเ้ามาใล้ผม
ผมมา้าว่าที่นัไว้ับบอย 12นาทีแล้ว ป่านนี้บอยมารอผมแล้วแน่นอนเพราะบอยเป็นนอบรเวลา
ผมวิ่มาถึหน้าโรเรียน วามรู้สึ่าับถนนที่ผ่านมา ลิบลับเพราะน่าโรเรียนผมไม่เห็นวี่แววอนอื่นเลยนอาเ็ผู้ายสู ประมาผม ในุอยู่บ้านาเาสั้นสีำเสื้อยืสีาวยืนพิป้ายื่อโรเรียนอยู่ บอยนั่นเอ
“สายเหมือนเยนะไอ้วุิ” บอยพูึ้นทันทีที่หันมาและเห็นผมวิ่มา
“โทษทีว่ะๆ แฮ่.....แฮ่”ผมหอบออมาเพราะวามเหนื่อยแ่เหื่อไม่ไ้ไหลลมาัหยเป็นเพราะอาาศที่หนาวเย็น หน้าโรเรียนอผมมีเพียไฟ้าถนนที่เปิอยู่ทำให้บรรยาาศูวัเวน่านลุแ่ไม่เท่า้าในโรเรียนหรอ เพราะอนนี้ใน โรเรียนไม่มีแสสว่าอยู่เลยทำให้ผมนลุเมื่อมอเ้าไป้าในที่อนนี้เหมือนโรเรียนร้า ่าับอนลาวันที่มีนัเรียนพุพล่านมามายราวฟ้าับเหวเลยทีเียว
“รุ่นพี่ยัไม่มาอีหรอวะ?”ผมถามบอยที่เป่าลมหายใและถูมือเพราะวามหนาว
“ไม่รู้ว่ะ ยัไม่มาหน่ะแหละ นัไว้3ทุ่มนี่ อีั้เือบ20นาที”บอยหันมาอบผม
“ั้นเหรอวะ ”
ผมอบ่อนที่ะมอึ้นไปูทอฟ้ายามรารีที่มืสนิท พลามอวาว
“รี๊!!!”
เสียรีร้ออใรบานเป็นเสียที่แหลมแ่บอไม่ไ้ว่าเป็น เ็ หรือ ผู้หิัึ้นมาทำลายวามเียบลา่ำืนทำให้ผมับบอยสะุ้เือบะพร้อมัน
“ส..เสียไรวะ?!”บอยถามผม้วยน้ำเสียที่ทั้ใและลัวเล็น้อย
“ู็ไม่รู้ว่ะ...”ผมลอมอูามท้อถนนที่ถูปลุมไป้วยวามมืและวามเียบหลัาที่เสียำอบผมที่
ให้บอยเียบล ไม่มีใร ไม่มีวี่แววอนเลย
ผมหันไปหาบอยและพูว่า
“ไม่เห็นมีใรเลย เมื่อี้มึ็ไ้ยินใ่ไหม?”
“อ...เออ”บอยอบเบาๆพร้อมพยัหน้าเล็น้อยให้ผม
ผมหันลับไปมอที่ถนนอีที ่อนที่ผมะใึ้นอีเป็นรั้ที่2
“เฮ้ยยย!!!”
ถึะไม่ัแ่ผม็พออธิบายออมาไ้ภาพที่ผมเห็นือเ็ทารัวสีาวเปื้อนเลือำนวนมา ำลัลานมา
ทาผม ผมระบุเพศไมไ้เพราะผมเห็นาระยะไลแ่เ็ทารเหล่านั้นไม่ใ่เ็ทารธรรมาแน่นอน!!! ศรีษะที่ให่โ
ับลูาที่ไม่มีาำ ทำให้ภาพที่ผมเห็นไม่ใ่ภาพเ็ทาร น่ารัทีุ่เยเห็นในโษาผ้าอ้อม แ่ลับลายเป็นภาพ
ที่น่าสยอนพอแทน!!!
“อะไร วุิมึเห็นอะไรวะ มึเห็นอะไร?!!”บอยถามผมอย่ารีบร้อนหลัาที่ผมะโนออมา
“ม....มึไม่เห็นหรอวะ”ผมหันหน้ามาทาบอยแล้วี้ไปทาลุ่มเ็ที่ำลัลานมา
“ไหนวะ ไอ้วุิ?”
ทันทีที่ผมหันลับไปภาพเ็เหล่านั้นลับเหลือเพียถนนที่ถูวามมืรอบำไม่มี ร่อรอยอลุ่มเ็ทารเหล่านั้น
เหลือเลย
“ภาพหลอนว่ะ ูเห็นผีเ็ทารลานมาทาเรา…”ผมอบบอยพลาเอานิ้วยี้า
“เฮ้ย ริิอนนี้อยู่ไหนแล้ววะ?”บอยถามผม้วยน้ำเสียัวลและลัว
“หายไปแล้ว..”ผมอบบอยามวามริที่ผมเห็น
“หมายวามว่าไวะ..หายไปแล้ว?”
“ูไม่รู้ว่ะ ูเห็นเ็ทารลานมาทาเราแล้วพอูหันไปอีทีมัน็หายไปแล้ว”
“เป็นภาพหลอนล่ะมั้ อนนี้ี่โมแล้ววะ?”บอยยัยิำถามใส่ผมไม่หยุ
ผม้มมอูนาฬิา้อมือผม
“21.14.45 ” ผมพูออมา่อนที่ผมะเเล็น้อย อาะเป็นเพราะารเห็นภาพหลอนและวามลัวอผมทำให้
ร่าายเิอาารเหนื่อยล้า็เป็นไ้
“มึไหวเปล่าววะ? ”บอยถามผม้วยสีหน้าที่เป็นห่วผม
“ว..ไหวๆ รุ่นพี่ยัไม่มาอีหรอวะ?”ผมถามบอยเพราะนี่็เลยเวลาที่รุ่นพี่นัแล้วแ่ัวรุ่นพี่ที่นัลับยัไม่มา
“ไม่รู้ว่ะนี่มัน็เลยเวลานัมานานแล้วทำไมยัไม่มาอีวะ!!”บอยสบทออมา้วยน้ำเสียที่เห็นไ้ัว่าอารม์เสีย
ผมเหลือบไปมอ รั้วประูโรเรียน มันเปิอยู่ ผมพึ่สัเเห็นว่าประูมันเปิอยู่ ผมเหลือบึ้นไปมอบนึ
มีเานำลั้อมาทาเรา!! แล้วเาะรู้ัวว่าผมเอเาแล้ว เารีบวิ่ไปามทาระเบียเพื่อะหนีพวผม
ผมหันมาทาบอย่อนที่ะพูึ้นว่า
“ูว่าพวเรา้อเ้าไปในโรเรียนแล้วมีนแอบมอเราาอาารเรียนแล้วอนนี้เารู้แล้วว่า ูเห็นเาเาเลยหนีไป”
“อะไรนะ?”บอยอบผม้วยสีหน้าที่บอไ้ว่า สุๆ
“เร็วเ้าเรา้อเ้าไปในโรเรียน”ผมทวนประโยเิม
“เี๋ยวๆูามมึไม่ทันแล้วอะไรอมึวะ?”บอยถามผมพลาเอามือหัวัวเอ
“เอ่อ....อโทษทีนะที่มา้า”
เสียทุ้มเ้มแทรบทสนทนาอผมับบอยและเมื่อผมหันไปามทา้นเสียผม็้อใในเมื่อน ้าหน้าอผม
ือ….
รุ่นพี่มาวิน!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น