ดวงใจ นักรบ (นัทซิน singular)

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7

บทที่ ๗

                “โธ่แม่วาด อย่าเพิ่งด่วนจากไปเช่นนี้ อยู่กับแม่ก่อนซิลูกเจ้าอย่าทั้งแม่ไป”เสียงคร่ำครวญดังขึ้นหลังจากที่ลมหายใจสุดท้ายของแม่วาดหมดลง

                “อย่าคร่ำครวญไปเลย แม่วาดน่ะ เขาไปสบายแล้ว ดีกว่าอยู่ต่อไปให้ทุกข์ทรมานเปล่าๆ พ่อนพให้คนจัดเตรียมงานศพเถิด แล้วอย่าลืมแจ้งไปที่พ่อนัทด้วยเล่า”ยังไม่ทันจบคำพู ดีเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อคุณหญิงจันทร์ที่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่กับศพลูกสาวนั้นไปล้มพับลงไปอีกคน

                นวลเป็นคนแรกที่รีบถลาเข้าไปดุแม่ แล้วรีบเอามือไปลองใต้จมูกก็พบว่าลมหายใจของผู้เป็นมารดานั้นอ่อนลงเหลือเกินแล้ว

                “พี่ไปคามหมอให้ก่อนนะนวล”ศรบอกภรรยา

                “ไม่ต้องหรอกพี่ศร แม่เขารักแม่วาดมาก ผูกพันกันมากเหลือเกิน มากจนขาดกันไม่ได้หรอก แม่วาดจากไปไม่เท่าไหร่ แม่ก็ตามไปอีกคนพี่ไม่เห็นรึ”นวลบอกกับสามี

                “นี่จะต้องจัดงานพร้อมกันสองงานเชียวหรือไร พ่อนัทกลับมามิเป็นเรื่องใหญ่รึ”นพพุดขึ้น

                “พี่นพ ให้คนรีบไปส่งข่าวบอกพี่นัทเถิดจ้ะ ทางนี้ฉันดูแลเอง”นวลพูดน้ำตาไหลอาบแก้มมากจนต้องยกสไบขึ้นซับน้ำตา

                “เดี๋ยวย่าจะมาช่วยนะ ย่ากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าที่เรือนก่อน”ท่านผู้เฒ่าลูบหัวหลานสะใภ้เบาๆ  ก่อนจะหันไปหาหลานเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ

                “ไปกับย่าซินเซียร์ ไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าแล้วค่อยกลับมาช่วยงานกัน”วินลุกขึ้นประคองผู้เป็นย่าแล้วเดินลงจากเรือนไป

....................................................................................................................................

                ผ่านมาเกือบเดือนแล้วแต่ว่ายังไม่มีข่าวคราวจากคนทางหัวเมืองเหนือเลยสักนิด  งานศพก็มีมาจะชนเดือนอยู่แล้วแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ด้วยว่าจะต้องรอนัทกลับมาก่อน

ทุกคืนที่มางานศพซินมักจะมานั่งอยู่ที่ท่าน้ำเพื่อรอเผื่อว่าคนๆนั้นจะกลับมา กลัวว่าจะใจร้อนไปทำร้ายหมื่นศรีเข้าจนตนเองเดือดร้อน และเสียงพายกระทบน้ำทำให้ซินรีบลุกขึ้นไปดูทันทีแล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อผู้ที่อยุ่ในเรือหาใช่คนที่รอไม่แต่กลับเป็นหมื่นศรีคนที่ตนไปอยากเจอหน้า

“พี่มากี่ครั้งก็เห็นเจ้ามานั่งอยู่ที่นี่ มารอไอ้นัทน่ะรึ  เป็นอะไรไปรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้ได้เพราะที่จริงแล้วจากนครสวรรค์มาอยุธยา ถ้าขี่ม้ามาก็เพียงแค่ 20 วันเท่านั้น”หมื่นศรีเอ่ยขึ้นทันทีที่ขึ้นจากเรือ  ประโยคนั้นทำให้ซินวิตกไม่น้อย

“ข้าไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอกถ้าคนรกแผ่นดินอย่างเจ้ายังมีชีวิตอยู่”ยังไม่ทันที่ซินจะตอบอะไรก็มีเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น นัทมาทันได้ยินประโยคสุดท้ายของหมื่นศรีพอดีร้องตอบออกไป

“ขุนโชติ”หมื่นศรีเบิกตากว้างแล้วอุทานชื่อนัทออกมาเบาๆ

“ใช่ ข้าเองข้าไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆถ้าคนที่ทำให้แม่และน้องข้ายังยืนอยู่บนแผ่นดิน”นัทตวาดก้อง และเงื้อดาบขึ้นทำให้ซินรีบวิ่งเข้ามาคว้าแขนไว้เพื่อไม่ให้นัททำอะไรที่วู่วามลงไป แต่นัทกลับไม่สนใจ ออกแรงสะบัดแขนเพียงนิดก็ทำให้ร่างบางเซล้มลงไปอยู่บนพื้น

“เจ้ามิต้องมาห้ามข้า กลัวผัวตายนักรึ ศพเมียแต่งเขายังตั้งอยู่บนเรือนหารู้ร้อนรู้หนาวไม่ยังแอบบมาพลอดรักกันได้ทุเรศสิ้นดี”นัทเงื้อดาบขึ้นอีกครั้งแต่ด้วยความหวาดกลัวทำให้หมื่นศรีรีบเผ่นลงเรือและพายกลับบ้านของแม่ตนทันที

นัทหันกลับมามองร่างเล็กบางที่นั่งสะอื้นอยู่บนพื้น ด้วยสายตากราดเกรี้ยวก่อนจะเอ่ยออกไป

“มิอายฟ้าอายดินบางหรือไร ศพเมียแต่งเขายังมิทันได้เผาแท้ แต่กลับมานั่งพลอดรักกับผัวเขาเช่นนี้”เสีงตวาดนั้นทำให้ซินถึงกับตัวสั่น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาตัดพ้อ

ทันทีที่ได้เห็นดวงหน้านั้นเต็มๆก็ถึงกับทำให้นัทอึ้งไปทันที แต่ดีที่เรียกสติกลับมาได้ทันทำให้คว้าแขนคนที่กำลังจะวิ่งหนีไว้ได้

“เจ้า เจ้าคือวินใช่หรือไม่ ซินใช่ไหม”นัทถามตายังคงจ้องอยู่ที่ใบหน้านวลแล้มนั้น ซินไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้าสะอื้นพยายามดึงแขนออกจากมือของนัท

“ซินใช่เจ้าจริงๆ เป็นเจ้าจริงๆซินของพี่”เมื่อได้พิจารณาใบหน้านั้นดีๆแล้วทำให้นัทได้คำตอบแล้วรีบดึงร่างบางเข้ามากอดทันที และกลิ่นหอมจากตัวร่างบางที่ลอยเจ้าจมูกนั้นก่อเกิดอารมณ์บางอย่างที่นัทไม่สามารถอธิบายได้ ทำให้ต้องรีบคลายอ้อมกอดออกแล้วก้มลงมองใบหน้าหวานสวยนั้นอีกครา

“เจ้าโตขึ้นมากเสียจนพี่จำได้ไม่ พี่ขอโทษที่ว่าเจ้าไปเช่นนั้นพี่กำลังโกรธ”นัทบอก ซินพยักหน้ารับอย่างเข้าใจแล้วช้อนดวงตากลมโตหวาฯสวยขึ้นมองชายหนุ่ม การกระทำนั้นทำเอาชายหนุ่มถึงกับใจเต้นแรงไม่เห็นจังหวะ

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แค่เห็นพี่นัทกลับมาอย่างปลอดภัยซินก็ดีใจแล้ว”ร่างบางตอบกลับไปเบาๆ

“เจ้าโตขึ้นมากเหลือเกินคนดีของพี่ สวยเสียจนพี่จำไม่ได้ และสวยเสียจนพี่ลืมไปเลยว่าเจ้าเป็นชาย เห็นหน้าเจ้าเพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจพี่ชุ่มชื้นขึ้นมาบาง”คำพูดชมของนัททำเอาซินต้องก้มซ่อนใบหน้าเขินอายที่๘นสีแดงระเรื่อ

“แต่พี่นัทไม่เปลี่ยนไปเลยเจ้าค่ะ”วินบอกเสียงเบาจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบแต่นัทก็ยังได้ยิน

“พูดดังๆก้ได้มิต้องเหนียมอายไปหรอก เอาเถอะขึ้นเรือนไปไหว้ศพเสียก่อนเวลาคุยกันยังมีอีกมาก”จบคำซินก้พยักหน้ารับแล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปบนเรือนพร้อมกัน

 

มาตามสัญญาแล้วค่ะสั่นไปหน่อย รีบปั่นเต็มที่แล้วน้า
พอดีป้าจะใช้คอม ต้องขอโทษด้วยนะคะโตๆๆๆๆตามที่ต้องการแล้ว เจอกันแล้วด้วย
สองตอนนี้จัดเต็มแบบสุดๆเลยขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
มีเรื่องนึงที่อยากบอกหงส์อยากได้คำวิจารณ์อ่ะค่ะ ขอมากไปไหมอ่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ
แต่อย่าลืมเม้นและโหวตให้หงส์ด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ บายๆ