คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5
บทที่ ๕
‘ตู้มมมม’
เสียงปืนใหญ่ดังคืนในช่วงสายของวันหนึ่งทำให้ชายหนุ่มที่นั่งร้อนใจมาหลายวันคว้าดาบแล้วลุกพรวดขึ้น สาวเท้าไปที่ประตูห้องทันที เป็นเวลาเดียวกับที่ซินเซียร์เปิดประตูเข้ามา
“พี่นัทจะไปไหนคะ”เด็กน้อยถามขึ้นทันทีที่เห็นชายหนุ่มในมือถือดาบไว้
“พี่ทนไม่ไหวแล้วซิน พวกข้าศึกมันยิงปืนใหญ่เข้ามาแล้ว พี่จะออกไปช่วยรบกับข้าศึก”ชายหนุ่มบอกอย่างร้อนใจ
“แต่พี่นัทยังไม่หายดีเลยนะคะ”เด็กน้อยพยายามห้ามนัทไว้
“พี่ดีขึ้นมากแล้ว อีกอย่างหน้าที่และบ้านเมืองสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดพี่เป็นทหารหน้าที่ของพี่คือปกป้องบ้านเมือง”นัทพูดแล้วสาวเท้าออกประตูก้าวลงจากเรือนไปทันที
“พี่นัท พี่นัทคะ”เด็กน้อยตะโกนเรียกร่างสูง น้ำตาไหลลงอาบใบหน้านวลด้วยความเป็นห่วงคนเจ็บ แต่ก็ไม่มีทีถ้าว่าคนที่เดินไปจะหันกลับมามอง ทำให้เด็กน้อยต้องหยุดและเดินไปหาคุณย่าในห้องพระ เสียงเปิดและปิดประตูทำให้หญิงชราที่นั่งทำสมาธิอยู่ลืมตาขึ้นมอง
“เจ้าร้องไห้ทำไม หลานย่า”หญิงชราถามเมื่อเห็นใบหน้านวลที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตานั้น เด็กน้อยโผเข้ากอดผู้เป็นย่า และเล่าเรื่องให้ฟัง
“คุณย่าขา พี่นัทไปแล้วค่ะ จะไปรบกับข้าศึกอีกแล้ว แผลก็ยังไม่หายดี แขนยังใช้ไม่ถนัดเลย ถ้าเกิดเป็นอะไรไปอีกจะทำอย่างไร ซินเป็นห่วงพี่นัทเหลือเกินเจ้าค่ะ”เด็กน้อยสะอึกสะอื้น
“ไม่ร้องนะคนดีของย่า พ่อนัทต้องไม่เป็นอะไร พี่เขาเป็นคนดี มุ่งมั่นจะทำหน้าที่ปกป้องบ้านเมืองเพื่อให้เรามีบ้านเมืองอยู่ไม่ต้องเป็นเมืองขึ้นของใคร คนดีผีคุ้มอยุ่แล้วนะลูก เชื่อย่านะ หยุดร้องเถิด”หญิงชราลูบหัวปลอบหลานเพื่อให้หยุดร้องไห้ คำพูดของผู้เป็นย่าทำให้ซินใจชื้นขึ้นเสียงสะอื้นค่อยๆเบาลงจนในที่สุดก็หยุดไป
“เจ้ามาทำสมิกับย่ามาใจจะได้สงบ และจะแผ่กุศลให้ไปคุ้มครองพ่อนัทเขาให้ปลอดภัย”คำบอกของผู้เป็นย่าทำให้หลานตัวน้อยทำตามอย่างว่าง่าย ร่างเล็กเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิวางมือทั้งสองทับกันและหลับตาลงตามที่คุณย่าเคยสอนไว้ ในใจบอกพระพุทธรูปที่ตั้งอยู่ด้านหน้า
‘บุญกุศลที่ข้าพเจ้าทำในครั้งนี้ขอให้ส่งผลให้พี่นัทปลอดภัยด้วยเถิดเจ้าค่ะ’
………………………………………………………………………………….
ผ่านมาเกือบ 6 เดือนแล้วแต่ศึกสงครามยังคงยืดเยื้อต่อไปอยุ่เช่นนั้นมิมีทีท่าว่าจะจบลง วันเวลาล่วงเลยจนตอนนี้เด็กน้อยอายุย่างเข้า 12 ปี ได้ทำการโกนจุกทิ้งปล่อยผมยาวเคลียร์ต้นคอแล้ว ผมยาวสลวยทิ้งตัวเป็นเกลียวต่างจากหญิงสาวคนอื่นๆที่ล้วนแต่มีผมค่อนไปทางเหยียดตรงมากกว่า จากเด็กน้อยในวันวานตอนนี้กำลังเจริญวัยขึ้นเรื่อยๆ แต่เด็กก็ยังคงเป็นเด็กถึงแม้ว่าร่างกายจะเปลี่ยนแปลงไปบ้างแต่ก็ยังคงความเป็นเด็กไว้อยู่ดี
“คุณย่าขา เมื่อใดข้าศึกจะถอยทัพกลับไปเล่าคะ ซินอยากออกไปเล่นกับคนอื่นสักที อยู่แต่ในบ้านเบื่อเหลือเกิน”ซินบอกผู้เป็นย่าหลังมื้อกลางวัน
“อีกไม่นานหรอกลูก แต่ตอนนี้เจ้าต้องอยู่บนบ้านนี้ไปก่อนไม่ควรอกไปไหน”จบประโยคก็มีเสียงบันไดดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กชะเง้อคอมองทันทีแล้วก็ปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้านวล
“พี่นัท”เด็กน้อยร้องเรียกแล้วรีบวิ่งเข้าไปหา นัทยิ้มให้แล้วยกมือขึ้นลูบหัวซินเบาๆ
“ซินเป็นห่วงพี่นัทแทบแย่เจ้าค่ะ แล้วพี่ศรหล่ะคะกลับมากับพี่นัทด้วยหรือเปล่า”เมื่อเห็นคนตรงหน้าพาลทำให้คิดไปถึงพี่ชายที่บอกไปทำศึกเช่นเดียวกัน
“กลับมาพร้อมพั่นั่นแหละแต่อยู่ที่บ้านเขา”นัทตอบพร้อมเดินมานั่งลงใกล้กับคุณย่า
“เป็นเช่นไรบ้างพ่อนัท”หญิงชราถามชายหนุ่ม
“ข้าศึกยกทัพกลับไปแล้วขอรับคุณย่า”นัทรายงาน
“จริงรึ แล้วทำไมถึงได้ถอยทัพกลับ”
“พระเจ้าอลองพญาต้องปืนใหญ่สวรรคตขอรับคุณย่า”นัทบอก
“คราวนี้บ้านเมืองก็สงบเสียที”หญิงชราเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างโล่งใจ
“แล้วพี่นัทจะกลับไปหัวเมืองเหนืออีกหรือเปล่าคะ”ซินเอ่ยถาม
“กลับซี งานราชการทางนั้นยุ่งมากแต่ก็คงหลังจากงานศพเจ้าคุณพ่อ”
“อะไรกัน เจ้าคุณสิ้นบุญเสียแล้วหรือนี่ แล้วนี่คุณหญิงจันทร์เขารู้เรื่องหรือยัง”หญิงชราเอ่ยถามไปถึงผู้เป็นมารดาของชายหนุ่ม
“แม่ทราบเรื่องแล้วขอรับ เพิ่งจะทำใจได้”นัทบอกสีหน้าสลดลง
“เฮ้อ มันเป็นกรรมเป็นเวร เกิด แก่ เจ็บ ตาย คนเราห้ามกันไม่ได้หรอกนะ”หญิงชราเอ่ยบอก
“ขอรับ”นัทตอบรับ
....................................................................................................................
ร่างหนาก้าวพ้นบันไดเรือนขึ้นมาทำให้ซินยกยิ้มดีใจแทบจะทันที ร่างหนานั่งลตรงหน้าหญิงชราสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“เป็นอะไรไปหรือพ่อนัท”ท่านผู้เฒ่าเอ่ยถาม
“กระผมจะมาลาคุณย่าขอรับ”นัทพูด
“อ้าวทำไมเล่าไหนบอกได้พักไงเล่า ทำไมถึงได้รีบกลับนัก”หญิงชราแปลกใจไม่น้อย
“กระผมทนอยู่ไม่ได้หรอกขอรับ เจ้าคุณพ่อเพิ่งจะสิ้นไปไม่เท่าไรที่บ้านก็จะจัดงานแต่งเสียแล้ว”นัทบอกอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“งานแต่งใครกัน”หญิงชราถามด้วยความสงสัย
“ไอ้หมื่นศรีกับแม่สร้อยขอรับ พอเห็นว่าเจ้าคุณพ่อไม่อยู่แล้วมันก็รีบเดินหน้าใหญ่ ซื้อของมากำนัลแม่และน้องผมไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะคอยไปรับไปส่งแม่สร้อยเข้าออกวัง คอยประจบประแจงแม่ผมเต็มที่ จนแม่ผมชอบใจนักหนา”นัทพูดดวงตากร้าวแข็งด้วยความแค้น
“ในเมื่อเขาชอบพอรักใคร่กันพ่อนัทก็ปล่อยเขาไปเถิดถ้าทนไม่ไหวก็ทำอย่างที่ทำถูกแล้ว ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเขา เขาทำบุญร่วมกันมาเราห้ามมิได้ แล้วนี่จะแต่งกันวันไหนเล่า”หญิงชราพูดเตือนแล้วถามต่อ
“วันมะรืนขอรับ กระผมจึงจะออกเดินทางพรุ่งนี้ถ้าอยู่ร่วมงานด้วย งานอาจจะได้พังก่อนเสร็จพิธี”
นัทบอก
“ดีแล้วย่าขอให้พ่อนัทเดินทางปลอดภัยนะ กลับมาเยี่ยมคนทางนี้บ้าง อย่างน้อยก็แม่พ่อนัทคนหนึ่ง แล้วก็ย่าด้วยนะ” หญิงชราบอกกับผู้เป็นเสมือนหลานชายแท้ๆ
“ขอรับถ้าว่างกระผมจะกลับมาเยี่ยมขอรับ กระผมลานะขอรับ”นัทยกมือไหว้ท่านผู้เฒ่าแล้วหันไปบอกกับร่างเล็กที่นั่งอยู่
“พี่ไปแล้วนะซิน คราวหน้ากลับมาพี่จะเอาของฝากมาฝากเจ้านะ”พูดจบก็ลุกเดินลงจากเรือนไปทันที
มันมาแบบแปลกๆว่ามะ หงส์รู้สึกว่าตัวเองแต่งตอนนี้งงๆ
ใครว่ามันไม่ค่อยดีบอกได้นะคะหงส์จะรีไรท์ให้
วันนี้หงส์นั่งทำการบ้านที่ดรงเรียนแหละรีบปั่นเต็มที่เลยกลับบ้านนจะได้ว่างมาอัพนิยาย 555555555
เห็นคอมเม้นเมื่อวานแล้วแบบ โอ้วแม่เจ้าปลื้มใจจังเลย รีดเดอร์น่ารักกันทุกคนเลย
เมื่อเป็นเช่นนั้นหงส์ก็เลยตอบแทนด้วยการลงนิยายเพิ่มเย้ๆๆๆ
พี่ซินจะโตแล้วนะคะ แล้วทุกคนจิอึ้งในความงามของหนูน้อยล่ะ
แล้วจะรีบมาอัพให้น้า ขอคอมเม้นแบบตอนที่แล้วได้มั้ยเอ่ย แล้วจะมาแบบติดสปีด
ลง 1 ตอน แถม 1 ตอนให้ โอเค๊ๆ รักรีดเดอรฃ์จ้าจุ๊บุ จากไรเตอร์หงส์ผู้เลอโฉม
ความคิดเห็น