คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
บทที่ ๓
ในที่สุดวันงานก็มาถึงวันนี้ซินเซียร์อยู่ชุดเสื้อคอกระเช้าสีชมพูกับโจงกระเบนสีเขียวเข้ม ขับให้ผิวพันดูขาวผ่องมากขึ้น บนหัวยังคงมีมาลัยดอกมะลิสวมอยู่บนจุกเช่นเคย เด็กน้อยวิ่งจากครัวกำลังจะขึ้นเรือนแต่ก็เกิดชนกับใครคนหนึ่งเข้า เมื่อเงยขึ้นมองเห็นว่าเป็นหมื่นศรีเด็กน้อยก็รีบเลี่ยงออกห่างทันที แต่ทว่าหมื่นศรีกลับคว้าแขนเล็กเอาไว้
“เจ้าใช่เด็กที่ขุนโชติพาเที่ยวตลาดวันนั้นหรือไม่”หมื่นศรีเอ่ยถามเด็กน้อย
“ชะ ใช่ เจ้าค่ะ ซินขอตัวก่อนนะเจ้าคะต้องขึ้นไปช่วยบนเรือน”ซินพูดแล้วรีบเลี่ยงวิ่งขึ้นเรือนไปทันที
หลังจากขบวนขันหมากมาถึงและตอนนี้พระกำลังสวดอยู่บนบ้าน ซินเซียร์ก็ลงมาอยู่ที่ท่าน้ำกับเด็กคนอื่นๆและกำลังแบ่งเงินที่ได้จากการกั้นประตูเงินประตูทองกันอยู่ แล้วดวงตาโตก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่งเดินผ่านไปพอดีทำให้รีบเก็บเงินส่วนของตนแล้ววิ่งเข้าไปหาทันที
“พี่นัท พี่นัทคะ รอซินก่อน”ซินเรียกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเดินลับกอพุ่มไม้ไป และเสียงเรียกเล็กๆนั้นทำให้คนที่เดินอยู่หยุดฝีเท้าลงทันที
“อ้าวซิน เจ้าเองหรอกรึ”ชายหนุ่มยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก หลังจากวันที่ไปตลาดด้วยกันแล้วเขามาส่งเด็กน้อยที่บ้านแล้วเขาก็ไม่ได้เจอร่างเล็กนี้อีกเลย
“แล้วมีอะไรตะโกนเรียกพี่ลั่น”นัทถามแล้วเดินเข้าไปใกล้เด็กน้อยพร้อมคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อให้ความสูงเสมอกับคนตัวเล็ก
“คือว่าซินมีของจะให้พี่นัทเจ้าค่ะ”ซินบอก
“ของอะไรหือ แล้วให้พี่ทำไม”นัทถามแล้วลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
“รอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ เดี๋ยวซินขึ้นไปเอามาให้”ไม่รอฟังอะไรเมื่อพูดจบเด็กน้อยก็รีบวิ่งไปทันที ทำให้นัททำได้เพียงยืนรออยู่ตรงนั้น ผ่านไปไม่นานเด็กน้อยก้วิ่งหน้าตั้งกลับมาพร้อมกับถุงย่ามใบเล็กสีฟ้า ยื่ไปตรงหน้าญาติผู้พี่
“เจ้าให้พี่หรือ”นัทถามเด็กน้อย ซึ่งซินก็พยักหน้าตอบกลับมา
“เจ้าให้พี่เรื่องอะไรรึซินเซียร์”
“ก็เป็นของตอบแทนที่วันนั้นพี่นัท พาซินเดินเที่ยวและก็ซื้อกำไลหยกให้ไงเจ้าคะ”ซินตอบแล้วส่งรอยยิ้มสดใสไปให้
“เรื่องแค่นั้นเจ้าไม่เห็นต้องตอบแทนอะไรเลย แล้วนี่เจ้าไปซื้อมารึ ดูแล้วน่าจะแพงน่าดู”นัทพลิกดูถุงย่ามให้นั้นไปมา ทั้งเนื้อผ้าและการเย็บอย่างประณีตแสดงให้เห็นว่าคงมีราคามิใช่น้อย
“เปล่าเจ้าค่ะ ซินเย็บเอง ขอเศษผ้าที่เหลือจากเย็มนวมมาแล้วก็เอามานั่งเย็บ โดนเข็มตำมือปรุหมดเลยเจ้าค่ะ”ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยังยกมือขึ้นให้ดูเป็นการยืนยัน ทำให้นัทอดที่จะหัวเราะออกมามิได้
“ไม่เห็นจะต้องลำบากเพื่อพี่ขนาดนั้นเลย แต่เอาเถอะเจ้าตั้งใจทำมาให้แล้วพี่จะรับไว้ ขอบใจเจ้ามากนะที่อุตส่าห์นั่งเย็บถุงย่ามให้พี่จนมือเจ้าปรุหมด”นัทบอกกับซินอย่างเอ็นดูสายตาที่ทอดมองนั้นมีแต่ความอ่อนโยนส่งให้เด็กน้อย
“ไม่มีอะไรแล้วซินขอตัวก่อนนะเจ้าคะ พระฉันเพลแล้ว ซินต้องไปช่วยเขายกกับข้าว”นัทพยักหน้าให้ เด็กน้อยหันหลังรีบเดินออกไปทันที นัทมองตามหลังบางนั้นไปจนลับตารอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา
................................................................................................................................
เสียงคนเดินขึ้นบันใดทำให้ซินที่นั่งบีบนวดให้ย่าอยู่ชะเง้อคอมองทันทีหวังว่าจะเป็นคนที่ตนเฝ้ารอ เพราะหลังจากวันงานแต่งของพี่ชายแล้วนัทก็มักจะแวะเวียนมาที่บ้านพระสุวรรณราชเกือบทุกวัน และก็ไม่ผิดหวังเมื่อคนที่เดินพ้นบันไดมาคือขุนโชติธรรมาธิเบศร์ที่มาพร้อมกับชุดที่บอกให้รู้ว่าเพิ่งเข้าเฝ้าเสร็จ
“อ้าว พ่อนัท นี่จะมากินข้าวบ้านย่าอีกหรือไร”ท่านผู้เฒ่าเอ่ยล้อเพราะนัทจะมากินข้าวเย็นที่บ้านนี้เกือบทุกวัน
“ขอรับ คุณย่ากระผมตั้งใจจะมาลาด้วยขอรับ”นัทนั่งลงพับเพียบสนทนากับผู้อาวุโส และประโยคท้ายทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างผู้เป็นย่านิ่งฟังอย่างตั้งใจทันที
“มาลาหรือพ่อนัท ลาไปไหน”ท่านผู้เฒ่าเอ่ยถามอย่างข้องใจ
“มีคำสั่งย้ายกระผมให้ไปรับราชการที่หัวเมืองเหนือขอรับ”นัทบอก ทำให้เด็กน้อยที่นั่งฟังอยู่ด้วยใจกระตุกวูบทันที
“อย่างนั้นหรือ แล้วนี่จะไปเมื่อไหร่เล่า”ท่านผู้เฒ่าถามต่อ
“อีกสองวันขอรับ กระผมต้องจัดการงานทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน”นัทตอบท่านผู้เฒ่าพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะพูดอะไรกันต่อ พ่อและพี่สาวของเด็กน้อยก็เดินขึ้นเรือนมาพอดี
“พ่อทับ แม่สร้อยมากันแล้วหรือลูก ดีเลยจะได้กินข้าวกันเสียที”หญิงชราเอ่ยกับผู้เป็นลูกและหลานสาว
“นังอิ่มไปยกสำรับขึ้นมาไป”หญิงชราหันไปบอกคนรับใช้ ไม่นานสำรับทั้งคาวและหวานก็ถูกยกขึ้นมา ทั้งหมดจึงเริ่มลงมือท่านข้าว
..................................................................................................................................
ตอนเย็นก่อนวันที่จะเดินทาง หนึ่งวัน นัทได้มาลาท่านผู้เฒ่าที่เรือนอีกครั้ง และก็ได้รับพรจากหญิงชราพร้อมพระคล้องคอองค์หนึ่ง
“เจ้าจะต้องไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่น พระองค์นี้จะได้คอยคุ้มครองเจ้า ย่าก็ขอให้พ่อนัทพบเจอแต่สิ่งดีๆ คนดีๆ หน้าที่การงานที่ดีนะ แล้วอย่าลืมกลับมาเยี่ยมคนทางนี้บ้างเล่า”
“ขอรับ”นัทรับคำ
“ซิน เจ้ามีของจะให้พี่เขามิใช่รึ รีบให้ซะพรุ่งนี้พี่เขาจะต้องเดินทางแต่เช้าตรู่”หญิงชราหันไปบอกกับหลานสาว
“เจ้าค่ะคุณย่า”ซินเซียร์หันไปหยิบห่อผ้าที่วางอยู่ด้านหลังมาส่งให้กับนัท
“ของในห่อนี่คืออะไรรึซินเจ้าบอกพี่ได้ไหม”นัทถามเด็กน้อย
“ผ้านวมเจ้าค่ะ คุณย่าบอกว่าทางเหนือหนาวนักซินก็เลยเย็บนวมให้พี่นัท”เด็กน้อยตอบเสียงชัดแจ๋ว
“พี่ไม่ได้ไปไกลขนาดนั้นหรอก แต่อากาศก็คงจะเย็นล่ะ ขอบใจเจ้ามากนะ ครั้งที่แล้วก็ถุงย่าม คราวนี้ก็ยังผ้านวมอีก ใจดีจริงแม่คุณ เอาเป็นว่าถ้าที่นู่นมีของเล่นน่ารักๆหรือของสวยๆพี่จะหาซื้อไว้ให้เจ้าก็แล้วกันนะ”นัทบอกกับเด็กน้อย ที่นั่งยิ้มหน้าบาน
“แล้วพี่นัทจะกลับมาอีกเมื่อไหร่เจ้าคะ”เด็กน้อยถามสีหน้าสลดลงเล็กน้อยเมื่อคิดว่าถ้านัทไปก็จะไม่มีคนคอยเล่าเรื่องต่างๆ มาอยู่เป็นเพื่อน มาคุยด้วยหรือบางครั้งก็ซื้อของติดมือมาฝากอีกแล้วก็ใจหายเหมือนกัน
“น่าจะนานๆกลับทีนั่นล่ะ ทำไมเจ้าคิดถึงพี่รึ”นัทถามสัพยอก ซินพยักหน้าหงึกหงัก
“ก็ถ้าพี่นัทไม่อยู่ซินก็คงเหงาแย่”ซินบอกเสียงอ่อย
“เพื่อนเล่นเจ้าก็เยอะไปเดี๋ยวอีกหน่อยจะลืมพี่เสียก็ไม่รู้”
“ไม่ลืมหรอกเจ้าค่ะ”เด็กน้อยรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างแรง
“ไม่ลืมก็ไม่ลืม ส่ายหัวขนาดนั้นเดี๋ยวคอก็หักไปซะก่อน”นัทพูดล้อ
นัทนั่งคุยต่ออยู่อีกพักใหญ่ ก่อนจะลากลับเมื่อเห็นว่าเริ่มมืด และออกเดินทางในเวลาเช้าตรู่ของวันต่อมา
ถ้าพรุ่งนี้ว่าง จะมาต่อให้ แต่ถ้าไม่ว่างก็รออีกนิดนะคะ
มีคนจะใช้น้ำยาเร่งโตกับหนูน้อยซินเซียร์ของหงส์แหละ
ใจเย็นๆค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป ตอนเด็กมีอีกไม่กี่ตอนหรอกค่ะ
เพราะไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่หงส์เน้นตอนโตค่ะ
แล้วอีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวก็จริง แต่ไม่ยาวมากเท่าไร
ไม่นานก็จบค่ะ รอติดตามกันเรื่อยๆนะคะ รีบแต่งอยู่
เพราะว่าอิหงส์มันก็อยากให้ขุนโชติมาเจอน้องซินตอนเป็นสาว?แล้วไวๆเหมือนกัน โฮะๆๆๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่มาเป็นกำลังใจให้หงส์นะคะ
มีพลังแต่งต่อเหลือเฟือค่า แต่ถ้าเม้นหายแรงหมดไม่รู้ด้วย 5555
อ้อนๆๆๆๆ ขอคอมเม้นให้หนูหน่อยนะคะ โหวตๆด้วย รักทุกคน จุ๊บุๆ
ความคิดเห็น