คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 100%
บทที่ 2
เมื่อมาถึงตลาด ทั้งหมดก็ชวนกันขึ้นไปเดินดูของ เดินไปได้สักพักศรก็หันมาบอกกับ ว่าที่น้องเขย “พ่อนัท พี่ฝากเจ้าดูแลซินหน่อยนะ พี่จะไปวัดกับแม่นวลน้องสาวเจ้าสักประเดี๋ยว เจ้าพาเดินดูของไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่มา ถ้าเบื่อเจ้าก็ไปรอที่เรือก็แล้วกัน”
“ขอรับ พี่ศรไปเถิด”นัทรับคำ
“ซินเดี๋ยวพี่จะไปวัดกับนวลเจ้าอยู่กับพ่อนัทไปก่อนนะ”ศรบอกน้อง ซึ่งน้องน้อยก็รับคำอย่างง่ายๆ
“ค่ะ” แล้วศรกับนวลก็เดินแยกไปอีกทาง ซินเซียร์มองตามไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองนัทที่ส่งยิ้มน้อยๆมาให้
“มานี่กับพี่ดีกว่าพี่จะพาเจ้าไปเดินเล่นตรงนู้น เจ้ามีพวกกำไลข้อมือสวยๆขายด้วยนะ”นัทบอกเด็กน้อย
“จริงรึเจ้าคะ”ซินเซียร์ถามอย่างตื่นเต้น
“จริงซิพี่จะหลอกเจ้าทำไมเล่า”แล้วนัทก็พาเล็กน้อยไปเดินดูตามร้านค้าต่างๆจนเมื่อมาหยุดอยู่ที่ร้านหนึ่งเป็นร้านที่ทำให้เด็กน้อยยืนจ้องตาไม่กระพริบ
“เจ้าอยากได้รึซินเซียร์”นัทถาม
“เจ้าค่ะ แต่เงินอยู่ที่พี่ศรหมดเลยซินไม่มีเงินติดตัว”ซินบอกหน้าเศร้า
“เจ้ายืนรอพี่ประเดี่ยวนะ”แล้วนัทก็เดินเข้าไปที่ร้านนั้นทำให้ซินมองตามด้วยความไม่เข้าใจ และเมื่อนัทเดินออกมาก็ทำให้ซินถึงกับตาลุกวาวทันที
“นี่พี่ซื้อให้เจ้า ไหนๆเราก็จะเป็นญาติกันแล้ว”นัทยืนกำไลข้อมือหยกให้เด็กน้อย
“ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่นัทใจดีจริงๆ”เด็กน้อยยิ้มหวานให้ผู้แก่กว่า
“ไปกันเถอะพี่จะพาเจ้าเดินดูรอบๆพระนคร”นัทจูงมือซินแล้วพาเทื่ยวชมไปรอบพร้อมอธิบายสถานที่ต่างๆให้ซินฟัง
“น่าสงสารจริงๆ นี่สาวๆในอยุธยาไม่มีให้ท่านเลือกแล้วหรือขุนโชติ ท่านถึงเปลี่ยนมาเลือกเด็กตัวกระเปี๊ยกเช่นนี้”ระหว่างที่ทั้งคู่เดินเล่นกันอยู่นั้นก็มีใครบางคนทักชายหนุ่มร่างสูงขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย และเมื่อนัทเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับหมื่นศรีสรศักดิ์ ผู้เป็นคู่อริ
“ไม่มีใครเขาคิดทำอะไรต่ำๆแบบที่ท่านคิดกับเด็กตัวแค่นี้ได้หรอกนะหมื่นศรี ถ้าจะมีคนคิดทำได้คงมีแต่ท่านคนเดียวเท่านั้นแหละ”นัทสวนกลับไป ทันทีที่นัทพูดจบประโยคดวงตาของหมื่นศรีก็วาวโรจน์ขึ้นมาทันที
“นี่ เจ้า...”หมื่นศรีชี้หน้านัทแล้วทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องแต่ด้วยรูปร่างของอีฝ่ายที่ล่ำกว่าและท่าทางตั้งรับนั้นทำเอาหมื่นศรีต้องยั้งตัวเองไว้ทันที แล้วยกอีกเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายตาลุกวาวได้ขึ้นมาพูด
“ทำพูดดีไปเถอะขุนโชติ เจ้าควรเอาเวลาที่พาเด็กตัวกระจ้อยมาเดินเที่ยวไปเฝ้าแม่วาดไว้มิดีกว่ารึ แต่ตอนนี้คงหาทันไม่ เพราะทุกวันนี้น้องสาวเจ้าก็แทบจะหายใจเข้าออกเป็นหมื่นศรีเสียแล้วล่ะ ฮะๆๆ”นัทพุ่งตัวเข้าไปหวังจะชกลงที่ใบหน้าของหมื่นสรี แต่หมื่นศรีหัวเราะก้องแล้วรีบเดินหนีไปทันทีทิ้งให้นัทยืนกำหมัดแน่นด้วยความแค้น
“ไอ้ทิพ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”นัทพูดกับตัวเอง ก่อนจะรุ้สึกถึงแรงกระตุกที่ชายเสื้อ จึงก้มลงมองก็เห็นเด็กน้อยเงยหน้ามองด้วยดวงตากลมโตใสแจ๋ว
“มีอะไรหรือซิน พี่ขอโทษนะไอ้คนพาลมันมาหาเรื่องพี่ใจเย็นไม่อยู่จริงๆ”นัทบอกกับเด็กน้อย
“เขาคือใครหรือเจ้าคะพี่นัท เหตุใดต้องมาหาเรื่องพี่นัทด้วย”
“เจ้ารู้แค่ว่ามันเป็นคนไม่ดีก็พอ แล้วอย่าไปยุ่งเกี่ยวกับมันนะซินเซียร์”นัทเตือนซินด้วยความเป็นห่วงเฉกเช่นพี่ชายพึงมีต่อน้องสาว ถึงแม้จะเพิ่งได้รู้จักแต่ทั้งสองกลับมีความรู้สึกผูกพันกันอย่างประหลาด ขนาดเด็กอย่างซินเซียร์ยังรู้สึกได้
“เจ้าค่ะ”ซินรับคำกับคำเตือนของผู้อาวุโสกว่า นั่นทำให้นัทยิ้มให้น้อย แล้วก้มลงอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน
“เดินนานแล้วเจ้าคงจะเมื่อย พี่จะอุ้มกลับไปที่ท่าเรือไปรอพี่ศร กับแม่นวลแล้วกัน”เด็กน้อยยิ้มอย่างดีใจแล้วกอดคอนัทแน่น นัทอุ้มซินจนมาถึงท่าเรือก็เป็นเวลาเดียวกับที่ พี่ชายของเด็กน้อยและน้องสาวของตนมาพอดี
“อ้าวแล้วทำไม่ต้องให้พี่เขาอุ้มแบบนั้นเล่าแม่ตัวดี”ศรถามน้องแต่คำตอบที่ได้รับคือความเงียบ ทำให้นัทต้องเอี้ยวคอกลับไปมองเด็กน้อยในอ้อมแขน และพบว่าเด็กน้อยได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
“หลับไปแล้วขอรับพี่ศร คงจะเหนื่อย เดินเสียทั่ว”นัทบอกศร
“ถ้าอย่างนั้นเรารีบกลับกันเถิดจ้ะ”นวลบอกแล้วเดินไปลงเรือ ส่วนศรเปลี่ยนไปอุ้มซินเซียร์ไว้รอให้นัทลงเรือก่อนจึงจะส่งน้องลงเรือ แล้วตนก็เดินไปลงเรือลำเดียวกับนวล ส่วนเด็กน้อยเมื่อนัทรับไปไว้ในอ้อมกอดก็ซุกเข้าหาไออุ่นจากายหนาทันที ทำให้นัทยกยิ้มมุมปาก แล้วโอบกระชับร่างเล็กแน่นขึ้น พลางสั่งฝีพาย
“ไปบ้านพระสุวรรณราช ข้าจะไปส่งซินเซียร์ก่อน”แล้วเรือก็หันหัวออกจากท่ามุ่งสู่บ้านพระสุวรรณราชตามคำสั่งทันที
ความคิดเห็น