คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Red Riding Hood (20%)
RED RIDING
HOOD
ข้าอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆใจกลางป่าแห่งหนึ่ง
หมู่บ้านที่แทบจะไม่มีใครรู้จัก หมู่บ้านที่มีเรื่องเล่าของหมาป่าดุร้าย
ทุกๆค่ำคืนเดือนเพ็ญผู้นำของเราจะต้องนำสัตว์มาผูกไว้กลางลานของหมู่บ้าน
เพื่องสังเวยให้กับเจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้น วันนี้ก็เช่นกัน
ข้ากำลังจะไปตักน้ำที่ท้ายหมู่บ้านให้แม่
และก่อนออกจากบ้านทุกครั้งแม่จะพูดประโยคเดิมที่ข้าฟังมาตลอด 3 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่ข้า
4 ขวบ
“ตักน้ำเสร็จแล้วรีบกลับบ้าน
อย่าไปเถลไถลพูดคุยกับคนแปลกหน้า”
ระหว่างทางที่ข้าเดินผ่านกลางลาน เจ้าสัตว์ผู้โชคร้ายกำลังถูกจับมัดไว้กับเสา
โดยมีเจ้าของยืนมองด้วยสายตาเศร้าๆ แต่จะให้ทำยังไง ถ้ามันไม่ถูกกิน
คนที่ถูกกินจะเป็นพวกเราแทน แต่นั่นไม่ได้ดึงความสนใจข้าเท่าไหร่นัก
เพราะมันเป็นเรื่องปรกติที่เห็นจนชินตา หน้าที่ของข้าตอนนี้คือไปตักน้ำให้แม่
แล้วรีบกลับบ้านตามคำสั่ง
ข้าเป็นเด็กดีของแม่เสมอ
เมื่อถึงบ่อน้ำข้ารีบตักน้ำให้เสร็จ กำลังจะรีบกลับบ้าน
“ซิน...” อ่า นั่นแหละคือชื่อข้า
และที่สำคัญมีเพียงคนเดียวที่จะมาเรียกข้าในเวลาแบบนี้
“นัท เจ้าตามมา”มักจะเป็นแบบนี้เสมอ
เขาเป็นทั้งพี่ชายกับเพื่อนเล่นของข้า
“ไปเล่นกันเถอะ”เขาจับมือข้าให้เดินไปพร้อมกัน
ข้ารู้ดีว่าข้าไม่ควรออกไปเล่นในเวลาเช่นนี้อะไแต่เขาทำให้ข้าสนุกได้ตลอด
อีกอย่างข้าไม่ได้ขัดคำสั่งแม่ ข้าไม่ได้คุยกับคนแปลกน่าสักหน่อยนี่
***
10
ปีผ่านไป
ร่างเล็กๆหุ่นอ้อนแอ้นแบบบางของหนุ่มน้อยวัย 17 กำลังเดินตามเสียงตัดไม้ไปเรื่อยจนถึงจุดหมาย
เจ้าตัวน้อยหลบเข้าหลังต้นไม้ใหญ่ ลอบมองผ่านคาคบเตี้ยๆกวาดสายตาหา คนที่ต้องการพบ
“นั่นไง”กระซิบกับตัวเองเบาๆ
รอยยิ้มเผยกว้างกว่าเดิม ดวงตาเป็นประกายวิบวับ เมื่อมองไปยังร่างสูงของชายคนนั้น
คนที่เจ้าตัวหลบมาหา ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ
ในขณะที่เข็นแน่นกล้ามยังคงออกแรงยกขวานฟันต้นไม้ใหญ่ไม่หยุด
“นัทกินข้าวเถอะ
ต้นไม้มันไม่หนีเจ้าไปหรอก”ชายอีกคนเดินเข้ามาเรียก เห็นดังนั้นนัทจึงหยุดมือ
วางขวานพิงตอไม้ใกล้กันนั้น ผละไปกินข้าว
‘ข้ากำลังคิด
จะทำยังไงให้เราได้พูดคุยกันลำพังสองคน ถ้าข้าเรียกคนอื่นก็ต้องรู้แน่
ข้าพยายามหาวิธี แล้วข้าก็มองเห็นบางสิ่ง ได้การหละ’
***
กินข้าวเสร็จ
นั่งพักครู่หนึ่งก็ได้เวลาทำงานต่อ ข้าเดินกลับมาที่ต้นไม้ต้นเดิม แต่ขวานข้าหายไป
มองหาแต่ก็ไม่มี พบเพียงผ้าเช็ดหน้าสีขาวพื้นเล็กตกอยู่ ก้มเก็บขึ้นมาดู
คลี่ผ้าพื้นนั้นออก รอยยิ้มจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของข้า
จอมซนแอบตามมาถึงนี่เลยเชียวหรือ ข้าเดินไปตามทางเดินในป่าจนเห็นร่างเล็กๆ
คุ้นตานั่งหลับพิงต้นไม้ใหญ่ ข้างตัวมีของที่หายไปวางไว้
เป็นดังนั้นข้าจึงค่อยๆย่องเข้าไป
ทรุดตัวลงนั่งประทับจูบหวานๆลงบนริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อนั่น การตอบกลับทำให้รู้ว่าเจ้าตัวดีเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
เราจูบกันอย่างนั้นจนกระทั่งดวงตากลมเปิดขึ้น เป็นสัญญาณให้รู้ว่าตื่นเต็มที่แล้ว “ทำแบบนี้ไม่ดีแน่”เสียงหวานๆบอกข้า ทั้งยังผลักข้าให้ละจากจูบนั้นแต่ประกายวิบวับซุกซนจากดวงตาคู่งามช่างขัดกับคำพูดเสียและการกระทำเหลือเกิน “อืมมมม แล้วทำแบบไหนถึงจะดีกันนะ
แบบไหนกันที่เจ้าว่าดีบอกข้าหน่อยสิ”ก้มลงกระซิบข้างหูพร้อมกับเป่าลมเบาๆจนเจ้าตัวขนลุกซู่ “งื้อ อย่าเล่นแบบนี้ซีนัท” “ข้าเพียงแต่ถามเจ้าเองนะคนดี
ตอบหน่อยว่าแบบไหนกัน” “มาขอข้าไง
เราจะได้แต่งงานกันให้ข้าเป็นของเจ้านั่นแหละดี”คำพูดทีเล่นทีจริงที่พูดด้วยใบหน้าท้าทายนั่นทำให้ข้าเงียบไป
ข้ารู้ดีว่าสิ่งที่ซินพูดนั้นมันช่างเป็นไปได้ยากนัก
ข้ายกร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักกอดกระชับไว้กดจูบลงบนเส้นผมยาวสลวยก่อนจะเริ่มพูดถึงเรื่องที่เราต่างรู้ดี “คิดว่าข้าไม่อยากทำแบบนั้นหรือไง เจ้าควรจะรู้ใจข้าดีว่าข้าคิดอย่างไร
แต่อีกเรื่องที่เจ้าเองก็รู้คือพ่อกับแม่ของเจ้าจะให้เจ้าแต่งกับเบน เขาเป็นคนที่ดีพร้อมไม่ใช่คนตัดไม้จนๆอย่างข้า”เสียงถอนหายใจดังมาจากคนบนตัก
สองแขนยกขึ้นกอดอกฉับแบบที่ชอบทำเวลาไม่พอใจอะไรขึ้นมา “แล้วเจ้าล่ะนัทไม่รู้ใจข้าเลยหรอถึงพูดเช่นนี้”น้ำเสียงนั้นเง้างอน
ข้ายิ่งกระชับกอดร่างบางนั้นแน่นขึ้นไปอีก “ซินเซียร์เป็นเพราะเจ้า
ข้าอุตส่าห์คิดไว้แล้วแท้ๆถึงจะดูเหมือนหญิงอย่างไรเจ้าก็ยังคงเป็นชาย
คงไม่มีใครมาแย่งเจ้า
แต่เจ้าสวยสวยเหลือเกินสวยเกินไปจนเบนเกิดถูกใจเข้าและกำลังจะมาแย่งเจ้าไปจากข้า”จบคำพูดข้าใบหน้าหวานที่ข้าแสนรักจึงเหลียวกลับมามอง
“ข้าเป็นของเจ้า เป็นของเจ้าคนเดียว”จบประโยคใบหน้าของเราก็เคลื่อนเข้าหากัน
ริมฝีปากกำลังจะประทับกันแต่แล้วเสียงระฆังก็ดังขึ้น “หมาป่า”นั่นเป็นคำพูดเดียวก่อนที่เราทั้งคู่จะรีบตรงกลับเข้าหมู่บ้าน *** กลางลานของหมู่บ้านชาวบ้านทุกคนรวมตัวกันอยู่
ณ ที่นั่น ท่ามกลางคนเหล่านั้นร่างหนึ่งวางแน่นิ่งอยู่
ทันทีที่เห็นซินเซียร์ก็รีบถลาเข้าไปกอดร่างนั้นแน่นน้ำตาร่วงริน ร่างที่ไร้วิญญาณของซูซานลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของเขา
เจ้าร่างบางกอดศพอยู่อย่างนั้นจนพ่อและแม่ต้องมาประคองออกไป ศพถูกย้ายกลับมาที่บ้าน
คนสนิทล้วนแต่มาเคารพศพรวมไปถึงคอบครัวของเบน เมื่อเห็นว่าเบนเดินเข้ามา
แทนที่คนเป็นคู่หมั้นจะอยู่ต้อนรับแต่กลับเป็นว่าร่างน้อยๆนั้นกลับเดินหายลับเข้าไปในห้องนอน
“เจ้าไม่ควรทำแบบนี้ลูกรัก
เบนเป็นคู่หมั้นเจ้าเจ้าควรออกไปพบและพูดคุยกับเขา”ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาตาม “ไม่ข้าไม่แต่งกับใครทั้งนั้น
ท่านแม่ก็รู้ท่านรู้ว่าข้ารักใคร” “ไม่มีทาง
เขาไม่สามารถดูแลเจ้าได้ดีหรอกแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้เจ้าแล้ว
และเราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”พูดจบนางก็เดินออกจากห้องไปทันที “เบนกับเฟรดไปไหนเสียล่ะคะคุณนายเกรย์”แม่ของซินเซียร์เอ่ยถามถึงว่าที่ลูกเขยกับพ่อของเขากับผู่เป็นย่าของว่าที่ลูกเขย “ไปที่ร้านเหล้าน่ะเห็นว่าเรียกประชุมไปกับสามีเจ้าด้วย”ยังไม่ทันไปพูดอะไรอีกเสียงประตูก็ดังขึ้น
นางเดินไปเปิดประตูจึงได้พบกับคนรักของลูกสาว “ข้ามาเคารพศพ”นัทบอกสั้นๆ “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”แทนที่จะเปิดประตูรับแขกเข้าบ้านนางกลับเดินออกมาข้างนอกและปิดประตูเสียเอง “หากเจ้ารักซินเซียร์เจ้าควรปล่อยลูกข้าไปซะ”นางเริ่มเรื่องด้วยการพูดออกไปตรงๆ “ทำไม
ข้าดูแลนางได้เหมือนกับที่สามีท่านดูแลท่าน” “เจ้าไม่ต้องการให้ซินมีชีวิตที่ดีหรือไง
อย่างให้เขาต้องลำบากอย่างนั้นหรือ
นั่นคือรักที่เจ้ามีต่อลูกข้าใช่ไหม”นางถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งสบตากับนัท “ข้าเข้าใจแล้ว”จบเพียงเท่านั้นร่างแกร่งก็หันหลังเดินลงจากบ้านเดินตรงไปที่ร้านเหล้า ขณะนี้ภายในร้านกำลังพูดคุยถึงการตายที่เกิดขึ้น
การตายที่เกิดขึ้นโดยหมาป่าทำให่ทุกคนต่างต้องการที่จะไปตามล่ามัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมาสัตว์ที่ถูกนำมาสังเวยทำให้หมาป่าไม่ได้ฆ่าใครในหมู่บ้านอีก
แต่เมื่อเป็นเช่นนี้พวกเขาก็ไม่คิดจะเอามันไว้เช่นกัน “เราจะไปตามล่ามันบนเขาที่เราเคยพบรอยเท้ามันขึ้นไปบนนั้น”เพียงสิ้นคำประกาศชายทุกคนก็แยกย้ายกันไปเตรียมหาอาวุธ
ระฆังของหมู่บ้านที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณอีกครั้งทำให่ซินเซียร์รีบออกมาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
สอบถามคนอื่นจนรู้ก็รีบเดินตรงไปยังกระท่อมของนัททันทีด้วยความเป็นห่วง ไปถึงที่บ้านก็พบว่าร่างสูงกำลังจะออกจากที่พักไปรวมตัวกับคนอื่น “เจ้าต้องระวังตัวนะนัท ข้าเป็นห่วง”แต่แทนที่จะได้รับรอยยิ้มหรือคำพูดปลอบอย่างที่ควรเป็น
สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาเย็นชาและคำพูดทิ่มแทง “ขอบคุณ แต่เจ้าเก็บความห่วงใยของเจ้าไว้เถอะ
และนับจากนี้อย่าได้มายุ่งกับข้าอีกเราเป็นเพียงคนเคยรู้จักกันเท่านั้น”จบคำพูดนัทก็เดินจากไปโดยไม่มองหน้า
ไม่ฟังคำพูดใดจากคนที่ตัวเองทำร้ายจิตใจไปทั้งสิ้น น้ำตากลิ้งหล่นลงจากดวงตาคู่งาม
ม่านน้ำตาทำให้ดวงตาพร่าเบลอแต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายที่จะพยายามมองแผ่นหลังแกร่งนั้นให้ชัดเจน
หัวใจดวงน้อยกำลังเจ็บปวดระคนสับสนนี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมนัทถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
มาเพิ่มเจ้าค่ะ อันที่จริงนั้นเปอร์เซ็นแบ่งได้มั่วมาก
เอาแค่เป็นแนวพอเนอะ มันยาวอยู่เหมือนกันนะเรื่องนี้
แต่งสนุกหรือไม่อย่างไร ก็บอกได้นะคะ
ติดตามกันไป(ช่วยอ่านนิยายน้องหงส์คนสวยหน่อยเต๊อะ)
จะรีบมาลงต่อนะค้า จุ๊บๆ
ปล.การคั่นด้วย***คือเปลี่ยนผู้บรรยายนะคะ ปุอิ้งๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------
ลองดูๆผลตอบรับจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ง่ะ
ช่วยหลงเข้ามาอ่านของหงส์โหน่ยยยยยยย
เนื่องจากเรื่องนี้ได้เค้าโครงมาจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่งดังชื่อเรื่อง
เนื้อหาบางส่วนอาจเหมือนกันบ้าง คือหงส์ไม่ได้อยากลอกเลียนแบบใครนะคะ
แต่ดูแล้วมันชอบอยากเห็นพี่โลดแล่นในบทตัวละครพวกนี้มากจริงๆ
ฝากด้วยนะคะ ^__^
ความคิดเห็น