คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : What ? [Niall Ver.]
“แม่ครับผมหิวข้าวแล้ว -0-”
“รอแปปนึงไม่ได้รึไงฮะ !!!”
“ก็ได้ครับ……”
ทำไงได้ล่ะครับ ผมหิวแล้วนี่นา -0- ผมน่ะ ไม่ได้กินข้าวมาหลายชั่วโมงแล้วนะ! แม่ผมก็มัวแต่ทำงานหนักทุกวัน วันๆเคยมองหน้าผมสักครั้งนึงรึป่าว.....ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลย แม่แทบไม่เคยสนใจผมเลยสักครั้ง ผมจึงต้องหมกมุ่นอยู่แต่แทบเล็ตกับหูฟังอันใหม่ที่น้าซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิด คงสงสัยใช่มั้ยครับว่าแม่ผมล่ะซื้ออะไรให้....... แม่บอกว่าแม่ลืม แม่ขอโทษ ผมชินแล้วล่ะครับ ผมรู้ว่าแม่ทำงานหนักเพื่อผม ผมจะไม่ว่าอะไรหรอกครับ
“ลูกบ่นอะไรอยู่คนเดียวไนออล??” (เฮ้ย!)
“ป่าวครับ แม่หูฝาดไปรึป่าว ฮ่าฮ่าฮ่า”
“หรอ? อืมม..........เอ้า กับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว กินเสร็จเก็บล้างให้ดี แม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดหลายอาทิตย์ ดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ มีอะไรก็ไลน์มาหาแม่นะ อ่ะ เอาเงินเก็บไว้ใช้ ตอนที่แม่ไม่อยู่นะ ”
“ครับ...ดูแลตัวเองด้วยนะครับแม่”
“จ้ะ ลูกก็เหมือนกันนะ บายยยยยยย”
วันนี้คงเป็นวันที่สุดแสนจะเซ็งของผมอีกวัน.....ก็เหมือนเคย ผมคงต้องไปเดินตะลอนอยู่ที่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ที่นั่นคงเป็นที่ๆทำให้ผมมีความสุขมากที่สุดแล้ว ที่นั่นเป็นที่ที่มีต้นไม้เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ มีสีเขียว มากมายรอบกาย มีบ่อน้ำที่น้ำนั้นใสกิ๊ก ทำให้เห็นปลาแหวกว่ายไปมา ดูแล้วก็เพลินดีนะ..... ที่นี่ คนไม่เยอะมากเท่าไหร่ ก็มีแต่คนในหมู่บ้าน บางคนก็เห็นหน้าเห็นตากันบ่อยๆเพราะเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่ที่นี่ แต่บางคนก็ไม่เคยเห็นหน้าอาจเพราะเป็นคนที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่หรือทำงานจนไม่มีเวลามาพักผ่อนหย่อนใจกับครอบครัวบ้าง! อย่างแม่ผม.... (น้ำตาซึม).....
“เอ้ะ? เป็นอะไรน่ะไนออล?”
“อ้ะ! ป่าวๆ .... นายมาคนเดียวหรอ? ”
“อื้ม กำลังจะกลับบ้านน่ะ ไปกินข้าวที่บ้านชั้นมั้ย? วันนี้แม่ทำกับข้าวเพียบเลย ^^’”
“ไม่ล่ะ ขอบใจมากๆเลยนะเลียม”
“อื้ม งั้นชั้นไปละนะ”
“อ่า บาย”
“บาย”
.....บางทีผมก็รู้สึกอิจฉาเลียมไม่ได้ ถึงบ้านเค้าอาจไม่รวยเท่าบ้านผม แต่ครอบครัวของเขาก็ดูแลเอาใจใส่ มอบความรักให้กันเต็มที่......... ยังดีนะ ที่ผมมาที่นี่แล้วผมได้เจอเพื่อนบ่อยๆ ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็เป็นคนดีมากๆเลย ^^ เค้ามาชวนผมไปกินข้าวที่บ้านบ่อยๆ ด้วยนะ >< น่ารัก ...(เฮ้ย! คิดรัยเนี่ย?? หยุดๆๆๆ) ..... อย่างน้อยก็ยังดีกว่า ไอ้คนที่มาอยู่ใหม่ หน้าตาหล่อเอาการก็จริง(เอ้ะ?) แต่แม่ง! ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย เถื่อนก็เถื่อน! หึ พูดแล้วโมโห !
“โอ้ย ย!!” อะไรว้ะ เจ็บชะมัด T^T
“นายหมายถึงชั้นรึป่าว?” หน้าเข้มถามอย่างดุดัน
“ใครพูดกับนะ......นาย..กัน”
เห้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ว้ะ? ......เอ้ะ? เราพูดออกเสียงเหรอเนี่ย?
“ป่าวหรอก ชั้นอ่านตานายออก หึๆๆ”
“นายมานานแล้วหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า ” (ยิ้มเจื่อนๆ)
“นายไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ บังอาจมาก ที่แอบนินทาชั้น!!! ”
“นายอย่ามามั่ว! หลงตัวเองไปรึป่าว นายไม่มีค่าที่ชั้นต้องมาคิดถึงหรอกนะ! อ้ะ...โอ้ยย ยย ปล่อยนะ!” เซนกระชากแขนไนออลอย่างแรง ทำเอาร่างบางสั่นไปทั้งตัว
“อย่ามาโกหกชั้น!!”
หน้าเข้มเริ่มเคลื่อนเข้าหาใบหน้าที่แสนหวานของผู้ชายตัวเล็กๆอย่างไนออล ทำให้เขารู้สึกกลัวไม่น้อย... นัยน์ตาสีฟ้า ที่ร่างสูงได้มองลึกลงไปทำให้อารมณ์โกรธของเขาหายไปหมดสิ้น ซึ่งเป็นเรื่องแปลก ไม่เคยมีใครที่ทำให้ “เซน” หนุ่มเจ้าอารมณ์คนนี้ใจอ่อนลงได้เวลาที่โกรธ เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนไนออลแทบจะหายใจไม่ออก ไนออลทำตัวไม่ถูกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น .....แล้วจู่ๆ......
“เอาเหอะ ชั้นจะถือว่านายน่ะ คิดถึงชั้นอยู่ก็แล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ”
“นะ...นา..”
“นายนี่มัน.....ผู้ชายหลงตัวเอง ชั้นรู้ว่านายจะพูดอย่างนี้ ...... เอาเถอะ ชั้นไปนะ บาย”
ไนออลยังรู้สึกงุนงง กับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ไม่น้อย เขารู้ทุกๆสิ่งที่ไนออลคิด รู้ทุกอย่างที่ไนออลจะพูด มันเป็นไปได้ยังไงกัน..........
“นี่มันเรื่องอะไรวะ! ”
โอ้โห...... เกือบปีแล้วนะครับที่ไม่ได้ลง ลงแต่ intro เอาไว้ ต้องขออภัยเป็นอย่างซู้งงง สูงง เลยที่เดียวครับ คือ ด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง ที่สำคัญที่สุด คือออ เรื่องที่พิมไว้ หายหมด 555555 แต่งใหม่พักงามม ช้วยติชมกันหน่อยนะครับ เพราะผมเพิ่งแต่งเรื่องแรกจริงๆ T^T ช่วยแนะนำ ติชม ให้หน่อยนะครับบบ รัก Reader มากกก จุ้บบบ <3
ความคิดเห็น