[SF/OS] Something about chanbaek

ตอนที่ 5 : When the love falls | chanbaek

       ในวันไวท์เดย์ที่ถูกกำหนดขึ้นโดยบริษัทตุ๊กตายักษ์ใหญ่ของเกาหลี เพื่อส่งเสริมการตลาดและทำให้ใครหลายๆคนที่ไม่ได้รับตุ๊กตาต้องนั่งเศร้าอยู่ในห้อง 

“เย่~ฉันจับนายได้แล้ว~~เจ้าโปเกม่อน~~~”

            เด็กหนุ่มตัวสูงชูมือขึ้นชกกับอากาศเมื่อตุ๊กตาโปเกม่อนหน้าตาเหมือนหมูสีชมพูถูกคีบขึ้นมาจากตู้นับได้เป็นตัวที่สิบ ในกระเป๋าเป้ของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยตุ๊กตาหน้าตาเหมือนกันที่ล้นขึ้นมาจนปิดกระเป๋าไม่ได้

“เหรียญป้าหมดแล้วนะหนู =_=”

           ป้าเจ้าของร้านคีบตุ๊กตายกกล่องใส่เหรียญสำหรับsยอดตู้จำนวนมากไปซ่อนไว้ใต้ลิ้นชัก ก่อนที่เด็กหนุ่มตัวสูงจะเดินกลับมาหาเธอ เพื่อนขอแลกเหรียญไปหยอดตู้เพิ่ม เด็กหนุ่มตัวสูงยกมือเกาหัวมองดูปิกาจูกับเซนิกาเมะที่เหลืออยู่ในตู้อย่างนึกเสียดาย เขายักไหล่

“งั้นเหรอครับ...งั้นผมพอแค่นี้ก็ได้ครับ”

“วันหลังก็ไม่ต้องมา..เอ้ย!...มาอีกก็ได้นะจ๊ะ” คุณป้าเจ้าของร้านควักยาดมออกมาจากกระเป๋าเสื้อมองดูขายาวๆของเด็กหนุ่มที่ก้าวขึ้นจักรยาน พร้อมตุ๊กตาโปเกม่อนที่กวาดไปเกือบหมดตู้อย่างรู้สึกหลอนๆ

            จักรยานคันโตถูกเจ้าของขายาวๆปั่นไปตามเส้นทางมุ่งหน้าไปยังนอกเมือง เด็กหนุ่มที่หอบตุ๊กตาไว้เต็มกระเป๋าฮัมเพลงในลำคออย่างอารมณ์ดี ขณะจอดจักรยานรอให้สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว

            เขากำลังคิดว่าเจ้าคนที่ได้รับตุ๊กตานี่จะต้องยิ้มกว้างแน่ๆ แล้ว...ตอนนั้นแหละ...เขาจะสารภาพรัก!

            แล้วตอนที่สัญญาไฟเปลี่ยนสีเด็กหนุ่มที่กำลังตื่นเต้น ยิ่งกว่าตอนที่คุณครูอนุบาลบังคับให้เต้นบนเวทีกับ ก็เคลื่อนตัวอีกครั้งพร้อมกับจักรยานคู่ใจ เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด

       โครม!!!

                ในเย็นวันที่ฝนตก...

                แบคฮยอนวิ่งผ่านประตูโรงเรียน เขายกกระเป๋าเป้ที่ปกติสะพายเอาไว้เฉยๆก็หนักจะแย่ขึ้นมาบังหัว เขาข้ามถนน กระโดดหลบน้ำที่กระเซ็นขึ้นมาจากถนน และในที่สุดก็มาถึงป้ายรถเมล์

                แบคฮยอนโบกรถเมล์สายสิบสี่ ราวๆยี่สิบนาที คนตัวเล็กที่เปียกซ่กไปทั้งตัวก็มาถึงหอพักชาย ที่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง เขาเข้าไปในแฟมิลี่มาร์ทเพื่อแวะซื้อโค้กสองกระป๋อง และเกี๊ยวกุ้งสองกล่อง ก่อนจะเดินขึ้นไปบนหอพักชาย ที่พักนี้มาบ่อยจนยามจำหน้าได้ และปล่อยให้เขาเดินขึ้นไปสบายๆ ขณะที่ฮัมเพลงใหม่ของ EXO ที่เพิ่งออกเมื่อวานนี้ ตาเรียวก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว

                “จับไอ้คนขโมยโปเกม่อนเอาไว้!! พี่ครับ!! จับมันให้ผมที!!”

                =_= แบคฮยอนล่ะเบื่อเด็กพวกนี้จริงๆ วิ่งเล่นกันเฉยๆไม่ได้รึไง ทำไมต้องส่งเสียงดังให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อนไปด้วย ร่างเล็กส่ายหัวพลางมองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งผ่านเขาไปอย่างนึกสมเพช...โตเป็นเด็กโข่งแล้วยังเล่นอะไรเด็กๆ

    แล้วก็เป็นตอนนั้นเอง...

                ที่แบคฮยอนนึกขึ้นมาได้...

                “ชานย๊อลลล” *เสียงสูง*

                ดูเหมือนในตอนนี้ แบคฮยอนก็เริ่มออกวิ่งหน้าตั้งตามแผ่นหลังของคนตัวสูง ที่ในมืออุ้มตุ๊กตาโปเกม่อนเอาไว้ แล้วคนตัวเล็กก็หันไปตะโกนใส่เด็กๆที่วิ่งตามหลังมา

                “เจ้าพวกเด็กบ้า พวกนายมาแกล้งอะไรชานยอลฮะ”

                “พี่เขาเข้ามาแย่งโปเกม่อนที่แม่ผมซื้อมาให้ก่อนนะฮะ”

                “ก็แล้วพวกนายมาเล่นหน้าห้องชานยอลทำไมล่ะ ทำไมไม่ไปเล่นหน้าห้องของตัวเองฮะ”

                “ผมเล่นอยู่หน้าห้องตัวเอง แล้วพี่เขาก็วิ่งเข้ามา”

                “ผิดที่แม่นายนั่นแหละ กลับไปบอกเธอนะว่าอย่าซื้อตุ๊กตาโปเกม่อนมาให้นายอีก”

                “แม่..แม่..ผมไม่ผิดนะครับ”

                พอพวกเด็กๆเริ่มเถียงไม่ออก พวกเขาก็หยุดวิ่งและเริ่มสะอึกสะอื้นแทน แบคฮยอนที่ในสายตามีแต่แผ่นหลังของคนตัวสูงที่วิ่งลงไปถึงชั้นล่างแล้ว กระโดดข้ามขั้นบันไดทีละสามสี่ก้าวเพื่อตามไปให้ทัน โชคดีแค่ไหนที่แบคฮยอนคนนี้เป็นถึงกัปตันทีมฮับกิโด้ ไม่อย่างงั้นคงหน้าฟาดพื้น และคงวิ่งมาไม่ทันคว้าข้อมือชานยอลเอาไว้ก่อนที่ร่างสูงจะวิ่งออกจากหอไป

                “แฮ่ก..ชาน..ยอล..แฮ่ก...”

                “อ้าว คุณบยอน”    

                “นายกำลังจะไปไหน”

                “ไปตามหาคนครับ”

                คำตอบนั้นทำตาเรียวเบิกกว้างขึ้นมาทันที แบคฮยอนหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง แขนเล็กเอื้อมไปจับไหล่หนาทั้งสองข้างไว้ เขามองลึกเข้าไปในดวงตาที่ยิ้มอย่างเบิกบานของคนตัวสูง

                “นายจำได้แล้วเหรอ”

                สองอาทิตย์ก่อนตอนที่ชานยอลขับจักรยานคู่ใจของเขากลับจากโรงเรียน หมอนี่ถูกรถชน โชคดีที่ชานยอลไม่เป็นอะไรมาก นอนพักอยู่ในโรงพยาบาลไม่กี่วันก็ออกมาเดินปร๋อได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในความโชคดีก็มีเรื่องโชคร้ายปนอยู่ ผลจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ชานยอลความจำหายไปบางส่วน

                ถึงแม้จะทำกิจกรรมในชีวิตประจำวันได้อย่างปกติ แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าพ่อแม่พี่สาวของเขาที่อยู่มกโพชื่ออะไร หรือแม้แต่เพื่อนตัวเล็กที่เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่อยู่อนุบาลอย่างแบคฮยอน หมอบอกว่าความทรงจำทั้งหมดของชานยอลจะกลับมา แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าเมื่อไร

                จนกระทั่งอาทิตย์ก่อน ตอนที่แบคฮยอนแวะมาเยี่ยมชานยอลที่หอ จู่ๆชานยอลก็หยิบอัลบั้มรูปครอบครัวมาให้ดูและนั่งไล่ชื่อคุณพ่อคุณแม่พี่ยูราและสถานที่ที่พวกเขาเคยถ่ายรูปด้วยกันให้แบคฮยอนฟัง ชานยอลพูดมันถูกทั้งหมด และแบคฮยอนก็ให้รางวัลเพื่อนรักด้วยการซื้อซุปกิมจิร้อนๆของโปรดชานยอลมาฝาก

                แบคฮยอนเองก็ดีใจ ที่ความทรงจำที่หายไปของเพื่อนซี้ตัวสูงกลับมาได้อย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ

                ถ้าเป็นไปได้แบคฮยอนก็อยากให้ชานยอลจำมันได้ทั้งหมด

                แม้กระทั่งเรื่องนั้น...

                “ผมจำได้แล้วว่าวันที่ผมโดนรถชนวันนั้นผมกำลังเอาตุ๊กตาโปเกม่อนไปสารภาพรัก”

                “ให้ตายสิ...โปเกม่อนเนี่ยนะ..ปัญญาอ่อนชะมัด”

                แบคฮยอนหัวเราะ นึกถึงตอนที่เขาซ้อนจักรยานชานยอลกลับบ้าน ตอนนั้นเขาบอกหมอนั่นว่าอยากได้ตุ๊กตาพวกนั้นม้ากมาก แล้วชานยอลก็บอกว่าไร้สารน่า

                “ตอนที่ผมจัดห้อง...มันมีไดอารี่เล่มนึงวางอยู่บนโต๊ะ...ผมเปิดดูแล้วบังเอิญไปเจอข้อความที่บันทึกเอาไว้ในวันที่ 6 พฤษภา...วันที่ประสบอุบัติเหตุ...ผมเขียนว่าสู้นะชานยอล...นายจะต้องสารภาพรักสำเร็จแน่ๆ”

                “นี่เป็นรูปของคนคนนั้นที่ผมเสียบไว้ในไดอารี่หน้านั้น”

   แบคฮยอนชะงักแล้วก้าวถอยหลัง...แก้มทั้งสองข้างค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ เขายกมือขึ้นมาปิดแก้ม เสมองออกไปทางอื่น รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นตั้งแต่ชานยอลประสบอุบัติเหตุค่อยๆปรากฎบนใบหน้า แบคฮยอนลูบหน้าตัวเองแก้เขิน ขณะยื่นมือไปรับรูปถ่ายที่ชานยอลส่งมาให้

                 “ผมว่า..ผมชอบ...นายอน...ช่วยให้ผมได้สารภาพรักกับเธอทีนะ...ถ้าทำแบบนั้น...ความทรงจำต้องกลับมาทั้งหมดแน่ๆ”

                รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าแบคฮยอนทันที จากนั้นใจดวงน้อยก็เบาโหวง

T A L K  (25%)

เอาจริง ชอบพลอตเรื่องนี้มากกกกกก มันมีอะไรให้ใจตุ้มๆต่อมๆหลายตลบ 
และมันจะไม่เป็นอย่างที่ทุกคนคิด //ป้องปากหัวเราะ 555 
มาเม้นท์แอนด์เมาท์ได้ เข้าไปในแท็กก็ได้ #ficsomecb 
อยากรู้ความคิดคนอ่านว่าจะมีใครเดาเรื่องถูกมั้ย 555
จะเปลี่ยนฤดูอีกแล้วอย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคะ ด้วยรักและห่วงใย จุ๊บุ >3