[SF/OS] Something about chanbaek

ตอนที่ 24 : [SF] ขวัญใจ : ตอนที่ 16 (120%)

         

                ค่ำคืนที่ผ่านมาภายในห้องแคบๆของหอพักนิสิตแพทย์ ทำให้ขวัญใจได้รู้จักตัวตนในอีกด้านหนึ่งของเดือนคณะแพทย์ ซึ่งออกจะป่าเถื่อน โหดร้ายเหลือที่จะกล่าว ไม่นับรวมเสน่ห์ร้อนแรงที่ทำขวัญใจอ่อนเหลวเป็นเยลลี่ให้พี่เขาจับนู่นคลำนี่โดยไม่มีสติห้ามปรามอะไรได้เลย เห็นตัวเองในกระจกอีกที ริ้วแดงก็ปรากฎอยู่บนแก้มขาว เพราะร่องรอยมากมายที่คนตัวสูงทิ้งเอาไว้



                แล้วพอตื่นมาพี่ชลน่ะ ก็แทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อคืน ทั้งอุ้มขวัญใจไปอาบน้ำ ทำความสะอาดให้ทุกซอกทุกมุม จนขวัญใจเสร็จไปอีกครั้ง เขินจนจะร้องไห้อยู่แล้ว แต่คนข้างกายก็เพียงแต่ส่งยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนมาให้ 



                หลังจากอาบน้ำ สระผมเสร็จ ก็มีบริการตัดแต่งขนฟรี เอ้ย! เป่าผมให้ด้วย แน่นอนว่าเจ้าคนที่เป็นแฟนพี่ชลไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากยืนหลับตาพริ้มอย่างเดียว พอง่วงขึ้นมาจริงๆก็เริ่มงอแง 



                “พี่ชลเราไม่อยากเป่าผมแล้ว”


                เขาแกล้งใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆตรงรอยแดงที่เห็นเด่นชัดตรงหลังคอขาว  


                “ไหนเมื่อคืนสัญญาแล้วว่าจะไม่ดื้อกับพี่? หรือต้องให้พี่ทวนความจำ?”



                 ได้ยินคำขู่จากปากแฟนตัวโต คนที่ผ่านประสบการณ์ครั้งแรกมาหมาดๆ ก็ก้มหน้างุด มือเล็กดึงผ้าขนหนูมาคลุมศีรษะจนมิด เหมือนเต่าที่ผลุบหัวเข้ากระดอง โผล่ออกมาให้เห็นแค่ดวงตาเรียวรี ที่จริงขวัญใจกำลังซ่อนแก้มแดงๆที่เขินจนหน้าเห่อร้อน พี่ชลคนบ้า คนลามก พูดออกมาได้ไม่อายบ้างเลย 



                “เอาผ้าเปียกๆมาคลุมแบบนี้ แล้วเมื่อไรผมจะแห้ง” ดุเบาๆ แต่ไม่ดุเท่าเมื่อคืนหรอก ก่อนที่มือใหญ่จะดึงผ้าออก แล้วล็อคหมับที่ต้นคอขาวไม่ให้ลูกหมาที่ขนยังไม่แห้งได้ขยับหนีไปไหนอีก 


                ขวัญใจย่นคอ ขณะที่แอบมองดูร่างสูงใช้ไดร์เป่าเส้นผมสีน้ำตาลที่เปียกหมาดๆให้แห้งดี พอยืนอยู่ใกล้กันแบบนี้ มันเลยกลายเป็นว่า จมูกของขวัญใจอยู่ห่างจากอกแกร่งของเดือนแพทย์ไม่ถึงคืบ


                ตาสวยกระพริบปริบๆ ยกมือขึ้นนาบแก้มที่ร้อนฉ่า เพราะรอยแดงเป็นทางยาวตรงกลางอกของชลธร ที่ขวัญใจเป็นคนทำเอาไว้เองกับมือ ร่างเล็กยู่ปาก บ่นงึมงำกับตัวเองเหมือนผู้สูงอายุ



                “เราจะไม่สบายก็เพราะพี่ชลน่ะแหละ” 


                ชลธรอมยิ้มขำ


                ก็ต้องยอมรับว่าเมื่อคืน เขาหนักมือไปหน่อย สำหรับครั้งแรกของน้อง  

                ทีแรกก็กลัวว่าขวัญใจจะลุกจากเตียงไม่ไหวเสียแล้ว ที่ไหนได้คนตัวเล็กตื่นก่อนเขาเสียอีก เท่านั้นไม่พอยังพยายามปีนลงจากเตียง จะไปเข้าห้องน้ำ โดยไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา ผลก็คือกลิ้งตกเตียงเสียงดังตุ้บ! จนชลธรสะดุ้งตื่น เป็นคนจับตัวแสบพาดหลังอุ้มเข้าไปทำความสะอาดในห้องน้ำนั่นแหละ

                “อยากทำตัวน่ารักเอง ช่วยไม่ได้”

                “เราไม่ได้น่ารักสักหน่อย เราแมนๆ” มือหนาแกล้งขยี้ผมสีน้ำตาลแรงๆ ข้อหาพูดจาน่าหมั่นไส้ ชลธรว่ายิ้มๆ

                “ครับๆ แมนๆ เมื่อคืนเรียกชื่อพี่เสียงหวานเลย เรียกให้ฟังอีกทีได้มั้ย”

                “ฮึ่ย” ปากสีชมพูยู่เข้าหากัน ทำหน้าพยศใส่เขาเหมือนลูกหมาเวลาโดนแกล้ง อะไรแบบนี้สมเป็นขวัญใจของชลธรจริงๆ ร่างสูงมองหน้าแฟนที่คงจะไม่เรียกชื่อเขาเสียงหวานให้ชื่นใจแน่ๆ 




                แต่พอขวัญใจเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บเขาเบาๆที่ปลายคาง ก่อนผละออกไปอย่างรวดเร็ว คนที่หลงแฟนหัวปักหัวปำก็เผลอใจเต้นแรง เขามองเจ้าของผมสีน้ำตาลที่ก้มหน้างุดอย่างเขินอาย รอยยิ้มอบอุ่นปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา ตอนที่เจ้าตัวพึมพำเบาๆ คล้ายบ่นมากกว่า



                “เราจุ๊บหนึ่งทีแล้ว พี่ชลห้ามล้อเราแล้วนะ”


                “จุ๊บอะไร พี่ยังไม่ทันรู้สึกตัวเลย” ว่าไปนั่น ที่จริงคือเขาโคตรเขินไอ้ตัวเล็กเลย

                คนอะไร น่ารักเก่ง



                “ก็เราไม่ได้จุ๊บเก่งเหมือนพี่ชลนี่” คิ้วบางขมวดเป็นปม ปากเล็กๆเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ตาเรียวก็ช้อนมองคนพี่อย่างเคืองๆ


                หารู้ไม่ว่า ทำคนพี่ใจเต้นถี่แรง จนต้องแกล้งส่ายไดร์ที่ถืออยู่ในมือไปมา เป่าให้เส้นผมสีน้ำตาลฟูกระจายไปกับลม ...ก็กลัวถูกจับได้ ว่าเขินจนไปไม่เป็นแล้วนี่


                “ฮื่อ พี่ชลผมเรากระจุยแล้ว” แน่นอนว่าไอ้ตัวเล็กร้องประท้วงขึ้นมาอีก 



                “สมน้ำหน้า” ซึ่งเขาก็กลบเกลื่อนด้วยการ แกล้งยั่วโมโห ให้ขวัญใจเลิกทำอะไรน่ารักๆจนใจคนอื่นเขาเต้นแรงสักที


                ขวัญใจยืนหลับตาปี๋ ปล่อยให้แฟนตัวสูง ใช้นิ้วมือสางผมสีน้ำตาล ให้ไดร์เป่าเส้นผมเปียกหมาดๆจนแห้งสนิท ปกติเป็นคนขี้เกียจเป่าผมเองอยู่แล้ว เวลาอยู่หอก็จะเปิดพัดลม ไว้ข้างเตียง แล้วห้อยหัวลงมาจากเตียงให้พัดลมเป่า บางทีเหนื่อยๆเผลอหลับไปเลยก็มี ขวัญใจไม่อยากจะอวด แต่มีแฟนเป่าผมให้มันดีมากๆเลย



                รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นตรงมุมปาก ตอนที่เขาเป่าลมใส่หน้าผากบาง จนเส้นผมแนบลู่ไปกับศีรษะกลม ขวัญใจที่หลับตาพริ้ม คิ้วบางๆ ตาเล็กๆ ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นคนที่สามารถขโมยความประทับใจตั้งแต่แรกพบไปจากชลธรได้ แต่ขวัญใจกลับเข้ามาครอบครองหัวใจเขาไปโดยสมบูรณ์ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร..กว่าจะรู้ตัวอีกที น้ำตาของขวัญใจก็สั่นสะเทือนความรู้สึกของเขาได้อย่างสิ้นเชิง ในขณะที่รอยยิ้มเล็กๆ เวลาที่เจ้าตัวเห็นของอร่อย หรือมีความสุขเวลาถูกคนอื่นแกล้ง ก็ทำใจเขาเต้นแรง จนนึกอิจฉาคนรอบกายที่คนตัวเล็กมอบรอยยิ้มนั่นให้

         อยากเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับรอยยิ้มสดใสเหมือนดอกทานตะวัน เขาอยากเป็นคนที่ทำให้คนตัวเล็กยิ้มได้

    มือใหญ่จับปอยผมสีน้ำตาลตรงข้างแก้มขาว ไปทัดไว้ข้างหู ก่อนจะใช้ปลายนิ้วลูบเบาตรงแก้มนุ่ม มือเล็กยกขึ้นกำปลายนิ้วคนพี่ไว้ ขวัญใจช้อนตามอง ก็เห็นดวงตากลมโตของคนพี่ที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ ขวัญใจก็รับรู้ได้ถึงความรักของพี่ชลที่ถ่ายทอดอย่างชัดแจ้งผ่านสีหน้าและแววตา

            อบอุ่น

          “นอกจากชื่อฉัน..มีคนอื่นอีกมั้ย..ที่เธอยังใส่ใจ..และพอจำมันได้อยู่~”


                ภีมพลกำลังคิดว่าตำแหน่งตัวประกอบดีเด่นควรตกเป็นของเขาแน่แล้ว อุตส่าห์ดีใจที่จะได้กลับหอนอนพักผ่อน หลังจากควงเวรติดต่อกันมากกว่ายี่สิบชั่วโมง  ชลธรเพื่อนรักก็ดันไลน์มาบอกว่าไปซื้อยาแก้อักเสบกับข้าวต้มให้หน่อย แล้วช่วยเอามาส่งหอให้ที เงินที่ติดไว้กูจะยกให้ทั้งหมด ที่จริงฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ยากจน แต่เป็นคนมีน้ำใจ พอเพื่อนชลบอกจะยกหนี้ให้ภีมพลก็เลยยอมทำตามที่มันขอ ช่วยไม่ได้พระเอกเรื่องนี้มันมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน และภีมพลก็เสือกเป็นคนแรกที่มันนึกถึง



                ร่างสูงเดินฮัมเพลง ใช้กุญแจสำรองไขเข้าประตูห้องนอนเพื่อนสนิทอย่างคุ้นเคย เพราะมาประจำจึงเดินดุ่มๆเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู เขาวางถุงข้าวต้มกับยาไว้บนโต๊ะอาหาร หยิบชามช้อนมาเทข้าวต้มใส่ไว้ให้อย่างดี สายตาก็หันไปสำรวจหาตัวเจ้าของห้อง ทีแรกเขานึกว่าเพื่อนจะนอนอยู่บนเตียง แต่ก็ไม่พบ



                มองดูสภาพเตียงที่เยินเหมือนเพิ่งผ่านสงครามโลกมา คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากัน ไม่ยักรู้ว่าไอ้ชลมันนอนดิ้นขนาดนี้



                “ปละ..ปล่อยเรานะ..”



                เสียงเหมือนคนทะเลาะกันที่ดังมาจากทางฝั่งตู้เสื้อผ้าที่เปิดทิ้งไว้ ทำให้นิสิตแพทย์ภีมพลรีบสาวเท้าเดินอ้อมเตียงไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น อยากจะรู้ว่าเพื่อนชลกำลังทำอะไรอยู่ แล้วก็ต้องชะงักกับสิ่งที่เห็นเต็มๆตา 



                ร่างเล็กๆที่เห็นเพียงด้านหลัง ภีมพลก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร อยู่ในชุดนอนสีขาวตัวโคร่งของเจ้าของห้อง และใช่ร่างน้อยนั่นอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าของห้องด้วยเช่นกัน แล้วไอ้ที่เขาคิดว่ามีคนทะเลาะกันนั่นน่ะ ความจริงแล้วก็คือไอ้เจ้าของห้อง ..ไอ้ชลธร มันกำลังปล้ำจูบน้องขวัญใจของทั้งมหาลัย


                 ไม่จริง! 


                ภีมพลไม่อยากจะเชื่อ ทนดูไม่ได้เลยต้องรีบหมุนตัวกลับ เดินออกไปจากห้องไอ้เดือนแพทย์ให้เร็วที่สุด แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงอีกครั้ง 


                นั่นมัน! ชุดนอนสีชมพูหวานแหววที่น้องใส่มาเมื่อคืน! ภีมพลจำได้ ตอนที่น้องใส่มากระดุมมันไม่ได้หลุดลุ่ยจนใส่ไม่ได้แบบนี้แน่ๆ ไม่อยากจะคิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับขวัญใจของผู้ชายทั้งมหาลัยบ้าง 


                ภีมพลรีบเปิดประตูสาวเท้าออกจากห้องเพื่อนอย่างเร็วที่สุด เกลียดไอ้ชลจริงๆ เขาเห็นนะว่ามันรู้ตัว ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาในห้องแล้ว แต่มันก็ยังก้มลงจูบน้องขวัญใจต่อหน้าต่อตาเขา แถมยังกวนตีนด้วยการลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมามองเขาอย่างเย้ยๆ 



                 เออออ กูมันรับบทเพื่อนพระเอกไง อย่าให้กูได้ซีนบ้างแล้วกัน อิจฉามันโว้ย/กำมือแน่น

                

- - - - - - -  40 % - - - - - - -

                ตอนที่โทรศัพท์แผดเสียงลั่นห้อง คุโด้กำลังแอบพี่ยามทำข้าวต้มกุ้งกินเป็นมื้อเช้าอยู่ ร่างเล็กเผลอทำช้อนหลุดมือด้วยความตกใจ จำได้ว่าตอนนั้นไม่ได้ตั้งเสียงเรียกเข้าแบบนี้ คงเป็นไอ้พี่ภีมที่มันแกล้งเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าให้เขาอีกตามเคย แล้วดูมันเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าของตัวเองเป็นเสียงหวอแปดหลอด ถามว่าดังขนาดไหน ก็ดังขนาดคนข้างห้องตะโกนด่าว่าไอ้เอี้ยรับโทรศัพท์ดิวะอะ -*- 

                วางมือจากมื้อเช้าไปหยิบโทรศัพท์ที่เสียบชาร์จแบตทิ้งไว้ ไม่ทันได้กดรับปลายสายก็ชิงตัดสายไปเสียก่อน คุโด้จิ๊จ๊ะในลำคออย่างนึกขัดใจ ถ้าเจอหน้าเมื่อไรจะด่าให้สักที ไม่รู้พี่มันประจำเดือนมาไม่ตรงหรือไง ถึงได้นึกโทรมากวนคนอื่นเขาแต่เช้าแบบนี้

                เห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว กำลังจะหันกลับไปเตรียมอาหารเช้าต่อ เสียงที่ดังมาจากทางหน้าประตูก็ทำให้นิสิตแพทย์ตาโตต้องหันไปมองด้วยความสนใจ

                “คุโด้..วันนี้เราพาพี่ชลมากินข้าวเช้าด้วยแหละ”

                เป็นรูมเมทร่างจ้อยที่โผล่หน้าเล็กๆมาจากด้านหลังประตู ตามมาด้วยร่างสูงของแฟนมันที่ตามมายืนคุมอย่างกับยักษ์วัดแจ้ง ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่รู้สึกได้ว่าสายตาคมกริบของพี่เดือนมันคอยมองตามเพื่อนตัวเล็กของเขาทุกย่างก้าว นี่ถ้าเอาไปเก็บใส่กล่องล็อคกุญแจแล้วฝากธนาคารไว้ได้ พี่ชลก็คงทำไปแล้ว

                คุโด้เดินไปหยิบชามมาตักข้าวให้เพื่อนที่นั่งแหมะรออยู่ตรงหน้าหม้อข้าวต้ม เห็นขวัญใจยิ้มสดใสแถมยังพาแฟนมาด้วย เรื่องที่เป็นห่วงว่าจะง้องอนเดือนแพทย์ไม่สำเร็จ ก็คงไม่ต้องห่วงแล้ว คิดแล้วก็โล่งใจที่แผนที่ไข่มุกคิดให้สำเร็จไปด้วยดี

                ซึ่งนั่นมันก็ดีแล้ว เพราะน้ำตาน่ะไม่เหมาะกับขวัญใจหรอก แต่มาคิดดูแล้วก็แปลกใจเหมือนกันนะ เมื่อวานยังมึนตึงใส่กันอยู่เลย ทำไมมาวันนี้ถึงได้ดูสดชื่นแจ่มใสกันทั้งคู่

                “ค่อยๆกินสิ มันร้อนนะ”

                แถมพี่ชลยังดูเอาใจใส่เพื่อนเขามากเป็นพิเศษ

                ขนาดมีคุโด้นั่งอยู่ด้วย ยังตักกุ้งในชามตัวเองมาเป่า ค่อยๆป้อนใส่ปากขวัญใจให้ทีละคำๆ ส่วนรูมเมทเขาก็ยิ้มแต้กินอย่างเดียว ไม่รู้หรอกว่าทำคนโสดแถวนี้อยากจะบี้มดให้ตายๆไปทั้งรัง

                สังเกตเห็นเดือนแพทย์จ้องแต่จะป้อนข้าวไอ้ตัวเล็ก คุโด้เลยเอ่ยปากถาม “แล้วพี่ชลไม่กินเหรอ”

                “เมื่อคืนกินดึกไปหน่อย เลยไม่ค่อยหิวน่ะ”

                คุโด้พยักหน้ารับรู้ เป็นเรื่องปกติของพวกพี่หมออยู่แล้วที่มักจะกินไม่เป็นเวลา ยิ่งไอ้พี่ภีมนะ เที่ยงคืน ตีสอง ตีสาม มันยังแวะเข้ามาขอให้คุโด้ทำกับข้าวให้กินอยู่เลย

                ในขณะที่คุโด้ไม่ได้คิดอะไร คนร้อนตัวก็เริ่มเลิ่กลั่กหันไปมองหน้าพี่ชลที่กำลังมองมาทางขวัญใจเช่นกัน เพราะรู้ดีถึงความหมายของประโยคที่พี่ชลพูด ขวัญใจก็เลยอดจะใจเต้นแรงขึ้นมาไม่ได้ ตอนนั้นเองที่ขวัญใจตัดสินใจลุกขึ้น จะหนีไปเข้าห้องน้ำ แต่ความเจ็บแปลบตรงสะโพกก็ทำให้ร่างเล็กเซไปนิดหนึ่ง

                “เป็นอะไร ทำไมเป็นแบบนั้น เมื่อวานยังดีๆอยู่นี่”

                “เมื่อวานเราลื่นในห้องพี่ชลน่ะ”

                ตอบเร็วๆ ก่อนจะรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำไป ขวัญใจไม่ใช่คนชอบโกหกโดยเฉพาะกับรูมเมทยิ่งไม่เคยมีความลับต่อกัน ที่บอกว่าลื่นในห้องพี่ชลขวัญใจก็ลื่นล้มจริงๆนั่นแหละ แต่ขวัญใจไม่ได้บอกไปทั้งหมดว่าใครหรืออะไรเป็นสาเหตุให้ขามันอ่อนแรงจนลื่นล้มลงไปกองกับพื้นได้

                คุโด้มองตามรูมเมทตัวเล็กที่เดินกะเผลกๆเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล รู้สึกเป็นห่วง เลยถามเอาจากคนที่น่าจะรู้เหตุการณ์ดีที่สุด

                “ลื่นแรงมากมั้ยพี่ชล”

                “ก็..แรง”                 

                ชลธรทำท่าคิดนิดหนึ่ง นึกถึงตอนที่เขาอุ้มร่างเล็กๆไปตรงโซฟา แล้วจัดกันไปอีกรอบ จนร่างเล็กขาพับขาอ่อนจะเดินกลับเตียงก็ลื่นลงไปกองกับพื้น

                อือ ก็..ค่อนข้างแรงเหมือนกัน  

                “มันไปกระแทกโดนอะไรรึเปล่า ดูเจ็บมากอยู่”

                “โดนของแข็งน่ะ”

                คนตอบยิ้มมุมปาก ไม่อยากเฉลยเพราะกลัวรุ่นน้องจะตกใจ

                พอดีกับที่ขวัญใจเดินออกจากห้องน้ำมา คนตัวเล็กว่ากินอิ่มแล้ว ให้พี่ชลนั่งกินข้าวกับคุโด้ไปก่อน ส่วนขวัญใจก็เก็บชีทที่ต้องอ่านทั้งหมดใส่กระเป๋า รวมถึงเสื้อผ้าบางส่วน ก่อนจะหันไปบอกรูมเมทว่าคืนนี้พี่ชลบังคับขวัญใจไปนอนเป็นเพื่อน

                และถึงแม้ว่าคุโด้จะเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้ห้าม

                เพราะไอ้เจ้าคนถูกบังคับดูจะเต็มใจเก็บของใส่กระเป๋าเดินตามพี่เขาไปต้อยๆจนอยากจะเบ้ปากใส่หนึ่งที

 

               หลังจากเพื่อนสนิทกับแฟนของมันออกจากห้องไป เสียงเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเขียว โดยผู้ส่งชื่อภีมพล ก็ทำให้คุโด้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดู

                ร่างเล็กเบิกตาโต ตอนที่กดเข้าไปดูรูปบางอย่างที่ภีมพลแอบถ่ายมา พร้อมคำบรรยายใต้ภาพว่า ‘รายงานสดจากห้องคุณชลธร’

                มันเป็นเสื้อนอนที่คุโด้จำได้ชัดเจนว่ายัยไข่มุกเป็นคนเลือกให้ขวัญใจใส่ไปง้อพี่ชลเมื่อคืน มาตอนนี้เสื้อตัวนั้นอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเศษผ้า ราวกับว่าถูกกระชากออกอย่างแรง แล้วจู่ๆคำพูดของพี่เดือนแพทย์ก็ลอยเข้ามาในหัว ที่ว่าขวัญใจโดนของแข็ง กระแทกอย่างแรง จนเดินได้ไม่ถนัดนี่...

                ของแข็งที่ว่า มันเป็นของแข็งประเภทไหนกันนะ

                ให้ตายเถอะ...

                กลับมาห้องเมื่อไร คุโด้จะเอาหนังยางดีดพุงขวัญใจให้เขียวเชียว ข้อหาไม่รักนวลสงวนตัว!!!

                อีกไม่กี่วันก็จะถึงช่วงเวลาเปิดภาคการศึกษาใหม่ สำหรับเฟรชชี่อย่างธาม ที่เพิ่งผ่านพ้นวัยมัธยมมาหมาดๆและกำลังก้าวเข้าสู่ช่วงมหาลัย ได้ยินคนพูดมาเยอะว่าช่วงเวลานี้จะมีเรื่องแปลกใหม่ให้ได้เรียนรู้อีกเยอะ ซึ่งธามก็ไม่นึกหรอกว่าชีวิตเขาต้องเจอเยอะอะไรขนาดนี้

                เริ่มจาภาริสเพื่อนห้องเดียวกันสมัยมัธยม ที่มาบอกเขาว่ามันกำลังยื่นเรื่องลาออก เพราะที่บ้านมันให้ไปเรียนต่างประเทศ เขาก็ถามว่าแล้วมันจะมาเอนทรานซ์ทำไม ภาริสก็แค่นยิ้มเล็กๆ ตอบสบายๆว่า มันคิดถึงพี่ชาย เลยอยากมาป่วนพี่เขาหน่อย เขาก็ได้แต่นั่งงงว่าพี่ชายของภาริสคือใคร แล้วเพื่อนเขามันต้องเป็นน้องประเภทไหนกัน ถึงกวนตีนพี่ชายได้น่ารักขนาดนี้              

                เรื่องประหลาดในชีวิตอีกเรื่องคงหนีไม่พ้นเรื่องพี่รหัส มันเกิดจากความอยากรู้อยากเห็นของเขาเอง เห็นเพื่อนพูดกันว่าถ้าลองเอาเลขรหัสไปค้นหาในกูเกิล ก็จะรู้ชื่อจริงและนามสกุลของพี่ ธามก็เลยลองดู ก็อยากรู้ไงว่าคนที่ขยันเทคน้ำเต้าหู้ให้เขาเช้าเย็นไม่ขาด วันไหนมีตลาดนัดที่พลาซ่าก็แทบจะเหมาเค้กทั้งพลาซ่ามาส่งถึงหน้าหอ จะเป็นคนหน้าตาแบบไหนกัน แล้วตอนนั้นเอง ที่เขาเอาชื่อของพี่ไปเซิร์ชในแอปพลิเคชั่นสีฟ้า ที่ทุกคนมักใช้ชื่อจริง นามสกุลจริงกัน น้องรหัสสายศูนย์ศูนย์สี่ก็ถึงกับอ้าปากค้าง

                ก็พอเดาออกอยู่แล้วแหละว่า ขวัญใจ เป็นพี่เนียนปลอมตัวมา ถึงแม้หน้าตาและพฤติกรรมจะเนียนไปกับน้องปีหนึ่ง แต่เขาเห็นขวัญใจเดินไปขอข้าวเพิ่มจากพี่ปีสองโดยไม่มีความเกรงกลัวใดๆ แล้วยังตอนนั้น บนรถกับเดือนคณะแพทย์ ธามก็ยังจำได้ติดตา

                แต่ธามไม่นึก..ไม่นึกจริงๆว่า คนท่าทางเด๋อๆด๋าๆ น่าจับปั้นเป็นก้อน ดูยังไงก็ยังไม่โต จะเป็นคนเดียวกับพี่รหัสที่ต้องดูแลธามไปจนจบมหาลัย ...แบบนี้มันไม่กลายเป็นเขาเหรอที่ต้องดูแลพี่รหัสน่ะ

                “ย๊า~แก้มเราไม่ใช่โมจิ!!” เสียงคุ้นหู เรียกความสนใจของเขาให้กลับมาสนใจเชลฟ์ขนมเบื้องหน้า ธามมาเลือกซื้อของเข้าหอที่ซุปเปอร์มาร์เกตหลังมอ บ่อยครั้งที่เขาจะเจอเพื่อนที่นี่ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ธามไม่อยากให้คนสองคนที่ยืนอยู่ตรงท้ายเชลฟ์หันมาเห็นเขาเลย

                “ไม่ใช่โมจิ แล้วทำไมยืดได้ ขอลองหอมได้มั้ยจะได้รู้ว่านี่แก้มหรือโมจิกันแน่”

                “บ้า! ลามก!!”

                ท่องคาถาพรางตัวแปบ ..คงไม่เห็นหรอก ก้มลงมองเสื้อสีเขียวสะท้อนแสงที่ดูจะเนียนไปกับชั้นขนม

                “เอ๊ะ! ธามนี่!!”

                ซะที่ไหนล่ะ -_-

                พอขวัญใจเรียกชื่อเขาเจ้าตัวก็รีบสาวเท้าเข้ามาหา ทิ้งเดือนมหาลัยที่วันนี้สวมเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ขาเดป คีบแตะบาลอง ไว้ตรงหน้าชั้นวางซีเรียลหลากหลายยี่ห้อ

                “ขวัญใจก็บังเอิญมาซื้อของแล้วเจอพี่ชลพอดี แล้วยังบังเอิญมาเจอธามอีก ฮะๆๆโชคดีจริงๆ”

                พยายามบังคับสายตาไม่ให้หลุกหลิกขณะพูด พลางยื่นมือมาตบไหล่น้องปุๆ แถมยังเมินคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ทำตัวเหมือนไม่ได้มาด้วยกัน ขวัญใจไม่รู้เลยว่าถูกน้องรหัสจับได้ตั้งแต่ยังไม่ทันอ้าปากแล้ว น้องรหัสยืนยิ้มแห้ง มองผ่านไปด้านหลังตรงรถเข็นที่พี่เดือนแพทย์ยืนอยู่ และสายตาที่พี่เขาใช้จ้องมองมาทางธามนั้น มันทำให้รู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้

                พุทโธ ธัมโม สังโฆ คุณพระคุณเจ้าบอกพี่เขาที ธามไม่เกี่ยวนะเว้ย

                 “เอาชีสบอลไปทอดกินด้วยไหม” เป็นเสียงของเดือนแพทย์ที่ถามขึ้นมานิ่งๆ แน่นอนว่าขวัญใจสะดุ้ง เพราะคิดว่าตัวเองยังเนียนอยู่ และธามไม่รู้เรื่องของขวัญใจกับพี่ชลแน่ๆ ร่างเล็กหันไปตอบร่างสูงด้วยน้ำเสียงห่างเหิน   

                “ก็แล้วแต่พี่ชลสิ”

                ตอนนั้นเองที่ธามเห็นประกายไฟพุ่งออกมาจากตาของเดือนแพทย์

                “ของโปรดเราไม่ใช่เหรอ”

                ขะ..ขนลุกแล้วแม่!  

                “ฮะๆๆพี่เขาท่าจะบ้า..เราไปซื้อของล็อคนู้นกันเหอะธาม”

                ปล่อยให้ลูกไปสู่ขิตด้วยเถอะ  

                แล้วขวัญใจก็ลากเขาไปตรงอื่นจริงๆทิ้งคนตัวสูงให้เข็นรถตามมาเหมือนสตอล์คเกอร์ ที่ว่าสตอล์คเกอร์ก็เพราะเวลาขวัญใจบอกอันนี้น่ากินจัง อันนั้นก็น่าอร่อย พี่ชลก็จะเป็นคนเดินตามมาหยิบมันไปใส่รถเข็นโดยไม่พูดอะไรสักคำ อยากจะเล่นเป็นพี่เนียน ก็ปล่อยให้ทำเต็มที่ แต่ถ้าธามเผลอเอาปลายนิ้วไปสะกิดตัวขวัญใจเมื่อไรล่ะก็นะ ขนตรงคอเขาเป็นต้องลุกวาบขึ้นมาทุกครั้ง

                ธามเข็นรถเข้าไปที่แคชเชียร์ ในขณะที่เดือนแพทย์เองก็เข็นรถตามเข้ามาตรงล็อคข้างๆที่มีพี่รหัสตัวเล็กยืนต่อคิวจ่ายเงินอยู่

                “มะ..ไม่ต้องจ่ายให้เราซี่” หันไปมองล็อคข้างๆก็เห็นเดือนแพทย์ที่ดึงเงินในมือขวัญใจมาถือ ก่อนจะยื่นแบล็คการ์ดของตัวเองให้พนักงานแทน

                “ใครว่าพี่จะจ่ายให้ฟรีๆ” แล้วพี่เขาก็ยิ้ม ก่อนจะกวาดเอากล่องถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนชั้นด้านหน้าเคาน์เตอร์มาทั้งหมด ต่อหน้าต่อตาน้องธามและพนักงานห้างที่ยืนมองอย่างตกตะลึง

                “ซื้อไปทำไมตั้งเยอะ พี่ชลจะใช้หมดรึไง”

                “หมดหรือไม่หมด เดี๋ยวขวัญใจก็รู้” ตอบหน้าตาย ราวกับว่าทั้งห้างไม่มีคนอื่นอยู่

                เดือนแพทย์จะรู้มั้ยว่า มีคนยืนกรี๊ด(ในลำคอ)อยู่ตรงนี้หนึ่งคน

                หลังจากจ่ายเงินเสร็จพี่รหัสของน้องธามก็รีบเดินเข้ามาหา ชวนไปกินข้าวด้วยกัน ใจจริงธามก็อยากไปกินข้าวกับพี่รหัสนะ แต่เห็นสายตาของคนที่ถือของตามมาข้างหลังแล้ว ธามก็เกิดเกรงใจขึ้นมา ต้องยกเอาชื่อเพื่อนมาอ้างบอกไปว่ามีนัดก่อนแล้ว

                จุดจุดนี้เขาต้องเอาชีวิตรอดก่อน เห็นพี่เขาประกาศชัดเจนแบบนั้น ถึงเป็นน้องรหัสก็ไม่กล้ายุ่งกับคนของพี่เขาเหมือนกัน  

- - - - - - -  80 % - - - - - - -

          “ฮึก..อึก”

                ชลธรเหลืองมองแฟนที่ก้มลงใช้ปลายผ้าห่มเช็ดน้ำตาป้อยๆ หลังจากให้เขาพาออกไปเที่ยวทั้งวัน แฟนตัวเล็กก็กลับมานอนดูหนังแผ่นที่ซื้อมาจากแผงขายในตลาดนัดที่ห้องของเขา  ให้แฟนนอนดูหนังไป ในขณะที่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ก็ไม่นึกว่าปล่อยไว้แปบเดียว หันไปดูอีกที กลีบปากบางจะเบะออก มีเสียงกระซิกๆออกมาเป็นระยะๆ นี่ก็ว่าแฟนเลือกดูหนังโรแมนติก คอมเมดี้ ไม่ใช่เหรอ คิดแล้วก็ขำ ขวัญใจบอกเขาว่าเรื่องนี้ดูมาสิบรอบจนท่องได้ทุกประโยคในเรื่องแล้ว แต่ก็..

                “คนแมนๆเขาเสียน้ำตาให้หนังคอมเมดี้ด้วยเหรอ” แกล้งแหย่ยิ้มๆ แล้วก็ได้สายตาค้อนขวับจากแฟนตามคาด

                “สิบปีเลยนะที่สองคนนี้ใจตรงกันแต่ไม่ยอมพูดออกมา แล้วดูสิเนี่ยสุดท้ายอเล็กซ์ไปแต่งงานกับคนอื่น ทั้งที่ก็รักโรซี่มากๆเนี่ยนะ”

                ปากเล็กบ่นเจื้อยแจ้วพลางเช็ดน้ำตาไปด้วย เดือนแพทย์มองหน้าจอไอแพด ที่กำลังถึงตอนสำคัญในวันแต่งงานของพระเอก

 
                ชลธรเอื้อมมือไปจับมือเล็กที่วางอยู่บนหมอนมากุมเอาไว้ มือใหญ่กระชับแน่นขึ้น ในตอนที่โรซี่นางเอกในหนังลุกขึ้น กล่าวอวยพรแสดงความยินดีให้กับบ่าวสาว 

            ‘ ..No matter where you are, or what you’re doing, or who you’re with, 
             I will always…honestly…truly…completely… 
            Love you.’ 

                “ดีจังเลยเนอะพี่ชล”

                ว่าแล้วก็ปาดน้ำตาที่หยดลงมาอีกแหมะ สงสารโรซี่ที่กว่าจะได้บอกรักพระเอก ก็เป็นวันที่พระเอกไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเสียแล้ว

                “ขี้แย”

                ชลธรหัวเราะเจ้าคนกำลังอินจัด อยากจะช่วยเช็ดน้ำตาให้เจ้าลูกหมา ด้วยการชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ แต่คนถูกจู่โจมกลับรู้ทัน ถึงได้ขยับตัวออกห่าง ยกแขนดันหน้าอกของเขาไว้ ตาเรียวเหลือบมองเขาอย่างตำหนิเล็กน้อย 

                “คนไม่อิน ไม่มีสิทธิลวนลามเรา”

                ซึ่งเจ้าคนน่ารักก็ทำแฟนตัวโตนึกเอ็นดูเข้าไปใหญ่ ที่จริงชลธรเคยดูหนังและอ่านหนังสือเรื่องที่ขวัญใจดูจบตั้งแต่ตอนภาพยนตร์ฉายในโรง เขาจำตอนจบได้และยังจำประโยคที่นางเอกพูดเมื่อกี้ได้อย่างแม่นยำ 

                ซึ่งขวัญใจไม่รู้เรื่องนี้ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

                “ก็พี่ฟังนางเอกพูดไม่ทัน” 

                เท่านั้นเจ้าคนที่ตั้งใจฟังทุกประโยค ก็ยักคิ้วเอียงคอมอง ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนลูกหมาฉายแววซุกซน ปากเล็กยิ้มอย่างชอบใจ

                “นั่นฉากพีคของเรื่องเลยนะ พี่ชลไม่ได้เรื่องเลย”

                 สายตาคมกริบมองคนช่างพูดอย่างนึกขบขัน เขายิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

                 “งั้นขวัญใจแปลประโยคเมื่อกี้ให้พี่ฟังหน่อยสิ” 

                คนตัวเล็กยิ้มอย่างได้ใจ แปลให้คนพี่ฟัง “นางเอกเขาบอกว่า.. ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน.. นายจะทำอะไร.. หรือนายจะอยู่กับใคร.. ฉันก็จะเชื่อใจ.. ไว้ใจ.. และ จะยังรักเธออย่างนี้.. อย่างหมดหัวใจ”

                และตอนที่พูดออกมาเป็นประโยคสุดท้ายร่างบางก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอด ใบหน้าหวานซบลงตรงอกกว้างของคนพี่ได้อย่างพอดิบพอดี เหมือนจิ๊กซอว์ที่ถูกต่อเข้าไปตรงล็อค 

                “ชื่นใจจัง”

                 ชลธรกดปลายจมูกโด่งลงบนเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่ม เขายิ้มเมื่อก้มลงมองเจ้าของกลุ่มผมสีน้ำตาลที่กำลังขยับยุกยิก เดาว่าขวัญใจต้องเขินเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นโครมครามอยู่แน่ๆเลย

     
                “เหมือนขวัญใจกำลังสารภาพรักกับพี่เลย”

                ท่อนแขนแข็งแรงกระชับกอดคนตัวเล็กให้แน่นกว่าเก่า เขาเลื่อนหน้าลงไปจุ๊บเบาๆตรงหน้าผากเนียนที่เป็นริ้วสีแดงเพราะความเขินอาย ซึ่งขวัญใจพยายามกลบเกลื่อนด้วยการดึงคิ้วเข้าหากัน เก๊กหน้าขรึม ใช้ตาเรียวตวัดมองคนพี่อย่างค้อนๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหัวสมองระดับพี่ชลไม่น่าจะฟังนางเอกพูดไม่เข้าใจ ปากเล็กบ่นขมุบขมิบ          

                “หลอกให้เราพูดนี่นา” 

                “ก็พี่บอกรักขวัญใจไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่พี่ยังไม่เคยได้ยินขวัญใจบอกรักพี่เลย”

                “พี่ชลก็รู้อยู่แล้วนี่”

                ขวัญใจเขินนี่ แล้วดูสายตาพี่ชลสิ มองขวัญใจอย่างกับตอนที่อยู่บนเตีย...

                ฮื่อออ ไม่อยากคิดแล้ว 

                 “เกิดเป็นชลธรนี่อาภัพจริงๆ มีแฟนแฟนก็ไม่ยอมบอกรัก”

                ดูเขาตัดพ้อ มองอ้อนขวัญใจเป็นเด็กๆไปได้ พี่ชลคิดว่าตัวเองอายุสามขวบหรือยังไงกัน

                “อย่างนี้เวลาพี่ไปฝึกงานที่ไกลๆแฟนคงหนีไปมีคนอื่นแน่เลย” 

                “ไม่จริง!!เรามีพี่ชลคนเดียว!!”

                หลุดปากพูดออกไปก็รีบยกมือตะครุบปากตัวเองแน่น แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเดือนแพทย์ได้ยินเต็มสองหู และดูเหมือนประโยคนั้นจะถูกใจเจ้าตัวนัก 

                “เราง่วงแล้ว”

                “เดี๋ยวพี่พาเข้านอน” 

                “แต่เราต้องแปรงฟันก่อน”

                “เดี๋ยวพี่ไปแปรงด้วย”

                เบือนหน้าหนี หันซ้ายขวา หาทางหนีทีไล่ แต่ดูท่าคนตัวโตไม่ได้สิ่งที่ต้องการ คงจะไม่ยอมปล่อยขวัญใจไปง่ายๆ

                “คงมีแต่พี่สินะ ที่ชาตินี้คงไม่มีวันได้ยินคำว่ารักจากปากแฟนตัวเอง”

                “พี่ชลงอแงเป็นเด็กแล้ว”

                “มีแฟนกับเขาคนเดียว แฟนก็ไม่รัก”

                ว่าไปนั่น..แล้วดูสายตายิ้มได้ของพี่ชลที่มองตรงมาที่ขวัญใจนั่นสิ ถ้าไม่ได้อย่างที่ต้องการขวัญใจรู้เลยว่าคืนนี้พี่ชลไม่ปล่อยไปนอนแน่ 

                ตาเรียวก้มลงมองมือใหญ่ที่กระชับมือของขวัญใจไว้แน่น ไม่เคยนึกเลยว่ามือที่ยื่นออกมารับร่มสีส้มในวันนั้น จะเป็นมือคู่เดียวกัน ที่คอยประคองขวัญใจเอาไว้ในวันที่ยากลำบาก ในขณะเดียวกันก็ทำให้เสียน้ำตาในเวลาที่พี่ชลปล่อยมือจากขวัญใจไป 

                ขวัญใจไม่เคยรู้เลยว่าการจับมือกับใครสักคน จะให้ความรู้สึกอบอุ่นจนมาถึงหัวใจได้ 

                ที่จริงก็มีหลายๆอย่างที่ขวัญใจอยากบอกพี่ชล ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าบอกรักได้รึเปล่า แต่ที่กำลังจะพูดทั้งหมดมันออกมาจากใจจริงๆ

                “เราพูดอะไรแบบนี้ไม่เก่งเลย แต่ถ้าพี่ชลอยากฟัง.. สำหรับเราน่ะ
                พี่ชลอบอุ่นกว่าโกโก้ร้อนของสตาร์บัค..
                พี่ทำให้เรามีความสุขยิ่งกว่าตอนกินเค้กกับกุ้งทอด..
                พี่ทำให้วันจันทร์ที่เราได้อยู่กับพี่ เป็นวันที่ไม่น่าเบื่อ..
                เวลาอยู่กับพี่เราอยากให้หนึ่งวันมีสักหกสิบชั่วโมง..
                เราก็ไม่รู้จะอธิบายออกมาแบบไหน 
                เพราะเรา... ก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย จนมาเจอพี่ชลนี่แหละ”

                พูดจบก็ช้อนตามองคนที่กอดขวัญใจไว้แน่นไม่ยอมปล่อย คนตัวเล็กเอียงคอมอง ผู้ชายตัวโตที่ก้มหน้า ใช้สายตาคมกริบมองมาทางเขานิ่งๆ ไม่แน่ใจว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า เดือนแพทย์ถึงไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

                “ทำไมพี่ชลตาแดงๆ ร้องไห้เหรอ” 

                “เปล่าสักหน่อย ขี้ผงมันเข้าตาน่ะ” 

                “มาๆเดี๋ยวเราเช็ดให้”

                ว่าแล้วก็ใช้ชายเสื้อตัวเองซับน้ำตาตรงปลายหางตาให้คนพี่ ท่าทางตั้งใจแบบนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดู 
                และก็นั่นแหละ ขวัญใจก็ยังคงเป็นขวัญใจ ที่ทำคนอื่นเขาเสียน้ำตาด้วยความซาบซึ้งแล้วก็ยังไม่รู้อะไรอยู่ดี 
                                

- - - - - - -  120 % - - - - - - -

กรี๊ดดดตอนหน้าเป็น Epilogue แย้ววว
ในที่สุดดดรู้สึกขอบคุณแฟนๆของน้องขวัญใจและรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามคุณแรมโบ้มานานแสนนาน ทั้งเคี่ยวทั้งเข็นจนมีวันนี้ได้ กราบขอบพระคุณมา ณ ที่นี้จริงๆค่ะ 
นี่ถ้าจัดโต๊ะจีนเลี้ยงทุกท่านได้ก็คงจะทำ ขอบคุณสำหรับทุกๆๆกำลังใจทั้งที่เดมมา คอมเมนท์มา ติดแท็กมา และกำลังใจสำคัญคือ EXO นั่นเองงง (วันไหนมีโมเมนท์คือเหมือนฝนตกในเดือนเมษาอะ) 

ปล. ขออนุญาต Remind 
1) สำหรับคนที่โอนภายใน 1 กค ไม่ทัน แต่อยากได้เล่มขวัญใจและเล่มพิเศษ เรารบกวนเมนชั่นมาแจ้งเราที่ทวิตเตอร์ Lambo_exoplanet (ถ้าไม่สะดวกทางทวิต รบกวนเมนท์ว่าจอง และแปะอีเมลล์ไว้ เดี๋ยวเราติดต่อกลับไปนะคะ) สำหรับคนที่แจ้งมาเราจะตีพิมพ์เล่มพิเศษเก็บไว้ให้นะคะ เพราะเราอาจจะพิมพ์เล่มสต็อคไว้ไม่มากและรอบสต็อคจะไม่มีเล่มพิเศษแถมให้นะคะ
2) สำหรับกิจกรรมแจก thank you gift 2 รางวัล จะประกาศผลหลังตอน epilogue นะค้า