รักล้นใจ ของยัยตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : "นายคนบ้า ฉันชอบนายได้ไงเนี่ย"

รักล้นใจ ของยัยตัวร้าย กับ นายขี้แกล้ง

ตอนที่ 1 "นายคนบ้า ฉันชอบนายได้ไงเนี่ย"


..... คุณเชื่อเรื่องพรมหลิขิตมั้ย..... ฉันเชื่อค่ะ...ฉันคิดว่าเพราะพรมหลิขิตทำให้ฉันได้เจอกับคนที่ฉันรักจริงๆ...ฉันรักเค้าจริงๆ...

"ปิ๊บ..." ฉันกดปุ่มปิดหน้าจอทีวี แล้วเดินไปหยิบนิตรยาสารไปนั่งอ่านบนโซฟาข้างๆ

.....สวัสดีค่ะ ฉันไอ อยู่ม.3 อายุ14...กำลังเซ็งๆอยู่เรยช่วงนี้ เพราะพรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้ว ไม่อยากเปิดเทอมเลยยยยย(โรคขี้เกียจกำเริบ) นอนเกลือกกลิ้งดูทีวีไร้สาระอยู่บ้านยังดีกว่าอีก

"ไอ...ไปซื้อนมให้แม่หน่อยสิลูก" แม่ของฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมยื่นเงินให้

"ค่ะ" ฉันรับคำสั้นๆแล้วเดินออกไป

.....ถ้าให้ถามฉันนะว่าเชื่อเรื่องพรมหลิขิตมั้ย...ฉันอาจจะตอบว่าไม่...เพราะโลกมันกลมจะตาย ถ้าจะเจอกันมันก็ไม่แปลกนี่นา คนก็ตื่นเต้นคิดไปได้ว่าเป็นพรมหลิขิต...

"พลั่ก!!" (อ๊ายย!! เอาแล้วเหรอเนี่ยเริ่มเรื่องมาฉันก็ซุ่มซ่ามซะแล้ว)

"ขะ...ขอโทษค่ะ" ฉันก้มหน้างุดๆ ขอโทษ

"ไอ!!" นายคนนั้นพูด เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ ฉันเงยหน้าขึ้นดู

"นายที!!" ที เพื่อนร่วมห้องของฉันเมื่อ ม.2 ฉันโดนนายนี่แกล้งประจำ แต่ก็นั่นแหละน้าาา ฉันก็ดันชอบไปได้ไงก็ไม่รุ้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันชอบนายทีน่ะ เพราะทีหน้าตาดีมากกว่า ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนนั่น มันทำใหฉันหลงรัก แถมชอบเล่นฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจอีกตางหาก เวลาว่างๆ ฉันมักจะเผลอมองนายทีเล่นบอลเป็นประจำ และตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รุ้ที่ฉัน...ชอบนาย

"นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ" ถึงแม้ว่าฉันจะชอบนายทีก็เถอะ แต่ก็คอยหาเรื่องทะเลาะกับนายนี่เป็นประจำ ก็ช่วยไม่ได้นี่นายอยากกวนโมโหฉันก่อนทำไมล่ะ

"ฉันจะมาซื้อของน่ะ..เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเธอแต่งตัวอยู่บ้านโทรมขนาดเนี๊ยน่ะ" นายทีพูดพร้อมกับมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"จะสำรวจอะไรนักหนาฮะ?" กะอีแค่เสื้อยืดธรรมดาๆ กับกางเกงเจๆเก่าๆ(สีซืดๆ) และรองเท่าแตะขาดรุ่ยเนี่ย ฉันว่ามันเท่ดีออก

"หึๆ..." ทีเอามือปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ นายขี้เก็ก วางมาดจริงๆ

"งั้นก็ช่วยถอยไปหน่อยนะฉันจะไปซื้อของ" ฉันเดินหลบไปอีกทาง แต่ทีเดินมากั้นไว้

"อะไรอีกล่ะ" ฉันก็หงุดหงิดเป็นนะ ตื้ออยู่ได้

"งั้นฉันซื้อให้เอามั้ย" ทีเสนอตัว

"มะ..." ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่...คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันนะ

"แน่ใจหรอ?"

"...??..." นายนั่นทำท่าลังเลใจ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็ถ้าไม่เงยหน้าจะคุยกันยังไงล่ะ นายทีสูงกว่าฉันเกือบ 12 เซนฯเชียวนะ

"55+ ฉันซื้อเองดีที่สุดนั่นแหละ" ฉันพูดแล้วเดินเข้าซุปเปอรฯ์ไป

.....

.....ซักพักฉันออกมาพร้อมกับนมหนึ่งกล่อง(ใหญ่) นายทียังยืนรออยู่ข้างนอก ฉันเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ แต่ก็ต้องชะงักเพราะแรงดึงของนายที นายนั่นกระชากข้อมือฉัน ให้ตายสิ ตัวแทบปลิวแน่ะ คนอะไรแรงเยอะชะมัด

"นี่เจ็บนะคิดว่ามีแรงเยอะคนเดียวรึไง!" ฉันพูดพร้อมสะบัดข้อมือออกแต่...ไม่หลุดง่ะ

"หึ..." ยิ้มมุมปากใส่ฉันเรอะ อยากชกซักเปรี้ยงจริงๆ

ฉันยกหมัดขึ้นทำท่าจะต่อย แต่ก็โดนนายทีคว้าข้อมืออีกข้างไว้

"ก็ใช่น่ะสิ...เพราะฉันแรงเยอะกว่าเธอไง" ฮึยย!!! หมั่นไส้แต่ทำอะไรไม่ได้(แรงไม่พอ ไม่น่าต่อล้อต่อเถียงเลยเรา - -" )

"ปล่อยสิ!"

"ทำไมต้องปล่อย"

"ฉันจะตะโกนแล้วนะ...นี่ๆ!!! ช่วย...อุ๊บ!!" ฉันพยายามตะโกนเรียกให้คนช่วยแต่นายทีเอามือปิดปากฉันไว้ก่อน

"ชู่ว์...เธอทำอะไรน่ะ เดี๋ยวชาวบ้านแถวนี้ก็เอาระเบิดมาปาหรอก"

"อื้อออออ!!"

"อ๊ะ โทษที"

"แฮ่กๆ! นาย..."

"ทำไม..." นอกจากจะนิสัยกวนประสาทแล้วหน้าตานายยังกวนบาทาฉันสุดๆไปเลย

"ฉันอยากฆ่านายจริงๆ" ฉันพูดพร้อมทำปากขมุบขมิบ

"เอาเลยสิ ฆ่าเลย...อยากรุ้จริงว่าใครจะเป็นฝ่ายฆ่าใคร" ฉึก!! มีดทิ่มแทงใจ ตอนนี้นายนั่นเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่านี่นา ต้องหาทางออกแล้วล่ะ ก่อนที่ฉันจะถูกนายหื่นนี่ฆ่าตาย

"หลบหน่อยสิ ฉันจะกลับแล้ว"

"... - -..."

"ถอยไปหน่อยสิ" ไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหน นายนี่ก็ตามไปทุกทางเลย

"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ" ทีพูดพร้อมจ้องหน้าฉันเขม็ง ตอนนี้ตัวฉันแทบจะหดลดเหลือแค่ 10 เซ็นฯ สายตาเย็นชาแบบนี้น่ากลัวจัง

"หึ...เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเคยทำอะไรไว้..."

"??" ฉันเงยหน้ามองทีงง?ๆ+หวาดกลัว

"เมื่อตอน...ม.2" อ๊ะ!! ความทรงจำและสติกลับคืนมา ถ้าคิดถึงวีรกรรมที่ฉันเคยแกล้งนายทีแล้วล่ะก็...

"กาวตราช้าง...แสบจริงๆ"

"คือ...มันผ่านไปแล้วอ่านะ...แหะๆ ให้มันผ่านไปเหอะ แหะๆ" ฉันยิ้มแห้งๆให้นายที

.....ไม่อยากจะเชื่อว่านายนี่ยังจำเมื่อตอนม.2ได้ ตอนนั้น ฉันโดนนายทีแกล้งประจำ ด้วยเหตุผลที่ว่า "น่าหมั่นไส้ชะมัด!" นายนั่นพูดกับเพื่อนๆประจำว่าฉันน่าหมั่นไส้ แล้วคิดว่านายหมั่นไส้ฉันคนเดียวเหรอไง ฉันก็หมั่นไส้นายนะยะ โดนแกล้งนานๆ ฉันก็เก็บกดนะ เอาคืนซะบ้าง...เย็นวันนั้นก่อนคาบสุดท้าย ฉันเอากาวตราช้างไปทาไว้ที่เก้าอี้นายนั่น แล้วพอนายทีมานั่ง...เรื่องก็เกิดขึ้น ตอนที่ครูเรียกให้นายทีตอบคำถาม นายทีดันก้นติดอยู่กับเก้าอี้น่ะสิ ฉันกับเพื่อน(ที่สมรุ้ร่วมคิดกัน) หัวเราะคิกๆ ใหญ่ จนสุดท้ายจับได้ ฉันเลยโดนทำโทษโดยการขัดห้องน้ำ 2 เดือนเต็ม และต้องชดใช้ค่ากางเกงใหม่ให้นายทีด้วย...มันเจ็บแสบ แต่สะใจฉันมาก

"คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆงั้นเหรอ เธอทำให้ฉันอับอายนะ"

"แล้วทีนายแกล้งฉันล่ะ"

"เหอะ...ยัยหมีน้อย" ฉึก!!! แทงจัยดำเป็นอย่างยิ่ง มันเป็นเรื่องน่าอับอายขายหน้าที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะหลังจากที่ฉันแกล้งนายที 2 วันถัดมา นายทีก็วางแผนอันชั่วร้ายกับเพื่อนของเขา โดนการแกล้งเปิดกระโปรงนักเรียนหญิง และหนึ่งในผู้โชคร้ายนั่นก็คือฉันนั่นเอง...พักกลางวัน ตอนที่ฉันกำลังจะลงไปกินอาหาร และวันนั้นก็โชคร้ายมากด้วยที่กางเกงขาสั้นตัวเก่งของฉันมันไม่ได้ซักมา ฉันก็เลยใส่กางเกงโดดๆน่ะสิ และก็เผอิญได้จังหวะ นายนั่นก็เลยใช่ฟิวเจอร์บอร์ดอันเบ้อเริ่มพัดขึ้น ทำให้กระโปรงบานๆของฉันมันเปิดพรึ่บขึ้นมา...อย่าให้พูดถึงสภาพเลย ฉันต้องหยุดโรงเรียนเป็นอาทิตย์ อับอายขายหน้าประชาชนที่ซู๊ดดดด...พอมาโรงเรียนอาทิตย์ถัดไป นายทีก็มาขอโทษฉันแล้วยื่นมือให้แสดงความเป้นมิตร แล้วพอฉันหลงเชื่อแล้วจับมือนายนั่น ฉันเพิ่งรู้ว่านายนั่นทาแป้งเปียกเหนียวหนึบไว้ที่มือ...มันเพิ่มความแค้นให้ฉันยิ่งกว่าสิ่งใดๆ...และฉันสาบานว่า ฉันจะไม่มีวันญาติดีกับนายนี่แน่นอน...แต่ตอนนี้...ฉันกลับหลงรักนายขี้แกล้งเนี่ยน้าาาาาาา

"> <///" คิดแล้วอับอายอยากเอาหน้ามุดพื้นสนามหญ้าหนีไปขั้วโลกใต้(เหอะๆ เว่อร์เกิน)

"แล้ววันนี้ล่ะ...ใส่ลายอะไร"

"มันไม่เกี่ยวกับนาย...และจะให้ฉันพูดกี่เที่ยวว่าช่วยถอยไปหน่อย ฉันต้องรีบเอานมไปให้แม่"

"ฉัน...ยังไม่ได้แก้แค้นเธอเลยนะ..หึ..หึ" อ๊ายยยยยย อย่าทำหน้าอย่างน้านนนนน มันเท่มากกก เอ๊ย มันน่ากัวววววว

"นะ...นายจะทำอะไรน่ะ"

"55+ พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้ว เอาไว้...จะแก้แค้นละกัน เห็นแก้แม่เธอนะเนี่ย ดูท่านมของเธอมันจะหายเย็นแล้วนะ รีบกลับบ้านซะล่ะ" นายทีพูดแล้วเดินไป ยังไม่วายหันมาทิ้งท้าย

"หวังว่า...เราคงได้อยู่ห้องเดียวกัน หึๆๆ" ฉันไม่เข้าใจเรยจริงๆว่าทำไมนายนั่นถึงได้มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายขนาดนี้นะ...พรุ่งนี้เหรอ เพี้ยงๆๆ ขออย่าให้อยู่ห้องเดียวกันเลยน้าาาาา...


..+**+..+**+..+**+..+**+..โปรดติดตามตอนต่อไป..+**+..+**+..+**+..+**+..