'สาวสวยแสบใส กับ นายเพื่อนสนิท

เนื้อเรื่อง

สาวสวยแสบใส กับ นายเพื่อนสนิท
หนุ่มหล่อแสบใส กับ ยัยเพื่อนสนิท

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ดัชชี่” หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งท่ามกลางสายตาของผู้ชายที่มองตามคอแทบพลิก กับสายตาอิจฉาตาร้อนที่ส่งมาจากพวกผู้หญิง
“ขอฉันนั่งด้วยคนนะ”ฉันว่าพลางวางกระเป๋าลงตรงที่ว่างข้างๆผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนคนหนึ่ง ที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ
“อย่ากวนฉันก็แล้วกัน ว่าแต่ เธอชื่ออะไรนะ” เค้าถามแล้วก็หันหน้ามา เค้าหล่อสุดๆไปเลยหล่ะ ให้ตายสิ ><
“เอ่อ...ดัชชี่ นายหล่ะ”
“ไวท์” เค้าตอบสั้นๆแล้วก็หลับต่อ
“เอ้า เงียบได้แล้วนักเรียน เปิดหน้า 163 ด่วนๆ
“นี่ไวท์ ครูสั่งให้เปิดหน้า163 แล้วนะ”
“ดัชชี่ เธอคิดว่าเธอเป็นเด็กใหม่แล้วจะไม่สนใจวิชาของฉันงั้นหรอ”
“เปล่าค่ะ -- --”
“งั้นก็เงียบๆซะ”
“ค่ะ- -”
“นี่ไวท์” ฉันเรียนเค้าแต่หมอนี่ไม่ยอมตื่นสักที ฉันเลยเริ่มตีเขาเบาๆจากนั้นก็แรงขึ้น
“นี่ ทำอะไรนะ ยัยดัชชุน ฉันเจ็บนะ”
“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“ดัชชุน ^^”
“ไอบ้า นั่นมันพันธ์หมาไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่นะสิ”
“ไอผู้ชายบ้า ><”
“ฮ่าๆ”
“เงียบนะ เดี๋ยวนายก็ทำให้ฉันโดนด่าอีกอ่ะ”
“ฉันทำให้เธอโดนด่าหรอ”
“ฮึ่ย...ก็ใช่นะสิ นายต้องโดนลงโทษล่ะ อะไรดีนะ....”
“งั้นฉันจะทำโษตัวเอง โดยการให้เธอเป็นเพื่อนสนิทฉันก็แล้วกัน^^”
“หมายความว่ายังไงห้ะ มีฉันเป็นเพื่อน นายเรียกว่าโดนทำโทษงั้นหรอ งั้นไม่เป็นเพื่อนด้วยแล้ว -^-”
“ขอโทษคร้าบ เป็นเพื่อนกับผมนะ” เค้าพูดแล้วทำหน้าตาน่ารัก
“ก็ได้” ในที่สุดฉันก็แพ้คนหล่อสินะ เฮ้อ...

อ๊อดดด
เสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น ฉันรีบปลุกไวท์ทันที
“นี่ ตื่นได้แล้ว พักแล้วนะ”
“พักแล้วหรอ ไปกันเถอะคุณเพื่อนสนิท”ว่าแล้วเค้าก็เอาแขนพาดไหล่ฉันแล้วก็ดันฉันออกไปทันที ฉันเลยไม่ได้สังเกตสายตาผู้หญิงที่จ้องมองมาที่ฉันเลย

หลังจากนั้นตอนเย็น ฉันก็เดินกลับบ้านเพื่อไปเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงเรียน เพราะคนขับรถขับรถไปกับพ่อและแม่ที่ภูเก็ตแล้วตอนนี้ ฉันเดินสวนกับไวท์กัยลบกลุ่มเพื่อนของเขาที่กำลังจะไปเตะบอล เมื่อเค้าเห็นฉันก็หยุดเดิน
“ไปไหนอ่ะ”
“ฉันจะไปเรียกแท็กซี่น่ะ”
“ให้ฉันไปส่งนะ นั่งแท็กสี่คนเดียวมันอันตราย”
“ก็ได้” ฉันพยักหน้าเบาๆ เพราะฉันก็กลัวเหมือนกันนั่นแหล่ะ เค้าพาฉันมาที่ลานจอดรถซึ่งมีรถมอเตอไซค์สีดำจอดอยู่ เค้ายื่นหมวกกันน็อคให้ฉันอันนึง แล้วเค้าก็จัดการใส่ของตัวเองแล้วขึ้นคร่อมรถ
“ขึ้นมาสิ”
“ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนายน่ะ”
“ว่า”
“ฉันใส่หมวกกันน็อคไม่เป็น ^~^”
“ฮะๆฮ่าๆ คุณเพื่อนนี่เอ๋อจริงๆ” เค้าว่าพลางลุกขึ้นยืนแล้วก็ใส่หมวกกันน็อคให้ฉัน
“แป๊ปนะ สายมันพันกัน อยู่เฉยๆนะ” ว่าแล้วเค้าก็ยื่นหน้าเจข้ามาเพื่อดูสายหมวกกันน็อค หน้าเราใกล้กันมากเกินไปแล้วนะ >.<
“ได้แล้ว ยัยเอ๋อ”
“นายกล้าว่าฉันหรอ” ฉันตีเค้าหลายทีเลยหล่ะ
“ทำไมตัวเองรุนแรงกับเค้าจังอ่ะ”
“ออกรถเร็วๆสิ เดี๋ยวฉันไปขึ้นแท็กซี่ซะหรอก”

หวา~ ฉันคิดผิดจริงๆที่นั่งมอเตอไซค์ตานี่มา ความเร็วขนาดนี้น่ะน่ากลัวชะมัด
“ฉันว่าฉันนั่งแท็กซี่ยังจะปลอดภัยกว่าอีกนะ”
“เงียบๆได้มั๊ย เธอกำลังทำให้ฉันรำคาญ”
“ง่ะ”
สัก10 นาทีมั้ง รถก็มาจอดอยู่หน้าร้านอาหารอิตตาเลี่ยนสุดหรูแห่งหนึ่ง ฉันรู้จักที่นี่ดี เพราะมากินกับพ่อและแม่บ่อยๆ การตกแต่งภายในร้านไม่ได้ต่างจากโรงแรมห้าดาวเลยสักนิด ส่วนราคาก็อย่าพูดถึง
“คุณชายจะรับอะไรดีครับ” พนักงานถามอีตานี่ แล้วทำไมต้องเรียกคนแบบนี้ว่าคุณชายด้วยนะ
“เอา สปาร์เก็ตตี้อบชีส หอยเชลอบเนย ไก่ทอดในซอสคาราบูร่า แล้วเธอเอาอะไร”
“ฉันขอ ข้าวผัดซอสครีเช่ย์ แล้วก็ทีรามิสสุ”
ไม่นานนัก อาหารก็มาเสิร์ฟ
“ทำไมเค้าถึง...เรียกนายว่า...คุณชายล่ะ” ฉันถามขณะดื่มน้ำ
“เพราะที่นีเป็นของแม่ฉันเอง”
“แค่กๆๆ “ ฉันลำสักทันที ดีนะไม่พ่นใส่หน้าเค้าเนี่ย - -
“เป็นอะไร”
“ปล่าวๆ”
“ชิมนี่สิ ดัชชุน” แล้วหมอนี่ก็คีบกุ้งตัวใหญ่มาให้ฉันลองชิม กี่ปีๆอาหารที่นี่อร่อยไม่เปลี่ยนเลยสินะ
“อ้า~ อาหารอร่อยสุดๆเลย ขอบคุณนะ”
“อืม... นี่คุณเพื่อน หน้าเลอะน่ะ อยู่เฉยๆนะ” แล้วเค้าก็หยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าฉันเบาๆ
“หน้าแดง” เค้าว่า
“ก็ฉัน....เผ็ดอ่ะ เผ็ดมากๆเลย”
“จานไหนเผ็ด”
“เอ่อ...จานนี้มั้ง หรือจานนี้ หรือจานนี้”
“ช่างเถอะ เธอนี่กินเลอะเทอะอย่างกับเด็กๆนะ หมาน้อย”
“ฉันไม่ใช่หมานะ”
“งั้นเป็นแมวละกันนะ แมวน้อย ^^”
“ชิ”

หลังจากที่ออกจากร้าน เค้าก็ไปส่งฉันที่บ้านโดยการให้ฉันบอกทางเป็นระยะๆ
“ขอบใจนะ” ฉัยพูดขณะลงรถของเขา
“อืม บ๊ายบายนะ แมวน้อย”
“แล้วฉันก็ไม่ใช่แมวด้วย”
“รู้แล้วน่า ดัชชุน”
“อ๊ากกก”
“ไปล่ะ” เค้าสตาร์ทรถแล้วขับมันออกไป ก่อนจะหันกลับมาตะโกนว่า
“พรุ่งนี่เช้ามารับนะ คุณเพื่อน”

หนึ่งเดือนต่อมา
ไวท์ก็มาส่งมารับฉันทุกๆวัน เราสนิทกันมากขึ้น จรถูกล้อว่าเป็นแฟนกันอยู่บ่อยๆแต่เราก็ไม่แคร์อ่านะ
ฮ้าวว~ ง่วงจัง แต่นี่มันสายแล้วนี่นา ฉันรีบอาบน้ำแต่ตัวทันที แล้วรีบลงมาทานเข้าเช้าซึ่งก็คือขนมปังกับไข่ดาว
“เดี๋ยวป้าไปเรียกแท็กว่ให้นะคะ คุณหนู”
“ค่ะ “ฉันพูดแล้วกัดขนมปังอีกคำ ไม่นานนักแท็กซี่ก็มาถึง ฉันรีบกระโดดขึ้นรถทันที
ตายแล้ว... ฉันเพิ่งนึกได้ 15 นาทีต่อมาว่าไวท์จะมารับ ทำไงดี หมอนั่นโกรธฉันแน่ๆ แต่กลับไปตอนนี้คงไม่ทันแล้วหล่ะ
ไม่นานแท็กซี่ก็มาส่งฉันถึงโรงเรียน ฉันเดินเข้าห้องเรียนที่เสียงดังแล้วมองไปที่โต๊ะนั่น ยังว่างปล่าวอยู่เลย
ฉันตัดสินใจเดินลงไปรอเค้าที่หน้าโรงเรียน ซึ่งมีสนามฟุตบอลใหญ่ๆอยู่ ฉันมองเค้าเตะลูกกลมๆนั่นไปมาอย่างสนุกสนานแล้วอยู่ดีๆฉันก็โดนกระแทกจากด้านหลังอย่างแรง
“น้องเป็นอะไรรึเปล่าครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งถามฉัน ฉันค่อยๆลูกขึ้นและสำรวจตัวเอง แขนฉันเลือดออกเต็มเลย
“ไปห้องพยาบาลกันเถอะ เดี๋ยวพี่พาไป”
ฉันพยักหน้าช้าๆเพราะเจ็บแผลมากพอสมควรเลยหล่ะ จนพี่เค้าพยุงฉันมาถึงห้องพยาบาล แล้วนางพยาบาลก็ทำแผลให้ฉันจนเสร็จ ตอนใส่เบตาดีนเนี่ย แสบอย่าบอกใครเชียว
ฉันบอกให้พี่เค้าเซ็นชื่อให้ฉันในสมุดบันทึกของห้องพยาบาล พี่เค้าจึงรู้ชื่อของฉัน อ้อ...ฉันเพิ่งสังเกตด้วยหบ่ะ วี่คนนี้น่ะ หน้าตาดีมากๆเลย ฮุๆ ^.,^
“น้องดัชชี่ พี่ชื่อโอ นะ เอาหนังสือมานี่ เดี๋ยวพี่ช่วยถือครับ” ว่าแล้วเค้าก็หยิบหนังสือสามสี่เล่มในมือฉันไปทันที
“เอ่อนี่ ... เดี๋ยวกลางวัลนี้พี่เลี้ยงข้าวนะ ถือเป็นการไถ่โทษละกัน” พี่โอบอกก่อนจะเอาหนังสือมาวางให้ที่โต๊ะแล้วก็เดินไปเรียน ก่อนออกเค้าก็โบกมือบ๊ายบายอย่างน่ารัก ฉันก็เลยโบกมือตอบ
“ไปไหนมา” ไวท์ถามทำเอาฉันสะดุ้งเลย เค้ายังฟุบอยู่กับโต๊ะท่าเดิม
“ไปห้องพยาบาลมาน่ะ” ฉันพูดพลางยกแยนที่ปิดผ้าพันแผลให้เค้าดู แล้วเค้าก็หันหน้าไปอีกทางแล้วเค้าหน้าวางบนแขนแหมือนเดิม ยังโกรธอยู่แน่ๆเลย
“นี่ ขอโทษนะ ฉันลืมไป ก็ฉันตื่นสายแล้วรีบไปหน่อยนี่นา”
“เลี้ยงข้าวฉันกลางวันนี้ แล้วฉันจะยกโทษให้” กลางวันหรอ ก็ฉันนัดพี่โอเอาไว้นี่นา งั้นก็ให้พี่โอเลี้ยงฉัน แล้วฉันเลี้ยงตานี่ก็แล้วกัน ขืนบอกเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้หมอนี่โกรธชัวร์

เมื่อหมดชั่วโมงแล้ว พี่โอก็มารอฉันหน้าห้อง ช่างเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ ฉับุกขึ้นเก็บของแล้วก็ลากตาไวท์ออกไปด้วย หน้าพี่โอเอ๋อนิดๆเมื่อเห็นไวท์
“แฟนดัชชี่หรอครับ”
“ไม่ใ..../ ใช่” เสียงตานี่ดังขึ้นขัดฉันทันที
“อย่าเข้าใจผิดนะคะ”
“ทำความเข้าใจให้ถูกซะดีกว่า”
“หมายความว่ายังไงยะ- -“
“ก็เรารักกันไม่ใช่หรือไง ที่รัก ^^” แล้วเค้าก็เอามือมาพาดไหล่ฉันเหมือนที่ชอบทำ ซึ่งฉันก็ไม่คิดอะไรเพราะเราเป็นเพื่อนสนิทกัน(ไม่คิดแน่รึเปล่า ?) แต่ดูเหมือนพี่โอจะคิด เค้าจ้องมองแขนไวท์ตลอดเวลาที่เราเดินไปที่โรงอาหาร จนฉันต้องปัดมันออกจากตัวเอง
“เจอกันที่โต๊ะเบอร์ 16 นะ จะกินอะไรบอก เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเราเอง” พี่โอพูด
“นายก็เหมือนกันนะไวท์ เดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงนายเอง”
“เป็นผู้ชายอะไรต้องให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าว ไปหากระโปรงมาเตรียมไว้เถอะ” พี่โอพูดขึ้นลอยๆ ดูเหมือนไวท์จะไม่พอใจอย่างแรง เค้ากำหมัดและอัดมันเข้าที่หน้าของพี่โอ
“หยุดนะ ตาบ้าทำตัวเป็นนักเลงไปได้” ฉันว่าเค้าดังๆ แต่รู้สึกผิดในใจมากเลยแฮะ เพราะพี่โอไปกวนเค้าก่อน แต่ฉันไม่ชอบให้เค้าใช้กำลังนี่นา
“พี่โอเป็นอะไรมั๊ยคะ” ฉันรีบไปดูพี่โอ ดูเหมือนไวท์จะโมโห เค้าเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ พี่โอก็ขอเมลล์และเบอร์ของฉัน ซึ่งฉันก็ให้เค้า นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะเนี่ยที่ฉันแจกเบอร์และอีเมลล์ ครั้งแรกก็คือนายไวท์นั่นแหละ ว่าแต่...ตานั่นไปไหนนะ ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะเนี่ย

ตอนเลิกเรียน ฉันก็ต้องขึ้นแท็กซี่ แต่แทนที่จะกลับบ้าน ฉันกลับบอกแท็กซี่ให้มาจอดที่หน้าร้านอาหารอิตตาเลี่ยนของไวท์ ฉันเดินเค้าไป แล้วเจอกับบ๋อยคนเดิมกับเมื่อคราวที่แล้ว
“มาหาคุณชายใช่มั๊ยครับ เชิญด้านบนนะครับ คุณชายรออยู่”
“รอฉันหรอคะ”
“ครับ คุณชายบอกว่า จะมีเพื่อนมารับประทานอาหารเป็นเพื่อนเค้านะครับ”
ฉันค่อยๆดินขึ้นบันไดทางหลังร้านขึ้นไปด้านบน เมื่อฉันเปิดประตูห้องออก ก็เห็นโต๊ะและรอบๆห้องถูกประดับด้วยแสงเทียงสุดแสนจะโรมแมนติก บนโต๊ะมีดอกกุหลาบใส่แจกันไว้อยู่ รายรอบด้วยอาหารน่ากินมากมาย
แต่แล้วฉันก็เห็นสิ่งที่ทำให้ฉันช็อคที่สุด ไวท์ยืนกอดกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่มุมห้อง เธอสวมเกาะอกสีแดง และกระโปรงยืนสั้นมาก แล้วเธอก็หันหน้ามา
“ไวท์ ยัยนี่เป็นใคร” ผู้หญิงคนนั้นถาม ไวท์มองหน้าฉันอย่างตกใจ ฉันรีบวิ่งออกมา ไม่อยากให้เค้าเห็นน้ำตาที่ใกล้จะไหลของฉันในตอนนี้ ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฉันหมดแรง จึงหยุดวิ่งแล้วนั่งลงตรงทางเท้าข้างๆถนน ฝนตกหนักเหมือนตั้งใจไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของฉัน
ปื้นๆ
เสียงบีบแตรดังขึ้น แล้วก็มีรถสปอร์ตคันหนึ่งแล่นมาจอดอยู่ข้างๆฉัน กระจกรถเปิดออก
“ขึ้นมาสิ ยัยโก๊ะ ตากฝนทำไม”
“อย่ายุ่งกันฉันได้มั๊ย ฮึก... ไอคนหลอกลวง” แล้วเค้าก็เดินลงจากรถมาอุ้มฉันขึ้นเฉยเลย
“ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ปล่อย” เค้าเปิดประตูรถแล้ววางฉันไว้ทีเบาะหลัง
“ทำไมผู้หญิงชอบเข้าใจอะไรผิดกันมากมายนะ”
“หมายความว่ายังไง จะแก้ตัวอะไรงั้นสิ”
“ปล่าว ไม่ได้แก้ตัว แค่จะความจริง ยัยนั่นเป็นพี่สาวของฉัน แท้ๆคลามตามกันมาเลย”
“ไม่จริง...ใช...ม...มั๊ย”
“จริง”
“...........”
“รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยหล่ะรู้มั๊ย เดี๋ยวไม่สบาย แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรไปหา แล้ววันหลังก็อย่าเข้าใจผิดอะไรงี่เง่าอีกรู้มั๊ย” เค้าพูดขณะเปิดประตูให้ฉันลงจากรถ ฉันยังไม่กล้าสบตาเค้าเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากๆ เหอๆ
“อืม” ฉันเดินเข้าบ้านและทำตามที่ตาไวท์บอก แล้วก็เข้านอน

สามเดือนผ่านไป~
เย็นวันอาทิตย์ ขณะที่ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงติ้งต่องจากโปรแกรมMSN ในคอมพิวเตอร์ ซึ่งก็แสดงว่ามีคนทักฉัน
<โอ> says: สวัสดีครับ
((,,ดัชชี่,,)) says: ดีค่าพี่โอ
<โอ> says: พี่มีเรื่องจะคุยด้วย
((,,ดัชชี่,,)) says: อะไรคะ
<โอ> says: จะเป็นไปได้มั๊ย ถ้าเราจะ....คบกัน
<โอ> says: พี่หมายความว่า เป็นแฟนกับพี่นะ
((,,ดัชชี่,,)) says: คือ ดัชชี่ไม่ได้ชอบพี่โอน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ
<โอ> says: ไม่เป็นไรหรอก พี่กะไว้แล้ว เพราะพี่ก็รู้ว่าดัชชี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว
((,,ดัชชี่,,)) says: ไม่ใช่นะคะ
<โอ> says: อย่าเลยน่า ไอไวท์ไง
((,,ดัชชี่,,)) says: ไม่ใช่ค่า พี่โออย่าเข้าใจผิดเซ่
<โอ> says: ไม่เป็นไรหรอก พี่บอกแล้วไงว่าเตรียมใจไว้แล้ว ฮิๆ
((,,ดัชชี่,,)) says: เรายังเป็นพี่น้องกันได้ใช่มั๊ยคะ
<โอ> says: แน่นอนครับ ใครจะไม่อยากมีน้องสวยๆแบบดัชชี่หล่ะ
((,,ดัชชี่,,)) says: ขอบคุณนะคะ
<โอ> says: อย่าลืมหล่ะ ค้นหาแล้วก็ทำความเข้าใจกับหัวใจตัวเองให้ดีนะ ก่อนที่จะสายเกินไป
((,,ดัชชี่,,)) says: หมายความว่าไงคะ
<โอ> says: ไม่รู้หรอ ปิดเทอมนี้ไอไวท์จะไปอิตาลี่แล้วนะ
((,,ดัชชี่,,)) says: เพิ่งรู