ม่านพิศวาส

“พี่ชายๆ ตัวรอเค้าด้วยสิ รอเค้าด้วย”

         เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงตัวน้อย อายุ 4 ขวบ ร้องเรียกพี่ชายข้างบ้านที่แก่กว่ากัน 3 ปี ที่สนิทสนมและโตด้วยกันมา ปากบางเม้มน้อยๆ อย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองส่งเสียงเรียกไม่ยอมหยุดเดินอย่างที่ต้องการ หน้ากลม แก้มเป็นกระติก เริ่มปรากฏรอยแดง ด้วยความร้อนและโมโหที่ไม่ได้ดั่งใจ

     ก้อนดินที่ฉ่ำน้ำจากการที่ฝนตกมาทั้งคืนของเมื่อวาน ถูกปาไปเท่าที่มือเล็กๆจะหยิบได้ เข้าใส่คนตัวใหญ่กว่าทันทีพร้อมกับเสียงร้อง “นี่แน่ะๆๆๆๆ”

“โอ๊ย ตัวมาปาดินใส่เค้าทำไมเนี่ย ก็เค้าบอกให้เดินตาม ทำไมไม่เดินมาดีดี เดี๋ยวเค้าจะไม่เล่นด้วยแล้วนะ” คนตัวใหญ่กว่าตวาดเพราะความโมโห

   เจ้าตัวน้อยเบะปาก พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมา พยามยามสะกดกลั้นเสียงสะอื้น เนื่องด้วยรู้ว่าพี่ชายไม่ชอบคนอ่อนแอและขี้แยมากเพียงใด แต่เพียงแค่นั้น ก็ทำให้หัวใจของคนเป็นพี่ไหววูบ เนื่องด้วยแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยสักครั้งที่จะขัดใจ คิดได้ดังนั้น เสียงก็อ่อนลง และยอบตัวลงอุ้มน้องน้อยขึ้นมาปลอบทันที

“พี่ขอโทษนะยาหยี  โอ๋ๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง ป่ะ กลับบ้านกัน เดี๋ยวพี่จะทอดไข่เจียวปูหอมๆของโปรดของยาหยีให้กินดีไม๊”  

       เมื่อได้ยินว่าจะได้กินของโปรด พร้อมกับพี่ชายยอมให้อย่างเคย เจ้าตัวน้อยก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาและยิ้มตาหยีทันที พร้อมยื่นมือน้อยๆไปให้พี่ชายจูงกลับบ้าน สองชายหญิงต่างวัย จูงมือกันเดินกลับบ้าน เป็นภาพที่ชาวบ้านแถวนั้นเห็นกันจนชินตา จนใครไม่รู้จะคิดว่าสองคนเป็นพี่น้องกันแท้ๆ เพราะอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ยิ่งช่วงปิดเทอมด้วยแล้ว เธอแทบไม่ปล่อยให้พี่ชายคลาดห่างจากสายตาได้เลย เพราะหวงนักหวงหนา และพูดติดปากตลอดว่า “พี่ชายของยาหยีๆ ห้ามยุ่ง” ส่วนคนพี่ก็ไม่ว่ากระไร ปล่อยให้น้องน้อยตามต้อยๆ เปรียบเสมือนมีลูกสมุนต่างวัย ที่ให้คลาดสายตาไม่ได้เช่นกัน