คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 : Lighthouse
LABRADOR #BJin
CHAPTER 4 : Lighthouse
Qynzel 081115
LIGHTHOUSE
--------------
“นายรู้แ่ว่าพระราาำลัโรธั็พอ”
“นายรู้แ่ว่าพระราาำลัโรธั็พอ”
“นายรู้แ่ว่าพระราาำลัโรธั็พอ”
อนนี้ในหัวผมมีแ่ำพูประโยสุท้ายอีวอน ่อนที่เาะวิ่ออาบาร์ไปอย่ารวเร็ว ผมำไ้ว่าภาพรหน้าือร้านเหล้าที่ระัระายเพราะแรลม ผมพยายามที่ะปิหน้า่า แ่มันไร้ผล ผมไ้แ่หวัว่าพรุ่นี้ผมไม่้อเ็บวาทั้หมเพียนเียว
ผมเินึ้นมาบนห้อามำพูอีวอน ผมล็อประู ผมำที่ีวอนบอว่าห้ามออมไปไม่ว่าอะไระเิึ้นไ้ บาทีถ้าเาไม่อยาให้ผมออไป เาวระเปลี่ยนลอนประูบานนี้สัที เพราะถึผมไม่ออไป น้านอ็เ้ามาไ้สบายๆอยู่ี และผมเื่อว่าทุนบนเาะนี้สะเาะลอนห่วยๆแบบนี้เป็นทุน
ลาบราอร์วันที่สามำลัะหมไป พร้อมับเสียทะเลที่ำลับ้าลั่ เพลล่อมนอนืนนี้อผมเ็มไป้วยวามเรี้ยวโรธ ผมล้มเลิวามพยายามที่ะปิหน้า่าไปแล้ว อนนี้แ่ลมาหน้า่าบานเล็็ทำให้ผมหนาวไปทั้ัว ผมระับผ้าห่มผืนบาให้แน่นึ้น สภาพผมอนนี้็เหมือนายไร้บ้านที่ำลััวอยู่ใ้ผ้าห่มผืนบาๆ ผมยับัวนิิผนั วามเย็นาผนัทำให้ผมสั่น
ไ้โปรเถอะ หยุวามโรธลเสียที
ถ้าทะเลึ้นอยู่ับพระราาริๆ ผม็เริ่มไม่แน่ใในารไปพบเาเสียแล้ว บุลที่สร้าพายุไ้ ูะไม่ใ่นที่น่าเสวนา้วยสัเท่าไหร่
เป็นั่วโมแล้วที่ทะเลแปรปรว ผมอยาให้ลมหยุพัเสียที ผมมอไปที่ลอนประูห่วยๆอีวอน มันำลัะหลุออพร้อมับประูไม้ที่สั่นไหวอย่ารุนแร ถ้าในสิบนาทีนี้ลมยัไม่หยุพั มัน้อพัออเป็นเสี่ยๆแน่
เป็นืนที่น่าลัว ผมลุออาเีย้วยาที่ำลัสั่น ผมรับรู้ไ้ถึแรลมที่ำลัลลอย่า้าๆ ผมเินไปที่หน้า่าบานเล็นั่น ลมเย็นๆที่ปะทะหน้าทำให้ผม้อหรี่าล ารนี้ผมมอเห็นพายุที่่อัวอยู่ลาทะเลไลลิบ มันเป็นสีำ และผมไม่อยาิสภาพอนที่มันพัเ้าฝั่้วยแรลมหลายสิบิโมเมร่อั่วโมเลย
ผม้าวาลับมาที่เีย นั่ลบนฟูที่ไม่เหลือวามนุ่ม ไฟาะเียวูบไหวไปามแรลม ผมเปิฝารอบอมันออ และเทียนเล่มน้อย็ับล้วยแรลมาทะเล อนนี้มีเพียแสาพระันทร์ที่เล็ลอมาทาหน้า่าเท่านั้น
ผมรู้ว่าพระันทร์วนี้เป็นวเียวับที่ผมเห็นในแมนฮััน และเป็นวเียวันับที่ผมเห็นบนเรือเินสมุทร ทุรั้ที่ผมเห็นแสอมัน ผมอยาลับบ้าน
ผมปล่อยวามิให้ล่อลอยอยู่ในหัวไปเรื่อยๆ ผมะนอนหลับลไ้ยัไ ในเมื่อมีพายุลูโอยู่ลาทะเล ีวอนลับเ้ามาั้นานแล้วแน่ๆ ไม่มีใรบ้าออไปฝ่าลม้านอนั่นแน่ น่าแปลที่พายุำลัมา แ่ไร้วี่แววอหยน้ำเล็ๆาฟ้าเลย ฝนไม่เย ั้แ่ผมเหยียบที่นี่ผมยัไม่เห็นฝน อย่ามา็มีแ่ลม
ปั!
ผมสะุ้สุัว เสียลมระแทประูเปิออ พร้อมับารมาอใรบาน ใรบานที่ผมไม่อยาเ้าใล้ แรลมพัผ้าที่ลุมัวเาออ ายผู้มีผมสีำสนิทยืนอยู่รประู นัยน์าสีำเ่นเียวับสีผมอเาับ้อมาที่ผม
“ไ เ็น้อย”
ทันทีที่ประโยนั้นออมาาปาอเา ทุอย่ารอบัวผม็สบนิ่ ไม่มีเสียลมพั ไม่มีเสียลื่นที่บ้าลั่ ไม่มีเสียอะไรเลย ผมมอเาอีรั้ ผมเห็นเาแสยะยิ้มออมาพร้อมับทรุัวลบนพื้น และนั่นทำให้ผมเห็นเลือมามายออมาาลำัวอเา
เาบาเ็บ
นั่นเป็นสิ่แรที่ผมิออ ผมประอัวเาให้ลุึ้น และเินไปที่เีย ายผมำนั่ลบนเีย ผมใ้มือึเสื้อที่เปื้อนเลืออเาออ แ่ผม็้อหยุารระทำล เพราะเาปัมือผมออ ผมมอเา้วยวามโมโหนิๆที่เาไม่ยอมรับาร่วยเหลือาผม
“เี๋ยวมือนายเปื้อน” ายผมำพูออมา และมีเสียไอามมา เาลัวมือผมเปื้อนั้นหรอ ผมมอมือัวเอที่มีแ่ราบเลืออเา
“มันเปื้อนไปแล้ว มานี่เี๋ยวัน่วย” ผมพยายามึเสื้ออเาอออีรั้
“อันนั่นิ่ๆสัพัไ้ไหม ฟ้าเปิแล้วันะไป” เาปัมือผมออ และยับัวเ้าไปิับำแพ เาไม่เ็บแผลหรือไนะ
“นายำลัทำที่นอนันเปื้อน” เายเท้าึ้นไปบนเียผม โยที่ไม่ถอรอเท้า รวมถึราบเลือบนัวอเา อนนี้เียที่สะอาอผมไ้สปรไปเรียบร้อย
“ถ้านายะนั่นิ่ๆ และไม่ยับปาพูะีมาๆเลยนะ เ็น้อย” เาำลัสั่ให้ผมเียบหรอ ทั้ๆที่เาเป็นผู้บุรุเ้ามาในห้ออผม้วย้ำ ่าไร้มารยาท ผมหันไป่อว่าเา แ่็้อลืนำ่อว่าเหล่านั้นลอไป รหน้าผมมีผู้ายัวสูำลันั่หลับอยู่ เาพาาไว้บนเหล็ที่ปลายเีย แนสอ้าออไว้ และใบหน้าที่นิ่สบ เสียลมหายใที่สม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าเาเ้าสู่นิทราเรียบร้อยแล้ว และอนนี้ในห้อรูหนูอผม็เหลือเพียผมที่ำลัสับสนับเหุาร์เมื่อรู่อยู่ โยมีแสอพระันทร์อยู่เป็นเพื่อน
Ѱ
ลาบราอร์ไม่มีนาฬิา หรืออาะมี แ่ผมไม่เยเห็นมัน เ้าวันที่สี่ำลัเริ่มึ้น เรื่ออเมื่อืนย้อนเ้ามาในหัวและทำให้ผมสับสน ผมำไ้ถึารมาอายผมำ แ่อนนี้ลับไร้วี่แววอเา มีเพียห้อที่ว่าเปล่าและัวผมที่ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ ผมหลับไปอนที่นั่อยู่บนเ้าอี้ไม้รมุมห้อ ผมมอไปบนเียที่ว่าเปล่า เศษินและราบเลือที่เปื้อนอยู่ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ไ้เป็นบ้าิไปเอับเรื่อเมื่อืน
“วันนี้ื่นสายนะ” ผมำเสียอีวอนไ้ทันที ผมหันไปมอเาที่ยืนพิอบประูอยู่ ในมืออเามีถุผ้าที่ไม่้อบอผม็รู้ว่ามันือเสื้อผ้า ผมยัำเหุาร์รั้่อนที่ีวอนเอาเสื้อผ้ามาให้ผมไ้ี ผมลุาเ้าอี้และเินไปว้าถุผ้าในมืออเาออมาอย่ารวเร็ว
“รีบัเลยนะ เ็น้อย ไม่อยาให้ันเปลี่ยนุให้หรอ” ำพูอีวอนมาพร้อมับรอยยิ้มที่ร้ายา
“ไม่หล่ะ” ผมอบเาไปอย่ารวเร็วผมไม่อยาให้เาอยู่รนี้ นานมาไปว่านี้แล้ว
“เสียายั”
“ไปไ้แล้ว แล้ว็่วย่อมลอนประูให้ที มันพัไปเมื่อืนหน่ะ” ผมี้ให้ีวอนูลอนประูที่อยู่ในสภาพใ้ารไม่ไ้ ผมเห็นเามอไปรอบๆห้อผมแทนที่ะมอที่ลอนประู
“เมื่อืนเิอะไรึ้นหรอ” เาถามผมึ้นมา ผมเาว่าเาเห็นสภาพห้อที่เละเทะและรอยเลือที่พื้น
“ลมมันแรมาและัน็ปิหน้า่าไม่ไ้” ผมอบเาไปเท่าที่ผมิว่าเาวระไ้รู้
“ันหมายถึมีใรมาหานายใ่ไหม” ีวอนมอหน้าผม และพู้วยน้ำเสียที่่ำล
“ที่ริ็มี แ่เาไปแล้ว” ผมบอเาไป และผมหวัว่าะเป็นำอบที่เาพอใ เพื่อที่เาะไ้ออไปเสียที
“สิบนาทีนะเ็น้อย พระราาไม่อยารอนายนานนัหรอ” เาเปลี่ยนเรื่อึ้นมา และยอมเินออาห้อผมไป ประโยทิ้ท้ายอเาแปลว่าวันนี้ผมะไ้พบพระราาแล้วใ่ไหม ถือเป็น่าวที่ี
ผมเปิถุผ้าที่ผมไปว้ามาามืออีวอนออ
ผมมอเสื้อสีาว และาเสีำ มันไม่่าอะไราุเิมที่เาให้ผมมาเลย
ีวอนอาะี้เียเินว่าะเลือุสีอื่นให้ผม
ผมมีเวลาสิบนาทีในารัแสภาพัวเอามที่ีวอนบอ
เพราะว่าที่นี่ไม่ใ่แมนฮัันผมึไม่ำเป็น้อใ้เวลาในารแ่ัวมามาย
ผมเ็ัวเอในระเป็นรั้สุท้าย่อนที่ะเินลหาีวอนามนั้าล่า
“ินฮวานเรียมบอลาที่นี่ไ้เลย วันนี้นายะไ้ลับบ้าน” ผมบอับัวเอหน้าระ
ีวอนนั่รอผมอยู่ที่บาร์ ผมมอไปรอบๆสภาพมันูเละเทะเินว่าะเ็บวานให้เ้าที่ในเวลาอันรวเร็ว แ่เมื่อผมมอไปที่ีวอน ผมลับไม่เห็นเาะเือร้อนอะไร ับารที่ร้านอเาเละเทะแบบนี้ หรือเาอาะิว่าผมะเป็นนเ็บวานมัน
ีวอนที่น่าสสาร ราวนี้นาย้อเ็บวาเอแล้วหล่ะ เพราะินฮวานนนี้ำลัะไ้ลับบ้าน
“ไปันเถอะ” ีวอนลุาเ้าอี้แล้วใ้มืออเาว้าแนผมให้เินามเาออาร้านไป ผู้นมามายับลุ่มุยันอยู่หน้าร้านอเาเหมือนทุๆวัน พวเาูไม่ใับเหุาร์เมื่อืนเลย
“ึ้นไปะ” ีวอนันัวผมให้ึ้นไปบนรถม้าสีเทา ผมเห็นม้าสีน้ำาลัวให่ยืนอยู่หน้าบัเหียน
“ไป้วยไอ้นี่หรอ” ผมหันไปถามีวอนที่ำลัะปิประูรถม้า
“นายหมายวามว่าไ นายะเินไปหรือไ” เาพู้วยท่าททีที่หุหิับำถามอผม
“ันหมายถึ นายไม่มีรถหรอ รถที่ใ้เรื่อัรอะไรแบบนั้น” ผมอธิบายให้เาฟัถึ้อสสัยอผม
“นายมันเ็น้อยริๆ นายิว่าะมีใรนรถที่ว่าอนาย้ามน้ำ้ามทะเลมาาแผ่นทวีปไหมหล่ะ” เสียหัวเราะอีวอนทำให้ผมหัวเสียอีรั้ เาอบผมโยที่ไม่ใ่ำพูเย้ยหยัแบบนั้นสัรั้ไ้ไหม
ีวอนปิประูรถม้าเสียั ผมมั่นใว่าเายัไม่หยุหัวเราะนถึอนที่เาึ้นไปุมบัเหียน ผมไ้ยินเสียีบเท้าอม้าระทบพื้นเป็นัหวะ ล้ออรถถูระา้วยแราม้าัวให่ และมันทำให้ผมถลาไประแทัลป์ผนัอีฝั่อรถ มีเสียหัวเราะามมาและผมรู้ในทันทีว่าเป็นฝีมือีวอนที่แล้ผม ผมไม่โ้อบอะไรและมอออไป้านนอ รถม้าแล่นไปเป็นัหวะ
ผมไ้แ่นั่รอเวลาที่ะพบับพระราา แน่นอนว่าผมไม่ลืมำพูอายผมำนนั้นที่บอให้ผมถามหานื่อฮันบิน
Ѱ
เส้นทาทีุ่้นเยปราอยู่รอบๆ ผมำเส้นทานี้ไ้ เพราะผมเพิ่ะผ่านมันมาเมื่อวานนี้เอ ผมรู้ว่าทานี้มันะนำไปสู่ที่ใ และนั่นไม่ใ่ที่อยู่อพระราาแน่ๆ ไม่รู้ว่าีวอนำลัเล่นลอะไรอยู่ แ่อนนี้ผมเริ่มไม่สนุแล้ว ผมเห็นสิ่ปลูสร้าที่ั้ระห่านอยู่รหน้า พร้อมๆับรถม้าที่หยุเลื่อนัวล
“ลมาไ้แล้ว เ็น้อย” ีวอนเปิประูรถออ สถานที่ที่ผมไม่อยามาเยือนอีรั้ เพราะรั้่อนมันเือบทำให้ผม่าัวาย ผมมอีวอนที่ยืนนิ่รอผมลไป้วยวามโรธ
“ีวอน ันไม่ล พระราาไม่ไ้อยู่ที่นี่” ผมพูออไป
“นายไม่เยรู้อะไรเลย ลมาสัทีเถอะ” เาใ้มือว้าแนผม และระาผมลารถม้าอย่าแร ้อมือผมาาแรระาอีวอน และผมไม่อบแบบนี้เลย
“พาันไปหาพระราา อย่ามาเล่นล” ผมำลัโมโหที่เายัแล้ผมอยู่เรื่อยๆ ะให้ผมเื่อลไ้ยัไ ว่าพระราาอยู่ที่ประภาารหลันี้ ในเมื่อผมมาที่นี่แล้วเมื่อวาน
“เินเ้าไปะ มีอะไร็รีบๆุย ันไม่อยาเสียเวลาไปับารที่้อมานั่รอนาย” ีวอนันัวผมให้้าวไป้าหน้า เาี้ไปที่ประูบานให่รานอประภาาร ผมไ้แ่มอมัน้วยวามไม่เ้าใ
“เลิแล้ันสัทีเถอะ ที่นี่ไม่มีพระราา” ผมหันลับไปะโนใส่ีวอน
“นายไม่รู้อะไร็อย่ามาโวยวาย” อนนี้น้ำเสียอเาเริ่มะโมโหผมึ้นมาเสียแล้ว
“ทำไมันะไม่รู้ ในเมื่อันมาหาพระราาที่นี่เมื่อวาน” ผมะอใส่หน้าีวอน้วยวามโมโหเ่นัน
“เ็น้อยยอมรับแล้ว ว่าเามาหาพระราาเมื่อวาน ลีนะ” เสียอายร่าสูที่เินพูออมาาประูบานให่ที่านอประภาารนั่น แน่นอนว่าผมำเาไ้ในทันที เพราะเาเป็นนเียวันับนที่บุรุห้อผมเมื่อืน
“นายมา็ีหล่ะ พาเ็น้อยไปหาพระราาที ันะรอรนี้แหละ” ีวอนพูบ็ปีนึ้นไปบนท่อนไม้ที่ล้มอยู่้าๆประภาาร ผมไม่เ้าใในำพูอเา เาให้ายผมำพาผมไปหาพระราาที่อยู่ในประภาารเ่าๆหลันี้เนี่ยนะ
“ามันมา” ไม่ทันที่้อสสัยอผมะหมไป แรระาาายร่าสู็ทำให้ผม้อ้าวาไป้าหน้า เาึผมให้เ้าไปในประภาารผ่านประูบานให่นั่น ทันทีที่ผมเ้ามาประู็ถูปิลอย่ารวเร็ว
รหน้าผมมีเพียแสสลัวๆที่มาาทา้านบนอประภาาร โรสร้าภายในอมันเป็นบันไวนที่่อ้วยอิิับผนั มี่อเล็ๆหลาย่อที่ถูเาะไว้ ผมเาไ้ว่ามันเป็นหน้า่า ปลายสุอบันไมีประูบานเล็ๆบานหนึ่อยู่
แสสลัวา้านบนทำให้ผมเหมือนถูสะให้เินไปรลาอประภาาร ผมแหนหน้าึ้นไปมอ้านบน มันมีเพียโมระย้าเ่าๆนาให่ห้อยัวลมาาเพาน มันให้แสสว่าโยเทียนเล่มเล็ๆนับร้อยเล่ม ผมมอา้านล่ามันยัน่าหลใหลนานี้ ผมเริ่มอยาเห็นมันใล้ๆะแล้วสิ
“ถอยออมาารนั้นเถอะ ันเือนแล้วนะ” ประโยแรอายผมำหลัาที่เาเียบมานาน
“หมายวามว่าไ” ยัไม่ทันที่เาะอบำถามผม วามรู้สึแสบผิวที่แนอผมทำให้ผมเ้าใำพูอเา น้ำาเทียนหยน้อยๆร่วลมาโนแนผม ผม้มลมอพื้น มันมีราบน้ำาเทียนมามายิอยู่ วนให้ผมนึว่าที่นี่ไม่ไ้ทำวามสะอามานานแ่ไหนแล้ว
“มีอะไระพู็พูมา ันไม่มีเวลาทั้วันหรอนะ” ท่าทาหุหิอายผมำบวับน้ำเสียอเา ูเหมือนว่าเาะหมายวามอย่าที่พูริๆ
“พาันไปพบพระราา” ผมบอวาม้อารอผมไป
“ยินี้อนรับสู่ ลาบราอร์” เาพูประโยที่ไม่เี่ยวับวาม้อารอผมออมา
“ันไม่เ้าใ” และผมหมายวามอย่านั้นริๆ ายผมำเลิฮู้สีเทาอเาึ้น ทำให้ผมเห็นใบหน้าอเาแบบัเนเป็นรั้แร แม้ว่าะมีเพียแสไฟสลัวๆ แ่ผมมั่นใว่าผมะำใบหน้าอเาไ้ไปอีนาน
“ระแสน้ำเย็นลาบราอร์” น้ำเสียอเานิ่และไม่รีบร้อน ท่าทาที่เปลี่ยนไปอเาทำให้หัวใอผมเริ่มเพิ่มัหวะ ผมลัวนรหน้าอีรั้
“พาันลับบ้าน” ไม่รู้ว่าอะไรลใให้ผมพูประโยนั้นออไป แ่ผมรู้ว่าเาับน้ำเสียที่เริ่มสั่นอผมไ้
“ที่ึ่ระแสน้ำอยู่ใ้อำนาอพระราา” ทุอย่ารอบัวผมนิ่สนิท ไม่มีเสียลม หรือแม้ระทั่เสียลื่นในทะเล
“ั้นันถามไ้ไหม” ผมมีวามลัว้ำออยู่ แ่วามอยารู้อผมมันมีมาว่า
“มีเวลามาพอสำหรับำถามอนาย” ผมเห็นยิ้มที่มุมปาอายรหน้า ูเหมือนเาะไม่รีบร้อนที่ะอบำถามอผมเสียแล้ว เา้าวเท้าเินเ้ามาใล้ผม ใล้นผมสัมผัสถึวามเย็นรอบๆัวอเา ผมมอไปในำแหน่ที่ผมำไ้ว่าเาบาเ็บเมื่อวาน ไม่มีร่อรอยอวามเ็บปวอยู่บนหน้าอเาเลยสันิ
“ใรือพระราา” ผมลั้นใถามำถามออไป ผมไ้ยินเพียเสียหัวใอผมที่เ้นไม่เป็นัหวะ ผมไม่ไ้ลัวพระราา ผมไม่ไ้ลัวอำนาอเา
แ่ผมลัวำอบที่ำลัะออมาาปาอายผมำรหน้า่าหา
“ันไ พระราา”
TBC.
▂ ▃ ▄ ▅ ▆
#ฟิลบ
twitter : @qynzel
ไปหวีับไรท์ในทวิไ้นะ
เหาริั
talk:
มีใรอยู่สีเียวบ้าไหม ถถถ
พ้นีฬาสีสัที หลัานี้ะเป็นฤูาลสอบย่อย
ฮือออออออ
ะรีบมา่อให้ไวนะะ แม้ว่าะไม่รับปา็าม
อย่าทิ้พระราาันนะะ TTTT
ความคิดเห็น