คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03 : Gale
LABRADOR #BJin
CHAPTER 3 : Gale
Qynzel 221015
GALE
--------------
JINHWAN PART
วันนี้ผมะไปพบพระราา
แ่นั้นมันือแผนารที่ถูยเลิไปแล้ว อนนี้ผมำลันั่อยู่ในริพไท์บาร์
ผมทำวามสะอาภายในร้านเสร็สัพัแล้ว
บาทีผมอาะมีพรสวรร์เรื่อารทำวามสะอา หรือที่ผมทำเสร็ไ้เร็วเป็นเพราะเหุาร์เมื่อเ้า
ที่ยัทำให้ผมหุหิมานถึอนนี้
ผมื่นมาในอนเ้า
เป็นเ้าที่เหมาะแ่ารเริ่ม้นสิ่ีี พระอาทิย์ที่ำลัโผล่พ้นฟ้า่าาม
ผมมอมันผ่านทาหน้า่าห้อพัเล็ๆอีวอน แ่มัน็ลายเป็นเ้าที่แสนน่าหุหิทันทีที่ผมเห็นระาษแผ่นเล็ๆสออยู่รประู
‘ทำานอนายให้เสร็ นายะไม่ไ้เอพระราาในวันนี้
แล้วันะลับมา’
ผมยำระาษแผ่นนั้นทันทีที่ผมอ่าน้อวามในนั้นเสร็
ีวอนผินัผม แผนารทั้หมถูยเลิ
ูเหมือนว่าวันนี้ะมีแ่ผมนเียวที่อยู่ในริพไท์บาร์ บาทีีวอนอาะมอผมผิไปนิ
ผมไม่ใ่นประเภทที่้อรอวาม่วยเหลือานอื่น ารที่ีวอนไม่อยู่็เป็นเรื่อที่ี
หนทาลับบ้านผมู่ายึ้นเมื่อไม่มีีวอน
“พระราาอยู่ที่ไหนหรอ เธอรู้ไหม”
ผมถามหินหนึ่ที่ำลัพ่นวันบุหรี่อยู่หน้าบาร์ แน่นอนว่าบาร์ยัไม่เปิ
แ่ผู้นมามาย็ยัวนเวียนอยู่แถวๆนี้ รอเวลาฟ้ามื
พวเาไม่มีานทำหรือไนะ
“ำอบอันแลับอะไรีหล่ะ” หินนั้นพูับผมพร้อมวันบุหรี่มามายที่ออมาาปาอเธอ
“ันไม่มีอะไระแลับำอบอเธอหรอนะ”
นที่นี่ทำไมหวัแ่ผลประโยน์ันนั
“ั้นันบออะไรนายไม่ไ้หรอ”
เธอพูบ็หันหน้าไปทาอื่นพร้อมับวันบุหรี่ ที่สัวันมัน้อทำให้หน้าบาร์อีวอนมีแ่สีเทาแน่
“แล้วถ้าเป็นารไ้ื่มเหล้าฟรีทั้ืนหล่ะ”
เธอเป็นพวี้เมา ผมรู้ไ้าท่าทาอเธอที่เปลี่ยนไปในอนที่ผมพูถึเหล้า
“นายแน่ใหรอ
ับ้อเสนอนี้”
“สิทธิพิเศษาริพไท์บาร์
ถ้าเธอไม่อยาไ้็ไม่เป็นไร” าเธอลุวาว แน่นอนว่า้อเสนออผม้อถูใเธอมาแน่ๆ
ผมทำทีะเินาไป และเธอ็รั้ผมไว้ ำอบอเธอเป็นสิ่ที่ีที่สุในรอบวัน
“ประภาาร”
เธอบอผม ี้ปลายบุหรี่ไปทาหนึ่ ที่ผมมอามไป็พบอาารสูหลัหนึ่ั้อยู่บนผาสู
มันือประภาาร
“ทำไมพระราาอยู่ในที่แบบนั้นหล่ะ
เาวรอยู่ในปราสาทไม่ใ่หรอ” วามสสัยแล่นเ้ามาในสมออผมอย่ารวเร็ว
“้อเสนออนาย
แลไ้แ่ำอบเียว เสียในะเ็น้อย ูเหมือนว่านาย้อไปถามพระราาเอแล้วหล่ะ”
ำอบอเธอทำให้ผมไ้รู้วามริอี้ออนที่นี่
พวเา่าไร้น้ำใ
“ถ้าเป็นสิทธิพิเศษ
เหล้าฟรีอีหนึ่ืนหล่ะ” ผมยื่น้อเสนอให้เธออีรั้
“้อเสนออนายมันน่าสนใมา
แ่อโทษ้วย ารแลเปลี่ยนอเราบแล้ว ันไม่แลเปลี่ยนวันละหลายๆรอบหรอนะ”
เธอบอผม วันบุหรี่ที่พ่นามมาทำให้ผมหายใไม่ถนั
ประภาารหรอ ผมมอไปที่มันอีรั้
มันูไม่ใ่ที่สำหรับนที่เป็นพระราาเลย
Ѱ
ทหาร ทอำ ราินี นรับใ้ ทั้หมมันรวมเป็นพระราาในโล้านอ
แ่ที่นี่ไม่ใ่ ผมนิยามให้มันมีแ่ เศษอิเ่าๆที่่อัวเป็นโรสร้าประภาาร
ไม่มีทอำ ไม่มีทหาร ไม่มีอะไรที่เป็นพระราา ถึอนนี้ผมไ้รู้แล้ว
หิสาวี้เมานนั้นไ้โหผมรั้ให่ ผมใ้เวลาในารเินึ้นมาถึที่นี่ไม่ใ่น้อย
เพื่อมาพบว่ามันเป็นแ่าอประภาาร ที่ห่าไลบ้านเรือนเท่านั้น
ผมอยาลับบ้านแล้ว อย่าน้อยๆแมนฮััน ็มีนที่ริใมาว่าที่นี่แน่นอน
ภาพทะเลที่ว้าไลรหน้าผมมันทำให้ผมโเี่ยวมาึ้นว่าเิม
เสียลื่น้าล่ามันทำให้ัวผมเล็ลมาึ้น ผมไม่วรมาอยู่ที่นี่
ผมวรายอยู่ใ้แอแลนิ ผมไม่วราเรือ หรือผมไม่วรึ้นเรือนนั้นเลย่าหา
รหน้าผมเป็นหน้าผา
ุนี้เป็นุที่ีในารสร้าประภาาร ผมเาไ้าวามรู้ที่ไ้เรียนมาบ้า
ภาพรหน้า่าสวยาม ผมำำพูอีวอนในเ้าอเมื่อวานไ้
ลาบราอร์ะสวยที่สุในอนเ้า
บาทีลาบราอร์อาะามที่สุในอนเย็น็ไ้
ีวอนะ้อพูแบบนี้ ถ้าหาเาไ้มาเห็นภาพเียวันับผมในอนนี้
พระอาทิย์ำลัะลับไป ส่วนที่ยาที่สุือารอยู่ท่ามลานมามายแ่ไม่มีใรเ้าใเรา
สามวันบนเาะนี้มันทำให้ผม้อเอับอะไรหลายๆอย่า บาอย่าที่ทำให้ผมแปลใ
บาอย่าที่ทำให้ผมไม่เ้าใ และบาอย่าที่ทำให้ผมลัว....
ผมวรเินลับไปที่ริพไท์บาร์แล้วบอับีวอนว่า
‘เฮ้ วันนี้ันไปเินเล่นมา และันลับมาแล้ว’ หรือว่าผมวระทิ้ัวเอลสู่ผืนน้ำเย็นเียบ้าล่าแทน
ถ้าะาอผมวระาั้แ่ลาแอแลนินั่น
ผมว่ามัน็โอเที่ะทำให้มันเป็นริในอนนี้
ลาบราอร์เป็นสิ่สวยามถ้ามันไม่เ็มไป้วยผู้นที่เห็นแ่ัว
และถ้อยำที่แสนเลวร้าย สอวัน็พอแล้วบนเาะแห่นี้ ผมามหาวิธีลับบ้าน ผมามหาพระราา
ผมำลัเหนื่อย มันเป็นสามวันที่เหนื่อย
ผืนน้ำ้าล่าำลัึูผมให้เ้าไปใล้มัน ผมมอลไป้าล่า มันเป็นสีำ และผมไม่อบเลย
ผมไม่อบที่ัวเอเป็นแบบนี้
ผมสลัวามิบ้าๆออไป ผมวรพยายามให้มาว่านี้สิ
นี่มันแ่สามวันแร ผมมีเวลาอีมามายที่ะไ้ลับบ้านไม่ใ่หรอ
ผมมีเวลาอีมามายที่ะไ้เรียนรู้ลาบราอร์ไม่ใ่หรอ
ผมหันลับไปมอามทาเิมที่ผมเินึ้นมา พระอาทิย์ลับฟ้าไปแล้ว ผมบอลาประภาาร
แล้วเินลับริพไท์บาร์
วันนี้ผมเลือะลับไปเอีวอน
แทนารไปเอับยมทู และผมไม่แน่ใว่าผมเลือถูหรือเปล่า
Ѱ
“หายไปไหนมาเ็น้อย”
ประโยแรอวันที่ผมไ้ยินาปาอีวอน
“ไปเินเล่น”
ผมอบเาไป ผมละวามริที่ผมไปประภาารมาไว้ ีวอนไม่ำเป็น้อรู้
“ที่นี่ไม่ใ่สวนสาธาระนะ”
น้ำเสียเาูหุหิ
“ันลับมาแล้ว
และวระเป็นนถามนายว่าทำไมถึผินั” ผมถามเาออไป ้วยท่าทีสบายๆอเาทำให้ผมหุหิบ้าแล้วหล่ะ
“ันมีธุระ่วน
อีอย่าถึนายไ้ไปหาพระราาวันนี้ นาย็ไม่เอเาอยู่ี”
“ทำไมหล่ะ”
“เพราะวันนี้เา็ไม่อยู่”
ีวอนพูพร้อมับยิ้มออมา เป็นรอยยิ้มทีู่เสแสร้และเย้ยหยันผมเ็มที่
“พรุ่นี้
นายะพาันไปหาพระราา และนายะไม่ผินั” ผมบอเาไปถึวาม้อาร
ผมไม่รอฟัำอบาเา
ผู้นเริ่มเ้ามาสัสรร์ันแล้ว
วันนี้ผมไม่มีอารม์ที่ะไปนั่อยู่ท่ามลาพวเาหรอ ผมเินึ้นบันไ้าหลัร้าน
ห้อพัผมอยู่ริมสุ วันนี้ผมเหนื่อย และผมอยานอนมาๆ
ผมทิ้ัวลบนเีย วันนี้ผมเือบาย
้วยน้ำมืออัวเอ ผมวระนอนให้มาว่านี้ ผมไม่อยาลัวัวเอ ผมหลับาล้าๆ วันที่สามำลัะหมไป
“เ็ีนอนั้แ่หัว่ำ” เสียที่ผมำไ้
ผมลืมาึ้นในทันทีที่ผมไ้ยิน ้นเสียมาามุมห้อ้านนึอผม
“เ้ามาไ้ยัไ”
ผมถามออไป ภาพเมื่อวานที่ผมยัำไ้ี ภาพายผมำที่ลายเป็นปีศา
ผมไม่อยาเอเาอีแล้ว
“นายเ้ามาทีหลััน”
ผมเห็นเาแสยะยิ้ม แม้ว่ามันะไม่ัเน็าม
“ออไป”
“นายเ้ามาทีหลั
แล้ว็มาไล่ันที่มา่อนออไปเนี่ยนะ” ผมไ้ยินเาแ่นหัวเราะ
วามเ็บปวที่ไหล่ผมยัอยู่ ผมไม่อยาอยู่ใล้ับเา
“นาย้อารอะไร”
ผมถามเา และนั่นมันทำให้เาเินออมาาวามมื แสอพระันทร์ทำให้ผมเห็นหน้าเาอย่าัเน
าสีำ ผมสีำ และผ้าลุมสีเทา เาน่าลัวสำหรับผม
สมอผมสั่ารไม่ให้อยู่ใล้ับเา
“วันนี้มีเ็น้อยไปเินเล่นอยู่แถวประภาาร
ันอยารู้ัว่าเาไปทำอะไรที่นั่น” น้ำเสียแบบที่ผมเหมือนเป็นนัโทษที่้ออบำถามอเา
“นายามันไป” ผมถามเา
“หรือแ่ถามหิสาวหน้าบาร์็พอ”
“.....”
“อย่าสำััวเอผิไป
ันไม่เอาเวลาไปามนายหรอ” เาำลัมอผม้วยสายาทีู่ถูอยู่หรอ
“ออไปไ้แล้ว” ผมไล่เาอีรั้ ผมไม่อบท่าทาารพูอเา รวมถึสายาอเา้วย
ผมไม่ใ่นัโทษ
“เ็น้อย
ำลัามหาพระราาอยู่หรอ”
“.....”
“แปลว่าันเาถู”
เาีนิ้วเสียั
“ใ่
ันำลัามหาพระราาอยู่” ผมบอำอบที่เา้อารออไป และหวัว่าเาะไปสัที
“ถ้านายเอพระราานายะทำไมหรอ”
“พฤิรรมแย่ๆอนายะเป็นสิ่ที่ันะบอเา”
เาหัวเราะเสียัลั่น ผมลายเป็นัวลอีรั้ และมันแย่มาๆ
“นายิว่าพระราาะทำอะไรันไ้หรอ”
เายื่นหน้าเ้ามาใล้ผม มันทำให้ผม้อร่นัวนิผนัห้อ
วาสีำสนิทอเามันลึลับเินไป ผมไม่รู้เลยว่าเาิอะไรอยู่
“ลัวหรือไ”
เายิ้มออมาอีรั้
“เราะไ้เอันอี
เ็น้อย” เาทิ้ประโยนั้นไว้ พร้อมับภาพยิ้มร้ายๆนั่น เาำลัะเปิประูออาห้ออผมไป
ผมมีเวลาไม่มาในารถามสิ่ที่้าาใผมมานาน
“เี๋ยว่อน”
ผมเรียเาไว้ เาหยุเิน ปล่อยมือาประู แล้วหันหน้ามาทาผม
“มีอะไรอีหรอเ็น้อย”
“นายื่ออะไร”
ผมถามออไป ผมไ้รับำอบเป็นเสียหัวเราะ ที่ามมา้วยเสียปิประูที่ัลั่น
ผมอยู่นเียวอีรั้ ูเหมือนายผมำนนั้นะทำให้ผมื่นาวาม่วแล้ว
ผมะนอนหลับลไ้ยัไ ในเมื่อมีนแปลหน้าเ้ามาอยู่ในห้อั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้
ผมใ้เวลาเรียบเรียเหุาร์อยู่สัพั ่อนที่ะลุาเีย
แล้วเินลไป้าล่า
ผมอาะ้อารแอลอฮอล์สัหน่อย
“ยัไม่นอน ินฮวานัวน้อยอยาินเหล้าหรือไ” ทันทีที่ีวอนเห็นผมเินลมา
เา็พูพร้อมับเสียหัวเราะ
“ใ่ ะิน แนะนำมาสิ”
ผมบอเาไป เาูประหลาใาสีหน้าอเา
“ืนนี้มาแปลนะ
แ่่าเถอะ เ็น้อยอย่านาย้อแ้วนี้” เายื่นแ้วน้ำที่บรรุแอลอฮอล์ไว้เ็มที่มาให้ผม
แน่นอนว่าผมรับมันมาแล้วยื่มทันที เรียเสียเฮาีวอนและนอื่นไ้เป็นอย่าี
แ่แล้วผม็ไ้รู้ว่าีวอนใร้ายแ่ไหน
“นายเอาอะไรให้ันิน
ทำไมลิ่นมันเป็นแบบนี้” ผมวาแ้วใบนั้นลทันที ลิ้นผมาไปหม
รสาิที่ประหลายัลุ้อยู่ทั่วในปาอผม
“็แ่รัมที่เ็บไ้าาเรือ
แบบนี้แหละรสาิในแบบสลัแท้ๆ” ีวอนพูและหัวเราะัลั่น
นทั้ร้าน็หัวเราะามไปับเา ผมไ้แ่ยืนนิ่เป็นัวลให้พวเาหัวเราะ่อไป
ผมพูอะไรไม่ออ ลิ้นผมมันแทบไม่รู้สึ
“นี่ น้ำเปล่าินะ”
มือปริศนายื่นแ้วน้ำเปล่ามาให้ผม ผมรับมันมาและื่มรวเียวหม ผมลืนน้ำลอ้าๆผมหันไปำลัะอบุมือปริศนานั้น
แ่็้อลืนำอบุลอไปในทันที ายผมำบนห้ออผม นเียวับเ้าอมือปริศนาและแ้วน้ำเปล่านั่น
“ไม่ิะอบุหน่อยหรอ”
เาพูในมือถือแ้วเบียร์ใบเิมที่เาเยนั่้ออยู่นานแสนนาน
“ไม่”
ผมอบเาไปามวามริ
“แย่ั”
เาพูออมา ท่าทา่าน่าหมันไส้เหลือเิน
“อยาไ้ำอบุหรอ”
ผมถามเา
“็ไม่ไ้้อารสัเท่าไหร่”
เายแ้วเบียร์แล้วื่มมัน้าๆ ำอบที่ทำให้ผมหุหิ
“็ีแล้ว”
“เ็น้อยินฮวานนอนไม่หลับ
เลยเินลมาหาเหล้าิน เป็นเรื่อราวที่ีนะ” เาพูออมาโยไม่มอหน้าผม เ้าอี้หน้าบาร์ูะเป็นที่ประำอเา
“เ็น้อยินฮวานำลัะไปนอน
และะื่นมาในวันพรุ่นี้เพื่อไปหาพระราา” ผมลอเลียนท่าทาารพูอเา
มันทำให้เาหุบยิ้มล ึ่นั่นมันีมา
“แล้วเ็น้อยินฮวาน
รู้อะไรเี่ยวับพระราาบ้าหล่ะ” เานิ่ไปแล้วพูลับมา นั่นสิ
แล้วผมรู้อะไรเี่ยวับพระราาบ้าหล่ะ ผมรู้แ่ว่าพระราาะเป็นนที่อนุาให้ผมออาที่นี่ไ้
ผมรู้แ่นี้
“เ็น้อยินฮวาน่าไม่รู้อะไรเลย”
สายาเาำลัเยาะเย้ยผม
“ันไม่ำเป็น้อรู้”
“นายะ้อไ้รู้แน่ เร็วๆนี้แหละ” ทำไมผม้อรู้้วย
นั่นเป็นอีสิ่ที่ผมสสัย
ผมำลัะถามายนนั้น่อ
แ่ีวอน็เินเ้าับทสนทนาะ่อน เาหันไประิบอะไรับายนนั้นสัพั
้วยใบหน้าที่เร่เรีย และทันทีที่เาพูบใบหน้าอายนนั้น็เปลี่ยนไป
เารีบเินออาร้านไปทันที ผมมอ้วยวามไม่เ้าใ
“นาย็ลับไปนอนไ้แล้ว”
ีวอนหันมาพูับผม เสียลื่นที่ระแทฝั่อย่ารุนแรทำให้ผมใ
“เิอะไรึ้น”
ผมถามีวอน
“ลับึ้นไปนอนะ
และไม่ว่าอะไระเิึ้นอย่าออมา” ีวอนูเร่เรียผิปิ
นในร้าน็เริ่มมีท่าทีแปลไปาเิม
ผมไ้ยินบานพูถึพระราาแ่ผม็ไ้ยินไม่ันั ผู้นเริ่มทยอยันออาร้าน
“ีวอนเิอะไรึ้น”
ผมถามเาอีรั้ เาหันมามอผม้วยสายาที่แ็ร้าว
“ินฮวานลับึ้นไปะ”
เาันัวผมให้ลับไปบนห้อ อนนี้ทุนเริ่มออไปันหมแล้ว
ลม้านอพัอย่ารุนแร มันแรว่าเมื่อวานผมรับรู้ไ้
เสียลื่นยััอย่าสม่ำเสมอ ผมยืนมอนออาร้านไปนหม และีวอนำลัะออไป้านอ้วย
“นายะไปไหน”
ผมถามเา
“ึ้นไปนอนะินฮวาน”
เาพูับผม แ่ผมไม่เ้าใ ทำไมทุน้อออไปันหม
เมื่อวานมีพายุเ้าพวเา็ยัรื่นเริัน่อไม่ใ่หรอ
“บอันมาีวอน” ผม้อรู้ให้ไ้ เามอผม้วยวามรำาและบอสาเหุที่ทำให้ผมไม่เ้าใมาว่าเิมมา
“นายรู้แ่ว่าพระราาำลัโรธั็พอ”
▂ ▃ ▄ ▅ ▆
#ฟิลบ
twitter
: @qynzel
ไปหวีับไรท์ในทวิไ้นะ
เหา 55555555555
talk :
มาไวมา และสั้นมา้วย อโทษริๆนะะ
รีบอัพไว้เพราะไรท์ะเปิเทอมแล้ว
ะไม่มีเวลาแล้ว TTTT
ภาษาอนนี้ไม่่อยี ว่าๆะมารีไรท์ให้นะะ
อี้แนินุ
เราพยายามเียนให้ินฮวานไม่น่าเบื่อเินไป
ินฮวานในเรื่อนี้เป็นนที่เ็บอะไรไว้เยอะมาเลยนะ
วามิอินฮวานเลยมีหลายอารม์ปนๆันไป
อยาให้อ่าน้าๆ เพระาเียนินฮวานนี่ยามาเลย
เม้นนี่เป็นำลัใั้นยอ
ความคิดเห็น