คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love destiny 6
“ยูล ไม่น่ะอย่าเป็นอะไรเป็นน่ะ อย่าทิ้งฉันไป”ระหว่างทางฮันคยอง ก็ได้แต่พูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา
“ว่ายังไงล่ะ ดงแฮ ตกลงเรื่องผู้หญิงคนนี้ว่ายังไง”ซองมินกล่าวก่อนจ๊ะชี้ไปที่ยุนอา ที่นั่งหน้าหงุดๆอยู่
“คือว่า ยัยนี่เป็น สิบแปดมงกุฏ”ดงแฮกล่าว ก่อนจะมองตาขวาง
“ยังงั้นหรอ …..งั้นฉันว่าเราควรจัดการ……..”ยังไม่ทันที่ซองมินจะพูดอะไรต่อ มือถือของดงแฮละยุนอาก็ดังขึ้น
“อะไรน่ะ ยูล เป็นอะไรพูด อีกทีสิ ไม่น่ะยูล”ทันทีที่ยุนอารับโทรศัพท์น้ำเสียงของเธอก็สั่นเครือทันที
“พี่ซองมิน ครับ แย่แล้วครับซอประสบอุบัติเหตุ ผมขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนน่ะครับ”ดงแฮหันมากล่าวเมื่อรับโทรศัพท์เสร็จ
“ให้ฉันไปด้วยน่ะ ฉันขอไปโรงพยาบาลด้วย”ยุนอากล่าว แล้วรั้งข้อมือของดงแฮไว้ มือทั้งสองของเธอนั่นสั่นเทาไปด้วยความกลัว
…………………Love destiny…………………..
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ
“ว่าไงไอด๊อง มีเรื่องไรล่ะถึงโทรมาได้”คยูรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงที่เริงร่า
“ไอ้คยูแกฟังให้ดีน่ะ ซอประสบอุบัติเหตุ แกรีบมาที่โรงพยาบาลด่วน”
“ไม่น่ะ ซอ คุณอย่าเป็นอะไรน่ะ”คยูกล่าวก่อนจะปล่อยโทรศัพท์หล่นจากมือของเขา
“หมอครับ ยูริ เป็นอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เมื่อเช้าที่ผมเข้ามาเยี่ยมเธอยังดีอยู่เลย”ฮันคยองกล่าวกับแทยอนซึ่งเป็นหมอที่ดูแลยูริ
“ฉันก็ไม่แน่ใจ อาการที่ตรวจดูล่าสุดก็ปกติดี แต่ทามไมจู่ๆหัวใจถึงหยุดเต้นก็ไม่รู้ ฉันขอตัวเข้าห้องฉุกเฉินก่อนน่ะค่ะ”แทยอนกล่าวแล้วรีบเข้าไป
“ไม่น่ะยูล อย่าเป็นแบบนี้สิ คุณอย่าจากผมไปแบบนี้สิ ผมยังมีอีกหลายอย่างที่จะบอกคุณน่ะ”ฮันคยองกล่าวก่อนจะยกมือกุมหน้าของตัวเอง ปิดบังน้ำตาของเขา ที่มันออกมาด้วยความเจ็บปวดโดยมายุนอานั่งปลอบอยู่ข้างๆ
“ไอ้ด็อง ซออยู่ไหน บอกฉันมาซออยู่ไหน”ทันทีที่คยูมาถึงก้อตรงเขาไปหาดงแฮด้วยความร้อนใจ
“อยู่ในห้องฉุกเฉิน หมอกำลังผ่าตัดอยู่ อาการของซอหนักมาก”ดงแฮพูดด้วยเสียงเศร้าๆ
“ไม่น่ะ ฉันจะไป หาซอ ฉันจะไปหาซอ”คยูกล่าวก่อนจะเดินไปหน้าห้องผ่าตัด แต่ก็ถูกดงแฮรั้งตัวไว้ก่อน
“แกจะบ้าหรอ คยู แกจะเข้าไปได้ยังไง สงบสติอารมณ์มั่งสิ”ดงแฮกล่าวกับคยู
“จะไม่ให้ฉันบ้าได้ยังไง คนรักฉันทั้งคนน่ะไอ้ด็อง”คยูกล่าวก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาจะไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
………………Love destiny…………………..
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ ทามไมไม่คุ้นเลย”ยูริกล่าวก่อนจะเดินวนไปรอบ ที่มีแต่แสงสีขาวเต็มไปหมด ก่อนที่เธอจะไปเจอกลับผู้หญิงอีกคนที่กำลังนั่งอยู่
“คุณค่ะ คุณรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน”ยูริกล่าวกับหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา
“คุณก็มาที่นี่เหมือนกันหรอค่ะ ฉันนึกว่าฉันจะมาคนเดียว”หญิงสาวคนนั้นกล่าวก่อนจะจับมือของยูริไว้
“คุณเป็นใครหรอค่ะ”ยูริกล่าว
“ฉันชื่อ ซอฮยอนไง แล้วคุณล่ะเป็นใคร”ซอฮยอนถามกลับ
“ฉันชื่อ ควอนยูริ”ยูริตอบ ก่อนจะมองไปรอบ อีกครั้งก่อนจะมีเสียงดวงหนึ่งวาบขึ้นมาจนเธอแทบมองอะไรไม่เห็น
“หมดเวลาของเธอสองคนแล้ว ควอนยูริ ซอจูฮยอน”เสียงหนึ่งดังขึ้นจนทำให้สองสาวถึงกลับสะดุ้ง
“อะไร หมายความว่ายังไง เราตายแล้วหรอ”ยูริเอ่ยถาม
“ใช่แล้ว แล้วตอนนี้ฉันก้อมารับเทอทั้งสองคน”เสียงนั้นตอบกลับ
“ไม่น่ะ ฉันยังตายไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมเลย ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำน่ะ ฉันยังตายตอนนี้ไม่ได้”ยูริตะโกนตอบ โดยมีซอฮยอนที่ได้แต่ยืนร้องให้อยู่ข้างๆ
“ใช่ ฉันก็ยังตายไม่ได้ ฉันยังไม่ได้บอกลาคนรักของฉันเลย”ซอฮยอนเอ่ยขึ้นบ้าง
“พวกเธอคิดว่าคนตายมีสิทธิ์ต่อรองรึไง”เสียงนั้นตวาดลั่นจนทำให้ทั้งสองสะดุ้งเข้าไปอีก
“ขอร้องน่ะค่ะ ฉันยังไปไม่ได้ ฉันยังมีเรื่องสำคัญอยู่ คนรักของฉันเขากำลังอยู่ในอันตราย”ยูริกล่าวก่อนจะคุกเข่าอ้อนวอน
“พวกเธอรู้ไหม ทำไมเธอทั้งสองถึงได้ตายพร้อมกัน ให้ไปด้วยกันแล้วยังจะเรื่องมากอีกน่ะ”เสียงนั้นตอบกลับมาทำให้ทั้งสองมองหน้ากันอย่างสงสัย
“ทามไม ท่านถึงพูดอย่างนั้นเราทั้งสองมีอะไรต่อกันหรือป่าว”ซอฮยอนเอยถาม
“พวกเทอเกิดวันเดียวกัน ถ้าจะตายก็ต้องวันเดียวกันไง”
“ไม่ พวกเราไม่เข้าใจ”ยูริตอบกลับ
“ไหนๆก็จะไปล่ะ ฉันจะให้ดูอะไร”เสียงนั้นกล่าว ก่อนที่จะปรากฏจอภาพกลางอาการ ในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้
“แม่ นั้นแม่นี่”ยูริเอ่ยเบาๆ
“คุณย่า คุณย่าเกี่ยวอะไรกัน”ซอฮยอนเมื่อเห็นย่าเธอ เธอก็ตกใจทันที เป็นภาพของผู้หญิงกำลังถูกพรากลูกไปจากอ้อมอกด้วยมือของอย่าเทอ ก่อนที่ย่าเธอจะเดินจากไป หลังจากนั้นก็มีนางพยาบาลอุ้มโกทารกอีกคนเข้ามา
“รึว่าเราสองคนคือพี่น้องกัน”ทั้งสองกล่าวก่อนจะมองหน้า แล้วสวมกอดกันอย่างดีใจ
“ไหนก็รู้ความจริงแล้ว ก็ไปได้แล้ว”เสียงนั้นกล่าวขึ้นทำให้ทั้งสองมองหน้ากัน
“ไม่น่ะฉันยังไปไม่ได้ ท่านขอร้องแหละฉันคนรักของฉันอยู่ในอันตราย ฉันขอกลับไปบอกความจริงเขาได้ไหมขอร้องล่ะ”ยูริอ้อนวอนด้วยน้ำตาอีกครั้ง โดยมซอฮยอนนั่งจับมืออยู่ข้างๆ
“ท่าน เอา ฉันไปคนเดียวเถอะพี่สาวของฉัน ลำบากมามาก เอาตัวฉันไปคนเดียวเถอะ”ซอฮยอนขอร้องอีกคน
“ไม่น่ะ ถ้าจะไปเราต้องกลับไปทั้งสองคน มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ”ยูริกล่าว
“เหอะพวกมนุษย์น้า จะตายก็พูดแบบนี้กันทุกคน ฉันก็พอรู้มาบ้างว่าคนรักของเธอน่ะกำลังมีกรรมครั้งใหญ่”เสียงนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย
“ท่านเห็นแล้วใช่ไหม ฉันขอเวลาน่ะ ขอกลับไปบอกเขาด้วยตัวเองว่าเขาอยู่ในอันตรายขอแค่นั้นแล้วฉันจะไปกับคุณ”ยูริกล่าว
“เหอะ งั้นฉันให้เวาเธอ 100วัน เพื่อไปเคลียร์ปัญหาให้หมด ตามที่เธอต้องการ เดี้ยวสักครู่มีสารด่วนมา”ท่าผู้นั้นกล่าวก่อนจะเงียบไป
“ซอ ดีใจด้วยน่ะที่พี่จะได้กลับไปตลอกเวลา ซออยู่อย่างสุขสบายโดยไม่ได้รับรู้เลยว่าพี่ลำบากมากแค่ไหน”ซอฮยอนกล่าวทั้งน้ำตา แม้ว่าเธอจะอยากกลับไปแค่ไหนแต่ว่า คนที่หน้าสงสารกว่าก็คือพี่สาวของเธอ เธอจึงได้แต่ร่ำลาคยูในใจ
“เอาล่ะ ฉันมีข่าวดีมาแจ้ง ความจริงแล้วซอฮยอนนั้นยังไม่ถึงคราด เธอจะได้กลับไป แต่ยูรินั้นเทอได้แค่นั้นจริงๆ”เสียงนั้นกล่าว
“เอ่อ แต่ว่าวิญญาณของเทอนั้นจะกลับเข้าร่างเดิมไม่ได้ เพราะมันเป็นกฎของ 100วัน”เสียงนั้นตอบ
“แล้วฉันจะทำไง จะไปอยู่ที่ไหนล่ะ
“เทอ ก็ต้องรอจนกว่าจะมีคน ที่เกิดวันเดียวกับเทอแล้วตายวันนี้น่ะสิ”เสียงนั้นตอบ
“แล้วจะเป็นไปได้ยังไง ใครมันจะตายวันนี้กันหมด งั้นฉันขอเอาร่างของฉันให้พี่ยูริใช้จนครบ100วัน”ซอฮยอนเสนอข้อตกลง
“ไม่น่ะซอ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันเอาร่างเทอมาใช้ไม่ได้”ยูริกล่าวแล้วจับมือของซอฮยอนไว้
“ให้ซอได้ช่วยเหลือพี่บ้างก้อแล้วกันน่ะ พี่ต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรามาเป็นปี ให้ซอได้ช่วยพี่บ้างเถอะ”
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้ล่ะกันน่ะ ยูริเทอมีเวลา100วัน เทอต้องทำตามที่ขอให้สำเร็จ ถ้าเทอทำไม่สำเร็จ ทั้งตัวเทอและวิญญาณของน้องสาวเทอ จะต้องสลายไปพร้อมๆกันจำเอาไว้ และระหว่างที่รอ100วันซอฮยอนเทอจะเป็นเพียงวิญญานเร่ร่อนเท่านั้น”เสียงนั้นกล่าว ก่อนจะเงียบหายไป
…………………………Love destiny…………………………..
3 ชั่งโมงผ่านไป
“คยูหมออกมาแล้ว”ดงแฮกล่าว
“หมอครับ ซอฮยอนเป็นยังไงบ้างครับ”คยูกล่าวเมื่อเห็นหมอออกมาจากห้องผ่าตัด
“คุณซอฮยอนปลอดภัยดีแล้ว ระหว่างนี้ต้องก็รอให้เทอฟื้นเท่านั้น”หมอคิบอมกล่าวก่อนจะแยกตัวจากไป
“ขอบคุณสวรรค์ ซอปลอดภัยแล้ว ได้ยินไหมหว่ะไอ้ด็อง หมอบอกว่าซอปลอดภัยแล้ว”คยูกล่าวก่อนจะสวมกอดเพื่อนอย่างดีใจ
“หมอแทยอนครับยูริเป็นอย่างไรบ้าง”ฮันคยองปรี่เข้าไปถามแทยนทันทีเทื่อเหนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คุณยูริปลอดภัยแล้วค่ะ ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นด้วยอัตราปกติแล้วค่ะ”แทยอนกล่าว แล้วเดินจากไป
“เราเข้าไปดูยูริ กันเถอะค่ะ”ยุนอากล่าวกับฮันคยอง ที่สีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ และแล้วคำขอพรเขาก็เป็นผลสำเร็จ
ความคิดเห็น