คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love destiny 4 100%
Love destiny 4
“ยูล.....คุณเห็นแหวนวงนี้ไหม ผมตั้งใจจะให้คุณนานแล้วน่ะ แต่ว่าผมก็มัวแต่บ้างาน จนไปปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้....คุณรู้ไหมถ้าหากผมย้อนเวลาไปได้...ผมอยากเป็นคนที่รับทุกอย่างไว้เอง”ฮันคยองกล่าว กับแหวนวงเล็กวงหนึ่งข้างหน้าเตียงของยูริ ก่อนจะสวมแหวนั้นไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ “ยูล....ไม่ว่าจะนานแต่ไหนผมก็จะรักคุณคนเดียวน่ะ”
“โฮ้ย...มาทำงานสายอีกแล้วเราจะโดนบอสด่าไหมเนี่ยะ”ยุนอากล่าวขณะวิ่งเข้ามาในบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ แล้วแทรกตัวเข้าไปในลิฟ ที่กำลังจะปิดลง
“แกคนนี้ใช่ไหมที่เป็นข่าว ..... อยู่บริษัทเราเองหรอเนี่ย”เสียงคนจากข้างหลังยุนอากล่าวเบาๆกับเพื่อนข้าง แต่ดูเหมือนยุนอายังไม่รู้ตัว
“ต๊าย ตาย เพื่อนสาวของเรามาแล้ว แม่คุณสุดฮอต”เพื่อนของยุนอาคนหนึ่งเดินเขามาโอบไหล่ของเทออย่างอารมณ์ดี
“มีอารัยกันหรอพวกแก หน้าชื่นตาบานกันแต่เช้า”ยุนอาทักกลับก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอ
“อย่าทำเป็นไขสือ หน่อยเลยยัยยุน พวกเรารู้เรื่องกันหมดแล้ว ลงหน้าหนึ่งซะขนาดนั้น”เพื่อนของยุนอากล่าวแล้วหยิบหนังสือพิมให้เพื่อนดู
“นี่ ..มะ....มัน รูปฉันกับลีดงแฮนี่ มันมาอยู่ในนี้ได้ยัง”ยุนอาตกใจทันทีที่เห็นภาพ ของเธอกับเขาเมื่อวาน พร้อมกับหัวข้อข่าวตัวใหญ่ “นาย แบบสุดฮอตลีดงแฮ แอบพาแฟนสาวขึ้นคอนโดเงียบ”ที่เธออ่านแล้วแทบเป็นลม
“มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน”ยุนอากล่าวก่อนจะกุมขมับใหญ่
“นี่ไม่ต้องทำเป็นเครียดเลย เขารู้กันทั้งบริษัทแล้ว ไม่ซิ ต้องทั้งประเทศ ปิดเราได้น่ะยัยยุนอา”เพื่อนสาวทั้งหลายกล่าวก่อนจะมานั่งรุมที่โต๊ะทำงาน
“เรามาให้พวกเราฟังเดี้ยวนี้ ว่าแกกับเค้ารู้จักกันตอนไหน ทำไมถึงขึ้นคอนโดกันแล้วฮ่ะ”หนึ่งในเพื่อนในกลุ่มยิงคำถามใส่เจ้าตัวทันที
ติ๊ด....ติ๊ด.....
“ฮันโหล...ว่าไงครับพี่ซองมิน....นี่มันเวลานอนของผมน่ะครับ”ดงแฮกรอกเสียงลงในโทรศัพท์อย่างงัวเงียกับผู้จัดการ สว่นตัวของตัวเอง
“นี่เป็นข่าวหน้าหนึ่งขนาดนั้น ยังจะนอนลงอีกหรอฮ่ะ ไอ้ปลาเน่า”ซองมินกะแทกเสียงลงในโทรศัพท์ ทำให้คนปลายสายหายงัวเงียขึ้นมาบ้าง “ข่าวอะไรหรอคับ...พี่ซองมิน”ดงแฮถามกลับ
“แกก้อเดินไปหยิบหนังสือ พิมพ์ของเช้านี้มาดูซิ.....แล้วแกจะรู้เอง และเมื่อดูเสร็จแล้วก็เข้าบริษัทด่วน ฉันจะรอ”ซองมิน
กล่าวแค่นั้นแล้วกดตัดสายไป ดงแฮจึงลุกออกจากเตียงของเขาไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน แล้วเขาก็พบสิ่งที่ซองมินบอกทันที
“ยัยบ้านี่.....ฉันว่าแล้วต้องไม่มาดี”ดงแฮกล่าวก่อนจะปาหนังสือพิมพ์ลงพื้น
..................Love destiny...................
“จบการประชุมแค่นี้น่ะ แยกย้ายกันไปทำงานได้” ผ.อ. กล่าวแล้วเดินออกจากห้องไป หมอคนอื่นๆก็ตามออกไปด้วย เหลือเพียงแทยอนและคิบอมเท่านั้นที่ยังไม่เดินออกจากห้องไป
“นายสบายดีไหม คิบอม”แทยอนเอ่ยทักคิบอมด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จนคนตรงหน้าหันมายิ้มบางๆก่อนจะตอบ
“ตอนนี้หรอ...ก็คงสบาย มันก็คงเจ็บไม่เท่าปวดเหมือน 6 ปีที่แล้วมั้ง”คิบอมกล่าวแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ในห้องจึงเกิดแต่ความเงียบ ต่างคนต่างคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา
“ฉันขอตัวก่อนน่ะ ยังมีงานที่ค้างอีกเยอะ”แทยอนกล่าวทำลายความเงียบก่อนจะเดินออกไป คิบอมมองตามหลังหญิงสาวที่เดินออกไปด้วยสายตาที่เจ็บปวด “ทำไมเขาต้องเจอเธออีก ในเมื่อเธอเลือกที่จะไปจากฉันแล้วทำไมต้องเจอกันอีก”คิบอมคิดในใจ และสับสนกับหัวใจของตัวเอง
แทยอนที่ปลีกตัวออกมาเมื่อเข้ามาถึงในห้อง เธอนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของเธอก่อนจะใช้มือทั้ง 2 ข้างกุมขมับของตัวเองไว้ในสมองคิดเรื่องราวต่างๆนานา
“ทำเราต้องเจอกันอีก ทั้งที่ฉันพยายามหนีคุณแล้ว ทำไม ฉันไม่อยากให้ความเจ็บที่อยู่ในใจของฉันมันเกิดขึ้นอีกครั้ง”แทยอนกล่าวกับตัวเอง แล้วหญิบรูปใบหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋าตังค์ของเธอ ที่เธอพยายามจะทิ้งเม่าไหร่ก็ทิ้งไม่ลง มันภาพที่เธอขี่หลังของคิบอม และยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
......................Love destine.......................
“พี่ ซีวอนครับขอเวลาสักครู่ได้ไหม ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”ฮันคยองกล่าวก่อนจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะทำงานของซีวอน เมื่อเจ้าตัวได้ยินจึงรีบเก็บเอกสารบางอย่างทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมาคุยกับน้องชาย
“มีอะไรหรอฮัน”ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะปั้นหน้ายิ้ม
“คือ ผมจะบอกพี่ว่าผมจะกลับเข้าไปทำงานที่บริษัท เหมือนเดิมผมทิ้งหน้าที่ของผมมานานเกินไปแล้ว”ฮันคยองกล่าวกับซีวอนด้วยคำพูดที่จริงจัง ร้อยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของซีวอนนั้นหดหายไปทันที
“ทะ ทำไมล่ะ นายยังไม่ต้องรีบก็ได้พี่ดูแลให้ได้”ซีวอนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย เหมือนว่าสิ่งที่เขาพยายามทำมาทั้งหมดกำลังจะสูญสิ้น
“ก็อย่างที่บอกและครับ มันเป็นสิ่งที่พ่อฝากฝังไว้ แล้วอีกอย่างผมไม่อยากให้ยูริเสียใจหากรู้ว่าผมเป็นคนไม่เอาไหน”ฮันคยองกล่าว
“อย่างงั้นหรอ นายจะกลับเข้าไปเป็นผู้บริหารเหมือนเดิมใช่ไหม”ซีวอนกล่าว
“ใช่ครับ ตลอดเวลาผมรบกวนพี่มาตลอดคราวนี้ถึงเวลาที่ผมจะทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง”ฮันคยองกล่าว
“งั้นก็แล้วแต่นายเถอะ”ซีวอนพยักหน้า
“งั้นผมขอตัวก่อนน่พะครับ”ฮันคยองกล่าวแล้วเดดินออกจากห้องไปเหลือเพียงซีวอนเท่านั้น ที่มองด้วยความเจ็บแค้น
“ไอ้ฮันแกเกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ทำไม ทำไมทุกอย่างแกต้องได้ไป ทำไมแกต้องชนะฉันตลอด แค่เพียงเพราะแกเป็นลูกแท้ๆใช่ไหม”ซีวอนกล่าวด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะมองรูปที่ถ่ายเป็นครอบครัว ที่มีเขาเป็นเหมือนคนนอก
“มานี่เลยน่ะยัยตัวดี”ดงแฮที่มาดักหรอยุนอาหน้าบริษัท เมื่อเห็นเธอเดินออกมาจึงลากตัวเธอมาขึ้นรถทันที
“นายจะพาฉันไปไหน แล้วนายเห็นข่าวเมื่อเช้าหรือยัง”ยุนอาเมื่อเข้าไปนั่งในรถ ก็ยิงคำถามทันที แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆจากชายหนุ่ม และเมื่อดงแฮขับรถมาในที่ๆปลอดผู้คนแล้วเขาก็ยิงคำถามใส่เธอกลับทันที
“ทั้งหมดนี่เทอเป็นคนสร้างเรื่องใช่ไหม รู้ไหมฉันจะเสียหายมากแค่ไหน”ดงแฮกล่าวแล้วโยนหนังสือพิมพ์ใส่หน้ายุนอา
“นี่ คนที่เสียหายคือฉัน ฉันเป็นผู้หญิงน่ะ”ยุนอากล่าวแล้วโยนหนังสือพิมพ์ไปทางอื่น
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่เธอเข้ามาวุ่นวายกับฉันเธอวางแผนไว้แต่แรกแล้วใช่ไหมฮ่ะ อยากจะได้เงินจนตัวสั่นเลยสิน่ะเลยสร้างเรื่องขึ้นมาหน่ะ”ดงแฮกล่าวด้วยความโมโห กับหญิงสาวตรงหน้า
“นี่จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้เป็นคนทำสักหน่อย เงินนายน่ะฉันไม่อยากได้หรอกเอาคืนไป”ยุนอากล่าวก่อนจะเอาเช็คโยนให้ดงแฮด้วยความโกรธที่เขาดูถูกคนอย่างเทอ เพราะเธอเป็นคนประเภทฆ่าได้หยามไม่ได้
“ไม่อยากได้ หรือมันน้อยไปกันแน่ 10ล้านวอนพอไหม หรือ100ล้านวอน”ดงแฮกล่าวประชด ทำให้คนตรงหน้ายิ่งเดือดเข้าไปใหญ่
“จะกี่วอน ฉันก็ไม่เอาหรอก เงินของนายมีนสกปรกเหมือนนายเหมือนจิตใจของนายที่มองคนอื่นเลวร้ายไปหมด ลีดงแฮ”ยุนอากล่าวแล้วพยายามจะเปิดประตูรถเพื่อจะไปให้พ้นจากคนตรงหน้า
“เทอคิดว่าด่าฉันแล้วจะหนีไปดื้ออย่างงั้นหรอ”ดงแฮกล่าวแล้วเดินตามยุนอาที่เดินออกจากรถไป
“คนอะไร หน้าตาก็ดีนิสัยเสียสุดฉันไม่น่ารู้จักคนอย่างหมอนั่นเลย”ยุนอาเดินไปก็บ่นไป
“นี่ หยุด เดี้ยวนี้น่ะ ยัยบ้า”ดงแฮกล่าวเมื่อเดินใกล้ถึงตัวยุนอา แต่หญิงสาวกลับวิ่งออกไปอีก
“ไม่หยุด นายจะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ยุนอาตะโกนกลับ
“ก็ฉันบอกให้หยุดไงเล่า”ดงแฮกล่าวแล้วคว้าแขนของยุนอาไว้ ทำให้ยุนอาเซมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ความคิดเห็น