คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Love destiny 14
“แท คุณออกเวรเมื่อไหร่ ผมจะไปส่งคุณ”คิบอมกล่าวกับแทยอนที่นั่งทำงานอยู่ในห้องของเขา
“แท เอารถของแทมา”แทยอนกล่าวหน้าเรียบๆ
“งั้นผม ไปหาคุณที่บ้าน เย็นนี้เราไปทานข้าวกันน่ะครับ”ชายหนุ่มกล่าวอย่างรวบรัดก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นสุข เขาใกล้จะทำลายเกาะที่แทยอนสร้างขึ้นสำเร็จแล้ว มินวูที่บังเอิญเห็นคิบอมเดินออกมาด้วยสีหน้าอย่างนั้นจึงอดสงสัยไม่ได้
เมื่อถึงเวลางานเลิกงาน คิบอมนั้นก็ขับรถตรงไปที่บ้านของแทยอนทันที เขากลับมาก่อนเจ้าของบ้านเสียอีกพร้อมกับซื้อข้าวของมามากมายเตรียมสำหรับมื้อเย็น
“แท คุณดูสิ อาหารนี่ผมทำเองทั้งหมดเลย”คิบอมกล่าวกับแทยอนที่กลับมาจากทำงาน
“คิบอมคุณเลิกทำแบบนี้เถอะ คุณทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดที่ทิ้งคุณมา”แทยอนกล่าวอย่างเหนื่อยใจ
“งั้น คุณก็กลับมาเป็นแทยอนคนเดิมสิ แทยอนที่มีรอยยิ้มสดใส แทยอนที่เป็นคนรักของคิบอมคนเดียว”คิบอมกล่าวแล้วกุมมือของแทยอนไว้พลางจ้องตากลมโตของเธออย่างลึกซึ้ง
“แต่ฉันเคยทิ้งคุณไป เคยทำให้คุณต้องเจ็บปวดฉันมันแก่ตัว ที่ทิ้งคุณเพื่อตัวเอง เพื่ออนาคตของตัวเอง”แทยอนกล่าว
“พอเถอะแท ผมเข้าใจคุณหมดทุกอย่าง เรากลับมาเริ่มต้นกันอีกครั้งน่ะ ผมสัญญาว่าเราจะไม่ต้องแยกจากกันไปไหนอีก”คิบอมให้สัญญากับหญิงคนรักก่อดจะสวมกอดด้วยกอดที่อบอุ่นที่เขามอบให้เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ผมกลับก่อนน่ะ รีบเข้านอนล่ะแล้วพุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาล”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะมอบจูบที่หน้าผากของหญิงสาว
“เอ่อ คือว่าเรื่องของเราปล่อยให้มันค่อยเป็นค่อยไปเถอะค่ะ อย่าเพิ่งดปิดเผยให้ใครรู้เลยน่ะค่ะ เพราะอีกอย่างคุณก็….ยังไม่ได้อย่ากับเธอ”แทยอนกล่าวก่อนที่คำหลังจะเงียบไป
“แท คุณไม่ต้องกังวลหรอกน่ะ ทุกๆอย่างจะเรียบร้อย”คิบอมกล่าวก่อนจะกลับบ้านไป
“พี่จะไปพบคุณฮันคยองจริงๆหรอ”
“พี่จะลองไปคุยกับเขาดู”ยูริกล่าว
“งั้นซอขอให้พี่ โชคดีน่ะค่ะ”ซอฮยอนกล่าวให้กำลังใจ
“แล้วซอไม่ไปกับพี่หรอ”ยูริมองหน้า
“ไม่หรอก พี่จะได้คุยกับเขาแบบส่วนตัว ซอไปก่อนน่ะ”ซอฮยอนกล่าวก่อนจะหายตัวไป
“ยัยน้องคนนี้นี่ นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป”ยูริส่ายหน้า
“แดฮันกรุ๊ป ฉันไม่ได้เยียบบริษัทนี่นานแค่ไหนแล้วน่ะ”ยูริกล่าวก่อนจะถอดแว่นตาสีชา ที่เธออำพรางใบหน้าของเธอไว้ก่อนจะเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะเลขาคนที่เธอจำแม่นว่าหล่อนคือใคร
“ฉันมาขอผม คุณฮันคยอง”ยูริกล่าวอย่างวางท่าก่อนจะมองหญิงสาวข้างหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ พลางคิดในใจ ให้ตายสิฉันเกลียดเธอจริงๆเจสสิก้า
“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ”เลขาสาวถามกลับ
“ไม่ได้นัดค่ะ แต่อยากจะมาคุยเรื่องงาน”ยูริกล่าว
“ขอโทษด้วยน่ะค่ะ คุณซอฮยอน คุณอันคยองเพิ่งจะออกไปพบลูกค้าเมื่อสักครู่นี้เอง หากจะคุยเรื่องงานคุณไปคุยกับฝ่ายงานของเราได้น่ะค่ะ”เจสสิก้าตอบกลับ
“งั้นไม่เป็นไร ไว้ฉันจะมาใหม่”ยูริกล่าวแค่นั้นก่อนจะสวมแว่นของเธอกลับ ก่อนจะเดินออกไป แต่เธอก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเจสสิก้าคุยอะไรบางอย่างกลับซีวอนดูท่าทางน่าสงสัย เธอพยายามที่จะจับใจความแต่เสียงมันก็อยู่ไกลเกินไป
“หมด กันอดรู้เลยว่าสองคนนั่นคุยเรื่องอะไรกัน”ยูริกล่าวอย่างเสียดาย ก่อนจะออกไปจากบริษัท และแวะเข้าร้านอาหารที่เธอกับฮันคยองมาด้วยกันบ่อยๆ
“นั่น มันฮัน นี่ ในที่สุดก็จะได้เจอสักที”ยูริเดินตรงไปที่โต๊ะของฮันคยอง และกล่าวทักทาย คนที่นั่งอยู่ก็ดูตกใจไม่น้อย
“สวัสดีค่ะ คือว่าฉันขอนั่งด้วยได้ไหม”ยูริกล่าวขออนุญาต และก็ได้รับคำอนุญาตจากชายหนุ่ม
“คุณซอฮยอนใช่ไหมครับ คุณจะคุยเรื่องงานหรือเปล่า”ฮันคยองกล่าวหน้าเรียบ
“คือว่าฉันมีเรื่องที่สำคัญมากน่ะต้องบอกคุณ”ยูริกล่าว มือไม้ของเธอดูลุกลี้ลุกลนไปหมด
“ผมว่าเราสั่งอาหารดีกว่าไหม”ฮันคยองกล่าวเสนอความเห็น
“ก็ดีค่ะ”
“คุณมาที่นี่บ่อยหรอครับ”ฮันคยองกล่าวเพื่อสร้างบรรยากาศ
“ก็บ่อยค่ะ ฉันชอบร้านนี้มาก คนรักของฉันก็เลยพามาบ่อยน่ะค่ะ”ยูริกล่าว
“เหมือนผมเลยน่ะครับ แฟนของผมเขาชอบผมเลยพาเค้ามาบ่อยๆ”ฮันคยองกล่าว
“อาหารมาแล้ว ทานเถอะค่ะเดี้ยวมันจะเย็นหมด”ยูริเสนอความเห็น
“คุณนี่แปลกดีน่ะครับ ทานสปาเก็ตตี้ใช้ตระเกียบ ผมคิดว่าคงไม่มีใครทำแล้ว”ฮันคยองกล่าวเมื่อเห็นหญิงสาวใช้ตระเกียบคีบเส้นสปาเก็ตตี้
“ฉันถนัด แบบนี้ แล้วคุณล่ะเลยเห็นที่ไหนทำอีก ฉันคิดว่าฉันทำคนเดียวแล้วน่ะในเกาหลีเนี่ยะ”ยูริยิ้มให้กับชายหนุ่ม จนเขาเองเผลอคิดว่ายูริ คนรักของเขานั่งอยู่ข้างหน้าเขาเสียอีก ทั้งรอยยิ้ม วาจา กริยา มันชั่งเหมือนกันเหลือเกิน
“เอ่อ คือว่าผมต้องขอตัวก่อนน่ะครับผมมีงานอีกมาก”ฮันคยองกล่าวขอตัว เพราะเขาคิดว่าตัวเองคงหมกหมุ่นเรื่องยูริมากเกินไปจนเห็นผู้หญิงตรงหน้าเป็นซอฮยอนเสียแล้ว
“แต่ว่า ฉันมีเรื่องสำคัญต้องบอกคุณก่อนน่ะค่ะ”ยูริกล่าวรั้ง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังจะลุกออกไป
“คือว่า ผมรีบจริงๆ ถ้าคุณมีเรื่องสำคัญมาก ผมจะให้เลขาผมโทรนัดน่ะครับ”ฮันคยองกล่าวอย่างสุภาพก่อนจะขอตัวออกไป
“จะรีบไปไหนของนายน่ะ ฮันคยอง ตาทึ้มเอ้ย”หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะทานอาหารให้หมด
ติ้ดดดด
“เหลืออีก 80วัน”เสียงปฏิทินเตือนเวลาดังขึ้น เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน
“วันนี้ พี่ต้องไปถ่ายโฆษณา เตรียมตัวพร้อมไหมค่ะ”ซอฮยอนกล่าว เมื่อเห็นว่ายูริกังจัดข้าวของ
“แน่นอน พี่จะทำไม่ให้เสียหน้าเธอเด็ดขาด”ยูริยิ้มแล้วปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมตัว
“โอ้ย วันนี้ฉันต้องไปงานไหนกับหมอนั่นอีกน่ะ เบื่อจริงๆไปกับหมอนั่นนรกชัดๆ”ยุนอาบ่นอุบ เมื่อนึกถึงเวลาที่ต้องไปไหนมาไหนกับดงแฮเพราะเขามีแต่จะคอยว่าเธอกล่าวหาเธอตลอดเวลา
“นี่แม่คุณ จะให้เดินไปอุ้มมาขึ้นรถเลยไหม เรียกตั้งนานแล้วน่ะ”ดงแฮกล่าว เพราะว่าเขาเรียกเธอตั้งนานแล้ว
“ก็คนไม่ได้ยินนี่ บ่นอยู่นั่นแหละนายมีปากคนเดียวหรือไงห่ะ”ยุนอาเถียงกลับเมื่อเธอเข้ามาในรถ ทำให้ฝ่ายชายต้องมองกลับ
“ถ้าไม่อยากอดเงิน 5ล้านเดือนแรก ก็เงียบซ่ะ ยัยเหม่ง”ดงแฮกล่าวแล้วทำหน้าที่ขับรถ
“นายมาทำอะไรที่ห้าง มีงานเดินแบบหรอ”ยุนอากล่าวเมื่อเห็นว่าเขาเลี้ยวรถมาจอด
“มาจัดการอะไรบางอย่าง เธอแค่ช่วยอยู่เงียบๆก็พอ”ดงแฮกล่าวแล้วคว้าขอมือ ยุนอาเอาไว้ ผู้คนมากมายเริ่มแตกตื่นบางคนก็หยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายฉากสวีทของคนทั้งสองที่ดงแฮจัดฉากขึ้น
“เนี่ยะน่ะ เรื่องที่นายบอกคือเราต้องสร้างภาพหรอ”ยุนอากระซิบถามดงแฮ
“ใช่ เธอแค่ยิ้มและทำตามที่ฉันสั่งก็อพอ”ดงแฮกล่าวก่อนจะยิ้มให้กับแฟนคลับ แล้วโอบไหล่ยุนอาไว้เรียกเสียงกรี๊ดได้มากเลยที่เดียว ยุนอาเองก็ไม่คุ้นกับเหตุการณ์แบบนี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ
“นั่งสิ”ดงแฮกล่าวแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้เธออย่างสุภาพขัดกับวาจาที่กล่าวกับเธอโดยสิ้นเชิง ยุนอาได้แต่ยิ้มตอบเจื่อนก่อนจะนั่งลงในร้านอาหารที่ห้อมล้อมไปด้วยบรรดาแฟนคลับของดงแฮ
“มีอะไรติดที่ปากเธอน่ะ”ดงแอกล่าวกับยุนอาที่กำลังทานอาหารอย่างอร่อย
“ฮื้ม ตรงไหนหรอ”ยุนอาว่า พลางจับปากของเธอเอง
“ตรงนี้ต่างหาก”ดงแฮกล่าวยิ้มๆก่อนจะใช้มือของเขาสัมสผัสที่ริมฝีปากของยุนอาเบาๆก่อนจะยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้จากเขามาก่อน
“เอ่อ ขอบคุณน่ะ”ยุนอากล่าวก่อนจะทานอาหารต่อไป แต่ในใจของเธอกับเต้นโครมครามไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนนี้ด้วยน่ะ
หลังจากทานอาหารเสร็จ ดงแฮก็พายุนอาเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ไปทั่ว ซื้อข้าวของมากมายให้เธอ
“อ่ะ นี่มือถือเครื่องใหม่”ดงแฮกล่าวกล่าวยืนมือถือเครื่งใหม่ให้ยุนอาเมื่อมาส่งเธอที่บ้าน
“ให้ฉันทำไม ฉันมีแล้ว”ยุนอากล่าวพลางหยิบเครื่องเก่าขึ้นมาให้ดู
“ก็มันเก่าแล้ว เอาเครื่องนี้ไป แล้วเวลาฉันโทรมาอย่าให้มันดังเกินสามครั้งไม่งั้นเธอตาย”ดงแฮว่า ก่อนจะส่งของทั้งหมดที่เขาซื้อให้ ส่งให้ยุนอา แล้วกลับออกไป
“คนบ้า เอาแต่ใจตัวเองบ้าอำนาจสุด”ยุนอากล่าวไล่หลัง ก่อนจะยิ้มเล็กๆ
“คุณ ซอฮยอนค่ะนี่ห้องพักของคุณค่ะ เดี้ยวพรุ่งนี้เราจะเริ่มถ่ายทำ ในตอนเช้าเราจะให้ทีมงานมารับออกไปค่ะ”พนักงานต้อนรับของโรงแรมกล่าว
“ค่ะ ขอบคุณค่ะฉันขอเดินดูรอบๆก่อนน่ะค่ะ”หญิงสาวกล่าวก่อนจะเดินออกไปสำรวจรอบโรงแรม
“นี่คือตารางงานทั้งหมดของคุณค่ะ”เจสสิก้ากล่าวกับเจ้านายของตนก่อนจะยื่นรตารางงานให้
“พรุ่งนี้ ผมต้องไปดูการถ่ายทำด้วยใช่ไหม”ฮันคยองกล่าว
“ใช่แล้วค่ะ ส่วนวันนี้ก็ไม่มีงานอื่นแล้วจะไปพักผ่อนเลยไหมค่ะจะได้ให้คนเตรียมห้อง”เจสสิก้ากล่าว
“ไม่ล่ะครับ ผมขอไปเดินเล่นชายหาดซะหน่อยไม่ได้มานานแล้ว”
“ฮัน ……เอ่อคุณฮันคยอง คุณมาที่นี่ด้วยหรอค่ะ”ยูริยิ้มทันทีเมื่อเจอกับฮันคยองที่ชายหาด มันเป็นโอกาสชองเธอทีเดียว
“ครับ คุณก็ลงมาเดินเล่นที่นี่เหมือนกันหรอครับ”
“ใช่แล้วค่ะ ฉันชอบชายหาดที่นี่มาก จนอยากจะปลูกบ้านไว้เลยทีเดียวค่ะ”ยูริตอบ พลางหลับตาพริ้มสูดอากาศที่บริสุทธิ์
“เคย มีคนพูดกับผมแบบนี้เหมือนกัน”ฮันคยองกล่าวยิ้มๆก่อนจะมองใบหน้าหญิงสาว ที่กำลังดูมีความสุขมากเลยทีเดียว จนเขาอยากจะคว้าตัวเธอมากอดไว้ เหมือนที่ทำกับยูริคนรักของเขา
“คุณคงเศร้ามากเลยใช่ไหมค่ะ เรื่องคุณยูริ”ยูริกล่าวเศร้าๆกับฮันคยอง
“คุณรู้เรื่อง ยูริได้ยังไงหรอครับ ผมไม่เคยเล่าให้คุณฟังนี่”ฮันคยองทำสีหน้าสงสัย จนยูริเองต้องแสดงสีหน้ากลบเกลื่อน
“ฉัน ได้ยินมาจากคุณเจสสิก้าน่ะค่ะ คุณคงไม่โกรธใช่ไหมค่ะ”
“ไม่หรอกครับ พรุ่งนี้คุณคงเริ่มถ่ายทำถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมได้น่ะครับ”ฮันคยองกล่าวอย่างสุภาพ
“ค่ะ พรุ่งนี้หลังจากถ่ายโฆษณาเสร็จ ฉันอยากจะคุยอะไรกับคุณสักอย่างพอจะว่างไหมค่ะ”
“ได้สิครับ พรุ่งนี้ผมว่างพอดี”
“งั้นดีเลย ขอบคุณมากน่ะค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะ”ยูริกล่าวลา ก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความดีใจ เธอเริ่มเข้าใกล้ความสำเร็จมากขึ้นแล้วสิ
“ขอบคุณ คุณป้าอีกครั้งน่ะครับสำหรับอาหารมื้อเช้า”คยูกล่าวขอบคุณ แม่บ้านขณะที่เขากำลังจะออกไปทำงาน
“เอ่อ คุณคยูค่ะ อาหารพวกนี้ป้าไม่ได้ทำหรอกค่ะ คุณไม่ต้องขอบคุณป้าหรอกค่ะ”
“ป้าไม่ได้ทำ แล้วใครจะมาทำหรอครับ”คยูกล่าวงงๆ
“ไม่รู้สิค่ะ แต่ป้าไม่ได้ทำจริงๆ”แม่บ้านกล่าวส่ายหน้า
“ป้าเคยบอก รหัสบ้านผมกับใครหรือเปล่า”คยูถามเพื่อความปลอดภัย
“ไม่ค่ะ ป้าไม่เคยบอกใครเลย คุณคยูสงสัยป้าหรอค่ะ”ป้าแม่บ้านกล่าวพลางโบกไม้โบกมือ ว่าเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
“งั้นไม่เป็นไร ป้าไปทำงานต่อเถอะ”คยูกล่าวแค่นั้นก่อนจะออกไปทำงานพร้อมกับตั๋วเครื่องบิน เพราะเขากำลังจะบินตามคนรักของเขาไป
ติ้ดๆๆๆๆๆๆๆ
“ฮัลโหล โทรมาทำอะไรดึกๆดื่นๆไม่หลับไม่นอนหรือไงฮ่ะ”ยุนอากรอกเสียงลงโทรศัพท์ที่ดังปลุกเธอยามวิกาล
“ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าโทรศัพท์ห้ามดังเกินสามครั้ง”ดงแฮกรอกเสียงลงไป ทำให้คนปลายสายหายงัวเงียทันที
“นายเองหรอ นึกว่าใคร แล้วโทรมาทำอะไรตอนนี้”
“ฉันจะโทร มาบอกเธอว่า พรุ่งนี้ฉันจะไปรับตอนเช้าเธอต้องไปงานเดินแบบกับฉัน”ดงแฮกล่าว
“เรื่องแค่เนี่ยะ ทำให้นายต้องโทรมาตอนนี้เนี่ยะน่ะ ตั้งใจแกล้งกันชัดๆ”ยุนอากล่าว
“งั้นแค่นี้น่ะ บาย”ดงแฮกล่าวแล้วตัดสาย ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้แกล้งสาวคนนี้ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน
“ชิส์ ตาบ้า เอาแต่ใจตนเอง”ยุนอาแยกเขี้ยวใส่โทรศัพทก่อนก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ความคิดเห็น