คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Love destiny 13
อ๊อดดดดดดดดดด
เสียงกดกริ่งหน้าห้องดงแฮดังขึ้น ยุนอารอยอยู่สักพักดงแฮก็เดินมาเปิด มองเธอด้วยสายตาแปลก
“นี่เธอกำลังทำอะไรของเธอ”ดงแฮกล่าวกับยุนอาเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องของเขา
“ก็ไปปาร์ตี้กับนายไง นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอ”ยุนอาตอบหน้าซื่อ
“ด้วยชุดนี้เนี่ยะน่ะ”
“ทำไม ชุดนี้มันทำไม ก็ฉันแต่งแบบนี้ประจำ”ยุนอากล่าวพลางมองสำรวจชุดของเธอ เธอใส่กางเกงยีน กับเสื้อยืดแขนสั้น พร้อมกับกระเป๋าสะพาย ถ้าจะให้ใส่ชุดที่ดีกว่านี้เธอคงไม่มีแล้ว
“ยังจะถามอีกว่าชุดนี้มันทำไม เธอรู้สถานะของตัวเองไหมว่าเธอกำลังเป็นแฟนของฉันอยู่ จะให้ฉันพาเธอไปในสภาพนี้เนี่ยะน่ะ”ดงแฮกล่าวอีกครั้งอย่างเหนื่อยใจ
“แล้วจะให้ทำไงล่ะ ฉันหาดีได้แค่นี้นี่ ถ้าอยากจะได้หนักก็พาคนอื่นไปสิ ฉันจะได้กลับ”
“เฮ้ย เธอกลับไม่ได้น่ะยัยบ้า เธอต้องไปกับฉันเดี้ยวนี้”ดงแฮกล่าว หลังจากนั้นเขาก็พาเธอมาที่ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง ก่อนจะหยิบชุดนั้นชุดนี้ขึ้นมาเทียบที่ตัวยุนอา
“เอ้า ใส่ชุดนี้ซะ”ดงแฮกล่าวแล้วยื่นชุดให้ ยุนอารับมันกึ่งกระชากก่อนจะเดินไปห้องลองชุด แล้วกลับออกมาด้วยลุคใหม่ ที่ดงแฮเองก็ตกใจไม่น้อย แต่เขาก็ต้องเก็บความตกใจนั่นไว้
“ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย”ดงแฮกล่าว
“นี่ ถ้าจะชมว่าฉันสวยฉันก็ไม่เกี่ยงน่ะ ไม่ต้องเก็กหรอกน่า”ยุนอากล่าวแหย่ ก่อนจะมองตัวเองในกระจก อิมยุนอาตอนนี้เอสวยมากเลยน่ะ เธอคิดในใจ
“นี่จะส่องอีกนานไหม กระจกหน่ะ สายแล้วน่ะ”ดงแฮกล่าวขัด ทำให้เธอเดินไปด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่
“คัมไป”
เสียงของประธานหนุ่มกล่าว ก่อนจะตามด้วยเสียงแก้วแชมเปญที่กระทบกันดังกังวาน ผู้คนมากมายกำลังสนุสนานกับงานเลี้ยงที่รื่นเริง
“ทานนี่หน่อยไหมครับ”คยูกล่าวก่อนจะส่งแก้วน้ำส้มให้
“ขอบคุณค่ะ”ยูริกล่าว ขอบคุณแล้วรับแก้วน้ำนั้นมาดื่ม
“หายไปไหนของเธอน่ะ ซอฮยอน”หญิงสาวกล่าว พลางมองหาน้องสาวแต่ก็ไร้วี่แวว
“ไอ้ชุดบ้านี่ เดินลำบากชะมัด ร้องเท้านี่ก็ด้วยเดินลำบากชะมัด”ยุนอากล่าวในขณะที่ เดินตามหลังดงแฮ
“นี่ เดินให้มันไวๆหน่อยไม่ได้หรือไง”ดงแฮกล่าวกับยุนอาเมื่อเห็นว่าเธอเดินช้าเหลือเกิน
“ก็อยากเดินเร็วอยู่น่ะ แต่ร้องเท้ามันเดินไม่ถนัดเลยฉันไม่ชินกับส้นสูงเท่าไหร่”ยุนอากล่าวกับก่อน
“จับแขนฉันไว้”ดงแฮกล่าวก่อนจะยื่นแขนให้ยุนอาจับ
“อะไรของนาย”
“จับแขนฉันไว้เถอะน่ะ แล้วเดินไปพร้อมกัน”ดงแฮว่า แล้วจับมือของยุนอามาคล้องแขนของตนไว้
ทันทีที่เดินเข้าไปในงานทุกสายมองมาที่ทางเดียว ทำเอายุนอาถึงกลับชะงักเล็กน้อย แต่ดงแฮก็บีบมือไว้เพื่อเป็นการบอกเธอว่าไม่เป็นไร
“ดงแฮ นี่คุณยุนอาใช่ไหม ไม่คิดเลยน่ะว่าตัวจริงจะน่ารักขนาดนี้”ฮโยฮยอนกล่าวชม ดงแฮก็ได้แต่ยิ้มตอบไปเท่านั้น
“พวกเธอ คบกันนานแค่ไหนแล้วล่ะ”ฮโยฮยอนถามต่อ
“ 3เดือนครับครับ”ดงแฮกล่าว
“1ปีค่ะ”ยุนอากล่าว
“ยังไง กันแน่เนี่ยะ”ฮโยมองหน้างง
“อ๋อ พวกเราหมายถึง1ปี3เดือนน่ะครับ”ดงแฮกล่าวแก้ตัว แล้วมองหน้ายุนอา ด้วยสายตาอาฆาต แล้วหันมายิ้มตอบให้ฮโย
“ยังงั้นหรอ เดี้ยวฉันขอตัวก่อนน่ะ”ประธานสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะขอตัวเดินออกไป เหลือแต่ดงแฮและยุนอาที่ยังยืนเถียงกันด้วยความไม่เข้าใจ
“นี่ยัยเหม่ง คืนนี้เธอห้ามทำอะไรใหฉันขายหน้าเป็นอันขาด”ดงแฮสั่งกำชับก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนฝูงปล่อยให้ยุนอานั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
“นั่นยูลนี่”ยุนอากล่าวก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนของเธอที่นั่งหลบมุมอยู่เงียบๆ
“ยูล เฮ้ยไม่สิ คุณซอฮยอนอยู่ที่งานนี้ด้วยหรอ”ยุนอากล่าวแล้วนั่งลงข้างๆ
“ยุน แกมางานนี้ด้วยหรอ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่มีแกอยู่เป็นเพื่อนฉันทำตัวไม่ถูกเลย”ยูริกล่าวกับยุนอาแล้วจับมือเธอไว้ด้วยความดีใจ
“ซอ คุณรู้จักแฟนของดงแฮด้วยหรอ”คยูที่เห็นซอฮยอนนั่งคุยกับยุนอาจึงเอ่ยทัก พร้อมกับดงแฮที่เดินมาด้วยสายตาที่สงสัย
“เอ่อ คือว่า เรา2คน เคยเรียนอนุบาลด้วยกันน่ะ ฉันดีใจจังเลยน่ะที่เจอเธอยุนอา”ยูรกล่าวแก้ตัวน้ำขุ่นๆเพื่อให้พ้นตัวไป
“อย่างงั้นหรอ คุณเคยบอกผมว่าคุณโตที่ญี่ปุ่นนี่ซอ”คยูยังไม่เลิกซักไซ้จนทำให้ทั้งสองสาวเริ่มตอบไม่ถูก
“เอ่อ คือว่า เรารู้จักกันก่อนที่ซอจะไปที่ญี่ปุ่นน่ะค่ะ”ยุนอากล่าวแก้ตัวแทน พลางหลบสายตาของดงแฮที่จ้องจับผิดเธอไม่เลิก
“งั้นผมว่า เราไปข้างหน้าเวทีกันเถอะซอพอดี ทุกๆคนอยากฟังซอร้องสักเพลง”คยูล่าว
“ร้องเพลงหรอค่ะ เอ่อคือว่าซอยังไม่ได้เตรียมตัวเลย”ยูริบอกปัดก่อนจะมองหน้ายุนอาขอความช่วยเหลือ และเวลาอย่างนี้ซอฮยอนตัวจริงหายไปไหนกันแน่
“ไม่เป็นไรหรอกเพลง ของซอมีตั้งเยอะร้องเพลงไหนก็ได้”คยูกล่าว
“แต่ว่า เอ่อ ซอเจ็บคออ่ะค่ะขอไม่ร้องได้ไหม”
“เอ่อ คือว่าให้ฉันกับคุณดงแฮร้องเพลงเองดีกว่าค่ะ”ยุนอาเสนอความคิดเพื่อช่วยเหลือเพื่อนของเธอ
“นี่เธอว่าอะไรน่ะ จะให้ฉันร้องเพลงคู่กับเธอหรอจะมากไปแล้วน่ะ”ดงแฮกล่าวเบาๆเสียงนั้นทำให้ยุนอาขนลุกยิ่งนัก แต่เธอไม่ได้กลัวคำขู่นั้นเลย เธอกลับเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วจับไมค์ก่อนจะกวักมือเรียกดงแฮให้ขึ้นไปย่างขัดไม่ได้ จึงได้รับเสียงตบมือทั่วทั้งห้อง
“คุณพา ซอกลับได้ไหมรู้สึกปวดหัวจังเลย”ยูริกล่าวก่อนจะทำท่าปวดหัว คยูเห็นเช่นนั้นจึงเข้าไปประคองและพาไปส่งบ้าน
“ซอ ถ้าคุณไม่ไหวหรือมีอะไรก็โทรหาผมน่ะ”คยูกล่าวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะดินออกจากห้องไป
“ติ้ดดดด เหลืออีก 90วัน”เสียงปฏิทินที่ยูริตั้งไหวที่มือถือดังขึ้นเมื่อถึงเที่ยงคืน เธอมองมันก่อจะถอนหายใจ ผ่านไปสิบวันแล้วเธอยังไม่ได้อะไรไปมากกว่านี้เลย นอกจากจะปลอมตัวเป็นซอฮยอนเท่านั้น
“นี่คือนางแบบที่เราเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์ของโรงแรมสาขาใหม่ของเราค่ะ”เจสสิก้ากล่าวก่อนจะส่งแฟ้มให้ฮันคยอง ที่กลับเข้ามาทำงานในบริษัทอีกครั้งนึง ฮันคยองจึงเปิดแฟ้มดู เค้ารู้สึกคุ้นหน้ากับผู้หญิงคนนี้จัง
“ฉันเคยเห็นเธอที่ไหนน่ะ”ฮันคยองพยายามนึก
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”เจสสิก้าถาม
“เปล่า เธอไปทำงานของเธอเถอะ”ฮันคยองบอกปัด่อนจะมองดูรูปในแฟ้มประวัติ ทำให้เขานึกหน้าผู้หญิงคนนี้ออก
“คนที่เจอที่โรงพยาบาลนี่”ฮันคยองกล่าวก่อนจะอ่านประวัติของเธออย่างละเอียด
ชื่อจริง ซอจูฮยอน
ชื่อในวงการ ซอฮยอน
เข้าวงการปี 2006
อาชีพ นักร้อง/นางแบบ
ครอบครัว อยู่กับคุณย่า จินฮยอน
บิดา จุนฮยอน เสียชีวิต
มารดา ……..
พี่น้อง……
“ไม่มีประวัติที่เกี่ยวข้องกับยูลเลย เราคงคิดไปเอง”ฮันคยองวางแฟ้มนั้นก่อนจะเคลียร์งานอื่นๆต่อไป
“ซอ เมื่อคืนเธอหายไปไหนมาพี่เกือบแย่รู้ไหม ดีที่ยุนอาช่วยรับหน้าแทนพี่”ยูริกล่าวเมื่อเห็นน้องสาวของตัวเองกลับมาที่บ้าน
“คือ ว่าซอบังเอิญไปได้ยินอะไรมาอย่างนึงอ่ะพี่ยูริ”ซอฮยอนกล่าว
“อะไรหรอ เรื่องดีหรือไม่ดี”
“คือว่า ที่โรงแรมเมื่อวานซอเห็นนักธุรกิจกลุ่มนึงเขากำลังคุยอะไรกันอยู่เกี่ยวกับบริษัท แดฮัน กรุ๊ป ซอเลยแอบฟังเพื่อมันมีข้อมูลที่ช่วยพี่ได้ แล้วที่ซอได้ยินมาคือว่า เขากำลังร่วมมือกันล้มเก้าอี้ประธาน โดยมีคนที่ชื่อซีวอนเป็นแกนนำ”ซอฮยอนอธิบายเป็นฉากๆจน ยูรินั้นแทบนั่งไม่ติด อยากจะไปบอกให้รู้แล้วรู้รอด
“ซอได้ยินมากกว่านี้อีกไหม”
“ไม่แล้ว”ซอได้ยินแค่นี้
“พี่จะทำยังไงดี โอ้ยพี่จะบ้าตาย”ยูริกล่าว
“บอกความจริง กับคยูดีไหมเผื่อเขาจะช่วยพี่ได้”ซอฮยอนเสนอความคิด
“ไม่ได้น่ะซอ เดี้ยวมันจะยุ่งไปกันใหญ่ อีกอย่างเขาก็ไม่ได้รู้จักอะไรกับพี่เลย หากบอกเขาไปแล้วมีอันตรายเกิดขึ้นกับเขาซอจะทำยังไง ซีวอนไม่ใช่คนธรรมาดาน่ะ เขาทำทุกทางเพื่อกำจัดคนที่ขวางทางเขา
“แล้วเราไม่มีทางอื่นเลยหรอ”ซออยอนกล่าว
“มีสิ พี่จะเข้าไปสืบเรื่องนี้เอง พี่จะค่อยๆทำให้ฮันรู้ตัวให้ได้ภายในเวลาที่เหลือถึงเขาจะไม่รู้ว่าพี่คือยูริ ซอคอยพี่อีกไม่นานหรอกน่ะ”ยูริกล่าว
“ทานอาหารเช้าด้วยน่ะค่ะ”คยูอ่านโน้ตที่คนทำเขียนทิ้งไว้ ก่อนจะนั่งลงทานจนหมด จนแม่บ้านของเขาเข้ามาทำงาน
“ป้า ขอบคุณมากน่ะครับสำหรับอาหารเช้า ผมไปก่อนน่ะ”คยูกล่าวกับป้าแม่บ้านก่อนจะเดินออกไปทำงาน เธอได้แต่มองเจ้านายอย่างงงๆ
ความคิดเห็น