คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอน ๑ บทเริ่มต้นกับคำสารภาพ
ยัยตัวร้าย แอบปิ๊ง นายเพลย์บอย
เช้าตรู่
หน้าโรงเรียนเอกชนชิงเซนซากุระ
ตึก ตึก ตึก!!ๆ
เสียงฝีเท้าจ้ำๆ พรวด มุ่งตรงไปยังข้างหน้าเพื่อล๊อคเป้าหมายไปที่ อะไร บางอย่างก่อนเจ้าตัวจะชะงักฝีเท้าช้าลงและหยุดอยู่กับที่
“ไอ้เพลย์บอยงี่เงา วันนี้นายจงรับรักฉันสักทีสิ ฉันชอบนายนะ!”หญิงสาวก๋ากั่นนาม มาริยะ คิตาโนะ ตะโกนเสียงอันแหลมคมของเธอ เพื่อสารภาพรักนาย
“โอว์ ๆ ยัยมาริยะ เธอนี่ ชั่งกล้าหาญชาญชัยซะเหลือเกินนะแม่คุณ นี่ เธอยังไม่เข็ดอีกหรือไง ทั้งๆ ที่คำตอบก็คือ No ๆๆๆ โอสะเคมะ =[]=*”นายเคนโตะ หันไปกระแทรกเสียงใส่หน้ายัยมาริยะอย่างหนักแน่น
“อ้า ๆ ทำไมละ นี่นายไม่ชอบฉันตรงไหนเหรอ”เจ้าหล่อนคล้อยสายตาแบ๊วๆใสซื้อของเธอจ้องตอบกลับไป ปิ๊งๆ นายเคนโตะ อย่างน่ารักๆ>///<
ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้นายหรอก ^[]^ สู้ตายๆ โอว์ลั่นล๊า
“หือ..ทำไมน่ะเหรอ อืม เอ๋ เพราะอะไรน๊า อ่อไม่มีคำตอบ อ่ะ” เคนโตะตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบๆ แล้วใช้มือของเขาจิ้มไปที่หน้าผากของยัยมาริยะ อย่างแรงงง ก่อนจะเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักกระติ๊ด
“หน็อยยยย!! ไอ้บ้า คอยดูเถอะ ฉันจะต้องจับนายมาให้ได้ เพราะนายคือรักแรกของฉันในตอนนั่น”มาริยะตะโกน ยืนจังก้าชี้นิ้วท้าทายนาย
“รักแรกงันเหรอ ฮาๆตลกชะมัด ก็พยามเข้านะ ยัยงี่เง่า”นายเคนโตะจากไปด้วยอาการ หัวเราะเข้าขึ้นโคม่า เพราะคำพูดของยัยมาริยะ
“บังอาจมาก หัวเราะฉัน มันจะเกินไปแล้วนะ อีตาบ้านี่!!=[]=” มาริยะจ้ำเท้าไปมาอยู่กับที่เพราะความโมโห ที่ถูกนายเคนโตะหัวเราะเยาะ
ช่วงพักกลางวันที่แสนจะน่าเบื่อและน่าหงุดหงิดของมาริยะ
“นี่ คิตาโนะ เธอชอบนายคาสโนว่าเคนโตะ จริงน่ะเหรอ”เพื่อนสนิทโยโกะเผยปากพูด แตะบ่าของผู้เป็นเพื่อนที่กำลังหม่ำข้าวคำโตๆอย่างหงุดหงิด = =ๆ
“จริง” มาริยะตอบกลับเพียงคำเดียว
“แต่ เจ้าบ้านั่น นิสัย แย่จะตายไปนะ”มิรุโนะเพื่อนอีกคนแทรกบทขึ้น
“ก็ ฉันชอบไปแล้วนี่ มันก็เป็นรักแรกตอนม.ต้นด้วย”มาริยะหงอยขึ้นทันตา เมื่อพูดเรื่องรักแรก ของเธอ
“เฮ้อ!!” เพื่อนสนิทถอนหายใจเฮือกใหญ่แรงๆพร้อมกัน
“เฮ้ ๆ เซน ทางนี้ๆ” เสียงเพื่อนหนุ่มตะโกน เรียกเซนงะ
แต่ก็มีบางคนเพียงแค่ได้ยินชื่อเซนงะ ก็หูผึ่งขึ้นมาทันที
“ฉันว่านะ ยัยมาริยะ บ้าเจ้าเซนงะน่าดู ขนาดแค่ได้ยินชื่อน่ะเนี่ย ฮ่าๆ อุบ”โยโกะกระซิบๆให้มารุโนะฟังพลางอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้
“ฉันว่าปล่อยๆไปเหอะ ห้ามไงพูดไงก็คงฟังหรอก = =”
“แต่....”
“เอาน่า” มารุโนะตัดบท
ปึง!!!
เสียงข้าวกล่องวางกระแทรกกับโต๊ะอย่างแรง จนมองเห็นรอยราวแตกของกล่องนั่นได้ชัดเจน
“เฮ้ย .... อะไร ของเธอเนี่ย =[]=”โยโกะตกใจ
“ขอตัวก่อนนะ” มาริยะ เพ่งเร่งก่อนจะเชือดด้วยสายตาดุดัน
“..........น่ากลัวชะมัดแฮะ”โยโกะ มารุโนะ จับมือผสานเสียง
“เฮ้ย เซน แล้วเรื่องนั่น อ่ะ ว่าไง” นายเพื่อนชายโอโตรุที่ชอบสอดรู้สอดเห็นซะทุกเรื่อง สะกิดๆแขนเสื้อเซนงะ
“เรื่องอะไร ของแก” เซนงะเหลือบตาหันไปถามกลับ ค้างตะเกียบกับซูชิไว้ตรงหน้า
“แม้ๆ อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยน่าเซน” ไอ้เพื่อนอีกคนทัก
“ก็ มันอะไรเล่า” แล้วซูชิคำโตก็เข้าปากพร้อมเคี้ยวตุ่ยๆ
“ก็...เรื่องยัยมาริยะนั่นไง”
“อึก!!!=*= แค๊กๆ” เซนงะ ชะงัก เอื่อมมือคว้าแก้วน้ำของเพื่อนมากระดกๆก่อนที่ซูชิก้อนโตจะฆ่าชีวิตเขาอย่างทุเรศ
“นี่ พวกแกคิดจะฆ่าฉันทางออมด้วยชื่อของยัยนั่นหรือไงกัน ห่ะ!! =[]=^^”เซนงะ หันไปตวาดเจ้าสองคนนั่น จนรอยปูดๆเดือดผล่านเพราะความโมโห
“แล้วแกจะตกใจเพื่ออะไร ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องปกติของแกนี่น่า”
“นั่นน่ะสิ” โอโตรุพยักหน้า
“ฉัน ก็มีเหตุผลของฉันน่า”เซนงะหลบสายตาก้มหน้าลงโดยเจ้าตัวไม่ยอมพูดไรออกมาอีก
“อ่อ ยัยผู้หญิงเลวๆ ของแกละสินะ”โคงะ อารมณ์เสียพูดขึ้น
“แก ไอ้โคงะ อย่ามาพูดพร่อยๆ อย่างหมา หอน ออกมานะเว้ย” เซนงะเดือด เมื่อโคงะพูดถึงผู้หญิงคนนั้น
“เฮ้ย ใจเย็นๆกันสิพวกแก” โอโตรุพยามห้าม
“ก็ฉันพูดเรื่องจริง แก จะไปหวังเอาอะไร กับยัยผู้หญิงคนนั้น แกก็รู้แล้วนี่ว่ายัยนั่นทำอะไร ไว้กับแก”
“แกโคงะ หุบปากไปเลย”
“เอางันก็ได้ แกจะทำอะไรมันก็เรื่องของแก ถ้าแกเจ็บแล้วไม่จำ หึ” โคงะพูดทิ้งท้าย แล้วเดินออกจากตรงที่เซนงะอยู่
“เฮ้อ! ฉันก็เข้าใจนะ เซน แต่แกมาทำหงุดหงิดแล้วใส่อารมณ์กับเพื่อนมันก็ไม่ถูก งันฉันไปดูไอ้โคงะมันก่อนละกัน” โอโตรุบอกก่อนจะย้ายก้นตามโคงะไป
“.........”
“เกิดอะไรขึ้นทะเลาะกันเหรอ” ยัยมาริยะ แทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“โถเฮ้ย....”
“นี่ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องอะไร แต่ฉันว่าใจเย็นๆไว้เหอะ เซนงะ” มาริยะพยาม ปลอบใจ แต่สิ่งที่เธอได้รับมันไม่ใช่อยากที่เธอคิด
“ขอร้องละ อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉันจะได้มั้ย มันน่ารำคาญ” เซนงะหันไปตะคอกยัยมาริยะ ก่อนที่เจ้าตัวจะไปพาลเตะเอากับเก้าอี้ที่ตั้งไว้เฉยๆ
“.....นายเซนงะ บ้า...ฮึก...รู้มั้ยคำพูดของนายมันทำให้ฉันเจ็บสุดๆไปเลยนะ” เธอพึมพำ ขยี้ๆเบ้าตาก่อนน้ำตากำลังจะไหล
หลังเลิกเรียน
ทำไม่กันเนอะ ฉันถึงรักเจ้าบ้านั่นขนาดนี้ เพราะอะไรกัน ทำไม่นายไม่ยอมรับรักฉันสักที ฟ่ะ =[]=^^
“นี่เธอ...” เสียงเรียกเบาๆจากด้านหลัง
“หือ...นาย!?”
“อะไรกัน...ไม่รู้จักฉันงันเหรอ น่าเสียดายนะ”
ไอ้เจ้านี่ = =^ กวนชะมัด
“นายเป็นเพื่อน เซนงะนี่ ชื่อโคงะ ใช่ม่ะ แล้วมีธุระอะไรกับฉันงันเหรอ” ฉันตะหงิดๆถาม
“ก็แบบว่า มันไม่สำคัญอะไรหรอก”
“นี่ นาย อย่าพูดอะไร ที่มันกวนอย่างงันดิ อยากพูดอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า -3-^”
ลีลาจังน่ะ พ่อคุณ ...^^
“คือว่า....เรื่องวันนี้ที่ ไอ้เจ้าเซนงะ เป็นแบบนั้น เธอคงจะเห็นเหตุการณ์ใช่ม่ะที่มันเป็นแบบนั้น ก็เพราะฉันไปยั่วโทสะมันเองละ”
นายโคงะ พูดเรื่องเซนงะ แท้ๆ ทำไมจะต้องหลบหน้าไปทางอื่นด้วยละ แปลกแฮะ ....จะว่าไปหน้าแดงอีกต่างหาก โห๊ะ! ตลกชะมัด -_-ๆ”
“แล้วไงละ นายเองก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาบอกฉันเลยนี่น่า เพราะฉันก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเซนงะเลย แต่ก็ขอบใจนะ ที่มาบอก” ฉันพูดแล้วยิ้มให้เพื่อเป็นสิ่งตอบแทน
“งันเหรอ....งันไปนะ” ตึก ตึก ๆ
แล้วนายโคงะนั้นก็ก้มหน้า วิ่งสวนฉันไป - -ๆ อะไร ของเค้านะ งงน่ะเนี่ย....
บ้านตระกูลมาริยะ
แกร๊ก!
แอ๊ด...... ปัง!
“กลับมาแล้วค่ะ....”
“กลับมาแล้วเหรอลูก” คุณแม่เดินออกมาจากห้องครัวโดยสวมผ้ากันเปื้อนติดมาด้วย สงสัยทำอาหารยังไม่เสร็จละมั่ง....หิวจัง +_+
“คุณพ่อยังไม่กลับมาเหรอค่ะ คุณแม่”ฉันถามพลางมองรอบๆบ้าน
“จ๊ะ วันนี้ พ่อเค้าติดประชุม...สักพักก็คงกลับ”
“อ่อ....งันเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะคะ”
“เร็วๆน่ะลูกอาหารเสร็จแล้ว”
แอ๊ด..... ปัง
ตึก ตึก ตึก....
“เฮ้ย....รู้สึกขนลุกขึ้นมาซะงัน o_o” พอฉันเอื่อมมือไปเปิดสวิตช์ ไฟก็......มีเงาตะคุมๆอยู่
“กะ...กะ...กริ๊ดดดดดด ผลัวะ!!”ฉันกำหมัดต่อยสิ่งนั่นเข้าอย่างจัง
อ๊ากกกกก...
“........”
เมื่อฉันค่อยๆลืมตา ตั้งสติได้ ก็ได้เห็นร่างพี่ชาย ฟุบดับสลบเหมือกคาเตียงอย่างอนาถ
“........”
“พี่เทรุ.....=[]=//”
ห้องครัว ที่โต๊ะอาหาร
“ขะ...ขอโทษ Q_Q” ฉันพงกๆหัวขอโทษหลายๆรอบ
“จะ...เจ็บ...ดีนะหน้าฉันยังไม่เป็นอะไร ถ้าเสียโฉมแกอย่าคิดฉันจะปล่อยแกไปเฉยๆถึงจะเป็นน้องก็เถอะ...=[]=^^” พี่ฉันจับคอเสื้อฉันดึงขึ้น แล้วเขย่าๆๆ
“ก็พี่ ผิดเองนี่น่า ที่เข้าไปห้องฉัน แถม ไฟก็ไม่เปิด ใครจะไปรู้กันเล่า T^T”
“...หน็อยยยย -[]-^”
“พอได้แล้ว เทรุ ถ้าไม่หยุดแม่จะสับแกด้วยมีดเดี๋ยวนี้ละ....”
“......- -:.”
“ผมแค่เข้าไปหาซีดีที่ยัยนี่ ยืมไป ก็เข้าไปได้แปบเดียวยัยนี่ก็เข้ามา ก็กำลังจะเปิดไฟ ไหงโดนชกซะงัน ผมผิดเหรอแม่-_-^” พี่ฉันกอดอกขมวดคิ้วเล่าความจริง หรือ เรื่องโกหกก็ไม่รู้
“ยังไงแกก็รอน้องกลับมาก่อนก็ได้นี่ ทานข้าวได้แล้ว”
“หึ...<_<*” พี่ฉันเพล่งสายตาสถิตสายฟ้ามาทางฉัน แบบแค้นลึกๆ
“พี่อย่ามาทำสายตาพิลึกๆใส่หนูนะ...หนูกินข้าวไม่ลง-_-ๆ”
“....อย่าพูดมากน่า”
“-_-^ เป็นพี่ที่นิสัยแย่จริงๆ เฮ้อ!!”
ตุบ.....
“เฮ้อ!พรุ่งนี้จะต้องทำตัวยังไงกันน่า โดนพูดใส่แบบนั้น ~_~:”ฉันล้มตัวลงเตียงอันแสนนุ่มๆ สมองก็ดันฉุกคิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เซ็งชะมัด
“อ่อ กริยากลุ้มใจของคนมีความรัก อย่างงี้นี้เอง”
จู่ๆ เสียงของพี่ก็สอดแทรกเข้ามาในสมองฉัน
“อ๊ะ.....” ฟึบ!! “พี่เทรุ =[]=” ฉันสะดุ้งลุกขึ้นตะโกน หันหน้าไปยังประตูห้อง ก็เจอพี่ชายยืนเท้าสะเอวพิงอยู่กับประตู แถมยังทำตาเจ้าเหล่ๆ มาทางฉันอีกต่างหาก
“แกกำลังมีความรักซินะ อุบ...ฮ่า ๆ>[]<” พี่ฉันพอพูดขึ้นมา ก็หัวเราะขึ้นมาซะเฉยๆ
“มันตลก ขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าหนูจะมีความรักเนี่ย... - -^” ฉันประชด
“แน่นอนสิ ก็แกมันบ้านี่หว่า...”
พี่ฉันขูด ด้วยคำพูดที่แสนสาหัส T^T
“....หนูดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันถามพี่เสียงเบา
“เฮ้อ! จะมามัวซึมเศร้าแล้วมันจะได้อะไร รีบบอกๆเจ้าหมอนั่นคนที่เธอชอบไปเลย มัวอืดอาดระวังหมาเพศเดียวกับแกจะงาบไป”พี่เทรุสาธยายให้ฉันฟัง แล้วก็เดินมานั่งลงที่เตียง
“....ฮึก....พะ...พี่คะT^T”ฉันหันไปน้ำตาไหลพราก แล้วก็คิดเรื่องที่ฉันบอกรักนายเซนงะนั่น ปาเข้าไป30รอบแล้ว
“อะไร ของแกเนี่ย -[]-^”
“จะบอกอะไรให้ หนูบอกรักเซนงะคุงเค้าไปเมื่อวานนี้เอง แต่มันเป็นครั้งที่30แล้วนะ แต่ทำไมเค้าไม่รับรัก หรือ คบกับหนูสักที ทั้งๆที่เค้าก็ไม่แฟนหนูเป็นคนที่ไม่น่าคบขนาดนั้นเลยเหรอคะ....ฮือๆT_T” ฉันเล่าความเป็นจริงให้พี่เทรุฟัง
“หะ! -_- แกนี่มันบ้าจริงๆ แล้วก็เลิกร้องไห้สักทีจะได้มั้ย น่ารำคาญ =[]=^” พี่เทรุตะวาดฉัน
“ที่หนูไม่ตัดใจ เพราะว่ามันเป็นรักแรกของหนู ตอนช่วงฤดูหนาวปีที่แล้ว”
“ฉันไม่ได้อยากจะรู้สักหน่อย....จะเล่ามาทำไม”
“......พี่เทรุใจร้ายอ่าT^T”
“ -_-: เอาเหอะ ถ้าแกมัวนั่งคิดมากอยู่อย่างนี้ก็เท่ากับว่าแก แพ้แล้ว”
“ฮึก...ฮือๆ” ฉันเงยหน้ามองพี่เทรุ แล้วก้มหน้าของฉันลงต่อพลางยิ้มกับคำพูดเมื่อกี้นี้ของพี่ “ขะ..ขอบคุณนะคะพี่เทรุ”
ตอนเช้า
คืนวานพี่เทรุนั่งปลอบพลางลูบหัวเบาๆ จนฉันหยุดร้องไห้แล้วเคลิ้มหลับไป เห็นอย่างงี้ถึงจะนิสัยไม่ดีก็เถอะ แต่ก็มีข้อดีอยู่เยอะเหมือนกัน >_<
โครม!! ปัง....
ตึกตึกตึก
“พี่ทำไรนะ เสียงดังแต่เช้า”ฉันเหลือบสายตากับคาบขนมปังหันไปมองพี่ชายที่กำลังวิ่งมากับชุดนักเรียนยุ่ยๆเนคไทเบี้ยว และ หยุดอยู่ที่โต๊ะอาหารเช้า
พลัวะ!!
“โอ้ยย...=[]=^ทำอะไรนะ อยู่ๆดีๆก็มาตบหัว”
“เพราะแก ฉันเลยตื่นสาย วันนี้ต้องเข้าชมรมเช้าด้วย ยัยบ้า =[]=^” พี่ฉันโวย
มีข้อดีที่พูดไปเมื่อกี้ ขอถอนคืนละกัน -_-^ งี่เง่า
“แม่ฮะ พ่อฮะ ผมไปละครับ”
ปัง!!
“อ้าว แล้วพี่ชายเราไม่กินอะไรก่อนจะดีเหรอ” แม่ฉันหันมาถามฉัน
“ชั่งเหอะคะ =_=”
พี่ฉันอยู่โรงเรียนชายล้วน ชิบาตะ แล้วก็อยู่ชมรมบาสเก่งอีกต่างหาก เป็นพี่ที่ฉันภูมิใจ แต่อย่างว่าละ นิสัยชอบกวนประสาทก็แก้ไม่หายสักที เฮ้อ!!... มีข้อเสีย ไร้แฟนมา18 ปี ทั้งๆที่มีสาวมาจีบออกเยอะแยะ = = หรือว่าพี่เราจะกลายเป็น ..... ฮึย! แค่คิด ก็ขนลุก =_=;
หน้าโรงเรียน
“.......”
ไหงมาเจอจะๆ อย่างนี้ละ ทำไงดีๆ ให้ตายดิเซนงะกำลังมองมาทางนี้ด้วย โอย ยย-[]- ฉันเป็นไรไปเนี่ย จะไปกลัวทำไมเล่ากะอีแค่เรื่องเมื่อวาน..
เขากำลังเดินมาใกล้ๆฉันแล้ว=[]=^ คงจะมาต่อว่าเรื่องเมื่อวานแน่ๆ
“นี่เธอ...กระกุกตะกักอยู่ได้ จะทำตัวปกติไม่เป็นหรือไงกัน” เซนงะอยู่ดีๆก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า แล้วต่อว่าฉัน ที่ยืนทำตัวเหมือนคนไม่ได้พกความปกติมาด้วย
“หะ....พูดกับฉันเหรอ (-- ) ( --) (- -)<”
ฉันไปหันไปหันมาแล้วใช้มือชี้มาทางตัวเอง แบบปรำๆเป๋อๆ
“= =^ เออ ก็เธอนั่นแหละ อย่ามากวนนิ้วล่างกันจะได้มั้ยยัยบ้า” นายเซนงะเดือนจนมีรอยยักขึ้นมาสิตอยู่สองจุด
“อ้าว ก็ไม่นึกว่านายจะเข้ามาคุยด้วยนี่ ก็เมื่อวานนายโกรธฉันไม่ใช่เหรอ”
“เฮ้อ!” เค้ากุมขมับ “เอาเป็นว่าเมื่อวานฉันเลือดขึ้นหน้าไปหน่อย ฉันขอโทษแล้วกัน”
“....ฮึก Q_Q” ฉันน้ำตาเล็ดเมื่อได้ยินเค้าบอกว่าขอโทษ
“o[]o// เฮ้ย เธอจะร้องทำไม”
“กะ...ก็นึกว่าจะไม่ได้คุยกันอีกแล้วT^T” แล้วน้ำตาของเธอก็จุดติไหลพรากเป็นทางยาว
“.....นี่ อย่าร้องเส่ะ=[]=^” นายเซนงะเมื่อเห็นฉันร้อง ก็โวยวายใหญ่โต เพราะสายตานักเรียนคนอื่นเขม่งมาทางเค้าเป็นสายตาเดียว
“.......”
ฉันเงยหน้ามองเค้า
กึก! “-_-^ มะ...มองอะไรของเธอ” เค้าถามกลับ
“ ฉันรักนาย คบกับฉันเถอะนะ”ฉันทำสายตาจริงจัง ทั้งๆที่น้ำตายังคล้อเบ้า แต่มันก็กำลังจะไหลถ้าฉันอกหักเป็นครั้งที่ 31 เริ่มต้นของเดือนใหม่พอดี....
เพราะฉันคิดอยู่แล้วว่า คำตอบยังไงๆ ก็เหมือนเดิม ทำไมฉันจะต้องเสียใจในเมื่อมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน หรือว่าเพราะฉันคิดเรื่องคำพูดเมื่อวานของเซนงะ มันเลยพลางทำให้ฉันน้ำตาไหล
“....ตกลง ฉันจะคบกับเธอ”เค้าตอบกลับแล้วหันหน้ากับสายตาที่ลังเลไปทางอื่นโดยไม่มองฉัน
“.....นะ...นายพูดจริงดิ ฝืนใจคบหรือเปล่า”วูบหนึ่งฉันก็อดดีใจไม่ได้
“งัน ฉันโกหก” แล้วนายเซนงะก็เดินนำหน้าฉันเข้าโรงเรียน โดยไม่สนใจคำพูดของฉันสักกระติ๊ดเดียว
“.....>_<”ฉันฉีกยิ้ม แล้ววิ่งตามหลังนายเซนงะ เข้าโรงเรียน “มื้อกลางวันกินอะไรกันดีอ่ะ เซนจัง”
“นี่ อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้นนะ =[]=^”
“.....ฉันว่ารู้สึกจะมีข่าวดีนะ นายว่าไงโคงะ”โอโตรุพูดพลางมองเห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดตั้งแต่ต้น
“.....คงงั้นมั่ง”
ความคิดเห็น