รักใสๆหัวใจดนตรี

กรี้งงงง !!!! เสียงนาฬิกาปลุกบอกว่า 6โมงแล้ว

โอ้ยย ยังง่วงอยู้เลยอ่า ๆๆๆๆ ฮือๆๆ ขอนอนอีกหน่อยนะ

มายด์ๆๆ ตื่นได้แร้ววววววจะ 7 โมงแล้วนะลูก เสียงแม่เรียกกกกกกก

ห๊า 0.0 จะ 7 โมงแร้วหรอออ สายๆๆแล้วว ๆๆๆ

เราสะดุ้งโหยง ตื่นทันที โอ้ยยย แย่แล้ววว ไปเรียนสายแน่ๆๆ

เรารีบอาบน้าม แปรงฟันอย่างเรว แร้วก้อรับวิ่งไปฃั้นล่างงทันที

เรามองนาฬิกาข้อมือ มันบอกว่าเปนเวลา 7.30 แล้ว

แม่ หนูไปโรงเรียนแล้วนะ อ้าววว ไปกินข้าวหรอลูก แม่ถาม

ไม่แล้วค่ะแม่ ไม่ทันแล้ว

อือๆๆ

ระวังตัวนะลูก



จ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮือๆๆ วันเปิดเทอมวันแรกก้อสายยแร้ว โดนแน่ เราเดินบ่นไปตลอดทางที่ออกจากซอยบ้าน

เราเดินไปที่ป้ายรถเมย์ แร้วมองนาฬืกาอีกครั้ง มันบอกว่า 7.45 แล้วว


ฮือๆๆ T^T ไม่ทันแน่ๆๆ โดนยืนหน้าเสาธงอีกแน่ๆๆๆ

อ้าววว นันงัย รถมาแล้ววว

เรารีบวิ่งขั้นรถทันทีที่รถมา



ณ โรงเรียนนนนๆๆ


มีชัยชโยยย !!! เสียงเพลงเคารพธงชาติจบแล้ว

นั่นหมายถึง อีกไม่นานก็จะถึงเวลาตายยของเราแร้ว T^T

ขณะที่เรากำลังย่องๆ แอบไปเข้าแถวนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงเรียกกกชื่อ


เอมฤดี !!!!!! เราค่อยๆหันไปตามเสียงอย่างช้าๆๆๆ

แน่นอนค่ะ ผู้ที่เรียกก้อคือ ครูฝ่ายปกครองนั่นเองง

แฮ่ๆๆๆ หวัดดีค่ะครู^ ^ \"

ไม่ต้องมาหวัดดีเลย ทำไมเทอมาสายยย

นี่วันเปิดเทอมวันแรกนะ


ขอทดค้าๆๆๆๆ T^T

วันนี้เปิดเทอมวันแรก อย่าทำโทษหนูเลยนะคะครู

ไม่ได้ กฎก็ต้องเปนกฎ ยังงัยเทอก้อต้องไปยืนหน้าเสาธง จนกว่าจะหมดชั่วโมงโฮมรูม

ง่าส์ ครูขา แค่วันแรกเองน้า T^T

ไม่ได้ ไม่ต้องมาพูดแล้ว ไปยืนเลย


ชิส์ ครูใจร้ายที่สุด เราแอบคิดในใจ

ผลสุดท้ายก้อต้องไปยืนค่ะ ขอบอกว่าอายมากๆๆเลย

ทั้งพี่ทั้งน้อง เตมโรงเรียนไปหมด ที่จ้องมองมา -/////-

ทั้งอาย ทั้งเซง

แต่ก้อต้องทนยืนต่อปัยค่ะ

กรี้งงงง!!!!!! เสียงสวรรค์ดังค่ะ มันคือเสยงหมดชั่วโมงโฮมรูม

เรารับวิ่งกลับห้องเรียน

กริ้งงงงงงง

อ่า นักเรียน หมดชั่วโฒงแร้ว เตรียมตัวไปทานข้าวค่ะ


เย้ๆ หมดชั่วโมงที่ 3 แร้วววววว

เรารีบเกบของไปทานข้าว ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงประจากจากห้องประชาสัมพันธ์

ประชาสัมพันธ์ สำหรับนักเรียนนะคะ นักเรียนที่สนใจจะเข้าวงโย ฯ ของโรงเรียนให้ไปพบกันที่ชั้น 5ที่ห้องดนตรีด้วยค่ะ

ได้ยินแบบนี้ ดิชั้ลล ก็ยิ่งรับเกบของ แร้วไปทานข้าวเลยค่ะ เพราะอยากเข้าวงโยมานานแร้ว

พอถึงห้องดนตรีค่ะ คิดว่าต้องมีนักเรียนมาสมัครเยอะแน่เลยค่ะ แต่ ตรงข้ามค่ะ

นักเรียนมาสมัครน้อยมาก มัสเซอร์ เรียกชั้นแระเพื่อนๆให้เค้าไปเอาใบสมัคร

ชั้ลรับวิ่งเข้าไปรับใบสมัคร แร้วดันสะดุดขาผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่ในห้องอยู่ก่อนค่ะ

ปัง!!!!!โอ้ยยย

ชั้ลรีบลุกค่ะ เพราะอายยยมาก พร้อมกับหันหน้าไปมองไอ้คนที่สะกัดขาชั้น

แบบเค้นนๆๆ


ปรากฎว่าไม่ใช่คัยที่ไหนค่ะ เปนเพื่อนชั้นเดียวกันเองค่ะ แต่คนละห้อง


ชั้นมองหน้ามันแบบ แค้นๆๆ

พร้อมกับมันพูดว่า ซุ่มซ้ามจิงนะเทอ

โหย ได้ยิน แค้นเลยค่ะ ชิส์ๆๆๆ

แต่ก้อไม่ได้โต้ตอบอารัยมันค่ะ

ได้แต่มองอย่างแค้นๆ

แร้วก้อเดินไปรับใยสมัคร ที่ มัสเซอร์

วันต่อมา นักเรียนเริ่มทยอยกันเข้าวงโยมากขึ้น

และในขณะที่กำลังจะลงไปทานข้าวค่ะ ได้ยินประกาศว่า

ประชาสัมพันธ์สำหรับนักเรียนนะคะ นักเรียนที่สมัครเข้าวงโย ให้ไปปพบกันที่ห้องวงโยชั้น 5เลยค่ะ

ด้วยความที่กลัวว่าจะไปไม่ทัน ก้อเลยไม่ทานข้าวค่ะ

รีบวิ่งขึ้นไปเลย ปรากฎว่า มีไม่กี่คนเองค่ะที่ขึ้นมา

- -


สักพักนักเรียนก้อเริ่มเข้ามาค่ะ จนครบตามใบสมัคร

มัสเซอร์ พูดว่า

ที่ มัสเซอร์เรียกประชุมวันนี้นั้น เพื่อบอกเวลาซ้อมให้พวกเราทั้งหมดได้รู้

ในตอนพักกลางวัน เมือ่ทานข้าววเสร็จให้พวกเรารีบขึ้นมาซ้อมทันที

และหลังเลิกเรียน มัสเซอร์จะให้พวกเราขึ้นมาซ้อมตอน 4.30 และเลิก 6.00

ให้นักเรียนรับทราบตามนี้ทุกคนนะ







วันซ้อมวันแรกก


เวลา 4.30 น.


นักเรียนนทุกคน วันนี้มันเซอร์จะมอบหมาใหพวกเทอได้รับเครื่องนะ




O.O ว้าววว คริๆ อยากรู้จักจะได้เครื่องไหนหว่า



ฉอดๆๆ แว้ดๆๆๆ



แอม ม. เรียกชั้ล





ค้า ~

เทอได้เครื่อง ทรัมเป็ดนะ






คริๆค่า




โฮะๆ ชั้ลได้ทำเป็ดหรออเนี่ยยย แหมๆๆ โชคดีจิง



นัด (หมอนี่แหละค่ะที่สะกัดขาชั้ล)

"คับ" นายนัดขานรับ



เทอได้เครื่องทรัมเป็ดนะ

โอ้...แม่เจ้าค่ะ ชั้ลยุ่วพาส เดียวก่ามัน


แล้วจะเป็นอันเป่าไม๊คะเนี่ย เพราะ รู้สึกว่ามันจะแกล้งๆ ชั้ลตลอด



แตไม่มีปัญหค่ะ เรื่องแบบนี้ สบายยยบรื๋อออ เพื่อ ความฝันที่จะเข้าวงโยฯ แร้ว ทำได้ค่ะ


ม. ให้มอบหมายเครื่องให้นักเรียนทุกคนจนรบค่ะ และ ม.บอกให้พวกเรา ไปหยิบกล่องเครื่อง


และหยิบMousepiece ออกมา พวกเราก้อ งง กันล่ะสิคะ แต่ละคน เคยเล่นดนตรีกันที่ไหน




จน ม. อธิบายค่ะ ว่า มันก้อคือ ปากแตร หรือที่เรียกกันว่ากำพวดอ่าคะ ที่มันไว่เป่าอ่ะค่ะ




เหอๆ = =



และวันแรกของพวกเรา ก็จบไปด้วยการ นั่งเปล่า Mousepiece จนถึง 6.30 น. ค่ะ





สอง เดือนผ่านนไปปป ค่ะ





อ่า นักเรียน วันนี้ ม. จะให้เริ่มไล่เสียงแล้วนะ



คริๆๆ จะได้จับเครือ่งแล้วหรอออ ว้าวดีจัยวุ้ย



หลังจากที่ ทรหด กับการ เป่า Mousepiece เปนเวลา สองเดือนเต็ม



และจุดเริ่มต้นทั้งหมด ของเรื่องนี้ ก็เกิดขึ้นค่ะ

ในวันเสาร์ ที่ ม. นัดมาซ้อม



กลับแทบไม่มคนมาเลยค่ะ คงเพราะ ขี้เกียจ ตื่นกันแน่ๆๆ




เมื่อมาถึง โรงเรียน เวลาประมา 10.00 น.





ชั้ลก็รีบขึ้นไปห้องวงโย ฯ ค่ะ ก็ต้องตกัย เพราะว่า คนที่นั่งเป่าอยู่ มีแค่คนเดียวค่ะ แล้วก็ ม. อีกคน





และคนนั่นไม่ใช่ใครค่ะ แต่มันเปน นายนัด ที่นั่งเป่าทรัมเป็ดไล่เสียงให้ ม. ฟังอยู่ ในห้องวงโยฯ






เวนกำ กำลัง สองเลยค่ะ ยิ่งไม่ค่อยจะถูกก่ามันอยู่


แถวอยู่พาสเดียวกับมันอีก = ="


ก็ต้องเข้าไปนั่งใกล้ๆ มันอ่ะสิคะ เพราะอยู่พาวเดียวกัน




หลังจากซ้อมเสร็จครึ่งวัน ม. ก็ปล่อยแล้วค่ะ เพราะ ไม่ค่อยมีคนมาซ้อม




อีกครึ่งวันก็เลย ว่างเต็มๆๆ


อยู่ดีๆ นายนัดเค้านึกยังไงไม่รู้ค่ะ พูดว่า



นี่ ยัยเหม่ง ไปกินข้าวกัน - o -



อารัยยะ ไม่ได้เหม่งงโว้ยย - -* ชั้ลตอบไป



แต่ก็ต้องไปกับมันโดยดีค่ะ เพราะหิวมากๆๆๆๆ




นี่ ยัยเหม่ง




อารัยมิทราบยะ - -**


กินข้าวเสร็จแล้ว แกว่างมะ



ว่างมั้ง ทำไม ชั้ลตอบ


ขี้เกียจกลับบ้านว่ะ วันนี้กะจะไปเดินห้างเล่น ไม่มีเพื่อน แกะไปมะ




เออ ไปก็ไปวะ อยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ อยู่ดี


ณ ห้างดังแห่งหนึ่ง ค่ะ



นี่ๆ ยัยเหม่ง






อารัยยะ เรียกเหม่งอยู่ได้ อายเค้าเวยย ถ้าจะเรียกก็ช่วยกรุณาเรียก เบาๆหน่อยสิยะ - -*


เออๆๆ เหอะน่า ไปโซนเกมกัน เดี๋ยวเลียงเอง



เอออ ไปก็ไปวะ - - *


โอ้ยย เซงงๆๆ




ตายอีกแล้อ่ะ

เกมบ้ารัยว้า เล่นยากจิง - - * ชั้ลพูด


ก็แกอ่อนเอง อย่าไปโทษเกมเลย


นี่ แกไม่ให้กำลังจัย แล้วแกยังจะมาว่าชั้ลอีก เหอะๆ - -




และแล้ว วันนี้ก็จบไปกับการเล่นเกม ตลอดครึ่งวัน


ระหว่างกลับบ้านนน ~


นี่ นัด ขอบจัยแกมากนะเว้ยย วันนี้สนุกดี ชั้ลพูดแบบ เขินๆ คะ เพราะ แทบจะไม่เคยชมมันมาก่อนเลย



เออ แก ก็พูดดีแบบ คนเป็นเหมือนกันนี่หว่า



อ้าว แก --*


หลังจากวันนั้น ก็ทำให้เราสนิทกันมากขึ้นค่ะ เราได้โทรคุยกัน และเราได้ไปเที่ยวกันอีกบ่อยๆ


จนมันทำให้ชั้ล รู้สึกแปลกๆ ชั้ลรู้กเหมือนกับว่า ชั้ลเปลื่ยนไป



ชั้ลรู้สึกไปพอใจ เวลาเห็นนายนัด คุยกับผู้หญิงคนอื่น หรือว่านี่ ฉัน แบบหลงรักมันเข้าแล้วหรอ ม่ายยน้า เป็นไปไม่ได้




ชัลกับมันเป็นแคเพื่อนกันไม่ใช่หรอ แต่ว่า ทำไมถึงต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ เพื่อนๆ หลายๆ คน ก็คงจะเคยรูสึกสับสน





ไม่แน่ใจแบบนี้ ใช่ไม๊ล่ะค่ะ มันเป็นเรื่องที่หน้าแปลก ชั้ลไม่เคยคิดเลยว่า วันนึง ฉันจะมาแอบชอบมัน






วันเวลายิ่งผ่านไป ยิ่งทำให้ชั้ลรู้สึกยอมรับว่า ชั้ลชอบมันจริงๆ และมันยังทำให้ชั้ล ชอบมันมากขึ้นด้วยย




เวลาชั้ลเจอหน้า มัน ชั้ลเริ่มรู้สึกอายๆ เวลาคุยก่ามัน ชั้ลเริ่มหลบหน้า เพราะว่ากลัวมันจะเห็นหน้าที่แดงของชั้ล



จนวันนึงที่ชั้ลกะจะบอกมันว่า ชั้ลชอบมัน เพราะ ชั้ลเกบความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว




และในวันนั้นเองวันที่ชั้ลจะบอกชอบมัน ชั้ลก็ได้ยินข่าวลือเรื่อง เพื่อนคนหน่งในห้องของชั้ล ว่าชอบมัน




และคนที่ชอบมันก็คือ เอ


เอ ได้เข้ามาปรึกษา กับชั้ล เรื่องมัน อยู่หลายครั้ง จนชั้ล ไม่กล้าที่จะบอกไอ้นัดมันไปว่าชั้ลชอบมัน



ชั้ลได้แต่เกบ ความรูสึกตัวเองไว้ข้างในตลอด ชั้ลไม่เคยที่จะแสดงออกมา




ชั้ลไม่มีแม้แต่ คนที่จะให้ชั้ลระบายความรู้สึกทั้งหมด

ชั้ลได้แต่นอนคิด และบอกกับตัวเอง ว่าให้ตัดใจ เพราะ มันคงย้อนเวลาไปไม่ได้



ชั้ลน่าจะ ไม่เข้าวงโยฯ ชั้ลไน่จะรู้จักกับมัน ชั้ลไม่น่าจะเผลอใจไปกับมัน



แ8jคำว่าเพื่อน ก็น่าจะพอแล้วนี่นา ชั้ลมันคงผิดเองอ่ะแหละ



จนวันนั้น วันที่ชั้ลได้นึกถึงมันตลอดเวลา ว่าซักวัน มันคงมาถึง


มันก็มาถึงจนได้ เมื่อหลังจากเลิกซ้อม เวลาประมาณ ห้าโมงเย็น (วันนี้ ม. ปล่อยเร็วเป็นพิเศษ)


พวกเราก็ ทยอย ลงมา โดยที่ชั้ล ลงมาพร้อมกับ นัด ชั้ลและนัด เหลือไปเห็น เอ


นัดตัดสินใจ หยิบถุงลูกอม ฮาทบีท (รูปอมรูปหัวใจ) มาให้ฉันน



แต่ไม่ใช่แค่นั้น นัดยังพูดข้อความนึก ที่มันทำให้ชั้ล แทบไม่เป็นอัน นอน



และคำ คำนก็คือ คำที่นัดบอกให้ชั้ล เอาถุงลูกอมรูปหัวใจนี้ ไปให้กับ เอ ที่ยืนอยู่ด้านนู้นให้หน่อย



หัวใจของชั้ล ที่ใกล้แตกอยู่แล้ว มันก็พังทลาย ลงทันที



ชั้ลแทบทรุด แต่ก็ต้อง ทรงตัวเอาไว้ น้ำตาที่คลอเบ้า ใกล้จะไหลออกมา



ทำให้ชั้ลต้องก้มหน้า รับของ แล้วก็รีบวิ่งเอาไปให้เอชั้ลต้องฝืนพูด ทั้งที่ตรงข้ามกับใจทั้งหมด


ขอให้ มีความสุข กับนัดมากๆนะ เอ ลูกอมถุงนี้ นัดมันซื้อให้แก รักกันนานๆนะ



ก่อนที่ชั้ลจะรีบวิ่งออก ไป เพราะน้ำตาของชั้ล มันห้ามไว้ไม่อยู่อีกแล้ว ชั้ลไม่อยากให้เอ เห็นน้ำตาของชั้ล



เพราะเอ เป็นคนที่ ขี้กังวลมาก ชั้ลอยากให้เพื่อนชั้ล ทั้ง สองคนมีความสุข และชั้ล จะเป็น คนเดนจากไปเอง



ชั้ลนี่แหละ จะเดินจากไปอย่างเงียบๆ และชั้ลจะคงได้แต่อวยพรว่าขอให้พวกเธอมีความสุขกันมากๆนะ



เรื่องราวผ่านพ้นไปประมาณ 2 เดือนนัดและเอ ก็ยิ่งสนิท กันมากขึ้น เริ่มมีการจับมือกัน


ชั้ลก็ได้แต่ มอง ด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่สามารถ ทำอะไรได้ T T


จนวัน นึง มีรุ่นพี่คนนึง ได้เข้ามาวงโยค่ะ หน้าตาดี ผิวขาว สูง กว่าชั้ล นิสนิง


พี่คนนั้นเค้าดีกับชั้ลมาก เค้ามารยาท ดี คอยช่วยเหลือชั้ลทุกอย่าง พี่คนนั้น ชื่อพี่เอ็กซ์ ค่ะ



ในขณะที่กินข้าวอยู่ก็ได้ยินเสียงพี่เอ็กซ์ เรียกชั้ล



เอม

ค๊ะ ?? ชั้ลขานรับ

คือ ว่า... เอม เอมชอบนัด ใช่ไม๊

พี่เห็นนะ พี่เห็นเอมมองมัน เอมมองมันบ่อยมากๆวันที่ นัด กับน้องคนนั้นจับมือกัน พี่มองเอมอยู่นะ

พี่เห็นนะ ว่าเอม น้ำตาคลอเบ้า เอมรู้ไม๊ ว่าพี่อ่ะ ชอบเอมนะ ชอบมานาน แล้วด้วย

พี่ไม่อยากเห็นเอมเป็นแบบนี้ เอม ทำไมเอม ต้องไปชอบคนที่เค้า ไม่ได้ชอบเอมด้วย พี่ชอบเอมนะ

ชั้ลแทบทำอะไรไม่ถูก ชั้ลตกใจมาก ที่พี่เอ็กซ์พูดกับ ชั้ลอย่างนั้น




ชั้ลรีบตั้งสติแล้วก็รีบตอบพี่เอ็กซ์ไปว่า


พี่เอ็กซ์ เอม ไม่ได้ชอบมัน พี่เอ็กซ์อย่าเข้าใจผิดนะ

คือว่า เอมม ก็ชอบพี่เอ็กซ์นะ ^w^~



ชั้ลฝืนยิ้มให้พี่เอ็กซ์ ทั้งๆที่ใจของฉันมันเจ็บมาก ที่พี่เอ็กซ์พูดแบบนั้น



มันแทงใจดำชั้ลจิงๆแต่ชั้ลก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เก็บความรู้สึก เจ็บ ไว้ข้างในตลอดมา



เอม ... เอมพูดจริงๆ ใช่ไม๊ ที่เอมไม่ได้ชอบนัด


เอมมม ... เอม เป็นแฟนพี่นะ

คำพูดของพี่เอ็กซ์พูด คำนั้น ทำชั้ลอิ้งไปซักพักโชคดี ที่ คนในตอนนั้น ไม่ค่อยมี ไม่งั้นละก็



อายตายเลยค่ะ


ชั้ลได้แต่ทำหน้า เอ๋อๆๆ ไปซักพัก



ก่อนที่จะบอกสั้นๆ ว่า ค่ะ


ถึงแม้พี่เอ็กซ์ อาจจะไม่ใช่คนที่ชั้ล รัก ที่สุด แต่ก็ยังดีกว่า การที่ชั้ลต้องอยู่คนเดียว


มันดีกว่าการที่ชั้ ล ต้อง นั่งเจ็บอยู่คนเดียว








เช้าวันรุ่งขึ้น




นี่ ยัยเอมม แกเป็นแฟนก่าพี่เอ็กซื แล้วหรอวะ ??? ยัยปลายเพื่อน ในกลุ่มชั่ลคนนึงพูด



0.0? แก รู้มาจากไหนวะ




โหย แก คัยเค้าก็รู้ทั้งนั้นแหละ เรื่องแบบนี้ มันปิดกันไม่ได้หรอก


ชั้ลและเพื่อนๆ นั่งคุยกันเรื่องต่างๆนาๆซักพัก ชั้ลก็ได้ยิน เสียง เรียก ชั้ลจากนอกห้อง



เอมมๆ ๆๆๆๆ



ชั้ลหันไป คนที่เห็น ไม่ใช่คัย นัดนั่นเอง

ชั้ลออกไปหามัน พร้อมกับถามมันว่ามีอารัย



นี่เอม แกเป็นแฟน กับพี่นัดแล้วหรอ ????


อืมU . U แล้วแกรู้ได้งัย

รู้ได้งัย ไม่สำคัญหรอก แต่ชั้ลไม่อยากให้แก ไม่ยุ่ง ก่า ไอ้พี่เอ็กซ์ อารัยนั่น






ทำไมวะ - -* ชั้ลถามแบบ งงๆ

เออน่า ชั้ลมีเหตุผล ของชั้ล - -


ไม่อ่ะ นี่ แกเป็นอารัยของแกเนี่ย อยู่ดีๆ มาให้ชั้ลเลิก วุ่น ก่าพี่เอ็กซ์ - -*


ไม่ได้เป้นไร - -


เออ เดี๋ยวชั้ลไปก่อนนะ เข้าห้อง ก่อน ไอ้นัด พูดกับชั้ล



เออๆๆ




เวลาผ่าน ไปเร็วมากๆ ทำให้ชั้ล กับพี่เอ็กซ์ใกล้ชิดกันมากขึ้น พวกเราสองคน สนิท กันมากขึ้น


ทำให้ได้ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ และพี่เอ็กซ์ ก็ทำให้ชั้ล เริ่มลืมความรู้สึกว่า ชั้ล เริ่มจะลืมนัดได้แล้ว


อาการ หลายๆ อย่างของชั้ลดีขึ้น มาก ๆ ชั้ลเริ่มที่จะลืมไอ้นัดได้แล้ว แต่ไอ้นัด มันกลับเปลื่ยนไป



หน้ามัน เศร้า ๆ ไป และมันก็เหมือนเปลื่ยนไป หน้ามันเริ่มดูโทรม เหมือนคนนอน ไม่หลับ



นัด แก เป็นอารัยวะ ชั้ลถามมัน



เปล่า




เปล่าได้งัย ดูหน้าแกดิ - -*


ก็ไม่ได้เป็นอารัย น่า เออ เดี๋ยวกลับห้องก่อนนะ จะเข้าเรียนแล้ว ไอ้นัดบอกชั้ล


3 วันต่อ มา ชั้ลได้ยินข่าวจากเพื่อนๆ ในกลุ่มว่า ไอ้นัด มันเพิ่ง เลิกกับ เอ เพราะ มันเห็น เอ

ไปเดินกับ เด็ก รร ชาย ล้วนแห้งหนึ่ง ที่อยู่ใกล้ๆ กลับ รร เรา



นัด ชั้ลกุแระว่าแกเป็นอะไร


อืม นัดตอบสั้นๆ


เอม ชั้ลมีเรื่องอยากจะบอกกับแก



เรือ่งอารัย ชั้ลถามกลับ มันไป



คือว่า เอม ชั้ลชอบแกว่ะ แกเข้าใจไมว่าชั้ลชอบแก



นัด แกพูดอารัย ?? แกหมายความว่างัย




ก็หมายความอย่างที่พูด ว่าชั้ล ชอบแก ชอบมา นานแล้วด้วย ชอบก่อนที่จะเป็นแฟนกับเอ อีก



นัด ทำไม แกทำแบบ นี้ ทำไมแกพิ่งมาบอกตอนนี้ แกรู้ไม๊ ว่าชั้ลต้องเจ็บเท่าไร กับการที่แก ไปคบกับเอ



แกเคยรู้บ้างไม๊ ว่า ชั้ล ต้องทน ทรมาร ขนาดไหน แกเคยรู้บ้างไม๊ ว่าชั้ลชอบแก



นัด แกเคยรู้ไม๊ ว่าชั้ล เกือบจะลืมแกได้อยู่แล้ว นัดชั้ลขอถามจิงๆนะทำไมแกถึงพึ่งมาบอกชั้ลตอนนี้ ชั้ลพูโป พร้อมกับ


น้ำตาของชั้ล ที่มันคลอเบ้า ใกล้จะไหลออกมา



เอม แกฟังนะ แกไม่เคยให้ความหวังชั้ลเลย แล้วชั้ล ก็คิดว่าแกคงไม่ชอบชั้ลแล้ว แล้วชั้ลก็ได้ยินว่าเอชอบชั้ล

ชั้ลไม่อยากเสียโอกานี้ไป ชั้ลอยากจะลืมแก แต่ตลอดเวลา แกรู้ไม๊ ว่ามันไม่ทำให้ชั้ลลืมแกเลย เอม

ชั้ลกับเจ็วมากขึ้น ที่เหมือนกับว่า ชั้ลกำลังหลอกตัวเอง ว่าชั้ลไม่ได้ชอบแก ทั้งๆ ที่ใจชองชั้ลมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย



เอม แกเป็นแฟนกับชั้ลนะ นะเอม แกก็ชอบชั้ลไม่ใช่หรอ เอม .. ขอร้องนะ ชั้ลไม่อยากเสียแกไป



ซักพัก ชั้ลได้ยินเสียงเหมือนของอารัยตกซักอย่าง ... และชั้ลหันไป คนที่ก้มเก็บของอยู่ก็คือ... พี่เอ็กซ์


ชั้ลเห็นพี่เอ็กซ์ ที่น้ำตาคลอเบ้า และมันก็หยด ลงสู่พื้นในที่สุด ภาพที่ชั้ลเห็น เป็นภาพที่น่าเศร้า




เป็นเหตุการณ์ ที่ชั้ลไม่อยากให้เกิดขึ้น และไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ ชั้ลอยากจะวิ่งหนีไป แต่... มันทำไม่ได้




ชั้ลต้องยอมรับความจริง กับเหตุการณ์ตรงหน้า ชั้ลต้องเลืก นี่คือ สิ่งที่ชั้ลไม่อยากทำ



คนนึง ก็เพื่อน แต่เป็นเพื่อน ที่เราแอบชอบ อีกคน ก็แฟนที่เราคบอยู่ในปัจจุบัน




นี่มันหมายความว่างัยกันนะ ชั้ลต้องทำยังไง.......



พี่เอ็กซ์ ยืนมองหน้าชั้ลล คล้ายๆ กับ ต้องการพูดว่า เอมจะไปจากพี่หรอ หน้าพี่เเอ็กซื และนัด



ดูเศร้า ทั้งคู้ ทั้ง 2คน มองเต่าลงไป


ในที่สุดชั้ลก็ตัดสินใจพูดออกมาว่า



นัด ... เรา...เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะ


ชั้ลกับพี่เอ็กซ์ เราเป็นแฟนกันอยู่ แกก็ รู้ดีนี่ ชั้ลขอบจัยนะ ที่แกบอกความรู้สึกดีๆกับชั้ล



แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วแหละ ... ในเมื่อชั้ล ก็มีพี่เอ็กซ์อยู่ ขอโทษนะนัด.....




หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นนัด ก็แทบไม่ได้มาซ้อมอีกเลย ...



ชั้ลแทบจะไม่ได้เจอหน้านัดอีก.... จนวันนึง ที่ชั้ลได้ข่าวว่า.... นัดย้ายบ้าน และ ย้ายโณงเรียน ไปอยู่ ต่างจังหวัด


แต่ ชั้ล จะจดจำแกตลอดไปนะนัด.........




เพื่อนๆ หลายคนอาจจะเคยเจอความรู้สึกแบบนี้ กับการที่เราต้องเลืก ทั้งๆที่ไม่อยากจะเลือกเลย


แต่ว่า .... เราไม่สามารถที่จะเก็บมันไว้ได้ ทั้ง 2 อย่าง มันคงเป็นความรู้สึกที่ ทั้งลำบากใจ และเจ็บมาก กับการที่เราต้องเลือก


...... ขอขอบคุณ เพื่อนๆ ที่เข้ามาชมบทความนี้......... ทางผู้เขียน ยังมีเรื่องราวอีกเยอะเยะ



ผู้เขียนอยากให้ เพื่อนๆ ช่วยแสดงความคิดเห็น เกี่ยวกับบทความนี้ หรือ มาแชร์ ความรู้สึกกัน คนที่เคยเศร้า


แล้วอยากระบาย หรือ ให้ ช่วยแก้ไขปัญหาใดๆ สามารถ เม้นไว้ได้ แล้วผู้เขียน จะเข้ามาช่วยทุกปัญหา