คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : รััักแท้้ไม่แพ้ที่หนึ่ง ตอน 5
เ้าวัน่อมาเวลา มีเสียโทรศัพท์ัึ้นรับอรุ
“ฮัล..โหลใระ” พัทธมนสลืมสลือรับโทรศัพท์
“นีุ่รู้ไหมี่โมแล้ว” นวีร์โทรมาทำเสียเียว
“ีห้า ทำไมะเ้าอยู่เลย” มนถาม้วยเสียสลึมสลือ
“ผมให้เวลารึ่ั่วโมมาที่อนโผม่วน” นวีร์พูเสียัแล้ววาหูไป
“หา..อนโุอยู่ั้ไล” พัทธมนะโนออมานเพื่อนๆ ื่นันทั้บ้าน
“อะไรอีเนี่ย ีวิเรา” พัทธมนแทบรี๊
เพื่อนๆ เธอื่นึ้นมาู เห็นพัทธมนวิ่ไปวิ่มาัารธุระส่วนัว
“มน้อออไปละ เอันอนเย็นนะ” เธอรีบร้อนออาบ้านไป
หโมเ้าเหนื่อยหอบว่าะถึ เธอวิ่ไปที่ล๊อบบี้ พนัานยื่นหมายให้ มี้อวามว่า
“เธอมาสาย ามไปที่โราเอละัน พร้อมแผนที่ ห้ามเินเ้าโมรึ่” พัทธมนวิ่พร้อม อุทานออไป “โรา..”
เวลาเ้าโมพัทธมนมาถึโรา้วยวามทุลัทุเล
“ถึแล้ว.. เย้..”มนพู้วยเสียเหนื่อยหอบ
“ไยัยเื่อย ว่าะมาถึไ้ นี่าน มีเอสารอพะเนิน มีุสิบว่าุ รอเท้าหลายสิบู่ เรื่อสำอาหนึ่ระเป๋าให่ และอฝาาแฟนลับพวอาหารนม ุ๊า..
“เออ..เยอะไปไหมะ” มนยืนา้า
“เอาทั้หมไปเ็บในรถให้เรียบร้อยแล้วามผมไปที่อถ่าย่อ” นวีร์สั่ พร้อมับเินาไป
“ุ..ันเป็นผู้หินะ” มนพู้วยน้ำเสียอ้อนวอน นวีร์เหลือบมอ
“เหรอ” นวีร์อบแล้วมอ้วยสายาเหยียหยาม แล้ว็เินาไป มนนออให่โนั่น ไปใส่รถสปอร์สีาว
“โอ๊ยย เยอะแบบนี้ไม่ใ้รถเอสยูวีไปเลยอ่ะ” มนบ่นพึมพำ
มนเ็บอเสร็แล้ว็เินูรอบๆ บรรยาาศที่นี่ีริๆเลย น่าเียนนิทานมาๆ เธอหยิบปาาแล้วนั่ลับพื้น ำลัินนาารถึ้อนเมว่าเป็นรูปร่า่าๆ แล้ว็หัวเราะนเียว เธอใ้เวลาเินูอไม้ที่บานสะพรั่แล้วนั่ลไปพูับอไม้
นวีร์เินมา้าหลั เห็นพัทธมนำลันั่ยิ้มให้อไม้ เาหยุมอเธอ ใบหน้าที่น่ารัับรอยยิ้มสใสแบบนี้เาไม่เยสัมผัสมา่อน แ่็ลัวเสียหน้าที่ะมเธอออไป
“นอาุ่ม่ามแล้วยับ้าอีเหรอเนี่ย ุยนเียว็ไ้ พิลึริ” นวีร์พู้วยเสีย่อนแะ
เธอหันมอ้อน “เอะ เ้าเรียว่าินนาารย่ะ”
“ไปไ้ละ”
“ไปไหนะ”
“ิน้าวไ” นวีร์อบ พร้อมลาเธอไปที่รถ
เาพาเธอับรถออไป “วันนี้ผมเสร็านแล้ว ลับเลยละัน” นวีร์บอ พัทธมนหันมอหน้าทำา เป็นประาย “เหรอะ ว่าริๆนะ” พัทธมนถามย้ำอีรั้
“ทำไมเหรอ” นวีร์ถาม
“พามนไปฟาร์มแถวนี้ทีสิ นะ นะ” พัทธมนอร้อ้วยท่าทาที่อ้อนวอน
“เธอนี่..” วีร์ะโนใส่ แ่เา็พาเธอไป
ฟาร์ม แห่หนึ่ เป็นฟาร์มที่มอออไปว้าให่ ล้อมรอบ้วยภูเา และทุ่ห้าสีเียว อาาศสะอาสื่น
ว้าว!! สวยริๆ สมำร่ำลือ” มนพูพร้อมหลับาพริ้ม สูอาาศเ็มปอ เธอ็สนุับารเส็ภาพ แล้ว็ถ่ายรูป พอบ่ายวันนั้นสายฝน็โปรยปรายลมา วีร์วิ่เ้าไปูมนไปหลบ ที่ล๊อบบี้อฟาร์ม แล้วฝน็เริ่มหนัึ้นๆ นมีประาศา่าวในทีวีว่า ะมีน้ำป่าลมา นวีร์มอหน้าเธอ ้วยสายาโรธอีรั้
“ไล่ะุ ะลับไ้ไหมเนี่ย” วีร์พู่อนแะ
ทั้สอรีบึ้นรถแล้วสาร์ “เฮ่ย..เป็นอะไรเนี่ย” นวีร์อุทานเสียั
“อะไระ เิอะไรึ้น”
“รถสาร์ไม่ิ เอาไล่ะทีนี้”
พัทธมนะลารถไปอวาม่วยเหลือ
“ะไปไหน”
“ไปหานมา่วยยัไะ”
“รอในรถนี่แหละ ผมไปเอ ฝนมันหนั” นวีร์รีบลารถ ว้าเสื้อลุมวิ่ฝ่าสายฝนที่ระหน่ำล ไปอวาม่วยเหลือ พัทธมนนั่รออยู่ในรถ แ่แอบยิ้มที่นวีร์ยอมเสียสละเพื่อเธอบ้า
“๊อๆๆ ออมาแมุ่ เี๋ยว็าอาาศายหรอ” นวีร์เรียให้พัทธมนลารถ
“ืนนี้เรา้อพัที่นี่ โีนะที่ที่นี่ทำที่พั้วย” นวีร์บอ้วยสีหน้าเรียบเย
“หา พัเหรอะ” มนอบ้วยน้ำเสียใ
“เร็วรีบออมาสิ” นวีร์ับมือพัทธมนแล้วเอาเสื้อลุมัวเธอันฝน พาเธอวิ่ไปที่ล๊อบบี้
เ็ในฟาร์มเินมาบอทัู้่ว่า “เออพี่รับ อนนี้ห้อเราเหลือห้อสุท้ายริมสวนเลยรับ” พนัานในฟาร์มอบแบบ้มหน้า
“เออ ห้อเียวเหรอะ” มนถาม้วยน้ำเสียสสัย
“รับ” พนัานอบ้วยน้ำเสียหนัแน่น
นวีร์เหลือบมามอหน้ามน “ทำไม ลัวผมเหรอ ผมสิ้อลัวุมาว่า” นวีร์อบ พร้อมเหลือบมอัวเธอที่เปียโ เริ่มส่นเทา้วยวามหนาว เาโอบที่ไหล่พัทธมนเบาๆ
“อย่าิมา.. ผมแ่เห็นุหนาว” นวีร์อบแบบไม่ให้มนิมา เธอไม่ไ้ัืนอะไร และเินามไปนถึห้อพั พนัานเปิห้อออมาพัทธมนมอไปรอบๆ..
ความคิดเห็น