คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รััักแท้ไม่แพ้ที่หนึ่ง ตอน 4
เ้าวัน่อมาเสียโทรศัพท์็ัึ้น
“วันนี้ผมมีานแรใหุ้ทำแล้ว” นวีร์พู้วยน้ำเสียสะใ
“ผมส่แผนที่ในอีเมลล์ใหุ้แล้ว” วีร์อบ้วยเสียเย็นา
“อะไระ” มนรีบถาม
“เี๋ยวเธอมาที่อนโ็รู้เอ” วีร์พูบพร้อมหัวเราะ้วยน้ำเสียสะใ
พอมาถึอนโ เป็นที่พัที่สวยามมา ห้ออยู่ั้นเือบบน เป็นทาเินยาว ไม่มีประูให้เยอะเะะ ประุว่าั้นนี้มีห้อเพียห้อเียว ้านหน้าสุเป็นระรอบสุเห็นวิว ไ้เือบทั่วรุเทพ เธอเห็นประูห้อ อยู่ที่สุทาเิน
ิ๊่อๆ..เสียริ่ั นวีร์เปิห้อ พัทธมนใมาับสิ่ที่เห็นรหน้า มันแ่าับบรรยาาศทาเินที่เินมาเมื่อรู่นี้เลย ห้อที่ว้าให่แ่เ็มไป้วยอรรุรัไปหม “โห..ทำไมมันรแบบนี้ะ” มนถาม้วยหน้าาระหน
“นี่ไานแรอเธอ ันเรียมไว้ให้เลยแบบพิเศษ” นวีร์บอพร้อมทำหน้าายียวน
“เออ..อบุมา..่ะ” เธออบ้วยเสียทุ้ม่ำ
“ทำวามสะอาให้เรียบร้อย พอีว่ารายารทีวีโอ้โหารา เาเปลี่ยนิว อพรุ่นี้เป็นวันนี้ แถมะ สัมภาษ์สเปลี่ยนเป็นที่นี่แทน อนบ่ายโม” นวีร์เน้นเสีย
“อนนี้สิบโม เธอมีเวลา สามั่วโม” นวีร์เร่ พร้อมเหลือบมอนาฬิาที่้อมือ
“อะไรนะะ ทำไมุไม่้าแม่บ้านล่ะ” พัทธมนพูเสียสั่น
“ไม่ล่ะ..มันเปลือ” นวีร์หัวเราะอย่าสะใ
“ฮือๆ.. เพื่อนๆ ่วยมน้วย..” มนบ่นพึมพำ พร้อมทำหน้าเหมือนะร้อไห้
“อย่าพึ่ี้แย ทำาน่อน” นวีร์พู้วยเสียสะใ พร้อมหยิบอุปร์ทำวามสะอามาอรหน้าเธอ
มนรีบไปหยิบอุปร์ทำวามสะอา เ็บอ่าๆ วา ถู.. พอเที่ยรึ่็เสร็พอี
“โอเเ่มา ไปไ้ละทีมานะมาละ รีบไปเี๋ยวมีนเห็นเธอในห้อ ันะเสียภาพพน์” นวีร์พูพร้อมทำหน้ายัิ้วใส่
มนระโอยู่หน้าห้อ อยาะรี๊ออมาให้สุเสีย แล้วนวีร์็เปิประูออมาอีรั้
“เออลืมบอ..อนเย็นมาทำอาหาร้วย สัมภาษ์ถึสี่โมเย็น ่วนี้็ออไปื้ออมาทำละัน” นวีร์บอเสร็พร้อมับปิประูใส่หน้า
“เออ..ไม่เอาอาหารแรอลี่เยอะนะ ันไเออยู่” นวีร์เปิมาสั่อีรอบ
“อะไรเนี่ยย!!!”มนบ่น
มนเลยำใไปหาอมาทำอาหาร สี่โมเย็นเธอมาพร้อมับอพะรุพะรั
“เหนื่อย็เหนื่อย เิน็้อออเอ อะไรเนี่ย” มนบ่นับัวเอ
พัทธมนเ้าไปทำอาหาร่าๆ ในรัวที่นี่ใหม่และสะอามาเหมือนไม่เยใ้มา่อน
“ุไม่ทำับ้าวินเอเหรอะ” พัทธมนถามอย่าสสัย ับอุปร์แสนใหม่อห้อนี้
“ไม่ล่ะ ปิพี่ทอมเอาอาหารมาส่ทุมื้อ” นวีร์อบส่ๆ
“้า..ใระสู้พี่ทอมเธอไ้ล่ะ” พัทธมนบ่นปามุบมิบ
“อะไรบ่นอะไร ทำไป เอาให้อร่อย้วยนะ” นวีร์พูเิ่มู่
“่ะ..ุาย” มนอบแบบประประัน
พัทธมนทำอาหารไปเรื่อยๆ นหโมเย็น อาหารวาอยู่เ็มโ๊ะหน้าาสวยามน่ารับประทาน
“อืมหน้าาูีนิ อให้รสาิีนะ”
“มาิน้าวไ้แล้ว” นวีร์เรียให้พัทธมนมาร่วมโ๊ะอาหาร
“ไม่ล่ะ่ะ เิุามสบาย” พัทธมนอบ แล้วเินหันหลัไป
นวีร์ว้าแนไว้แล้วพูว่า “เพราะเผื่อเธอใส่ยาไว้ันะไ้ไม่ายนเียวไ” นวีร์อบพลาหัวเราะ
“าบ้า” มนบ่นุบิบ
“อืมอร่อยนิ” นวีร์ื่นมแล้วส่ยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่มนำไ้มานาน เธอึเผลอยิ้มอบลับไป และหน้าแๆ ้วยอาารเิน
เย็นวันนั้น ทั้สอนนั่ิน้าว้วยัน ไ้พูุยันทำให้สนิทสนมันยิ่ึ้น..
ความคิดเห็น