ขอโทษที!พอดีว่าฉันร้าย(แต่รัก)

ลำดับตอนที่ #3 : cнαρтεя 3 : ไม่ละสิ้น พยายาม '' (นิยามหญิง)

ตอนที่ 3

ซะเมื่อไหร่กัน -..-
"นอกจากเธอจะทำผิดกฎโรงเรียนข้อที่ห้ามมาสาย แถมยังขุดดินใต้กำแพงซะดูไม่ได้  เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน!"
  บรรยากาศในห้องสีเทาอ่อนที่มีแอร์รองรับแบบวีไอพี ไอผู้ชายผมดำปลอกแขนสีแดงสดกำลังยืนด่าฉันปาว ๆ สภาพเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยน จะมีก็แต่เพื่อนตัวดีสองคนที่ยืนกรี๊ดกร้าดผู้ชายหน้าห้องสภานักเรียนก็แค่นั้น
"ฉันคิดว่าฉันจะให้โอกาสเธอเพื่อปรับปรุงตัว แต่เธอกลับมองข้ามมันไป หรือเพราะกลัวว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอรึไง"
"(_  _)"
ก้มหน้ารับความผิดอย่างรุนแรง
"หลังจากนี้รีบไปกลบดินให้เป็นเหมือนเดิมด้วย แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน"
"ค่ะ ! ทราบแล้วค่ะ ชิ T^T"
เมื่อเช้าอุตส่าห์ก้าวขาซ้ายออกจากบ้าน ทำไมไม่เห็นได้ผลอะไรเลยอ่ะ ต้องเป็นเพราะฉันไม่ได้เข้าวัดช่วงนี้แน่ ๆ ต้องใช้แน่ๆ -..- 
นะโม ตัสสะ ภัควะโต อารหะโต สัมมาสัมพุทธ ธัสสะ บัดนี้ธรรมอยู่ในใจฉันเรียบร้อย ฉันจะมุ่งหน้าเพื่อศึกษาพระธรรม _  _
  หลังจากที่ฉันกลบดินจนเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฉันกับยัยเพื่อนรักทั้งสองก็เดินทางเข้ามาในโรงอาหารเพื่อหาอะไรรองท้องหลังความเหน็ดเหนื่อย
ข้าวมันไก่ก็ดี ก๋วยเตี๋ยวก็อยากกิน T0T
ออออออออออออดดดดดดดดดดดดดดดดด ~
"เฮ้ยแก - -  นี่กี่โมงแล้ว ?"ยัยขนมปังเริ่มเอ่ยถามยัยคุ๊กกี้
"สิบเอ็ดโมง ห้ามสิบ ไม่ขาดไม่เกิน"
"แน่ใจนะว่านาฬิกาแกไม่ตาย" ยัยขนมปังถามยัยคุ๊กกี้ให้แน่ใจอีกครั้ง คำตอบที่ออกมาก็หมือนเดิม แล้วเริ่มมั่นใจมากขึ้นเมื่อคนในโรงอาหารเริ่มทยอยออกไปเหลือแต่เพียงเราสาม
"ไม่จริงใช่ม่ะ T0T"
พระเจ้าเล่นตลก เทวดากำลังกินข้าวอยู่ไงยะ T0T ทำไมเวลามันหมุนเร็วแบบนี้ ไอพวกเราสามคนเริ่มทำหน้าบูดเพราะความหิว -  - !
"กลับเถอะ -..-"
'แกยอมเรื่องกินด้วยเหรอยัยแก้ม -  -'
"ฝนตกแน่ ๆ "
(-  - ! )ฉันเหลือบตามองยัยเพื่อนดงดิบนี่ก่อนจะรีบเดินนำไปเข้าห้องเรียน
ฉันไม่ไปกลบดิน ฉันก็ได้ไปกินข้าวแล้ว เชอะ ! ฉันมาโรงเรียนเพื่อมาเรียนหนังสือ ภารโรงก็มีก็ให้กลบหน้าดินแทนฉันไปเซ่!!
   ฉันมานั่งเรียนด้วยความที่ท้องไม่เป็นสุขจนหมดคาบ ~!


"ไม่กลับบ้านเหรอยัยแก้ม"
    คุ๊กกี้เอ่ยปากถามฉันที่นั่งอยู่ตั้งนานและไม่ยอมกลับบ้านสักที ปกติยัยสองคนนี้จะกลับบ้านพร้อมฉัน คงรู้นะว่าจุดประสงค์ที่มันกลับบ้านพร้อมฉันคืออะไร
ที่จริงบ้านของฉันจะอยู่ใกล้กว่าคุ๊กกี๊นิดหน่อย  แต่อยู่คนละซอยกัน เพราะบ้านของฉันมันเป็นบ้านที่โทรม ๆ ตั้งอยู่ท่ามกลางย่านคนรวย =[]=!!  ใครที่แวะผ่านมาทางนี้มักจะเห็นบ้านฉันเป็นที่จอดรถ แต่ฉันก็ชักระอาใจแล้วทีเดียว เพราะมันเป็นที่จอดรถมาตั้งแต่ฉันเกิด และสาเหตุที่มันชอบเดินมากับฉันเพราะในหมู่บ้านนั้นมักจะมีผู้ชายหล่อ ๆ ออกมาจูงหมาเดินเล่นทุก ๆ วัน ไม่ก็ออกกำลังกาย  -_-!!
"กลับไปก่อนก็ได้ ฉันกลับคนเดียวได้หน่ะ"
"แกไม่กลับ ฉันก็ไม่กลับ >.,< ยัยขนมปัง วันนี้เรารอแก้มใสกันเนอะ"
ยัยขนมปังพยักหน้าพลางอ่านหนังสือที่บัญญัติกฎของโรงเรียนไว้ระหว่างรอฉันกลับบ้าน
  ฉันคิดวิธีที่จะรอดพ้นจากนายไม่ออกเลยประธาน ยอมรับนะว่าแกฉลาดมากที่สามารถจับฉันได้ -..- แต่ฉันมันไม่ละความพยายามอยู่แล้ว สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ โว๊ยยยย =w=
อย่างที่คุ้กกี้ว่า ฉันน่าจะเข้าโรงเรียนด้วยประตูทางดีๆกับเขาซะบ้าง แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวเอง -..-
"คิดแผนอยู่ใช่มั้ยหล่ะ !"
ฉันพยักหน้าสองสามทีเพื่อให้ยัยเพื่อนนี้รู้ ไม่อยากตอบด้วยปากเดี๋ยวที่คิดเมื่อกี้จะลืมซะก่อน
"รู้นะว่าแกนั่งคิดแผนเพราะอยากจะเจอกับพี่ประธานสุดหล่อใช่ม่ะล้า !"
จะบ้ากะละมัง - - ! ทั้งสมองมันมีแต่เรื่องนี้จริง ๆ
"ฉันไม่ใช่ประเภทเดียวกับเธอนะ - -"
"ล้อเล่นนะ ! อย่าจริงจัง ฮ่ะ ๆ"
ตอนนี้ฉันนั่งคุยกับคุ๊กกี๊เพื่อกลบความเงียบในห้อง ยิ่งมืดก็ยิ่งน่ากลัว T0T
"อืม คิดถึงไหนแล้ว ?"
ฉันส่ายหัวอย่างเดียวเพราะฉันคิดไม่ออก
ตอนนี้ก็ปาเข้าไป ทุ่มห้านาทีแล้ว ฉัน ขนมปังและคุ๊กกี้ยังนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน
กึก  ๆ  ๆ ๆ
"ฉันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมา - - "
คุ๊กกี้ทักขึ้น ฉันเองก็ได้ยินนะ
"ภารโรงศรีคงเข้ามาเช็คความเรียบร้อยมั้ง"
"ภารโรงศรีแกกลับบ้านตั้งแต่ห้าโมงแล้ว ฉันยังเอาจอบที่แกขุดไปให้อยู่เลย"
ความเงียบเข้ามาอีกครั้ง ฉันกับคุ๊กกี้มองหน้ากันอย่างกลัว ๆ นิด ๆ
"หวังว่าคงไม่ใช่ ....."
"จะบ้าเหรอ  สมัยไหนแล้วยังเชื่ออีกรึไง"
"ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิ -...-"
ถึงจะพูดยังงั้นออกไป ฉันก็เชื่อนะว่ามีอยู่จริง ๆ T0T
"เสียงเดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้ว ยัยแก้ม T^T ทำไงกันดี ขนมปัง ช่วยคิดหน่อยสิ ทำไมเธอเงียบไปอ่ะ ! เป็นอะไรรึป่าว"
ยัยคุ๊กกี้หันไปถามยัยปังที่เงียบมานานแล้วก่อนที่ยัยนี่จะทำตาโตตกใจพลันกระโดดหลบทันที
"แกเป็นอะไรหน่ะ"
ฉันถามก่อนที่ยัยขนมปังนี่จะตะโกนออกมาอย่างไม่รู้คาดมาก่อน =[]= ! ขนมปังตกใจก่อนจะกวักมือให้มาหลบด้วยกัน นี่แกจะบ้าเหรอ - -
"รีบมาหลบสิ นี่เป็นเวลาตรวจตราของประธานนักเรียนนะ !!"
ยัยขนมปัง แกว่าอะไรน้า =[]= ! ฉันยังคิดแผนไม่ออกเลยอย่าเพิ่งมาเซ่ !!!!!



ครืดดด~
เสียงประตูบานเลื่อนในห้องของฉันดังขึ้นพร้อมกับไฟที่เปิดพรึ่บของฝีมือใครบางคน
"มาทำไมห้องนี้วะ ?"
"ฉันได้ยินเสียงคุยกันในห้องนี้"
"หูฝาดรึป่าว ?"
"ไม่นะ ! ฉันว่าไอชิณคงได้ยินแบบฉัน"
หูก็ฟังส่วนร่างกายก็ขยับไปไหนไม่ได้เพราะดันอัดอยู่ในตู้เก็บของ ของอาจารย์ทั้งสามคน สภาพตอนนี้เหมือนปลากระป๋องไม่มีผิด ถ้าให้เดานะ ต้องมาทั้งสามคนนั้นแน่ ๆ
"ขยับหน่อยสิ แกทับท้องฉันอยู่นะ"
ยัยขนมปังว่าพลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้ร่างกายมันสบายขึ้น แต่ฉันสองคนสิจะตาย -  - !
"ที่มันแคบนะ ทน ๆ หน่อยสิ้ "
"แกจะสบายไปหน่อยมั้ยยัยขนมปัง -..-"
"ชู่ว ! เบา ๆ สิ"
ขนมปังใช้มือสองข้างปิดปากพวกฉันไว้
"ฉันรู้สึกเหมือนจะได้ยิน"
"บอกแล้วว่าไอชิณไม่มีทางหูฝาด ไม่มีทาง (-  -)"
"แกสองคนลองค้นดูรอบ ๆ ห้องดูสิ !"
สิ้นคำสั่งของประธาน พวกฉันสามคนก็ได้ยินเสียงโครมคราม ๆ ในห้อง พวกฉันสามคนเริ่มตัวสั่นยิก ๆ ~0~
กึก ๆ
เสียงดังมาจากด้านหน้าของตู้เก็บของนี่  ฉันคิดว่าพวกมันคงมาแล้ว ทำยังไงดี !! T0T
"ตู้นี้สงสัยอาจารย์จะเก็บของไว้เยอะ ท่าจะหนักน่าดูเลยหว่ะ"
"ของแน่นะ ??"
"มั้ง ก็ตู้มันล็อคนี่หว่า ข้างในเป็นอะไรแล้วฉันจะรู้มั้ยวะเนี่ย"
"ช่างมันเหอะ สงสัยพวกเราสามคนคงหูฝาดกันไปเอง  ออกไปตรวจตึกอื่นกันเถอะ"
ครืดดด ~
เสียงปิดประตูที่ฉันอยากได้ยินมานานก็ดังขึ้น เราสามคนรีบโผล่หน้าออกไปรับออกซิเจนทันที =[]=!
"กลับบ้านเถอะ ฉันละกลัวจนขนลุกหมดละ >0<"
เว่อร์ได้อีกนะยัยนี่ -..-
"ช่ายยย กลับบ้านเถ้อะ >0<  ละครมันจะมาแล้วนร้า"
ยัยขนมปังโวยวายหาละครน้ำเน่านั้น   ฉันรู้สึกรำคาญเลยเดินนำไปเปิดประตู
"มีอะไรเหรอยัยแก้ม -..-"
"ประตูนี่มันเปิดไม่ออก"
ประตูนี่มันล็อคมาจากข้างนอก  ยัยขนมปังกะยัยคุ๊กกี้รีบเดินมาทางฉันทันทีด้วยสีหน้าตกใจอย่างแรง =[]= <<
"เปิดไม่ออกจริงด้วยย ทำไงดียัยแก้มม ยัยปังงงง !"
ฉันหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งคู่ด้วยความสงสารเลยตัดสินใจใส่ท่าบิ๊กโชว์ไปทีประตูทันทีเพื่อหวังว่ามันจะเปิด ทำอยู่หลายครั้งจนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความเหนื่อย

อีกด้านของประตู
เสียงประตูปึงปังถึงด้านนอกทำเอาชายคนนึงอมยิ้มเพราะได้ใจ
"ยิ้มอะไรวะไอชิณ สงสารน้องเขานะ"
"ทำผิดก็สมควรได้รับความผิด น่าสงสารตายหล่ะ มาขโมยของไปขายดึก ๆ ดื่น ๆ"
"รู้ได้ไงว่าน้องเขามาขโมยของ"
"ฉันรู้ว่าบ้านเขาขัดสนเรื่องนี้อยู่ ถ้าไม่คิดอะไรจริงจะมาทำอะไรในโรงเรียนตอนนี้วะ"
ชิณพูดจบก็มีเสียงปึงปังดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงโวยลั่น
"ไอประธาณหัวดำหน้าเถื่อนน รังแกผู้หญิงงง รีบมาเปิดประตูให้หน่อยสิโว้ยยยยยยยย >0<"
"ประธาณหัวดำ"
"หน้าเถื่อน"
"คิดได้ไงวะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ"
ชายหนุ่มสองคนหัวเราะร่า ชายหนุ่มอีกคนนึงเริ่มคิดแผนการต่อ
"นี่พวกนายสองคนหนะ มีไฟแช็คไหม"
"มีสิ แล้วมิทราบว่าจะเอาไฟแช็คไปทำอะไรครับ -..- จะเผาห้องเรียนเหรอ โหดไปหน่อยมั้ง"
"เงียบไปเหอะว่ะ แล้วโทรศัพท์นายอ่ะฟิวส์ มีเสียงหมานิใช่มั้ย จำได้ว่าเคยเปิดเล่นอยู่"
"หมา แมว ตุ๊กแก ยีราฟ อิกัว่า ช้างป่า แมมมอธ ไดโนเสาร์ มีหมดล่ะ ^^ "
"เออ เดี๋ยวพวกนายสองคนทำตามที่ฉันบอก โอเคไหม !"
"แซ่บครับ -_-!!"