ขอโทษที!พอดีว่าฉันร้าย(แต่รัก)

ลำดับตอนที่ #2 : cнαρтεя 2 : ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่นั้น !

ตอนที่ 2

 (_  _)  บัดนี้ฉันนั้งก้มหน้าอยู่ในห้องสภานักเรียนโดยมีผู้ชายผมสีดำเข้ม ยืนเท้าเอวกอดอกถามความจริงเรื่องนี้กับฉันอยู่ แค่โดดเข้าโรงเรียน จะทำให้เรื่องมันใหญ่ไปถึงไหนกัน !
"เธอทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว"
ฉันไม่ตอบแต่ก้มหน้าอยู่ เขาที่รอฟังคำตอบจากฉันเริ่มทำสีหน้าโกรธานิด ๆ ก่อนจะปริปาก
"ฉันถามเธอว่า เธอทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว !"
"ทะ ... ทุกครั้ง T^T"
มันตวาดฉั้นนนนนนนนนนนนนนนนน !! >..<
"ถือว่าครั้งนี้ฉันให้เป็นโมฆะเพราะเธอยอมรับความจริงและฉันก็เพิ่งจะจับเธอได้เป็นครั้งแรก แต่ถ้าหากมีครั้งที่สองอีกฉันรับรองว่าฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้แน่นอน!!"


   ฉันเดินก้าวออกมาจากห้องสภานักเรียนด้วยสีหน้าที่หมดอารมณ์ที่จะกระทำทุกสิ่ง  อิโถ่ ! ก็แค่ประธานนักเรียน ไม่ใช่พระเจ้าซะหน่อยที่จะมาสั่งการกับฉันได้  ก็แค่ประธานนักเรียน =..=
ก็แค่ประธานนักเรียน  กลัวอะไรมันหล่ะ กลัวอะไรมันนน T^T
  ปลอบใจตัวเองมาได้สักพักก็เดินมาถึงห้องเรียนตัวเอง  ยัยเพื่อนสองตัวออกมาจากห้องที่ฉันอยู่ สีหน้าของมันผิดกับฉันอย่างลิบลับ
"กรี๊ดดด ! >< ฉันเจอกับพี่บอล เมื่อกี้ ๆ เดินผ่านหน้าฉันไป เขายิ้มให้ฉันด้วย"
ยัยเพื่อนคนแรกเดินออกมาจากห้องหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส่
"กรี๊ดดด ! >< ฉันเจอกับพี่บาส เมื่อกี้ ๆ เดินผ่านหน้าฉันไปเหมือนกัน เขาส่งตาหวานให้ฉันด้วยย หล่อ แอร็งงง !"
ยัยเพื่อนคนที่สองเดินมาจากห้องตามยัยคนที่หนึ่งมาด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสมากกว่า =...=
  เจอยัยเพื่อนสองตัวนี่ทีไร ฉันละปวดหัว ยิ่งเวลาที่มันเจอรุ่นพี่ที่มันชอบนะ  หน้าตาฉันไม่รู้จะเอาไว้บนคอได้ไหม อายเขาเป็นที่สุด T^T
ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้ ต้องเอามั่งปะไร =..=
"กรี๊ดดดด ! =...=  ยัยขนมปัง ยัยคุ๊กกี้ เมื่อกี้ฉันเจอประธานด้วย เจอที่ประตูทางเข้าโรงเรียนส่วนตัวของฉัน เขาจับฉัน เค้าจับฉันไปสอบปากคำ ประตูโรงเรียนส่วนตัวของฉัน มันไม่เป็นความลับต่อไปแล้ว กรี๊ดดดดด !"
ยัยเพื่อนสองตัวหันหน้างงของมันเข้าหากัน ก่อนจะหันมาทางฉันแล้วถามต่อ
"เมื่อกี้แกเจอประธานชิณเหรอ" คุ๊กกี้ถามฉันด้วยสีหน้านิ่ง ๆ
"(-  -)(_ _)(-  -)(_ _)"
"แล้วแกเจอพี่แคมป์กับฟิวส์มั้ย? " ตามมาด้วยขนมปังที่สีหน้านิ่งไม่แพ้กัน
"เออ ฉันเจอ เจอทั้งสามตัวนั้นแหละ"
ยัยสองคนนี้พอจะทำหน้านิ่งก็ทำพร้อมกัน พอจะทำหน้าดีใจก็ทำเหมือนกัน ฉันละยิ่งแยกไม่ออกด้วยว่าใครเป็นใคร =..=!
"กรี๊ดดดด! ยัยแก้มใส ฉันมีเพื่อนอย่างแกไม่ผิดจริง ๆ ฉันได้เจอผู้ชายหล่อ ๆ เข้ามาหาฉันมากมาย ยิ่งคราวนี้แกเล่นของสูงอย่างพี่ประธานชิณ กับพี่แคมป์และพี่ฟิวส์ที่ได้ข่าวว่าเขาเข้าถึงตัวยากที่สุด ทำไม ๆ แก ทำไม ๆ แกถึงโชคดีอย่างนี้หา >.,<"
"คิดเหมือนฉันเลยยัยขนม >.,<"
ยัยเพื่อนดงดิบนี่กรี๊ดออกมาแบบที่ฉันเองก็ไม่ทันตั้งตัว  คนรอบห้องหันมาทางนี้เป็นตาเดียว และห้องของฉันก็เป็นที่สนใจของห้องข้าง ๆ
"ไม่มีอะไรค่ะ ๆ ไม่มีอะไร ^^ นี่แก =..= ทำอะไรให้มันเบา ๆ หน่อยได้มั้ย  ฉันอายคน"
"ขอโทษที ขอโทษ Y.Y  ฉันแค่ตื่นเต้นที่แกได้เข้าถึงพี่ชิณ"
"ขอโทษด้วย ขอโทษ Y.Y  ฉันแค่ดีใจที่แกสามารถติดต่อพี่ชิณให้ฉันได้แล้ว"
แต่ถ้าหากแกรู้ลึกซึ้งว่าแกเจอประธานชิณและโดนแบบฉันแกจะตื้นตันแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
"แล้วเขาทำอะไรแกบ้าง ? "
"ก็เห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้ว T_T "
"แกเห็นอะไรของเขาบ้าง O,.O "
"แผงอกขาว ๆ ไร้ขนนั้นภายใต้เสื้อนักเรียนใช่มั้ย =w= "
"นี่พวกแกคิดว่าพวกนั้นมันจะมาเต้นระบำโชว์ฉันในเวลาแบบนี้ใช่มั้ย"
"(^_^)(_ _)(^_^) / (^0^)(_ _)(^0^)"
เผียะ ! ตบกระโหลกหนึ่งทีข้อหาฟุ้งซ่าน =..=
  เรื่องอย่างงี้พร้อมใจกันพยักหน้าจริง ๆ
"เรื่องนี้เอาไว้ก่อน พวกแกต้องช่วยฉันทำประตูโรงเรียนของฉันใหม่เดี๋ยวนี้!!"
"แกจะทำอะไร !"
"แล้วแกก็จะรู้ หึหึ"
เพื่อนดงดิบสองตัวนี้ทำหน้างงเหมือนกันอีกครั้ง ฉันแยกมันไม่ออกอีกแล้ว ช่างมันก่อน =..= ฉันต้องทำสิ่งที่สำคัญในรั้วโรงเรียนให้สำเร็จ ทุกคนในโรงเรียนต้องขอบใจฉัน !

ฉึก ๆ ๆ ๆ 
   ท่ามกลางแดดที่ร้อนเปรี้ยงปร้างกับกำแพงที่กั้นระหว่างโรงเรียนกับถนนใหญ่   ฉันที่พยายามที่จะสร้างช่องทางเข้า-ออกโรงเรียนใหม่  เรื่องแบบนี้ฉันมั่นใจว่านายเองก็คิดไม่ถึงประธานชิณ หึหึ !
"นี่แก ทำไมแกไม่เปลี่ยนไปเข้าทางประตูหน้าให้เหมือนคนอื่นเขาหล่ะ มาขุดรูให้เมื่อยมืออยู่ทำไม"
ยัยขนมปังถามฉันที่นั่งลงขุดรูรอดใต้กำแพงโรงเรียนออกไป  สีหน้ามันดูเอื่อมระอากับสิ่งที่ฉันทำอยู่ -..-
คงรู้แล้วใช่มั้ยว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้คือการสร้างประตูใหม่เพื่อบริจาคแก่รุ่นน้องรุ่นต่อไปที่คาดว่าว่าพวกเขาต้องมาใช้แน่นอน >w< ฮ่ะ ๆ ในมือฉันมีจอบที่ขโมยมาจากภารโรงศรีในห้องเก็บของ
  เมื่อขุดรูเสร็จเรียบร้อยแล้วเพื่อความมั่นใจฉันเลยลองทดสอบนิด ๆ หน่อย ๆ ด้วยการมุดรูออกไปด้านนอกโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย >.,<
"ไหวนะ -_-"
ยัยคุ๊กกี้โผล่หน้าลอดช่องรูออกมาไตร่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง(มั้ง)   ฉันเลยชูสองนิ้วแล้วพยักหน้ายิ้มแย้มให้เห็น ก่อนจะรอดช่องกลับออกมา
นายรู้จักฉันน้อยไปหน่อยไหม ไอประธาน ฮ่า ๆ ๆ !