นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
178
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
178
หมวด : อื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 28 พ.ค. 50 / 19:34 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เรื่อ วันแห่วามเศร้าอายที่รัเธอ
อนวันวาเลนไทน์แห่วามเศร้า
ในวันวาเลนไทน์ ผมไ้ื้ออไม้และสร้อยหัวใไปให้นที่ผมอบ แ่ผม็ไม่ล้าเอาไปให้้วยัวเอเพราะั้แ่ผมไ้เอเธอผมไม่มีวามล้าสัเท่าไรเลย อาะเป็นเพราะผมไม่เยรัใรมา่อน็ไ้ เธอั่น่ารัและนิสัยีมา ผมไม่เยเอใรนิสัยีเท่านี้เลยเธอเป็นนแรที่ผมอบและผมะอบเธอนเียวลอไป ผมึให้เพื่อนเอาอไปให้แทนแล้วบอว่าผมฝามาให้
“ยามาิ”โะเรียผม โะเป็นนที่ผมให้เอาอไปให้ฮาูมิ ฮาูมิือนที่ผมอบ
“โะ”
“ฮาูมิฝามาบอว่าอบใมา”
ผมีใัแ่ผมให้อเธอมามายแ่เธอยัไม่ใอ่อนรัผมเลย
“เออ อบในะโะ”
พออนเย็นผม็ลับมาบ้านแล้วผม็เล่นอมแล้ว็เล่นMSN้วย ผมไุ้ยับฮาูะแล้วเธอ็บอับผมว่า ‘อบใมานะ สร้อย็สวยแ่สั่นไปหน่อย’ผม็ยัเศร้าอยู่ีเธอไม่อบผมหรอ แ่ผมัใาเธอไม่ไ้ริๆนะ มันยามาเลยถึเวลาที่บันมันน้อยมาแ่วามรัที่ผมมีให้เธอมันมามายว่าหลายเท่า
วันรับวุิบัรอมัธยมปลายแห่วามเศร้าอยามาิ
วันนี้ผมไ้ื้ออไม้ไปให้เธอแ่็ยัเหมือนเิมือผม็ไม่ล้าเอาไปให้อยู่ี ผมรู้ัวเอีว่าเธอและเพื่อนๆเธอไม่อบผม ผมึให้โะเอาไปให้เหมือนเิมแ่มีิูะไป้วย ิูะือเพื่อนร่วมห้อผมเอแล้วทั้ห้อ็รู้ว่าผมอบใร ฮาูมิ็รู้ว่าผมอบเธอ
“ยามาิ เาเอาอไม้ไปให้ฮาูมิแล้วนะ” โะบอผม
“เออ อบใมาเว้ย” ผมนึในใว่าฮาูมิไม่เยิะอบผมเลย หัวใเธอแ็มานาผมทำทุอย่าให้เธอใอ่อนบ้าแ่เธอ็ไม่มีปิิริยาอะไรอบเลย ผมอยารู้ว่าใเธอทำ้วยอะไร ในะที่เธอหัวใเธอแ็มา ใผมมันะาอยู่แล้วเธอไม่เยเ้าใวามรู้สึผมเลย หัวใเธอแ็ริๆ นาผมผู้ายยัไม่แ็เท่าเธอเลย แล้วอีอย่าใล้สอบปิภาเรียนแล้ว เธอ้อออไป่อที่อื่น ผม็ไม่ไ้เอเธออีแล้ว เธอแทบะไม่เยรู้เลยว่าำที่เธอพูมาทั้หลายผมเ็บมา ผมเยถามเธอ ‘ฮาูมิุิยัไับผม’ ในะที่ถามใผมมันสั่น เธอบอว่าิับผมแ่ ‘น้อ’ ผมเป็นน้อเธอสามปี แ่เรื่ออายุมันไม่สำั มันสำัที่ว่าหัวใเธอรัผมหรือเปล่า ที่เธอบอมา เธอไม่เ็บเหมือนผม เธอไม่เ็บเลย้วย ผมอยาะรู้ว่าในใเธอมีผมหรือเปล่า ถ้ามีบอผมมาเถอะอย่าให้ผม้อทรมานให้มาว่านี้เลย เธอเยบอว่าอยาไ้ระเป๋าั ผม็ื้อให้เธอแ่เธอ็ไม่เยที่ะเปิใรับผมบ้าเลย ในใเธอทำ้วยอะไร
“ยามาิ นายว่าเปล่า? มีเรื่อะปรึษา” ไฮะถามผม เป็นเพื่อนสนิทผมอีน
“ว่า มีเรื่อไระปรึษาหรอ”
“็ือเราอบรุ่นพี่นหนึ่ แ่นนั้นมีนอบเยอะและเา็มีแฟนแล้ว นายิว่าันวรทำไี” ไฮะถามผมแ่ผม็ิออนะ แ่แ่ำถามมันยาไป ะให้บอรๆ็ลำบา
“เอาอย่านี้ เธออบเา แล้วเาอบเธอหรือเปล่า” ผมิไ้แ่นี้ แ่ในใมันรู้ลึว่านั้น
“เาไม่รู้ว่าันอบ” ั้น็ีถ้าเารู้ว่าเธออบ มันะไม่ีเหมือนที่ฮาูมิรู้ว่าผมอบแล้วผม็ะหลบหน้าเธอทุรั้เวลาที่เอ
“มัน็ีแล้ว ถ้าให้เารู้เธอะเป็นอย่าเรา เวลาที่เา็ะหลบหน้าไม่ล้าเอ มันีแล้วเ็บวามลับนี้ไว้ ถ้าเราอบริให้อบแบบที่ให้เามีวามสุ ไม่ใ่เอาแ่ใัวเอนะไฮะ” ผมรู้ถ้าพูอย่าั้นไป ไฮะ้อเสียใ แ่ผมไม่อยาให้เพื่อนผม้อเป็นแบบผม
“อืม อบใมานะ นาย่วยเราไ้ริๆ ที่นายพูมา็ถู แบบรู้สึในใีว่าีว่าะให้ใรรู้ อบใมานายเป็นเพื่อนที่ีริๆ เออ! ว่าแ่ โะ นาม่า อินยะ ไปไหนน้าั้แ่เ้ายัไม่เห็นเลย” ริิสามนนั้นไปไหนันน้า ทั้สามน็เป็นเพื่อนสนิทผมเหมือนัน
“เออใ่ไปไหนัน ไม่ไหนไม่บอันบ้าเลย ลอึ้นไปูที่ห้อัน”
“ไปิ เี๋ยวนะรู้สึว่าเี๋ยวนี้นายะูเศร้าๆนะ ไม่ยิ้มเลย เป็นอะไรหรือเปล่ามีอะไร็ปรึษาเราไ้นะ เราเป็นเพื่อนันนะ”ไฮะถามผม แ่ผม็ไม่ล้าะบอใร แ่ในเมื่อไฮะูผมออนานี้็้อบอละนะ
“อะ อะ เออ มัน็ใ่ มีเรื่อลำบาใอยู่ ือฮาูมิไม่เยเปิใรับเราเลย วันที่สำัทั้หลาย มันไม่สำัอีแล้วมันมีแ่วันแวามเศร้าอายที่รัเธอ อีไม่อีวัน็ะเป็นวันเิอฮาูมิแล้วเราไม่รู้ว่าะทำไี ถึยัไฮาูมิ็ไม่เปิใรับเราอยู่ี” ผมบอไฮะ
“นาย็ื้ออวัไปให้ิ เี๋ยวันไป่วยเลือผู้หิเาอบนาฬิาหรือไม่็สร้อยอะไร็ไ้เี๋ยว่อยไปูันนะ” ไฮะบอผม
“มันะีหรอ” ผมไม่รู้ว่ามันะีหรือเปล่า เธออาะรำาผม้ไ้
“ีิ ไปันเลยนะ”ไฮะบอผม ให้รีบไปื้อ พรุ่นี้็วันเิฮาูมิแล้ว
“แล้วะไม่ไปามสามนนั้นแล้วหรอ” ผมถามไฮะ
“ไม่้อแล้วเรื่ออนายสำัว่า”ไฮะบอผม
“็ไ้”ผมับไฮะเลือื้ออวัให้ฮาุมินถึเย็นแล้วผมับไฮะ็่าแยย้ายลับบ้านัน
วันเิฮาูมิแห่วามเศร้าอยามาิ
วันนี้ผมให้โะับนาม่าเอาอวัไปให้ฮาูิ ผมไม่รู้ว่าฮาูิะอบอวัหรือเปล่า ผมให้นาฬิาฮาูิ
แล้ววันเวลาที่ผ่านมาและผ่านไปมัน็แ่วันแห่วามเศร้าอผมเท่านั้นเอ เธอไม่เยิอะไรับผมเลยปิเทอมแล้วบันสัที มันบลแล้วเธอไม่เยเ้าใันเลย
ผลงานอื่นๆ ของ Mickey_ปากเป็ด ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Mickey_ปากเป็ด
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น