ชาติภพไม่อาจหวนคืน

ถ้ามีโอกาสไปแก้ไขอดีตได้เรื่องราวทุกอย่างก็ยังคงจบเหมือนเดิม คือ ชายคนที่เธอรักหมดใจไม่คิดที่จะรั้งเธอไว้ สักเสี้ยวก็ไม่เคย... หลงเหลือแค่การจากไปโดยไม่อาจหวนคืนมา

“ไม่นะ ไม่”

หญิงสาวในชุดเดรสเข้ารูปจับจีบเข้าเอวปล่อยยาวถึงเข่าบานเล็กน้อย นั่งคิดอะไรเพลินๆเพื่อหวังว่าสายลมหนาวอาจจะช่วยให้จิตใจที่ห่อเหี่ยวดวงนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้งได้ แต่จู่ๆสามีที่ผลักภรรยาตัวเองจนเซไปโดนตัวหญิงสาวคนหนึ่งเข้าอย่างแรงจนร่างบางเสียหลัก ไหวตัวได้ไม่ทันและเรื่องที่ไม่อาจคาดคิด คือตัวหญิงสาวไถลตัวลงตกจากสะพานสูง รับรู้แค่ว่าร่างกายตอนนี้เบาหวิวราวใบไม้ที่ถูกลมพัดเพียงหน่อยเดียวก็พร้อมที่จะตกลงสู่พื้นได้ในพริบตา แม้แต่ลมเย็นที่กำลังโอบอุ้มร่างกายได้ในตอนนี้ยังไม่อาจช่วยได้ จนในที่สุด

ตู๊มมมมม

“ช่วยด้วย อึก... ฮึ ใครก็ได้ช่วยด้วย”

มือน้อยๆที่พยายามแหวกว่ายเพื่อหวังว่ามันอาจจะช่วยให้ร่างนี้มีโอกาสรอดได้บ้าง ถึงที่สุดแล้ว แม่น้ำค่อยๆดูดกลืนร่างบางอย่างไม่อาจหวนคืน

‘แม่น้ำแห่งนี้ช่างพร่ามัวเหลือเกิน น้องมองอะไรไม่เห็นเลยค่ะ’

ทุกสิ่งทุกอย่างดับมืดไปหมดเหลือเพียงร่างไร้วิญณาญที่ค่อยๆจมลงสู่ใต้แม่น้ำลึก

“ไม่นะ!”

พรรณณิกาที่ตื่นมากลางดึกเช่นทุกคืนร้องเสียงหลงพร้อมกับเหงื่อที่ไหลโชกไปทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงไรผมจนถึงหน้าผากมนไหนจะอาการหายใจไม่ออกรู้สึกแน่นหน้าอก ราวกับว่าตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ

“ภาพในฝันชัดเจนมากเกินไปแล้ว”

พรรณิกาได้แต่เอามือลูบหน้าอกพร้อมสูดลมหายใจเข้าหายใจออกอย่างช้าๆและบอกตัวเองว่า ‘แค่ฝันไปเท่านั้น’

************************

________________________________

  

:

TALK ~

อยากกระซิบว่า 

อิพี่ในชาติภพก่อนทำร้ายจิตใจน้องได้ทำร้ายจิตใจน้องดีเกินไปแล้วพ่อคู๊ณ!

เคยเห็นน้องอยู่ในสายตาบ้างไหมม!

ถ้าน้องมันไม่สนใจขึ้นมาจริงๆจะชาติภพก่อนหรือชาติภพปัจจุบันอย่าหวังว่าน้องมันจะเเล!!