บุปผาพ่ายรัก / (สนพ.ไลต์ ออฟ เลิฟ วางแผง 20 มิ.ย.61)

ตอนที่ 3 : อย่าได้แตะต้องคนที่ไม่ควรแตะต้อง1(รีไรท์)

2

อย่าแตะต้องคนที่ไม่ควรแตะต้อง

ร่างบางในชุดชมพูฟ้าที่ก้าวเดินตามขันทีและนางกำนัลไปอย่างเร่งรีบนั้นสร้างความประหลาดใจให้แก่คนที่พบเจอ ด้วยคุณหนูจางท่านนี้เข้าวังมาบ่อยครั้ง และแต่ละครั้งจะมีคนของตำหนักคุนกงของไทเฮาออกมาต้อนรับโดยเกี้ยว มิเคยเห็นว่านางต้องเดินเองเช่นนี้

“เซี่ยกงกงเจ้าคะ ท่านแน่ใจหรือว่าไทเฮาจะไม่เสด็จกลับมาจากการทำความเคารพของเหล่าพระสนมในยามเช้าก่อนที่เราจะจัดการเสร็จ” หมิ่นฉ่ายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อส่งเสียงถามขันทีเก่าแก่ประจำพระองค์ของไทเฮาอย่างกังวล

“ข้าให้แม่นมหลิงและหม่ากูกูคอยถ่วงเวลาไทเฮาไว้แล้ว พระองค์เพิ่งเสด็จออกไปเมื่อครู่ คงอีกนานกว่าจะกลับเข้ามายังห้องรับรอง คุณหนูเร่งเท้าหน่อยเถิด” ขันทีอาวุโสเอ่ยเร่งเด็กสาว

++++++++++

หนึ่งปีก่อน หลังจากที่ขันทีได้ทำการคัดเหล่าสาวงามจากตระกูลผู้ดีจากสามพันเหลือหนึ่งร้อยคนแล้ว หญิงสาวที่ผ่านการคัดเลือกหนึ่งร้อยคนต้องพักอยู่ในวัง ไทเฮาจะให้คนไปสืบดูนิสัยใจคอและความคิดความอ่านของพวกนางอย่างลับๆ เพื่อเลือกสตรีที่ดีที่สุดให้แก่โอรสของพระองค์ แม้จะรู้ดีว่าบุตรชายยังมิคิดถึงหญิงงามคนใดนอกจากเด็กสาวจิ้มลิ้มมารยาทดีก็ตาม แต่ด้วยหน้าที่โอรสสวรรค์จึงมิอาจหลีกเลี่ยงได้ ไทเฮาจึงทรงเลือกหญิงสาวจากหนึ่งร้อยคนมาเพียงยี่สิบคนเท่านั้น

หญิงงามทั้งยี่สิบล้วนได้รับการแต่งตั้งยศตามความเหมาะสม บุตรสาวจากตระกูลขุนนางใหญ่ที่มีมารยาทและนิสัยใจคอที่ดีพร้อมเก้าคนถูกแต่งตั้งเป็นพระสนมขั้นสอง ส่วนที่เหลือให้รั้งไว้ที่ตำแหน่งเหม่ยเหรินและไฉเหริน แม้จะมีตำแหน่งแต่ทั้งหมดก็ยังมิเคยได้ถวายตัวให้ฮ่องเต้ ทุกวันยามเช้าที่ต้องเข้าทำความเคารพไทเฮา ก็ได้แต่หวังว่าจะได้พานพบโอรสสวรรค์ เผื่อว่าพระองค์จะต้องพระทัยแล้วเรียกพวกนางไปปรนนิบัติบ้าง

“บิดาของหม่อมฉันได้ชาดีมาจากต่างเมืองเมื่อหลายวันก่อน จึงส่งผ่านกองพระตำหนักนำมาให้หม่อมฉันเพื่อถวายให้ไทเฮาเพคะ” หรงเจาอี๋ซึ่งเป็นบุตรสาวของเสนาบดีกรมกลาโหมถือกล่องไม้แกะสลักวิจิตรบรรจงยื่นให้หม่ากูกูที่เดินมารอรับอยู่ก่อนแล้ว

“ขอบใจเจ้ามาก หรงเจาอี๋” ไทเฮาเอ่ยรับน้ำใจ

หลังจากที่มีผู้เริ่มก็มีผู้ตาม มีสองมีสามตามมา ของขวัญล้ำค่ามากมายที่ต้องถูกส่งผ่านหลายกรมกองกว่าจะมาถึงมือพวกนาง ด้วยพระสนมขั้นสองยังมิได้รับอนุญาตให้พบเจอญาติพี่น้อง

“เอาละ วันนี้พอเท่านี้ก่อน พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด”

“ไทเฮาเพคะ เหตุใดพระองค์ไม่ลองชิมชาที่หรงเจาอี๋นำมาถวายก่อนล่ะเพคะ” หม่ากูกูที่โดนแม่นมหลิงส่งสายตาให้หาเหตุถ่วงเวลาไว้ก่อน

“ไม่ละ ตอนนี้ข้าอยากเอนหลังเสียหน่อย”

“แต่...” แม่นมหลิง กำลังจะเอ่ยขัดอีกคน แต่ไทเฮาก็ตรัสขึ้นมาก่อน

“พวกเจ้ามีอะไรปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่ ท่าทางประหลาดนัก” ไทเฮาตรัสถามแม่นมอาวุโสและนางกำนัลคนสนิทด้วยสีหน้าสงสัย ร้อยวันพันปีมิเคยกล้าขัดใจ แต่วันนี้กับรั้งพระองค์ไว้ถึงสองครั้งสองครา

“พวกหม่อมฉันเพียงเห็นว่าชาของหรงเจาอี๋เป็นชาดี จึงอยากให้ไทเฮาได้เสวยทันทีเท่านั้นเพคะ” เป็นแม่นมหลิงที่ทูลตอบไทเฮาไป ด้วยประสบการณ์ใช้ชีวิตในรั้วในวังมาหลายสิบปี ย่อมขัดเกลาให้หญิงสูงวัยปกปิดสีหน้าไว้ได้มิเผยพิรุธใดออกมา

“เชื่อเจ้าเลยจริงๆ อย่าคิดว่าสีหน้าเรียบเฉยนั่นจะปกปิดพิรุธเจ้าได้ เจ้าอยู่ข้างกายข้ามาตั้งแต่สาวยันอายุปูนนี้ มีหรือที่ข้าจะดูเจ้ามิออก สายตาเจ้าไม่นิ่งเลยรู้หรือไม่” ไทเฮาเอ่ยสัพยอกจบแม่นมหลิงก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ลืมไปเสียสนิทว่าไทเฮาทรงดูคนเก่งนัก

“เอาละๆ พวกเจ้าทั้งหมดกลับไปเถอะ... เอาเป็นว่าข้าจะเดินช้าๆ ไม่เร่งรีบกลับเข้าด้านในแล้วกัน” ไทเฮาบอกแก่สนมทั้งหมด ก่อนจะหันไปตรัสด้วยน้ำเสียงขบขันกับคนสนิทของพระองค์

++++++++++

“อะไรกัน ฮ่องเต้ทำให้ข้าหรือ” น้ำเสียงตื่นเต้น โอรสคนรองเดินทางไปศึกษาที่สำนักศึกษาเมื่อเดือนก่อน เช่นนั้นคงต้องเป็นโอรสคนโตแน่แล้ว แม้จะแปลกพระทัยด้วยฮ่องเต้มิชื่นชอบทำสิ่งเหล่านี้ แต่จะเป็นใครเล่าที่จะทำเช่นนี้ให้ตน สีหน้าปลาบปลื้มพระทัยของไทเฮา บนพระพักตร์ประดับไปด้วยรอยแย้มสรวล ทำให้คนในตำหนักต้องยิ้มตาม

ไทเฮาเดินชมภาพวาดอิริยาบถต่างๆ ของพระนางอย่างตื้นตันพระทัย แม้ภาพจะงามมิเท่าฝีมือของชินหวางเฟย แต่การเล่นสีทำให้ภาพตรงหน้าดูมีชีวิตชีวาแตกต่างออกไป ตั้งแต่พระนางจิบชา ก้มหน้าดูเครื่องประทินผิว เดินชมอุทยาน เอนกายอิงหมอนจ้องมองคนอ่านหนังสือให้ฟัง ภาพแล้วภาพเล่าเป็นอิริยาบถยามพระนางอยู่กับเด็กน้อยของพระนาง เอ๊ะ! นี่มิใช่ฝีมือของฮ่องเต้

“ฉ่ายเอ๋อร์หรือ?” ไทเฮาหันไปถามนางกำนัล ก่อนจะหันมองไปรอบๆ

“นี่พวกเจ้ารู้เห็นกันหมดเลยหรือ เช่นนั้นที่พวกเจ้าถ่วงเวลาข้าไว้ ก็เพื่อให้นางเข้ามาจัดการสิ่งเหล่านี้หรือ” ไทเฮาหันไปถามคนสนิท

“เพคะ นางนัดแนะกับคนในตำหนักเมื่อสองวันก่อนที่นางจะกลับจวน เป็นนางที่จัดการเองทั้งหมด แล้วนางยังมอบสิ่งนี้ไว้ให้ไทเฮาด้วยเพคะ” นางกำนัลจื่ออิง บุตรสาวของน้องสาวแม่นมหลิงที่ฝากฝังไว้ เดินน้ำกล่องไม้ฉลุลายหงส์เหินงดงามยื่นให้ไทเฮาที่ยังมองภาพวาดด้วยแววตาอ่อนโยน

เมื่อเปิดกล่องไม้ก็เจอกระดาษพับไว้อย่างประณีต ไทเฮาคลี่อ่านกระดาษแผ่นนั้นทันที

‘ฉ่ายเอ๋อร์ขอพระราชทานอภัยที่ทำไปโดยมิได้ขอพระราชทานอนุญาตไทเฮาก่อน

แต่ชินหวางเฟยเคยบอกหม่อมฉันไว้ว่า หากเราจะทำให้คนรับประหลาดใจ

เราต้องทำโดยที่คนผู้นั้นมิรู้ตัวและต้องทำด้วยความใส่ใจจริงใจเพคะ

ดังคำที่พี่ใหญ่เคยว่าไว้ ทรงเซอร์ไพรส์หรือไม่เพคะ

ครบรอบวันคล้ายวันพระราชสมภพปีนี้ หม่อมฉันปรารถนาเพียงสิ่งเดียว

ขอให้ไทเฮาที่ฉ่ายเอ๋อร์รักและเคารพทรงมีพระพลานามัยแข็งแรง ทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเพคะ

กำไลหยกนี้หม่อมฉันออกแบบเอง หวังว่าไทเฮาจะทรงชอบ

รักและเคารพ

จางหมิ่นฉ่าย’

ไทเฮาหยิบกำไลหยกชั้นดีฉลุลายเถาวัลย์และตัวอักษรว่า ‘อายุยืนยาว’ ขึ้นมาอย่างทะนุถนอม น้ำในพระเนตรคลอเต็มหน่วย เช่นนี้อย่างไรเล่าที่พระองค์ทรงปรารถนาอยากจะมีธิดาสักองค์ เด็กน้อย...นางช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“นางกลับไปแล้วหรือ” ไทเฮาหันไปถามเซี่ยกงกง

“คล้อยหลังพระองค์ไปเมื่อครู่เองพ่ะย่ะค่ะ คงยังไปได้ไม่ไกล”

ไทเฮาได้ยินเช่นนั้นก็สั่งองครักษ์ส่วนพระองค์รีบไปรั้งนางไว้ก่อน พระองค์ละมันเขี้ยวนัก มาทำให้ผู้อื่นซาบซึ้งแล้วจากไป คอยดูเถิด จะหยิกแก้มกลมๆ นั่นให้ช้ำเลยทีเดียว

++++++++++

หมิ่นฉ่ายเดินอมยิ้มออกมาจากตำหนักคุนกง ดีที่เสร็จทันเวลาไทเฮาเสด็จมา หวังว่าพระองค์จะทรงชื่นชอบของขวัญและภาพวาดเหล่านั้น นางคิดอยู่หลายวันว่าจะทำสิ่งใดให้ไทเฮาที่ทรงดีกับนางมาตลอดในวันคล้ายวันพระราชสมภพ แต่เมื่อนึกถึงตอนที่พี่สาวคนโตเคยทำเซอร์ไพรส์ให้ชินอ๋อง ก็เกิดประกายความคิดขึ้นมา ทั้งกำไลหยกนั้นนางก็เป็นคนออกแบบไว้เนิ่นนานมาแล้ว นางตั้งใจสั่งทำขึ้นมาสองอันเพื่อมอบให้ท่านแม่และไทเฮา ของท่านแม่จะฉลุลายผีเสื้อและดอกไม้กับอักษรว่า ‘สุขภาพแข็งแรง’

“นี่มิใช่คุณหนูจางหมิ่นฉ่ายหรือ เหตุใดจึงมาเดินลำพังที่นี่เล่า”

ยังมิทันที่หมิ่นฉ่ายจะเดินพ้นตำหนักก็เจอเข้ากับสตรีกลุ่มหนึ่ง หลังจากที่ไทเฮาอนุญาตให้เหล่าพระสนมทั้งหลายนั้นกลับตำหนัก พวกตนก็ทำตามรับสั่ง แต่ด้วยเกิดสงสัยในท่าทางของคนสนิทของพระนางเข้า เพราะพรุ่งนี้เป็นวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮา จึงคาดเดากันไปว่าฮ่องเต้คงจะทำสิ่งใดให้พระมารดาอยู่ด้านในตำหนักเป็นแน่ ทั้งหมดจึงทำทีว่าเดินชมอุทยานและสระบัวกัน

จนกระทั่งเห็นเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนโปรดของไทเฮาเดินออกมาจากในตำหนักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีก็รู้สึกริษยาขึ้นมา นางกำนัลในวังหลวงต่างเล่าลือกันหนาหูว่ามิใช่เพียงไทเฮาที่โปรด แต่ทุกครั้งที่คุณหนูผู้นี้เข้าวังมา ฮ่องเต้จะทรงหาข้ออ้างละเลยราชกิจมาหานางทุกครั้ง เช่นนั้นมิใช่ว่าครั้งนี้ก็ด้วยหรือ ที่นางยิ้มแย้มเช่นนั้นมิใช่ว่าพึงพอใจที่ได้พบพักตร์ฮ่องเต้หรอกหรือ

“หม่อมฉันเพียงเอาของขวัญมาให้ไทเฮา เสร็จแล้วกำลังจะกลับเพคะ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าคือหรงเจาอี๋ก็รีบทำความเคารพและตอบไปอย่างนอบน้อม ก่อนจะหันไปทำความเคารพพระสนมทุกคนอย่างรู้มารยาท

“เช่นนั้นหรือ แล้วเหตุใดครั้งนี้จึงมิมีขบวนขันทีนางกำนัลออกมาส่งด้วยเล่า” เยวี่ยชงหรงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดากลับมีขันทีนางกำนัลรับใช้มากกว่าพวกตนที่เป็นถึงพระสนมเสียอีก

“...” หมิ่นฉ่ายที่รู้ว่าตนโดนเหล่าพระสนมเขม่นเข้าให้แล้วก็ทำตัวมิถูก ก้มหน้าจนคางแทบจมไปในอก มือที่ประสานไว้ก็บีบเข้าหากันแน่น นางจะตอบได้เช่นไรว่าเป็นพระประสงค์ของไทเฮา หากตอบไปเช่นนี้มิเท่ากับเพิ่มโทสะให้พวกนางหรอกหรือ ทั้งวันนี้นางกำนัลในตำหนักคุนกงโดนเกณฑ์ไปช่วยจัดงานวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮาที่ลานกว้างจนเกือบหมด เหลือไว้เพียงบางส่วนไว้คอยรับใช้ไทเฮาภายในตำหนักเท่านั้น ตอนนี้จึงมิมีผู้ใดช่วยเหลือนางได้เลย

“อย่างไรเล่า เหตุใดจึงมิตอบ หรือถือตนว่าเป็นคนโปรดของไทเฮา เลยไม่คิดจะเคารพกัน” ขณะที่หมิ่นฉ่ายคิดไม่ตกว่าจะตอบไปเช่นไร เสียงของหนึ่งในพระสนมก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

เหล่าพระสนมด้วยวัยยังมิพ้นสิบสามถึงสิบสี่ปี มิอาจระงับความริษยาที่พลุ่งพล่านได้ จึงมิทันคิดให้ถี่ถ้วน ลืมแม้กระทั่งว่าเวลานี้ยังอยู่ใกล้เขตตำหนักคุนกง หมิ่นฉ่ายที่ตื่นตระหนกด้วยมิรู้จะแก้ปัญหาตรงหน้าเช่นไร เพราะมิเคยโดนรุกล้ำอย่างหยาบคายเช่นนี้มาก่อนถึงกับร่ำไห้ออกมา พลางถอยหลังหนีเหล่าพระสนมสี่ถึงห้าคนที่ก้าวเข้ามาหาตนอย่างหวาดกลัว หรงเจาอี๋แม้จะมีตำแหน่งใหญ่ที่สุดเห็นพระสนมคนอื่นๆ คุกคามเด็กสาวเช่นนั้นก็มิได้เอ่ยห้าม ทำเพียงพยักหน้าเรียกนางกำนัลของตนให้กลับตำหนักแทน โดยมีพระสนมบางส่วนตามกลับไปด้วย เพราะมิอยากเข้าไปยุ่งกับเด็กสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคนโปรดของไทเฮา ไม่ยุ่งแต่ก็ไม่ห้าม!

ตูม!

พระสนมบางส่วนที่ตัดสินใจเดินกลับไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรตกลงในสระบัว ยังไม่ทันที่จะหายงุนงงก็มีคนกระโดดลงไปในสระบัวอีกคนแล้ว

++++++++++

ฮ่องเต้ที่ยังทรงชุดออกว่าราชการในท้องพระโรงสีทองอร่ามสาวเท้าอย่างเร่งรีบ ตั้งแต่คนของพระองค์มารายงานว่าเห็นกระต่ายน้อยแอบเดินทางเข้ามาในวังหลวงอย่างลับๆ เพื่อมาจัดเตรียมของขวัญถวายพระมารดา เมื่อเสร็จจากที่ประชุมพระองค์ก็รีบมาในทันที มิคิดว่ายังมิทันได้ก้าวเท้าเข้าตำหนัก กลับเหลือบไปเห็นกระต่ายน้อยของพระองค์โดนคุกคามจนตกน้ำ

‘ขุนนางน่าตาย หากกระต่ายน้อยกลับไปแล้ว จะหาเรื่องใช้งานเสียให้เข็ด’ ฮ่องเต้หยางเจี้ยนเหว่ยครุ่นคิดในพระทัยขณะย่างพระบาทอย่างรีบร้อนไปทางตำหนักคุนกง

“พวกข้าถามเหตุใดจึงมิตอบ!”

รองพระบาทปักดิ้นลายมังกรชะงักไปทันที สายพระเนตรมองเหตุการณ์ที่อยู่ห่างออกไปเบื้องหน้าอย่างตกพระทัย มิใช่เพราะเสียงของสตรีที่กำลังใช้น้ำเสียงข่มขู่หรือเสียงขบขันอย่างถูกอกถูกใจนั่น แต่เป็นเพราะเด็กสาวร่างบอบบางที่ก้มหน้าก้มตากำลังก้าวถอยหลังหนีการคุกคามจากสตรีสี่ห้าคนอยู่นั่นต่างหาก หากเดามิผิด หญิงสาวเหล่านั้นคงเป็นสนมที่เสด็จแม่ทรงคัดเลือกมา

ฮ่องเต้เดินไปทางคนกลุ่มนั้นด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา องครักษ์ได้แต่ลอบมองหน้ากัน เห็นทีพระสนมเหล่านี้มิทันได้ถวายตัวก็ต้องถูกปลดเสียแล้ว ขันทีนางกำนัลที่เพิ่งเดินตามมาทันก็ได้แต่มองไปทางเหล่าพระสนมน้อยๆ อย่างเวทนาเช่นเดียวกัน พวกนางช่างโง่งมนักที่มายุ่งกับคนสำคัญของฮ่องเต้และไทเฮา

ยิ่งใกล้ยิ่งร้อนพระทัยด้วยเห็นว่าด้านหลังของนางเป็นสระบัว และเพียงแค่อึดใจนางคงได้ตกลงไปเป็นแน่ ฮ่องเต้จึงใช้วิชาตัวเบาทะยานไปช่วยนาง ทว่าช้าไปเพราะนางตกลงไปในสระบัวก่อนพระองค์จะคว้าตัวนางไว้ได้ทัน

เมื่อเห็นว่ากระต่ายน้อยตกลงไปในสระเช่นนั้น พระทัยก็กระตุกวูบ นางตะเกียกตะกายอยู่สักพักก่อนจะค่อยๆ จมลงไป ด้วยตื่นตระหนกจึงเผลอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรวบรวมสติกระโดดตามลงไปช่วยนาง ฮ่องเต้พยายามไขว่คว้าหาตัวเด็กสาว แต่มองเห็นเพียงเลือนรางเพราะมีใบบัวที่ลอยอยู่เหนือน้ำเต็มสระ องครักษ์ทำได้เพียงว่ายไปรอบๆ เพื่ออารักขา แต่มิอาจเข้าไปช่วยด้วยคุณหนูจางนั้นเป็นสตรี

และแล้วก็คว้าตัวนางได้ ฮ่องเต้รีบทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำ ก่อนที่จะอุ้มเด็กสาวที่ใบหน้าไร้สีเลือดขึ้นมา ไทเฮาที่องครักษ์ของพระนางไปรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นรีบมายังที่เกิดเหตุอย่างร้อนพระทัย นำผ้าสะอาดมาห่อตัวเด็กสาวเอาไว้

“แม่ให้คนไปตามหมอหลวงแล้ว พานางเข้าไปในตำหนักก่อนเถิด” ไทเฮาตรัสด้วยน้ำเสียงร้อนรน

ฮ่องเต้ไม่ได้ตรัสสิ่งใดออกมา พระองค์ไม่มองผู้ใด สายพระเนตรมองเด็กสาวในอ้อมแขนอย่างห่วงใยเพียงเท่านั้น ก่อนจะเร่งฝีเท้าพานางไปในตำหนักของพระมารดา

พระสนมที่เป็นต้นเหตุทำให้เด็กสาวตกสระบัวได้แต่ยืนใบหน้าซีดเซียว พวกตนแค่เพียงต้องการจะพูดข่มคุณหนูจางด้วยความริษยาเท่านั้น คิดว่านางรู้อยู่แล้วว่าด้านหลังเป็นสระบัวคงจะหยุดฝีเท้าเอง ที่ไหนได้กลับกลายเป็นว่านางถอยหลังจนตกสระบัวไปอย่างนั้น เมื่อเห็นว่านางตกลงไปพวกตนก็ตกใจมากเช่นกัน ยิ่งเห็นฮ่องเต้ลงไปช่วยนางด้วยพระองค์เองและมองนางอย่างห่วงใย ก็รู้ว่าเส้นทางการเป็นพระสนมของพวกตนคงจบลงเพียงเท่านี้แล้ว

ส่วนพระสนมคนอื่นๆ ที่ได้เห็นพระพักตร์ของฮ่องเต้ ก็ได้แต่มองพระองค์อย่างหลงใหล แม้วรกายและฉลองพระองค์จะเปียกน้ำก็มิอาจปิดบังความองอาจลงได้ พระองค์ช่างรูปงามนัก ทั้งหมดได้แต่เก็บความริษยาคุณหนูจางไว้ในใจที่ฮ่องเต้ปฏิบัติต่อนางเช่นนั้น และฉลาดพอที่มิคิดกระทำการณ์ใดโจ่งแจ้งเช่นสตรีโง่งมเหล่านั้น

“พวกเจ้ากลับไปสำนึกการกระทำของพวกเจ้าเสีย ข้าจะให้ฮ่องเต้เป็นคนตัดสินโทษพวกเจ้าในครั้งนี้” สิ้นรับสั่งของไทเฮา พระสนมที่ก่อเรื่องก็แทบทรุดกายลงกับพื้นด้วยหมดแรง การให้ฮ่องเต้ตัดสินโทษมิใช่ไทเฮา เท่ากับว่าโทษนั้นมิได้จำกัดแค่เพียงส่วนวังหลัง แต่เป็นโทษหนักกว่าที่อาจมีผลกระทบต่อตระกูลตนด้วย

++++++++++