คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ยงเด็กประถม
.....................
............
ฮโยฮยอนนั่มอเพื่อน้าบ้านที่มานอนทิ้ัวเหมือนร่าไร้วิาในบ้านอเธอเ่นทุวัน ถ้าไม่ิว่าบ้านอยู่ใล้ันิว่าหมอนี้เป็นพวไร้ที่อยู่อาศัยเป็นแน่ ร่าเล็เินเ้ามายัห้อรับแพร้อมับระเป๋าใบให่
“ใบให่ไปไหม ไปแ่อาทิย์เียวะนไปหมบ้านเลยหรือไ?”
ฮยอนหันมามอระเป๋าใบหน้าอร่าเล็ที่มาั้เ่นลาห้อรับแแบบนี้ เสียถอนหายใพ่นออมาเมื่อเาเริ่มรู้สึเเหลือเินับารปิเทอมในรั้นี้
“เรื่ออัน...ว่าแ่นายเถอะไปทำไมัน?”
ฮโยฮยอนหันไปมอนที่เอาแ่บิี้เียไปมาอย่านึสสัย เพราะปิพวฮยอนะไม่อบรวมานพวนี้ านที่เอผู้นแ๊นี้อบายลอ
“ไม่ไ้อยาไปะหน่อย..”
เสียทุ้มพูพร้อมับส่ายหน้าไปมา เาไม่อยาไปแ่เพราะัโนบัับแบบนี้นะสิ...หนอย..เ้าประธานนัเรียนนิสัยไม่ี อยูเถอะานนี้เาะเอาืนให้สาสม
“แล้วไปทำไมเล่า?”
นถามยัไม่เ้าใในำอบอยู่ี ใบหน้าน่ารัหันไปมอฮยอนอย่าอยารู้ แ่ร่าสูับส่ายหน้าไปมาแล้วหันหน้าแล้หลับมันะเลย
“นายัระเป๋ายัเนี้ย?”
ฮโยฮยอนเอยถามอีรั้ เมื่อเห็นนที่แล้หลับนั้นยับัวยุยิ ร่าเล็เินมาทิ้ัวที่ปลายาอร่าสู่อนะแล้ึานแล้หลับให้หันมามอ
“ยั...ไม่รีบ..”
นพูออมาหน้าาเย ไม่ไู้เือร้อนเลยสันิไอ้ที่บอไม่รีบนี้ใ้อะไริเธออยาะถามเสียริ ทั้ๆ ที่วันพรุ่นี้มันเป็นวันออเินทาแล้วแท้ๆ
อยู่ๆ นที่แล้หลับ็เ้ัวลุึ้นนั่พลามอใบหน้าน่ารัอฮโยฮยอนเหมือน้อาระเอยอะไรบาอย่าแ่ับไม่ยอมพูหรือถามออมาทำเอานโน้อ้อหันไปเลิิ้วสูแทน
“ายออมาะีๆ”
มือเล็เอื้อมไปับใบหน้าาวเพื่อให้พูในสิ่ที่อำอึ้มานานสอนานแถมยัเอาแ่้อหน้าเธอแล้วทำปามุบมิบเหมือนำลับ่นอะไรสัอย่าที่เธอเอ็ไม่ไ้ยิน้วย
“เธอยัไม่มีแฟนใ่ไหม?”
เสียทุ้มเอยออมาอย่าโ้ๆ ทำเอานที่ำลัื่มนมอยู่สำลัออมาทันที ่อนที่ใบหน้าน่ารัะหันไปหานที่อนนี้ยับเ้ามาบหลัเธอยให่อย่าใ
“แ่ๆ แ่!”
“เป็นอะไรไหม?”
“ถามบ้าอะไรอนายเนี้ย?!”
ร่าเล็แว๊ออมาอย่ารู้สึหุหิเล็ๆ เมื่อหมอนี้ทำเธอแทบะสำลัลมาย
“็แ่อยารู้! แล้วว่าไเล่า!”
ฮยอนทำหน้า้อ่อนะหันไปมอร่าเล็้วยสายาุ ทั้ๆที่เธอเป็นนให้เาพูแท้ๆ พอถามออไปัมา่อว่าเาอี ละเอายัไันแน่ละเนี้ย
“ะไปมีไ้อย่าไเล่า..วันๆ ลุอยู่ับนายเนี้ย”
ฮโยฮยอนบออย่าไม่ไ้ใส่ใเท่าไรนั วันๆ เธอไม่ไ้ไปพบประผู้นเท่าไรเลย เอหน้า อฮยอน ยฮวา ามิน และฮยอนมีแ่นี้ วันๆ ะเอนอื่น่ายาเย็นทั้ๆ ที่มหาลัยน็ั้เยอะแยะ
“็ีแล้ว...”
รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าาวแทบะทันที่อนที่ร่าสูะหุบยิ้มลอย่าสสัย มือแร่ยึ้นับใบหน้าอัวเอ่อนะมวิ้วเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ
ทำไมเา้อรู้สึี้วย?
“หือ? ว่าอะไรนะ”
ฮโยฮยอนที่เอาแ่้อทีวีหันมาเลิิ้วเพื่อถามว่าเพื่อน้าบ้านนนี้เาพูอะไรออมาัน เพราะเธอับใวามไม่ไ้
“ป่าวะหน่อย..ไปๆ เราไปหาอะไริน้าวนอันีว่าเนอะ”
ฮยอนส่ายหน้าไปมาเพื่อนไล่วามิบ้าๆ อัวเอ่อนะเ้าไปึนร่าเล็ให้ลุึ้น แนแร่โอบรอบอน้าๆ อย่าเยิน่อนะหันไปยิ้มให้
.........................
..................
“พี่ไม่อยาไป...”
เสียทุ้มที่เอยออมาเป็นรอบที่สิบพลามออฮยอนอย่าอนๆ มือหนาัารหยิบเสื้อผ้าที่อฮยอนพับให้เรียบร้อยลระเป๋าอออย่า่อเนื่อ ไม่ว่าเธอะหยิบใส่เท่าไรยฮวา็หยิบออเท่านั้น แล้วเมื่อไระเสร็ละเนี้ย!
“โอปป้าะ...ันไป้วยนะ”
อฮยอนบอร่าสูอีรั้ แ่มัน็เหมือนเิมยฮวายัทำหน้าึแล้วส่ายหน้าไปมาอย่าไม่สนใ ทำไมอยฮวานที่แ็ระ่าหายไปไหนแล้วเหลือแ่อยฮวาเ็น้อยหรือไ?
“เพราะเธอไปนี้แหละ!”
ยฮวาระาร่าบาให้มานั่ััวเอพร้อมับอระับเอวอพลาวาายาวเอาไว้ที่ไหล่บา มูโ่ลที่แ้มนิ่ม่อนะ่อยๆ หลับาลเหมือนผ่อนลาย
“ันไป้วยโอปป้าไม่ีใหรอะ?”
ใบหน้าสวยหันมามอหน้านที่หลับานิ่แล้วส่ายหน้าไปมาว่ามันไม่ใ่ในสิ่ที่อฮยอนิ เาแ่ไม่อยาให้อฮยอนไปเอผู้ายใน่ายเท่านั้นแหละ! เรื่อมรมะโนยุบโนยเลินะไม่สนหรอ แ่ถ้าเาไม่ไปอฮยอน็้อไปอยู่ี..
“ีใสิ..แ่พี่ไม่อยาให้เธอไปยิ้มให้ใรนี่”
ยฮวาบ่นออมา เาสัเมานานสอนานแล้วว่าอฮยอนมัยิ้มแย้มให้นที่เ้ามาหาลอ นเป็นเหุให้ร่าบานั้นรายล้อมไป้วยแมลวันแมลวี่
“เอ๊ะ! อะไระเนี้ย”
มือเรียวีไปที่แนแร่เพื่อห้ามวามิแปลๆ อยฮวา รอยยิ้มหวานปราบนใบหน้าสวย่อนะหัวเราะิัเหมือนอบใ เมื่อเห็นสายาอาาส่มาให้
“ลหรอ? พี่หึเธอนี้ลั้นหรอ?”
ใบหน้ามแล้มออฮยอนอย่าหาเรื่อ่อนะทำหน้าอนๆ ส่ไปให้อฮยอนแ่มันไม่ไ้่วยให้อฮยอนนั้นลัวหรือหันลับมา้อนที่แล้อนเลยสันิแ่ลับหัวเราะใส่ะนี้
เป็นผลให้ร่าสูัารพลิอฮยอนลไปนอนราบับพื้นทันที ใบหน้าสวยเบิว้าอย่าใ่อนะันยฮวาให้ออห่าเมื่อเห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้วาใานรหน้า รอยยิ้มที่ทำให้เธอนลุไปหม
“อย่านี้้อลโทษ...หึ หึ”
สายามมอนรัที่ำลัทำหน้าื่นลัวพร้อมับพยายามลั้นหัวเราะ มือแร่ัารสอไปที่ใ้สาบเสื้อ่อนะลมือี้เอวทันที
“ริ๊ อ๊ายยย ฮ่าๆๆ โอปป้า!”
ร่าบาิ้นไปิ้นมาเพื่อให้หลุพ้นานอบแล้ แู่เหมือนว่ายิ่ิ้นนร่าสูยิ่ี้เอวเธอเ้าไปให่ มือเรียวันนที่ทาบัวให่ๆ ลมาหาเธอเพื่อให้ยฮวาหยุแล้เธอเสียที
“ันไม่เล่นนะะ ิๆ ปล่อยเลย”
เสียหวานหัวเราะิัเหมือนร่าสูที่โนห้ามับทำใบหน้าไม่พอใส่มาให้ ่อนที่ยฮวาะแล้ทิ้ัวลไปนอนทับร่าบาอย่าใ ทำเอาอฮยอนนั้นาโ่อนะัารีนรหน้าแรๆ
“ันหายใไม่ออะ โอปป้า”
อฮยอนพยายามันนที่ทิ้น้ำหนัมาที่เธออย่าหน้าาเย าลมมอร่าสูุๆ แ่ับทำให้อีนส่รอยยิ้มวนๆ มาให้แทนะนี่
“ูบพี่่อนสิ...”
มือเรียวแะลที่ริมฝีปาอัวเอสอสามรั้่อนะหลับาพริ้มแล้วยื่นใบหน้าอัวเอเ้าไปให้นรัที่ำลัทำหน้านิ่วิ้วมวแถมหายใฮึอั
“ไม่ะ โอปป้าลุไปเลย”
อฮยอนส่ายหน้าไปมาอย่าไม่ยอมแพ้ เธอไม่ยอมให้ร่าสูนั้นแล้เธอลอเวลาหรอ ยฮวาแล้ทำาโใส่อฮยอน่อนะพยัหน้าหิๆ เหมือนเ้าใ
“ั้นหรอ...พี่ะถามอีรั้ะูบพี่ไหมรับ?”
ยฮวามอใบหน้าสวยที่อนนี้ำลัทำสีหน้าไม่สบอารม์ใส่เา ะว่าเาแปลไหมที่เห็นใบหน้าโรธเืออแฟนสาวนั้นมัน่าน่ารัเสียริๆ
“ไม่ะ!”
ร่าบายืนยันำเิมพร้อมับ้อใบหน้านรันิ่ ยัไเธอ็ไม่ยอมหรอ
“โอเ! เธอไมู่บพี่...พีู่บเธอเอ็ไ้..”
ร่าสูพูอย่าอารม์ีพลาโน้มใบหน้าอัวเอเพื่อหมายะูบลที่ริมฝีปาอิ่ม แ่อฮยอนับส่ายหน้าไปมาไม่ยอมอยู่เยๆ ะนี่ นยฮวา้อับใบหน้าสวยล็อเอาไว้่อนะยยิ้มหวานอย่าพอใเมื่อเห็นใบหน้า้อๆ ออฮยอน ริมฝีปาหนาูบลที่ริมฝีปานิ่มอย่าอ่อนโยน่อนะย้ำๆ ้าๆ
วามสุที่ฟุ้ไปทั่วห้อพร้อมับำบอรัและเสียหัวเราะอนสอนำลัทำให้นที่ยืนอยู่หน้าห้ออยฮวานั้นรู้สึไม่พอใ มือแร่ทุบลที่ำแพหน้าห้ออย่าแร่อนะมอไปยับานประู้วยสายานิ่เย
“ันไม่ปล่อยนายมีวามสุหรออยฮวา!”
.......................
..............
........
2BECON
โปริามอน่อไป
อันยอร่า อนนี้ยัไเินทาไปไม่ถึ่ายะที 555
วันนั้นแอบมีใรที่เ้ามาไม่เห็นฟิ ไรเอร์อัพผิเรื่อร้าาา มาึๆ เลยๆ แล้วมันเลยเป็นแบบที่เห็น 555
นๆ นั้นเป็นใรให้รีเอร์ทายันร่า^^ อนนี้เป็นวามลับไป่อนเ้อ...
แอบมีรีเอร์แบบไปส่อรูปไรเอร์หรา อายัเบยยย >< อิ อิ
ปล.มีใรยัไม่ไ้รับ NC อนที่แล้วอีไหมะ?? มีแปะเมล์เอาไว้ในอนเลยเ้อ
อบุนที่ิามนะะ ^^ อบุสำหรับำลัใเยอะแยะมามาย
ความคิดเห็น