คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ความในใจ
.........................
................
แสแลอผ่านผ้ามาเ้ามาในห้อทำให้ยฮวาที่ำลันอนมอใบหน้าสวยราวับถูบรรสร้ามาอย่าี้วยรอยยิ้ม นิ้วเรียวไล่ามโรหน้าสวย เมื่อืนนเือบถึสว่าอฮยอนเรียร้อไม่หยุ นทำให้เาแทบหน้ามื..
ทำไมยาที่ินเ้าไปมันถึไ้แรนานี้ มือแร่เอื้อมไปปัเส้นผ้านุ่มอย่าแผ่วเบา
ใบหน้าสวยที่นอนหลับสนิท่าน่ามออย่าไม่รู้ัเบื่อ เาเริ่มไม่เ้าใัวเอว่าทำไมถึไม่อบอฮยอนั้แ่แร ทั้ๆ ที่วามริอฮยอนนั้นสวยและน่ารัมาริๆ
“อืม...”
เสียหวานที่ัออมา่อนะุเ้าหาอแร่เหมือน้อารหาหมอน้า ทำให้ยฮวานั้น้อยิ้มออมา่อนะยับัวเอให้เ้าไปเบียร่าบา ผิวาวสวยที่โผล่พ้นผ้านวมออมามันทำให้เาอยาะประทับรอยูบอีสัรั้ แ่ถึะอยาทำนาไหนแ่ให้ทำอนนี้เา็ไม่ไหวเหมือนัน...
“อฮยอน..ื่นไ้แล้วะเที่ยแล้ว”
ยฮวาเรียร่าบาให้ื่น้วยเสียที่เบา เาอยาะลไปำระแ้นับเ้าลูพี่ลูน้อะแล้ว หลัาปล่อยให้ผู้ร้ายลอยนวลมาลอทั้ืน
“หือ...เอ๊ะ!”
เปลือาที่ปิสนิท่อยๆ เปิึ้นอย่า้าๆ อฮยอนเบิาโอย่าใ่อนะพยายามันัวเอให้ออห่าแ่ั้สะโพอเธอลไปนั้นลับปวร้าวไปหมนใบหน้าสวย้อนิ่วหน้าและนอนมอยฮวาาโ
“เ็บหรอ...ินยา่อนไหม?”
ยฮวาหันไปหยิบาเบ็อเอร์อัวเอมาสวมใส่่อนะเินไปหยิบยาแ้ปวให้ร่าบาที่อนนี้เอาผ้านวมปิหน้าหนีเาไปแล้ว รอยยิ้มปราึ้นอีรั้ร่าสูทิ้ัวล้าๆ
“อฮยอน...”
“โอปป้าิว่าันใ่ายใ่ไหม”
เสียหวานที่ลอออมาาใ้ผ้านวมทำให้ยฮวา้อถอนหายใออมา เมื่อไ้ยินเสียสะอื้นัามมาิๆ เาไม่เยิว่าอฮยอนใ่ายเมื่อมานอนับเา มือแร่ัารึผ้านวมให้ออห่าาอฮยอนแู่เหมือนร่าบาไม่ยอมแถมยื้อเาอย่าเอาเป็นเอาาย
“เธอโนยา”
ยฮวาอธิบายให้ร่าบาฟั และมัน็ไ้ผลเมื่ออฮยอนยอมโผล่ใบหน้าสวยๆ ที่เ็มไป้วยน้ำาออมามอร่าสูอย่าไม่เ้าใ นิ้วเรียวถูส่ไปเพื่อเ็น้ำาที่ยัไหนลมาไม่ยอมหยุ
“พี่ไม่ไ้เป็นนมอมยาเธอนะ”
ยฮวารีบพูแ้ัว่อนที่ะโนอฮยอนนั้นสสัย เพราะูเหมือนว่าอฮยอนำเรื่อที่เิึ้นเมื่อืนไม่ไ้เลย้วย้ำ ยฮวามอนที่พยายามะยับัวให้ออห่าาเา
“ะไปไหน”
“ันะลับบ้าน”
อฮยอนบอพร้อมับหันหน้าหนีร่าสูที่ับแนเธอไว้แน่น ถ้าิในทาลับัน...ถ้าเธอไม่โนมอมยาร่าสูนั้นะมาเ้าใล้เธอไหม? หน้าเธอเมื่อวานยฮวายัไม่อยาะมอเลย้วย้ำ
“เี๋ยว่อยลับพร้อมัน”
ยฮวาเอยบอพลาับแนเรียวเอาไว้ เพราะอฮยอนนั้นเริ่มที่ะิ้นไม่ยอมฟัเา ิ้วหนามวเ้าหาันอีรั้เพราะเา็ไม่เ้าใว่าอยู่ๆ ร่าบานั้นเป็นอะไรึ้นมาอี
“ั้นโอปป้าออไปเถอะะ ันอยาอยู่นเียว”
อฮยอนบอพลาหันหน้าหนีร่าสูเธอไม่อยาะเห็นหน้าเาในอนนี้ าสภาพอเธอมัน่าน่าอายริๆ และำลับ่บอว่าเธอนั้นมัน่ายนาไหน
“ไม่ไป..บอมาสิอฮยอนเป็นอะไร หือ?”
เสียทุ้มเอยสวนออมาแทบะทันทีพลาับใบหน้าสวยให้หันมามอ แ่เา็้อใเมื่อเห็นน้ำามามายำลัไหลลมาอาบแ้มเนียนเหมือนเื่อนแ
“โอปป้าใร้าย...ฮึ”
มือเรียวทุบลที่อแร่อร่าสูอย่ารู้สึเสียใ เธอไม่รู้เลยไม่รู้เลยสันิว่ายฮวานรหน้า้อารอะไรับเธอันแน่ เี๋ยวมาทำีเี๋ยวมาทำร้ายใส่นเธอนั้นมึนยไปหมแล้ว
“.................”
“ฮึ ถ้าโอปป้า...ไม่รู้สึอะไรับัน ไ้โปร ฮึ ปล่อยันไปเถอะะ...”
เสียหวานพู้วยเสียสั่นเรือไปหม น้ำามามายยัไหลลมาไม่ยอมหยุ น้ำาแห่วามเสียใลอมามันำลัทำให้อฮยอนนั้นเ็บปว
แ่นฟัับรู้สึเหมือนโนอะไรฟามาที่หน้าอย่าแรนยฮวานั้นไ้แ่มออฮยอนนิ่
“.......................”
ำพูอเาไม่สามารถเอยออมาไ้มันุอยู่ที่ลำอและำพูมามายมันถูลืนหายไปะหม เมื่อเห็นน้ำาอร่าบา เาไม่ไ้้อารเห็นอฮยอนร้อไห้ ที่เาทำไม่ี้วยไม่ใ่เพราะว่าเาเลียเธอ...
“ะ..ฮื่อ...ไม่อยารั...โอปป้าอีแล้ว..”
สิ้นำพูออฮยอน ยฮวาระานร่าบาเ้ามาอแน่นอย่าับลัวว่าอฮยอนะหายไปไหนริๆ ในอนนี้และเาไม่้อารให้มันเป็นแบบนั้น
“ไม่! พี่ไม่ยอมให้เธอเลิรัพี่หรอ...”
เสียทุ้มเอยออมาแผ่วเบา่อนะระับอ้อมอแน่น เธอะมาเลิรัเาไ้อย่าไรในเมื่ออนนี้เธอทำให้เานั้นรัอฮยอนเ็มหัวใอย่าที่เาไม่เยรัใร..
“ัน...ไม่อยาเ็บอีแล้ว ฮึ”
อฮยอนพูออมาพลาพยายามันนรหน้าให้ออห่าเธอไมอยาเ้าใล้เา สิ่ที่เธอลทุนและทุ่มเทมาลอหลายปีนั้นหมทุอย่าแล้ว เธอไม่มีอะไระให้เาแล้ว้วย้ำ และในเมื่อเาไม่้อารเธอ็ไม่อยาะื้อเพราะอนนี้มันเหนื่อยเหลือเิน
“เธอะเ็บไ้อย่าไ...ในเมื่ออนนี้...พี่รัเธอแล้วริๆ”
ยฮวาเอยบอพลาันนร่าบาให้ออห่าเพื่อให้อฮยอนนั้นมอหน้าเาว่าสิ่ที่เาไ้เอยออไปมันเป็นเรื่อริมันไม่ใ่เรื่อโหหรือหลอหลว ร่าบานั่นิ่พลามอใบหน้าอยฮวาอย่าอึ้ๆ
“อย่ามาล้อันเล่น..ไม่ลนะ!”
อฮยอนส่ายหน้าไปมาอย่าไม่อยาะเื่อ มือบายึ้นปิหูัวเอเธอไม่อยาะมาฟั เพราะนี้อาะเป็นแ่มุลๆ เพื่อหลอให้เธอีใ็เป็นไ้ นอย่าอยฮวาะหันมารัน่าื้อแบบเธอไ้อย่าไร
“พี่ไม่เยพูเล่น...พี่รัเธอริๆ อฮยอน”
ยฮวายืนยันหนัแน่นอีรั้ สิ่ที่เาพูออมามันมาาใ เาไม่เยเอยำบอรัับใรไม่ว่าะเป็นผู้หินไหน็าม และอฮยอนเป็นนแรที่ทำให้เานั้น้อเอยมันออมา่อนะุอาย
“เื่อพี่สิอฮยอน...แ่สัรั้..”
“ฮื่อๆ โอปป้า...ไม่ไ้โหันใ่ไหม?”
น้ำามามายที่หยุไหลับไหลลมาอีรั้อฮยอนพยายามะมอวามเพื่อ้อารำยืนยันาร่าสู ยฮวายยิ้มออมา่อนะึนร่าบาเ้ามาในอ้อมออีรั้
“พี่ะโหนที่พี่รัมานานี้ไ้อย่าไ..”
..........................
.................
“อยฮวา!!!!”
เสียหวานอฮโยฮยอนะโนเรียัว้นเหุ้วยวามหุหิ ที่ปล่อยให้พวเธอสอนนั้น้อิแหอยู่ในเมือลอทั้ืน เินะไปเ่าโรแรม็ไม่มี! ไหนะ้าวอเยอะแยะเ็มไปหม สุท้ายเธอ้อหลบอยู่ในลอ!
“ไอ้น้อเลว!!”
าสั้นอฮโยฮยอนหยุึหลัาที่ไ้ยินเสียทุ้มที่ะโน้อเสียัว่าเธอหลายสิบเท่า ทั้สอนหันมามอหน้าันเลิลั่อย่าใ่อนที่ะรีบไปยั้นออเสีย
“เฮ้ย!! ไอ้ยฮวา!”
ฮยอนร้อออมาอย่าใเมื่อเห็นเพื่อนรัำลััหมัรุ่นๆ ใส่ลูพี่ลูน้อัวเออย่าบ้าลั่ นี่มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้นที่ทำให้อยฮวานั้นถึับ้อลไม้ลมือใส่มินฮยอแบบนี้
“โอปป้าะ ่วยห้ามหน่อยสิ!”
อฮยอนที่ยืนมอทั้สอนอย่าหวาลัว เธอไม่ล้าที่ะยับไปไหนเพราะยฮวาสั่ว่าไม่ว่าะเิอะไรห้ามลมาาบันไโยเ็า วาลมที่มีน้ำาเอ่อเรียมะไหลลมาเมื่อเห็นใบหน้าอร่าสูนั้นเหยินไปแพ้ัน
“หยุ! หยุสิโว๊ย!”
ฮยอรีบเ้าไปแทรระหว่าทั้สอนทันทีที่ไ้ยินเสียออฮยอนเอยบอ แู่เหมือนว่านที่ำลัอึ้นทั้สอนนั้นไมไ้ฟัเสียและารห้ามปราบอเาเลย้วย้ำ
เี๋ยว็ปล่อยให้ีันายะหรอ
่า!!!
น้ำถัให่ถูสาใส่ทั้สามนอย่าแรนทำให้นที่ำลัทะเลาะันรวมถึรรมารห้ามทัพมวยที่ไม่รู้เรื่อรู้ราว้อหยุะัหันมามอฮโยฮยอนที่ยืนหอบแฮ่ๆ เป็นสายาเียวัน!
“ัันอย่าับหมา! เลิสัทีไ้ไหม!!”
เสียหวานแว๊พร้อมับโยนถัน้ำใส่มินฮยออย่าอารม์เสีย สายามอ้อนไปยัยฮวา่อนะมอหน้าฮยอนแล้วส่ายหัวไปมาับารห้ามมวยที่ไม่ไ้เรื่อในรั้นี้
“แล้วเธอมาสาใส่ันทำไม!!!”
ฮยอนที่ไม่รู้เรื่อรู้ราวแ่ลับวยโนน้ำสาใส่โยฝีมืออร่าเล็! นี้ลเามาห้ามไอ้เ้าบ้าสอัวนี้ทำไม??
“็นายมายืนวาทำไมเล่า!”
ฮโยฮยอนสวนลับทันวัน เธอ็เล็อยู่นานสอนานเหมือนันแ่ไอ้นเ้าไปห้ามลับไปยอมยับออมาสัที เธอ็เลยัารสามันทั้ๆ ที่ฮยอนอยู่นั้นแหละ ำอบอร่าเล็ทำให้ฮยอนนั้น้อส่เสียไม่พอใไปให้...
“แล้วพวนายทะเลาะอะไรัน”
ฮโยฮยอนเอยถามอย่าอยารู้ เรื่ออะไรที่มันทำให้ลูพี่ลูน้ออย่ามินฮยอทีู่แสนใเย็นและอยฮวา...
ีันะเป็นะายแบบนี้ าลมมอยฮวาที่อนนี้ำลัมออีฝ่าย้วยสายาไม่พอใ ่อนะหันไปยิ้มให้อฮยอนที่ทำหน้าเป็นัวลับบาแผลรมุมปา
เธอ่าวอะไรไปหรือเปล่า??
ทำไมบรรยาาศสอนนี้มันูหวานแหววอย่าไอบล ปาแนานั้นยัะมาส่รอยยิ้มหวานให้อฮยอนอี
“ถามมันเ่! ว่าทำบ้าอะไร?”
ยฮวาพูึ้นเสียัฟัั่อนะมอเป้าหมายอย่าาโทษ เพราะไอ้นที่ทำผิไม่สำนึแล้วยับัอามาพูเรื่อไม่เ้าหูเาอี้วยเป็นเหุให้เิมวยู่ให่ลาบ้านนี้แหละ
ฮโยฮยอนหันไปมอหน้ามินฮยอทันทีอย่าอยารู้ เพราะูท่าทาอารม์อยฮวามันมีแ่พุ่ึ้นๆ อย่าเียวแบบไม่ยอมแพ้เลย มัน้อมีเรื่ออะไรแน่ๆ าลมยืนมอันมินฮยอเพื่อให้พูออมาแ่ร่าสูับเียบไม่ยอมปริปาทั้สิ้นนนอารม์ร้อนทนไม่ไหว้อพูสิ่ที่เ็บใออมาเอ
“มันวายาอฮยอน.”
ยฮวาเอยออมา่อนะเริ่มถอนหายใออมาอย่าหุหิอีรั้ แ่เาิไปถึเรื่อเมื่อืนมัน็ทำให้เาอารม์เสียแล้ว!
“อะไรนะ!!!!”
ฮยอนและฮโยฮยอนร้อออมาอย่าใพร้อมับเบิาว้า สิ่ที่ไ้ยิน ฮโยฮยอนหันไปมอมินฮยอที่นั่รอาไปมา่อนะถอนหายใเฮือให่
“เฮ้ย! ยัยเี้ย!”
ทั้สามนมอฮโยฮยอนที่อยู่ๆ็เินอาๆ เ้าไปบใบหน้าอมินฮยอนใบหน้าหล่อนั้นสะบัไปามแร ฮยอนร้อออมาอย่าใและพยายามที่ะเ้าไปึร่าเล็ให้ออมา่อนที่อะไรๆ มันะแย่ไปว่านี้
“โอ๊ย! ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ!”
ร่าเล็ร้อโวยวายออมาเมื่ออยู่ๆ โนฮยอนนั้นับไว้แน่นแล้วลาเธอออมาาที่เิเหุทันที
ยฮวามอมินฮยออย่าาโทษ่อนะหันไปว้ามือเรียวมาอบุมเอาไว้ บอามรว่าอนนี้เายัไม่อยาเอหน้าหมอนี้เท่าไร อฮยอนไ้แ่มอมินฮยอที่นั่ทำหน้านิ่ใบหน้าหล่อมีแ่บาแผลเ็มไปหม ถึอฮยอนะรู้สึสสารนรหน้ามานาไหนแ่อนนี้เธอ้อใแ็เพราะว่าเรื่อที่เาทำับเธอมันเป็นสิ่ที่เลวร้ายเินไป...
.................
..........
2BECON
โปริามอน่อไปนะร่า
อันยอะ! รีบเอามาลให้เี๋ยวะาอน อิ อิ ใรำลัรออยฮวาเลิปาแ็อย่าลืมฟินันนะะ 555
มันี้แ้เรื่อมินมิน้อเน้อ... น้อมินไม่ไ้เป็นนเลวร้ายนะะใระทำมินมินไ้ลอไม่ริ๊!แ่มันมีปมและมีที่มาที่ไป่าหา
อยารู้้อิาม่อไปเ้อ...
อยาะบอริๆ NC นี้เรียรีเอร์ออมาไ้ริๆ 5555 มาแบบที่ไรเอร์ส่ไปทันันเลย
ใรรอเอ็นีรอไป่อนนะะ ยัไม่หม >< แ่ใเย็นๆัน่อน อิ อิ
ปล.ใรยัไม่ไ้รับ NC มีไหมะ? ทิ้เมล์เอาไว้เ้อ...
อบุนสำหรับำลัใและิม่าๆ นะะ ไรเอร์ะพยายามเอาไปปรับปรุ
ความคิดเห็น