คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งเดิมๆ
ร่าบาเร่รีบมายัห้อมรม้วยรอยยิ้มอย่าเ่นทุวัน เพราะมันเป็นที่เียวที่เธอสามารถมอนๆ นั้นไ้เ็มาโยที่ไม่โนสายาุับำพูแรรอลับ...
มรมนรี
“สวัสี่ะ!”
เสียหวานเอยออมาพร้อมับโ้ให้รุ่นพี่ทั้สออย่าลีฮยอนและิมามินที่ำลันั่ยยิ้มหวานส่มาให้เธอเ่นัน อฮยอนเินเ้ามา่อนะวาามอหาร่าสูที่เธอิถึทั้วัน
“วันนี้มาเร็วีนี่อฮยอน”
ามินพู่อนะเินเ้าไปหาร่าบาเพื่อวยถุนมที่อฮยอนมัเอามาให้พวเาินันทุวัน ะว่าไปวามริอฮยอน็อยาเอาไปให้ไอ้ยฮวานั้นแหละ แ่เพราะมันเล่นัวไม่เยยอมินนเา้อินแทนทุรั้ไป
“็...พอีเลิเรียนเร็วะ”
อฮยอนเอยบอออไปเบาๆ ริๆ เธอแอบออมา่อนอาารย์ปล่อยสิบนาที่าหาถึไ้มาเร็วแบบนี้ ร่าบาเินเ้าไปนั่โฟาลาห้อ่อนะเหยิบี้าร์อัวเอึ้นมาบ้า
“พี่ว่าเธอเล่นเปียโนนะเหมาะสุแล้วมั่”
ฮยอนเอยบอ่อนะมอร่าบาที่อให้เาสอนเล่นี้าร์มาเือบสอ ้วยเหุผลที่เาไม่้อถาม็รู้ว่าอฮยอนอยาะเ้าใล้ยฮวามาึ้นไปอี
“แ่ันอยาเป็นี้าร์้วยนี่ะ”
อฮยอนทำแ้มป่อ่อนะมอฮยอนแบบอนๆ เธอไ้ยินฮยอนพูประโยน์นี้มาเือบสอเือนแล้วที่เธออร้อให้รุ่นพี่ฮยอนสอน อนแร็อยาะให้นๆ นั้นสอนแ่เาไม่ยอมแถมยัเินหนีอี้วย
“รู้แล้วรับๆ ไหนเริ่มไล่อร์ให้พีู่หน่อยสิ”
ฮยอนเอยบอพลามอใบหน้าสวยที่ำลัพยัหน้าเ้าใ อฮยอนเป็นนหัวีหัวเร็วสอนอะไรไปไม่เินสอสามรั้เธอ็ะทำมันไ้ี
“ยฮวาโอปป้าไปไหนะ?”
เสียหวานเอยถามพร้อมับทำหน้าสสัย ั้แ่เธอเ้ามา็ยัไม่เห็นนที่เฝ้าิถึเลย ทั้ๆที่เธออยาะเอหน้าเาให้หายิถึ
“มันไปับมินอานะ”ามินบอแทน
“เอ๊ะ...ั้นเหรอะ”
เสียหวานเศร้าลแทบะทันทีถึไม่้อหันไปมอใบหน้าสวยพวเา็รู้ว่าร่าบานั้นทำสีหน้ายัไันแน่
“ันะอยู่ไม่อยู่เี่ยวอะไรับเธอ?”
เสียทุ้มที่ิะเย็นาเอยึ้นพร้อมับปรายามอนร่าบาอย่าเบื่อหน่ายเสียถอนหายใที่ยฮวาใให้ร่าบาไ้ยินว่าอนนี้เานะรู้สึอึอันาไหนัน ่อนะเินผ่านอฮยอนไปยัที่ประำอัวเอ ริมหน้าา..
“โอปป้าะไปไหนมาหรอะ?”
เสียหวานเอยถามพร้อมับส่รอยยิ้มลับไปให้ วามหวัเล็ๆ ที่เธอฝันมาลอว่าะไ้รอยยิ้มส่ลับืนมาบ้า...แ่สันิ็ยัี ยฮวาหันมามอนถาม่อนะหันหน้าลับไปทาเินเหมือนไม่มีอะไรเินึ้นเ่นทุรั้
“...................”
“หิวไหมะ ันื้อนมมาเ็มเลย”
อฮยอนเินเ้าไปใล้นร่าสูที่ยัมอออไป้านอหน้าา ที่เธอ็ไม่เยรู้เลยสัรั้ว่ารนั้นมันมีหรือเาแ่เบื่อที่นอย่าเธอมาอยู่ในห้อนี้ัน
“..................”
ปิิริยาที่เป็นเหมือนเิมมาลอระยะเวลาสามปีที่เธอามื้อรุ่นพี่นนี้ ำถามที่ถูถามแ่ไม่เยมีำอบาร่าสูเลยสัรั้ หรือไม่็มีำอบที่เป็นารพูแัเธอเรื่อยมา ใบหน้าสวยไ้แ่เม้นปา่อนะ่อยเินลับไปนั่ที่ัวเอ
เมื่อไรัน....
เมื่อไรโอปป้าะรับรู้ถึวามรัอันบ้า...
อฮยอนอบนรีเป็นทุนเิมทำให้เธอัสินใเ้าสมัรเ้ามรม นรันรี แ่เธอสาบานไ้ว่าเธอไม่เยรู้มา่อนว่ายโอปป้านนี้ะอยู่มรมนี้เหมือนัน วันแรที่เธอเ้ามาเธอเห็น่ามินโอปป้า อฮยอนยัำสีหน้าอร่าสูไ้ีที่เอเธอในมรมรั้แรว่าสายามมอเธอ้วยวามเย็นาที่ส่มาให้ลอ
“ันลับ้วยไ้ไหมะ”
เสียหวานเอยถามพลาเินามร่าสูที่ไม่เยิะอบำถามเธอเลยรึไัน...าเรียวพยายาม้าวายาวๆ เพื่อให้ามนรหน้าทันทีู่เหมือนไม่สนใ้วย้ำว่าเธอมีัวน
“น่าเบื่อ...”
เสียทุ้มเอยออมา่อนะวัสายาหันมามอใบหน้าสวยออฮยอนที่ยืนอยู่้าหลัเา รอยยิ้มบาๆ ไ้แ่ยยิ้มส่ไปให้อย่าไม่รู้ะทำอย่าไร
...เ็บ...
“น่ารำา...”
มือแร่ปิล็อเอร์อัวเอเสียันอฮยอนถึับสะุ้สุัว้วยวามใ ใบหน้าหล่อยยิ้มเย็นๆ ่อนะเินไปยัรถยน์อัวเอโยไม่สนใร่าบาที่เินามสันิ ยฮวามอ้วยหาา่อนะเหยิบันเร่ออไปทันที
วาลมโมอรถันหรูที่แล่นออไปผ่านม่านน้ำาที่อนนี้มันบบัารมอเห็นอเธอเหลือเิน...เ็บนอนนี้มัน้านาไปหมแล้วริๆ
....อูฮยอน....
...นโ่...
.......................
.................
..........
ภายในบ้านที่แสนอบอุ่นอนนี้ร่าบาที่ำลัอารม์ีเมื่อสิบนาทีที่แล้วลับอารม์พุ่ปริ๊้วยารมาอแไม่ไ้รับเิ สายาลมโวัมอู่อริลอาลั้แ่เ็อเธอ ที่อนนี้ำลัยยิ้มว้าั้หน้าั้าินอาหารเย็นฝีมืออแม่เธออย่าออรสในบ้านเธอ!
“เธอไม่ินหรือไ?”
เสียทุ้มเอยถามพลามอฮโยฮยอนที่ไม่ยอมอบแ่ลับหันมามอ้อนเาแทน ิ้วหนาเลิึ้น่อนะยัไหล่ไม่สนใพลาเอื้อมะเียบู่ใไปีบเนื้อหมูในานอร่าบาแล้วเอาเ้าปาอย่าหน้าาเย
“ย๊า!!! นี่นายแย่อันทำไม!?!”
มือบาีเ้าที่ไหล่อนนิสัยไม่ีอย่าแรพร้อมับทำหน้าหาเรื่อส่ไปให้ นโนีทำเสียโอโอ๊ย่อนะเบนสายาไปมอุแม่อฮโยฮยอนเหมือนอวาม่วยเหลือ
“นี่ยัยลูนนี้..ไปีฮยอนทำไมัน?”
เสียอผู้เป็นมาราุลูรัอัวเอพร้อมับส่สายาห้ามปราบส่ไปให้ ฮโยฮยอนไ้แ่มอแม่ัวเอ้วยใบหน้าบึๆ ่อนะหันไปหาเรื่อนที่นั่้าๆ
“แม่เอาหมอนี้มาิน้าวทำไมะ?!”
“อ้าว...ัน็มาทุวันเธอน่าะินไ้แล้วนะ”
ฮยอนเอยบอ่อนะส่ใบหน้าวนๆ ไปให้เพื่อน้าบ้านที่ำลันั่ัฟันอยู่
“หน้า้าน!”
เสียหวานหันไปถามผู้เป็นมาราเหมือน้อารอำอบ ทั้ๆที่เธอรู้อยู่แล้วว่าทำไมแม่อเธอถึเอาเ้าหมอนี้มาินอาหารบ้านทุ
วันแบบนี้!!
“๊าย! ลูนนี้ พูาไม่เพราะ”
มือเรียวอผู้เป็นมาราหยิเ้าที่แนอฮโยฮยอนเป็นารเือนว่าเธอนั้นพูว่าไม่เพราะเลยสันิ ฮโยฮยอนไ้แ่ร้อออมา่อนะหันไปลไม้ลมือับน้าๆ อีทอแ่ลับโยเสียเย็นๆ อมาราห้ามะ่อน
“ทานเยอะๆ เลยฮยอนไม่พอเี๋ยวแม่ัเพิ่มให้”
ุแม่บอพร้อมับรอยยิ้มหวานที่ส่ให้ไอ้เ็้าบ้าน?? ให้ายเหอะ ฮโยฮยอนนนี้อยาะร้อริ๊เสียริ ลใรลูบ้านไหนันแน่เนี้ย??
“อบุรับุป้า”
เสียทุ้มเอยออมาพร้อมับส่รอยยิ้มพิมพ์ใลับไปให้เ่นทุรั้ เามาินอาหารเย็นบ้านนี้เป็นเวลาหลายปีแล้ว เพราะที่บ้านไม่่อยมีนอยู่เท่าไรนอาเานเียว พ่อแม่้อทำาน่าประเทศ แถมัทิ้ลูายนเียวให้เฝ้าบ้านหลัโรให่ ทำให้ฮยอน้อมาฝาท้อุป้ามินฮยอน นลายเป็นเรื่อเยินะแล้ว
“เรียแม่สิ เรียป้าไ้ไ”
ุแม่เอยบอ่อนะส่สายาุๆ ไปให้ร่าสูที่ทำยัไ็ไม่ยอมเรียแม่สัทีเห็นเรียแุ่ป้าๆ อยู่นั้นแหละ
“ร้าบบบ ุแม่ ^^”
“ันไม่อนุา!!”
ฮยอนหันไปมอใบหน้าน่ารัที่ำลัแสสีหน้าไม่พอใส่มาให้เา มีหรอนอย่าลีฮยอนนนี้ะสนไม่มีทาะหรอ ใบหน้าาวเลยส่ใบหน้าวนๆ ลับไปให้และ็เป็นเหมือนทุรั้ที่ไ้อแถมืนมาือารีแรๆ าน้าๆ
หลัานั่ทาน้าวเสร็ฮยอน็เินเ้าไปในห้อรัวเพื่อ่วยล้าานเ่นทุรั้ผิลับฮโยฮยอนที่เินไปยัโฟาแล้วนอนลิ้ไปลิ้มา ไม่นานร่าสู็เินเ้ามายัห้อรับแพร้อมับส่นมรสโปรให้เธอ มือเรียวรับมา่อนะแะินอย่าไม่สนใร่าสูที่้อไล่ัวเอไปนั่บนพื้นพรมเพราะโนเธอยึที่ไปหมแล้ว
“นอนินเป็นหมูเลย”
เสียทุ้มเอยออมาอย่าลอยหน้าลอยา ่อนะหันมายัิ้ววนๆ อย่าเ่นเย ฮโยฮยอนหันไปหยิบหมอน้าๆ ่อนะโยนใส่ใบหน้าาวอย่าแร
“เมื่อไระลับบ้าน”
เสียหวานเอยถามพลามอไปยัทีวีที่ำลัาย่าวอยู่พร้อมับหยิบนมในมือเ้าปาไม่ยอมหยุ นทำให้ร่าสูที่นั่มออยู่หน้าถึับส่ายหน้าไปมาับนิสัยเิมๆ อร่าบาที่เป็นั้แ่เ็ๆ
“ันไม่รีบ..”
“แ่ันรีบ”
“เรื่ออเธอสิ...ันมาบอทำไม??”
ใบหน้าาวหันมามอ่อนะทำาโใส่ฮโยฮยอนแล้วหัวเราะออมาเสียัเมื่ออีฝ่ายไ้แ่ัฟัเพื่อระับวามโรธเพราะผู้เป็นแม่เินเ้ามาพอีเลย เาเลยไม่โนร่าบารหน้าเ้าหัอะ่อน
.........................
................
........
2BECON
อนสอมาอย่าไวบอแล้วไม่้อนั่ปั่นเลยมาไ้แบบรวเร็ว 5555
นั้นสิไรเอร์็อยารู้ยมันเป็นใรทำไมไม่อบน้ออฟระ...น้อออะแสนีแ่่าื้อ
ฝาเรื่อนี้เอาไว้้วยนะะ อบุนที่ิามนะะ
ความคิดเห็น