คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เปิิดโอกาส
เ้ารู่พร้อมแสแที่สใสำลัทำให้นอยาเล่นบอร์รู้สึื่นเ้นอย่าบอไม่ถู ทั้ห้านมาหยุเ่าุเ่าอุปร์เพื่อะไ้ึ้นไปเล่นสีและบอร์ ยฮวาหันไปมออฮยอนที่ำลัทำสีหน้าๆ ับอุปร์ทั้หลาย
“เธอำลัทำอะไรนะ?”
ยฮวาเอยถามร่าบาที่ำลัทำหน้าสสัยใส่รอเท้าสี
“พอี...ันๆ นะะ”
อฮยอนบอพร้อมับสีหน้าัวัลส่ไปให้ร่าสู ทำไมเมื่อี้เห็นพนัานใส่เธอิว่ามันรู้สึใส่ไ้่าย แ่พอเธอมาใส่ับไม่่ายอย่าที่ิ
“อยู่เยๆ สิ”
เสียทุ้มุอย่าไม่ริัมานั ่อนะันนร่าบามให้นั่ลที่เ้าอี้ไม้ัวยาว่อนยฮวาะ้มลไปเพื่อัารผูรอเท้าให้อฮยอน โยมีสายาลมมออย่าสนใอยู่ไม่ห่า
“โอปป้าเ่ัเลยนะะ”
เสียหวานเอยมนร่าสูพร้อมับรอยยิ้มหวานที่ส่ไปให้ ทำไม่ยฮวาโอปป้าใส่ให้เธอแป๊บเียวเอ
“ั้นหรอ...เธอเล่นเป็นไหม?”
ยฮวาหันไปถามร่าบาที่อนนี้ำลัส่ายหน้าระรัวเพื่อเป็นารยืนยันว่าเธอไม่มีวามสามารถ้านรนี้เลยสันิเียว ร่าสูมออฮยอนที่ำลัะแบบอร์สี่อนที่มือแร่ะเอื้อมไปแล้วัารมาถือเอาไว้เอ
“อบุะ”
อฮยอนมอารระทำอร่าสู้วยรอยยิ้ม เสียหวานเอยอบุนรหน้าอย่าีใ าเรียวรีบ้าวามร่าสูที่เินนำไปไม่ยอมรอเธอเลยสันิ
“เี๋ยวสอนให้..”
เสียทุ้มเอยออมาพลาวาบอร์ลับพื้นที่เ็มไป้วยหิมะ
“เออ...ไม่เป็นไรหรอะ..”
มือบาโบมือไปมาเป็นารปิเสธเพราะเธอรู้มาาฮยอนว่าร่าสูนั้นที่อบที่ะเล่นสีบอร์มานาไหน ืนเอาเวลาในารเล่นมาสอนเธออาะทำให้เาอารม์เสียอี็ไ้
“ทำไม เธอไม่อยาให้ันสอนใ่ไหม”
ามมอร่าบา้วยวามไม่พอใ่อนะแหล่ไปมอนที่เินามหลัพวเาทั้สอนมา ัมินฮยออยาให้หมอนี้สอนสินะ
“ไม่ใ่นะะ โอปป้า..ือ..”
อฮยอนมวิ้วอย่าไม่เ้าใว่าทำไมอยู่ๆ ร่าสูถึมาอารม์เสียใส่เธออีแล้ว มือเรียวพยายามะเอื้อมมือไปับยฮวาแ่ับถูร่าสูหลบ
“นที่อยาให้สอนเินยิ้มมานู้นแล้ว”
ยฮวาบอพร้อมับัารว้าสีบอร์แล้วเินไปยัที่อื่น ปล่อยให้อฮยอนหันไปมอมินฮยอที่เินยิ้มพิมพ์ใมาให้เธอ ่อนใบหน้าสวยะหันลับมามอร่าสู้วยวามรู้สึน้อยใ ทำไมนรหน้าไม่เยเ้าใเธอเลยสัรั้นะ
“อฮยอนทำไมทำหน้าแบบนี้ ยิ้มหน่อยสิ”
มินฮยอเินมาหยุอยู่รหน้าร่าบาที่แสสีหน้าเศร้าออมา มือแร่เอื้อมไปับใบหน้าสวย่อนะหยิแ้มป่อๆ นั้นเบาๆเพื่อให้อฮยอนนั้นยิ้ม
“อ๊าย ทำอะไรอนายเนี้ย”
อฮยอนมอนที่เอาแ่หยิแ้มเธอบิไปบิมา วาลมไ้แ่ส่้อนไปให้เพื่อนที่อายุเท่าัน
“็ำลัทำให้ยิ้มไ..ไหนยิ้มใหู้หน่อย”
มินฮยอบอพร้อมับแล้ทำหน้าส่สัยส่ไปให้อฮยอน นนร่าบานั้น้อหัวเราะออมาับท่าทาลๆ อมินฮยอ
“บ้า ปล่อยเลย”
มือเรียวยมือปันที่เอาแ่หยิแ้มเธอให้ออห่า
“อยาเล่นไหมเี๋ยวันสอนให้”
มินฮยอถามพลาี้ไปที่สีบอร์ที่อนนี้นอนนิ่อยู่ที่พื้น อฮยอนหันไปมอ่อนะส่ายหน้าไปมา เธอไม่ไ้อยาเล่นสัหน่อยสีบอร์อะไรเนี้ย
“ั้นเราไปเล่นอย่าอื่นันีว่าไหม..?”
้อเสนอถูส่ให้ร่าบาอีรั้ ในเมื่ออฮยอนไม่อยาเล่นเา็ะไม่บัับเธอ
“็ไ้..ว่าแ่เราะไปเล่นอะไรี”
อฮยอนเอยถามอย่าอยารู้ เพราะเรื่อเี่ยวับพวสีเธอไม่มีวามรู้เลยริๆ วามสามารถ้านนี้อย่าที่บอว่ามันิลบศูนย์
“ามมาสิ”
มินฮยอบอพร้อมับว้ามือเรียวมาอบุมเอาไว้พร้อมับูอฮยอนให้เินาม ร่าบาหันมามอยฮวาที่ยัทำหน้าเรียบเยโยไม่สนใหันมามอเธอเลยสันิ้วยสีหน้าเศร้า
..................
..........
“สอนนั้นะรอไหมเนี้ย?”
ฮโยฮยอนเอยถามหลัาเฝ้าูเหุาร์ระหว่ายฮวาและอฮยอนมาั้แ่เมื่อี้ อนแรท่าทา็ไปไ้สวยหรอแ่ไหไอ้นเ้าอารม์ับหุหิึ้นมาอีละเนี้ย แถมเินหนีน้อสาวเธอไปเล่นสโนบอร์นเียวอี
“ฟอร์มมันั็ี้แหละ”
ฮยอนบอ่อนะัารสวมหมวไหมพรมให้ับร่าเล็ที่เอาแ่บ่นเรื่อเพื่อนอเาไม่ยอมหยุั้แ่ออมาาบ้านพัแล้ว แ่็นะเพื่อนเามัน็ฟอร์มเยอะฟอร์มัมาั้นานสสัยะแ้ไม่หาย
“ถ้ายัยอโนหนุ่มไปเมื่อไรันะหัวเราะให้ฟันหลุ”
ฮโยฮยอนบอพร้อมับทำหน้ายุ่ส่ไปให้ร่าสูอย่ารู้สึหุหิ ทำไมอยฮวาเป็นผู้ายที่ไม่ไ้ั่ใเธอเลยสันิ
เป็นเสือผู้หิภาษาอะไรไม่รู้ัารเอาใผู้หิเลยสันิ
“ถ้าเป็นอย่านั้น ไอ้หนุ่มนนั้นโน่าาย”
ฮยอนบอยิ้มๆ เพื่อนเานนี้เวลารัใรึ้นมาแล้วอยาับเปลี่ยนเป็นนละน แถมไม่มีเหุผลอย่าสุๆอี่าหา ไอ้อารม์ที่ร้อนอยู่แล้วบวูนสิบไ้เลย
“ิ...เพื่อนนายนี้มันเ้าใยาริๆ”
เสียหวานบ่นออมา เธอไม่เยเ้าใยฮวาเลยสันิับท่าทาที่แสออมา ถ้าอบน้อสาวเธอริแ่ทำไมหมอนี้เอาแ่พูาร้ายๆ ทำร้ายริใลอเวลา
“่ามันเถอะ...นี่ยัยเี้ยเราแ่ันไหม?”
ฮยอนหันไปถามร่าเล็่อนะท้าแ่อย่าเ่นทุรั้ เารู้ีว่าฮโยฮยอนนั้นไม่อบให้ใรมาท้าเพราะเธอะแ่แบบสู้าย
“ทำอย่าับันเล่นเ่”
ใบหน้าน่ารันั้นหิอ ่อนะหันไปว้าสโนบอร์ามือร่าสูแล้วเินึ้นไปยับนเนิน
“ัน็ไม่่าันเท่าไรหรอ”
ร่าสูบอพร้อมับยยิ้ม ถึเาะมาที่นี้บ้าแ่ใ่ว่าเาะเล่นสโนบอร์เ่อย่ายฮวาและามินสัหน่อย เวลามาทีไรเาไม่อยู่ในบ้าน็ไปอยู่ร้านอาหารแถวนี้ เรื่อให้เล่นพวนี้อย่าหวั
“ั้นเรามาแ่ัน! นแพ้้อเลี้ยอาหารลาวัน”
ฮโยฮยอนพูเสียัอย่านึสนุไหนๆ พวเธอสอน็ไม่ใ่นเล่นเ่มาแ่ันสัรั้สอรั้็ไม่ใ่เรื่อเสียหายอะไรอยู่แล้ว
“โอเ! ไ้เลยยัยเี้ย!”
ฮยอนยิ้มออมา่อนะรีบวิ่ามร่าเล็ที่เินนำไปไลแล้ว ายาวรีบ้าวไปอย่ารวเร็ว่อนะไปยี้หัวฮโยฮยอนอย่าหมั่นใส้ับท่าทาเหมือนเ็ๆ
สุท้ายลอทั้วันยฮวา็เล่นสโนบอร์้วยวามรู้สึหุหิทั้วัน อารม์อเานั้นมันพุ่ึ้นเรื่อยๆ นเาไม่สามารถที่ะเล่นสโนบอร์ไ้ ามมอลไปยัสอนที่ำลัเอาแผ่นระาษให่ๆ มาไหลลไปามเนิน ทั้สอนทีู่แนบสนิทนยฮวานั้นไม่พอใ
“อ้าว..? ฮยอมาแล้วหรอฮะ”
มินฮยอที่เินเ้ามาในบ้านพร้อมับอฮยอนมอร่าสูที่ำลันั่ื่มาแฟ้วยสีหน้าเรียบเย ยฮวาพยัหน้ารับอย่าไม่ไ้ใส่ใ่อนะหันไปสนใทีวี่อ
“สนุไหมะโอปป้า”
อฮยอนเอยถามพลาทิ้ัวลนั่ใล้ยฮวา เพราะเมื่อี้เธอไปเล่นระาษบอร์อมินฮยอมันสนุมาๆ เลย ถึมันะูเหมือนเ็แ่มัน็ทำให้เธอมีวามสุไม่น้อย
“็ี...”
“ลับมาแล้วร้าบบ”
ฮยอนเอยบอ่อนะแหล่มอหน้าเพื่อนรัที่ำลัสร้าบรรยาาศให้มันมาุึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มว้าถูส่ไปให้ยฮวา่อนะเินเ้าไปนั่ที่โฟาัวให่
“หิวมีอะไรินมั่อะ”
ฮโยฮยอนเอยบออนนี้เธอสามารถิน้าไ้ทั้ัวแล้ว ารแ่ระหว่าเธอับฮยอนนั้นูไรสาระสิ้นี เพราะทำอย่าไารแ่มัน็ออมาเสมอันอย่า่วยไม่ไ้ สุท้ายพวเธอทั้สอเลยไม่ไ้ินอะไรเลย
“ไม่มีเลยฮะ ว่าเปล่าหมู้”
มินฮยอเอยบอพลาทำหน้าสำนึผิ ริๆ เาวระอยู่เพื่อออไป่ายลาและื้ออสมาเ็บเอาไว้ แ่เพราะมัวแ่ออไปเล่นับอฮยอน็เลยทำให้เาลืม
“แล้วเย็นนี้ันะเอาอะไรไปเลี้ยลูในท้อันเนี้ย?”
ฮโยฮยอนถอนหายใออมาเพราะอนนี้เธอหิวมาริ หิวนลูๆพยาธิอเธอำลัร้อประท้วแล้วนะสิ
“เธอท้อั้นหรอ?”
ฮยอนที่เอยออมาอย่าทีเล่นทีริ่อนะโนสายาอาาาเพื่อน้าบ้านเป็นำอบ ทำเอาร่าสูนั้นหัวเราะออมาอย่าอบใับท่าทาอฮโยฮยอนะเหลือเิน เารู้ว่าร่าเล็ำลัหิวัแถมำลัะโมโหหิว้วยนี่สิ
“ั้นเราออไปื้ออันไหมะ?”
อฮยอนเอยเพื่อเสนอวามิเห็นที่น่าะเป็นทาออที่ีที่สุในอนนี้ เพราะ่อให้พวเธอมัวแ่บ่นว่าหิวๆ แล้วไม่ทำอะไรเย็นนี้ไม่ไ้มีอะไรลไปในท้อแน่ๆ
“เี๋ยวันับยัยเี้ยไปเอ”
ฮยอนเสนอัวึ้นมาทันที่อนะหันไป้อวามเห็นาร่าเล็ที่ำลัพยัหน้าเห็น้วย ถ้ามัวแ่โอ้เอ้ันไปมามีหวัว่าะลับึน่าู
“ันไป้วย..”
ยฮวาลุึ้นเอยบอฮยอนที่เินนำออไปแล้ว ในอนนี้เาไม่อยาะอยู่ใล้สอนนี้เพราะมันำลัทำให้เาเป็นบ้า! แ่เห็นสอนนี้ใล้ันเา็แทบะเ้าไประาร่าบาออมาาลูพี่ลูน้อนนี้เหลือเิน
อฮยอนไ้แ่มอามร่าสูอย่าไม่เ้าใับท่าทาที่เปลี่ยนไปมาอยฮวา นอะไรอารม์่าไม่แน่นอนเสียริ เี๋ยวีเี๋ยวร้ายนอนนี้เธอามอารม์ไม่ทัน ใบหน้าสวยมุ่ยหน้าลเล็น้อย่อนะทิ้ัวลนั่ที่โฟาัวให่
เธอ็อยาะไปับยฮวา้วยเหมือนันแู่ารระทำอยฮวาแล้วเหมือนับไม่้อารเห็นหน้าเธอ เสียถอนหายใทำให้มินฮยอนั้นมอร่าบา้วยสายาเรียบเย่อนะยยิ้มออมาเมื่อเาล้วหยิบสิ่อบาอย่าออมาาระเป๋าาเ
“ฮยอเปิโอาสเอนะรับ..”
าเรียวมอผที่เาหยิบึ้นมาอย่าพอใ่อนะมอที่อฮยอนยันั่อ่านหนัสือไม่รู้เรื่อ ผิเอที่อยฮวาล้าทิ้เนื้อิ้นีไว้ับเสืออย่าเาไ้อย่าไร ผู้หิอย่าอฮยอนแ่เาเห็น็ถูใะแล้วไม่ว่าะหน้าา นิสัย หรือหุ่นอเธอที่เาสำรวมาเรียบร้อยอนเล่นระานบอร์
....................
..............
ยฮวาเริ่มรู้สึหุหิอีรั้เมื่อระยะทาารีสอร์ทมาลามัน่าไลมาริๆ ไหนะรถิไหนะรมอุุประาศเือนว่าะมีพายุหิมะเ้ามาในอีสอั่วโม้าหน้า แ่้วยวามหิวอฮโยฮยอนทำให้เพื่อนเา้อับรถถ่อมาไล้วยระยะทาเือบสามสิบิโล!
“ทำหน้าเป็นูเียว”
ฮโยฮยอนมอหน้ายฮวาที่เอาแ่อับุรีเ้าปอนั่ทำหน้าบึึั้แ่ึ้นรถมา ไม่บอ็รู้ว่าไอ้นปาแ็นี้เป็นอะไร
“..........”
“ไม่อยามาแล้วมาทำไมวะ พวันไม่รีบลับนะเว้ย”
ฮยอนพูออมาอย่ายั่วโมโหเพื่อนรัเล่น เห็นทำฟอร์มีฟอร์มันัถึเาเป็นเพื่อนยฮวามานาน็หมั่นใส้มันเป็นเหมือนันนะรับ
“แะั้รบราที่นี้เลยปะละ”
เสียทุ้มเอยออมาอย่าประประันพลามอฮยอนอย่าไม่พอใ แ่มาื้ออมันะนานอะไรนานั้น ยัไพวเา็้อลับ่อนพายุหิมะ ไม่ั้น็้อรอยันพรุ่นี้เ้าถึะไ้ลับ
“วามิแ็น่าสนเหมือนันนะ”
ใบหน้าาวพยัหน้าอย่าเห็น้วย่อนะหันไปมอร่าเล็ที่พยัหน้ารับมุอเาเ่นัน ทำให้ยฮวาไ้แ่พ่นลมหายใออมาอย่าไม่พอใ อะไรมันะเ้าันนานั้น
“หุบปาแล้วรีบลไปื้ออ!”
ยฮวาบอพลาเปิประูเสียัและลไปยืนรอเป็นนแรปล่อยให้อีสอนมอหน้าัน่อนะหัวเราะออมาอย่าอบใ ับท่าทาที่โนพวเาปั่นหัว
ามมอไปยัเพื่อนรัับยัยเี้ย้าบ้าน ทีู่ะใเย็นและสนอสนใทุสิ่อย่าที่เห็นเสียเหลือเินอยาะรู้นัว่าสอน้าหน้าไม่เยมาเินลาหรือยัไัน นเาทนไม่ไ้! เวลาสอนนี้เลืออะไร็ามเินหนึ่นาทียฮวาะเินเ้าไปแล้วระาสิ่อนั้นลรถเ็นทันทีเป็นารัสินใแทน
“เลือเร็วๆ! ะรอให้พายุมาหรือไัน?”
ยฮวาที่เอาแ่เินามรัสอนนั้นบ่นออมาไม่ยอมหยุ ทำไมเา้อมาูภาพสวีท?? หวานอเพื่อนเาและเมียมันแบบนี้้วย ให้ายเหอะ..นี่เาิผิริๆ รู้อย่าี้นั่ปั่นหน้าให้อฮยอนเห็นยัีว่าอี
“เี๋ยวนะอยฮวา...”
เสียหวานเอย่อนะหันมาถามร่าสูที่เอาแ่ยืนมอูผลไม้้วยวามใเย็นเสียเหลือเิน ฮโยฮยอนเินเ้ามาหายฮวา้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยำถามนยฮวา้อเลิิ้วออมาอย่าสสัย
“มีอะไร?”
“นายทิ้อฮยอนไว้ับมินฮยอไ้ไ?”
ฮโยฮยอนเอยบอ่อนะทำหน้าาใ เมื่อนึไปถึสายาที่มินฮยอมออฮยอน เธอมั่นใว่าสายาที่มอมาทาน้อสาวเธอไม่ใ่สายาอเพื่อนธรรมาแน่นอน
“ทำไมละ..?”
ถึเสียทุ้มะเอยถามออไปอย่าใเย็น แ่อนนี้ในใอเาเ้นแรนแทบะวบุมไม่ไ้ ิ้วหนามวเ้าหาัน่อนะพยายาม่มอารม์อัวเอให้อยู่ในระับปิที่สุ
“ทำไมนะหรอ.? น้อายแไม่น่าไว้ใไ..ผู้หิผู้ายอยู่ันสอนแบบนั้น...”
สิ้นำพูอฮยอนทำเอายฮวาเบิาโเป็นไ่ห่าน เม็เหื่อที่ไหลออมาทั้ๆ ที่อาาศมันเย็นนานี้ เาลืมไปไ้อย่าไว่ามินฮยอนั้นิยัไับอฮยอน.!
“ุแรถอยู่ไหน!”
มือแร่เอื้อมไประาฮยอนอย่าแร่อนะมอใบหน้าาวอเพื่อที่ทำหน้าใ่อนะหยิบุแรถออมาให้ยฮวาที่ว้าหมับแล้ววิ่ออไปทันที ปล่อยให้ฮยอนและฮโยฮยอนนั้นมอหน้าันเลิลั
“มันรีบไปไหนวะนั้น”
ฮยอนพูพลามอยฮวาที่วิ่ไ้เร็วอย่าน่าเหลือเื่อในรอบหลายปีที่ผ่านมา
ถ้าะห่วนานี้ ะามพวเามาทำไมัน...?
“เี๋ยวนะ! หมอนั้นมันเอาุแไปแล้วันับนายะลับยัไ?”
ฮโยฮยอนหันมามอร่าสูที่ำลัทำหน้านิ่่อนะอ้าปา้าอย่าใ เาลืมเรื่อนี้ไปไ้ยัไเนี้ย!! พวเาไม่ไ้อยู่ในรุโลนะ!
“วยแล้ว...”
.........................
........
2BECON
โปริามอน่อไป...
อันยอ เอ้ามาแล้ว...มารีบ่อ อิ อิ แปบเี๋ยวอนที่ 18 แหละ โหยเร็วั...><
อีย่อเรื่ออีแล้วปาแ็นไ้เรื่อเหมือนเิม ทิ้น้อไว้ับแมวไ้อย่าไเนี้ย ใรอยาเห็นเอ็นีอนหน้าเ้อ
ไรเอร์ปั่นเสแหละ 5555
อบุรสำหรับำลัในะะ สัาว่าะยืฟิเรื่อนี้ให้ไ้ยาวที่สุเท่าที่ะทำไ้! ปริศนายัไม่ถูแ้ นที่ะมาเล่นานย
ทายันเ้ามาเยอะๆ ราวัลเป็นเอ็นี เอ๊ะ! ไม่ใ่ 555 เอันอนหน้านะะ
ความคิดเห็น