คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ไม่ไว้วางใจ...คังมินฮยอก
“พี่ว่าหมอนั้นมันแปลๆนะ”
ฮโยฮยอนเอยบอน้อสาวอัวเอพลาัเสื้อผ้าให้เ้าที่เ้าทา เธอเห็นท่าทาออยฮวาแล้วมันไม่เหมือนับเมื่อสมัย่อนเลยริๆ อยฮวาอมเย็นาหายไปไหนันนะ
ิ...เบื่อริๆ ผู้ายปาแ็เนี้ย
“ใระออนี่??”
อฮยอนหันมามอพี่สาวอย่าสสัย นที่แปลประหลาในหัวอเธออนนี้มีแ่ ัมินฮยอ นเียวละที่แสท่าทาแปลั้แ่เอรั้แรนถึเมื่อรู่ที่ร่าสูโปร่นั้นใะับมืออเธอ
“อยฮวาไ ่วนี้เาีับเธอนี้”
ร่าเล็เอยบอ่อนะมออฮยอนอย่าสสัยอีรั้ปิน้อสาวเธอ้อิถึอยฮวาเป็นนแรสิ แล้วนี้มัวแ่ไปิถึใรัน?
“็...ีะ”
เสียหวานเอยออมาอย่าแผ่วเบา่อนที่ใบหน้าสวยะึ้นสีระเรื่อแอย่าเินอาย มือเรียวยึ้นับแ้มัวเอเบาๆ ่อนะนึไปถึารระทำและเรื่อ่าๆ ที่มันแปลเรื่อยๆ ายฮวา
“ฮั่นแน่! มีเรื่อีๆ ั้นหรอเล่ามาะีๆ”
ฮโยฮยอนหันมามอน้อสาวที่อนนี้หน้าแไปไหน่อไหนแล้ว ร่าเล็รีบเินไปหา่อนะนั่ลที่เียรหน้าอฮยอน เธอ็อยารู้เสียริๆ ว่านที่แ็ระ่าอย่าอยฮวานั้นทำเรื่อีๆ เป็นับาวบ้านเา้วยอย่าั้นหรอ
“ออนี่็...็ไม่เิีหรอะ ันแ่ไม่่อยเ้าใยฮวาโอปป้าเท่าไร เี๋ยวีเี๋ยวร้าย”
อฮยอนเอยบอ่อนะนึไปนที่เธอแอบรัมาโยลอ ที่อนนี้ยฮวาเริ่มทำัวแปลๆ เี๋ยว็พูีับเธอเี๋ยว็ว่าเธอสารพั เี๋ยว็ูเหมือนะรำาเธอเี๋ยว็ูไม่รำาเธอ นอนนี้เธอเริ่มสับสนไปหมแล้วริๆ
“็อย่านี้แหละนที่ไม่่อยรู้ัวนะ”
ฮโยฮยอนพูพร้อมับหัวเราะออมาอย่าอบใ ท่าทีและท่าทาอยฮวาที่แสออมาเรื่อยๆ และัเนนใร่อใรับไ้แ่เ้าัวมัน็ยัทำมึน
“เอ๊ะ..อะไรนะะ”
ิ้วเรียวสวยยึ้นอย่าไม่เ้าใเมื่อเธอไ้ยินสิ่ที่ฮโยฮยอนพูไม่ัเท่าไรนั ำถามที่ำลัะเอยถูลืนหายไปเมื่อไ้ยินเสียเาะประูห้อทำให้พวเธอทั้สอน้อหันมามอทา้นเสีย
“อ้าว...มินฮยอ”
ฮโยฮยอนที่เินมาเปิประูพร้อมับมอบุลที่สาม้วยรอยยิ้มบาๆ เ็นนี้่าูสใสและน่ารัมาริๆ ไม่เ้าใว่าเป็นลูพี่ลูน้อันไ้อย่าไับนอย่าอยฮวา
“ผมมาามไปทานอาหารเย็นฮะ”
เสียทุ้มเอยบอ่อนะมอไปยัอฮยอนที่อนนี้นั่อยู่บนเีย าเรียวที่เอาแ่้อร่าบานฮโยฮยอนนึสสัย
“โอเ๊ะ เี๋ยวพวพี่ลไปนะ”
ร่าเล็เอยบอ่อนะส่ยิ้มให้มินฮยออีรั้ มือเล็่อยๆ ันประูห้อนอนให้ปิลอย่า้าๆ ่อนะเินมายัอฮยอนที่เอาแ่้มหน้าอ่านหนัสือในมือ
หรือว่าเธอะิไปเอัน..?
“อฮยอนเราลไปทานอาหารันเถอะ”
ฮโยฮยอนเอยวนร่าบา เพราะอนนี้เธอเริ่มหิวแล้วริๆ ั้แ่เที่ยยัไม่มีอะไรลท้อเธอสัอย่าเียวนพยาธิอเธอนั้นร้อประท้วแล้ว
...................
............
“ันไม่อบหมอนั้นเลยริๆ”
ฮยอนเอยออมาเพื่อทำลายบรรยาาศมาุที่สร้าโยเพื่อนรัอเาที่เามาเอาแ่ทำหน้าึไม่พูไม่า
“ใร?”
“ลูพี่ลูน้อแไ ูเหมือนพวไม่น่าไว้ใ”
ฮยอนพูพลานึไปถึใบหน้าที่ใสื่อพร้อมับรอยยิ้มที่เป็นมิร แ่าประสบาร์อเามับ่บอเสมอๆ ว่านพวนี้มัน่าลัวริๆ สายาที่ระยิบระยับเหลือเินเวลามออฮยอน...
“ไรสาระ แิมาไปแล้ว”
อยฮวาหันไปบอเพื่อนรัทีู่เหมือนว่ามันะเป็นสิ่แรในที่นี้ที่ทำให้พวเานั้นิเหมือนัน แ่มันอาะไม่มีอะไรริๆ ็ไ้ เพราะมินฮยอเป็นพวี้เล่น แ่มัะเ้าับใรไ้่ายๆ
“ั้นหรอ...”
ใบหน้าาวหยุิับำพูอยฮวา่อนะถอนหายใออมาเบา ับวามิอัวเอ ไม่ใ่ว่าเาไม่เยเอัมินฮยอแ่นเราเมื่อสามปีที่แล้วับอนนี้..ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลหรอใ่ไหม?
“ผมมาามไปทานอาหารเย็นฮะ”
มินฮยอเาะประูห้อนอน่อนะะโนบอนที่อยู่ในห้อทั้สอน ยฮวาะโนอบรับไป่อนะลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้วเินามฮยอนที่เินนำออไป่อนแล้ว ามมอไปยัมินฮยอที่ำลัวนอฮยอนุยอย่าสนุสนาน รอยยิ้มพร้อมับเสียหัวเราะที่ัออมาทำให้ยฮวาอยารู้นัว่าุยอะไรัน
“ฮ่าๆ เรื่ออะไรเนี้ย?”
อฮยอนส่ายหน้าไปมาับเรื่อเล่าไรสาระอมินฮยอที่ทำให้พวเธอนั้นหัวเราะออมาไม่ยอมหยุ ใบหน้าสวยมอนที่อายุเท่าับเธอพร้อมับรอยยิ้ม
“เอ้า..! เรื่อรินะเนี้ย”
มินฮยอพูยิ้มๆ ่อนะหันไปมอยฮวาและฮยอนที่เินามออมาที่ละนสอน ยฮวาเินอ้อมมา่อนะทิ้ัวลนั่้าๆ อฮยอนอย่าหน้าาเยเมื่อเห็นฮโยฮยอนเินไปเพื่อูอิน
“ย๊า! นี้มันที่ัน”
ฮโยฮยอนเินเ้ามา่อนะโวยวายใส่ยฮวาที่อยู่ๆ มานั่ที่าวบ้านหน้าาเยแถมทำหน้าไม่รู้ไม่ี้อี่าหา
“อย่ามามั่ว ไม่เห็นมีื่อบอะเป็นอเธอไ้ไ?”
ยฮวาเอยบอสีหน้าเรียบพลามอใบหน้าอฮโยฮยอนที่อนนี้ไ้แ่ส่้อนวให่มาให้เา ร่าเล็ไ้แ่ัฟัน้วยวามหุหิับท่าทาอนรหน้าเสียริ ไม่รู้หมอนี้มันมีอะไรีนัหนาที่ทำให้อฮยอนนั้นหลรั
“เธอมานั่้าันสิยัยเี้ย”
ฮยอนเอยบอนที่เอาแ่ยืนหุหิๆ มือแร่เอื้อมไปว้า้อมือเรียวเพื่อใหุ้ลมานั่้าๆ ัน
“อฮยอน..เธอ..”
ยฮวาหันมามอร่าบาเพื่อะถามว่า้อาระินอะไรไหมเาะไ้ลุึ้นไปัให้ แ่ำพูอเา้อเียบลเพราะเสียอมินฮยอที่เอยึ้นมาพร้อมับานสปาเ็ี้ที่เสริฟลรหน้าอฮยอน
“เอ๊ะ..อบุะ รู้ไ้ไว่าันอบ”
อฮยอนมออาหารรหน้าพร้อมับรอยยิ้มว้าอย่าีใ ่อนะเยหน้าึ้นไปมอใบหน้าหล่อที่ำลัส่รอยยิ้มพิมพ์ใมาให้เธอ
“็เมื่อี้พอีเห็นอฮยอนมอาแป๋ว็เลยิว่าน่าะอบ”
มินฮยอเอยบอพลายมือับไหล่บา่อนะหันไปึเ้าอี้ัวใหม่เพื่อมานั่้าๆ ร่าบาอย่าใสายาเรียวเหลือบไปมอพี่ายอัวเอที่อนที่ำลัแสสีหน้าไม่อบใส่มาให้
“ริหรอ..ันแสออนานั้นเลยหรอ”
มือเรียวยมือึ้นับใบหน้าอัวเออย่าไม่อยาะเื่อว่า เธอะแสออมาว่าอยาินอาหารรหน้าไ้นานี้ ารระทำ่าๆ ที่ทำให้ยฮวาเริ่มไม่พอใับท่าทีอมินฮยอและอฮยอนทีู่ะหันไปสนใในัวลูพี่ลูน้อเาะเหลือเิน
“อะไรเนี้ย..พวเธอเิวันเียวันปีเียวัน้วย”
ฮโยฮยอนพูออมาาโพลามอมินฮยอับอฮยอนที่ำลัทำหน้าาประหลาใส่ไปให้เหมือนัน อะไรมันะบัเอิมาเอนเิปีเียวันวันเียวันละเนี้ย
“สสัยะเป็นพรมลิิละฮะ”
มินฮยอหัวเราะออมาับำพูอัวเอ ่อนะมอใบหน้าสวยที่ำลัหัวเราะามอย่าน่ารั อนนี้เาเริ่มรู้แล้วสิว่าทำไมนอย่าอยฮวาถึไ้หวนรหน้านัหนา
เพราะสวยน่ารันานี้นี่เอ
“อย่านี้เรา็เป็นเพื่อนันไ้ใ่ไหมฮะ อฮยอน”
รอยยิ้มน่ารัถูส่ไปให้ร่าบาอย่าเป็นมิร อฮยอนมอนรหน้า่อนะิเล็น้อย นอย่ามินฮยออาะไม่มีอะไร็ไ้มั่
“ไ้สิ..มินฮยอินู”
เสียหวานเอยออมา่อนะหัวเราะอบให้ับเพื่อนใหม่ทีู่เหมือนับว่าะอบอะไรหลายๆ อย่าที่ล้ายเธอเหมือนัน
“อ้าว..ไม่ินแล้วหรอวะ”
เสียฮยอนเอยึ้นทำให้อฮยอนและมินฮยอที่ำลัุยันถูอ้อหันไปมอนร่าสูที่ลุึ้นเ็มวามสูพร้อมับใบหน้าที่เย็นา
“เลี่ยเินไปินไม่ล”
ยฮวาพูอย่าไม่ไ้ใส่ใ่อนะเินออาห้ออาหารท่ามลาวามไม่เ้าใอทุๆน อฮยอนมอร่าสู้วยสายาไม่เ้าใ่อนะมอไปยัอาหารที่ไม่ไ้โนแะเลยสันิ
“อาารัเนแฮะ”
ฮยอนหันไปเอยบอสิ่บาอย่าับฮโยฮยอน่อนะหัวเราะรั่วออมาอย่าอบใทั้สอน โยมีสายาออฮยอนที่มอมาอย่าไม่เ้าใอยู่ีว่าพี่สาวอเธอนั้นเป็นอะไรันไปหม
รอยยิ้มบาปราบนใบหน้าอมินฮยอทันทีหลัาเห็นยฮวาเินออไปอย่าหัวเสีย ถึยฮวาะไม่ไ้แสอาารออมาให้ร่าบารู้แ่ารที่ัสีหน้าไม่พอในานั้นิว่าไม่มีใรรู้รึไัน..
................
วันบุรีที่ลอยไปามอาาศ มือหนายึ้น่อที่ปาอัวเอเป็นระยะเพื่อระบายวามเลียและำัวามหนาวที่มันเริ่มะทำให้เาแ็าย ถึแม้แ่ารเินหนีมายืนอยู่หน้าบ้านท่ามลาหิมะหนาแน่นนานี้็ทำให้าเาแทบ้าวไม่ออเหมือนัน
“สูบบุรี่หนันะรับฮยอ”
มินฮยอที่เินามออมาแล้วยืน้ายฮวาที่ำลัพ่นวันออมา ใบหน้าหล่อหันไปมอ่อนะหันลับมาอย่าไม่ไ้ใส่ใ
“็ปินี้...”
เสียทุ้มเอยออไป ใ่ว่าเาะเพิ่มาสูบบุรี่ในวันสอวันะเมื่อไรเาสูบมันมาั้แ่สมัยเรียนมอปลายแล้ว้วย้ำ
“น่ารันะรับ..”
“หือ?”
ำพูอน้าๆ ทำให้ยฮวาะัม้วนบุรี่อีรั้พร้อมับหันมามอน้อายัวสู้าๆ อย่าไม่เ้าใับำพูที่เอยออมา มินฮยอหันมายิ้มว้าให้่อนะเอยำพู่อานั้น
“อฮยอนน่ารัีนะรับ..ผมว่า..”
รอยยิ้มที่ทำให้ยฮวาเริ่มไม่อบใับำพูอมินฮยอทีู่สนอสนใอฮยอนเสียเหลือเิน มันำลัทำให้เาหมวามอทนับัมินฮยอ!
“หุบปาอแะมินฮยอ!”
เสียทุ้มะโน้อออมา้วยวามโมโห แ่นที่โนะอใส่ับยยิ้มสะใส่ไปให้ ไม่ไ้วนเลยสันิ
“ผมพูเรื่อรินี่รับ..แล้วผม็อยาะบอ้วยว่าผู้หิอพี่นนี้ระวัผมแย่ไปนะรับ”
สิ้นำพูอมือแร่ระาอเสื้ออนปาีอย่าแร่อนะเหวี่ยลูพี่ลูน้ออัวเอาเ้าับเสาหน้าบ้านนมินฮยอนิ่วหน้า
“ันเือนแไปแล้วนะ..อย่า้อให้พู้ำสอ!”
ยฮวาพูลอออมา้วยน้ำเสียเย็นๆ อนนี้เาอยาะระานรหน้าแล้ว่อยสั่สอนสัทีสอที้อหาปาีและพูไม่รู้เรื่อ
“รู้สึนิสัยอพี่ะเปลี่ยนไปนะรับ..เพราะเธอใ่ไหม”
มินฮยอยยิ้มบาๆ ่อนะสลัมือที่ำอเสื้ออเาให้หลุออ าเรียวที่แสวามี้เล่นเมื่อรู่หายวับไปทันทีมินฮยอ้อมอใบหน้าอยฮวา้วยวามไม่พอใ
“ัมินฮยอ!!”
วามำลัายแววไม่พอใส่ไปให้่อนะำหมัแน่น
“ผม็อยาะรู้เหมือนันว่าผู้หิแบบนี้มีีอะไรนะ ถึทำให้นที่ไม่มีหัวใอย่าพี่หึหวไ้นานี้...”
มินฮยอพูพร้อมับันนร่าสูให้ออห่า่อนะหมุนัวแล้วเินหนีไป ปล่อยให้ยฮวามอามพร้อมับ่อยหมัหนัๆ อัวเอเ้าับเสาใล้ๆ อย่าแร มือแร่ยึ้นลูบหน้าัวเออย่ารู้สึหุหิ...
......................
...............
อฮยอนเินหาร่าสูพร้อมับล่อนมที่ิมือมา้วย ใบหน้าสวยแสสีหน้าัวลออมาเล็น้อยมือเรียวยมือ้า่อนะัสินใว่าะเาะห้อีไม่ี แ่สุท้ายอฮยอน็ยัไม่ล้าพอที่ะเาะเรียร่าสูริๆ
“มายืนทำอะไรลับๆ ล่อหน้าห้อนอื่น”
เสียทุ้มที่เอยทันร่าบาที่เอาแ่ยืนำหมัย้าแล้ว็เอาลแล้ว็ยึ้นไปใหม่หลายรอบอยานึำ นาเาเินมายืนอยู่้าหลัเ้าัวยัไม่รู้เลย้วย้ำ
“โอปป้า...”
อฮยอนสะุ้อย่าใ่อนะหันมามอร่าสูที่ยืนออทำหน้าบึึส่มาให้เธอ ร่าบาหันไปมอใบหน้าอยฮวา่อนะส่นมสล่อให่ให้ับร่าสู
“หือ? อะไร”
ยฮวารับมาอย่าๆ มออฮยอนที่ำลั้มหน้า้มาเหมือนำลัหาเหรียไม่ยอมเยหน้าึ้นมาสัที
“ันเห็นโอปป้ายัไม่ไ้ทานอะไร..็เลยเอานมมาให้เพื่อโอปป้าะหิว”
เสียหวานเอยบออย่าแผ่วเบา พร้อมับใบหน้าสวยที่แระเรื่ออย่ารู้สึเินอายเธอไม่ล้าเยหน้ามอร่าสูริๆ เพราะสายาที่มอมาำลัทำให้เธอแทบละลาย
สายาที่ทำให้อฮยอนนั้นแทบะละลาย
“ั้นหรอ...อฮยอน”
รอยยิ้มบาปราึ้นบนใบหน้าอนฟอร์มเยอะเมื่อไ้ยินำพูที่เป็นห่วเป็นใยาร่าบา ายาว้าวไปประิัว่อนะเอยเรียให้อฮยอนนั้นเยหน้าึ้นมามอหน้าเาเสียที
“ะ..โอปป้า...อืมมม”
พอใบหน้าสวยเยหน้าึ้นมาามเสียเรีย็้อเบิาว้าเมื่ออยู่ๆ นร่าสูนั้นโน้มัวลมาูบเธอ มือแร่ยึ้นันให้อฮยอนแนบิับบานประู่อนะูบอย่าหนัหน่วแ่เ็มไป้วยวามอ่อนโยน
“อืม....”
รสูบที่ทำให้อฮยอนนั้นแทบทรัวไม่อยู่ับสัมผัสที่ยฮวาส่มาให้ลิ้นื้น่อยๆส่ไปเพื่อว้านหาวามหวานในโผลปาเล็อย่าถือวิสาสะ แนที่ทิ้้าลำัวยึ้นยุ้มเสื้อเิอร่าสู เมื่อเธอเริ่มรู้สึหายใไม่ออและราประท้ว แ่ร่าสูับไม่ยอมปล่อยเธอแ่ยัอ้อยอิ่ไม่ไปไหน..
“อบใสำหรับนม”
เสียทุ้มเอยบอ่อนะูบเบาๆ ที่ริมฝีปาออฮยอนอีรั้มือแร่ยึ้นยี้หัวทุยอร่าบา่อนะเินหายเ้าไปในห้ออัวเอ ปล่อยให้อฮยอนไ้แ่ยืนัวแ็ถือพร้อมับใบหน้าที่แล่ำไปหม มือเรียวยึ้นปิปาอัวเพื่อพิสูรว่าเรื่อเมื่อี้เธอไม่ไ้ฝันไป
...................
..............
.......
2BECON
โปริามอน่อไปะ
อันยอร่า...วันนี้เอามาให้อ่านันสอเรื่อนะะ อ่านเรื่อนี้เสร็ไปอ่านอีเรื่อแล้ว็เม้นั้สอเรื่อเลย 5555
วันนี้ใรไปูแุบ้าเนี้ยมีไหมๆ ไรเอร์ไปมาฟินับวามน่ารัมามาย ><
และแล้วอนนี้เอ็นี็ยัไม่มา อสารภาพบาปแ่ไปไม่ถึรึ่ แ่ววววๆ เลย้อยื่นฟิออไปอีหน่อย
อบุนที่ิามและเม้นให้นะะ อ่านทุเม้นนะอบอ...เป็นำลัใให้อย่าีเลยแล้วเอันอนหน้านะะ
ความคิดเห็น