คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สายตา
มือหนาที่ำลัำหมั้วยวามโรธ วามมอบุลที่เินออาห้ออใรบาน้วยวามไม่พอใ ่อนที่ำปั่นหนัะทุบลที่ำแพเ้าอย่าแร
“อยฮวา...นายอย่าไ้ิว่าะมีวามสุเลย”
เสียทุ้มเอยอมาเบา่อนะวัมอร่าสูที่เินลับห้อัวเอ้วยรอยยิ้มว้า ใบหน้าหล่อที่ำลับ่บอไ้ีว่าอนนี้ยฮวาำลัมีวามสุนาไหน
นายำลัมีวามรัอย่าั้นหรอ...
่ายไปมั่...
.........
.....
มือหนาที่ำลัถือแ้วเหล้าแว่ไปแว่มา ามินำลัมอเ้าไปในแ้วที่มีน้ำสีนิลบรรุอยู่้วยหลาหลายวามรู้สึ ไม่ใ่เาไม่เห็นว่าวันนี้อยฮวานปาแ็นั้นำลัทำอะไร ถึไม่เห็นับายัไเา็้อรู้อยู่ี เมื่ออยฮวาผู้ไม่เยิริัับผู้หินไหนแ่ลับแบอฮยอนเินลับอนโ ทั้ๆ ที่รถอัวเอ็มีลับไม่ิะใ่ ไม่้อบอเารู้วามิอเพื่อนรัี...
“เรียมาทำไมวะ ึๆ”
ฮยอนที่เินเ้ามาพร้อมับแะไหล่แร่อเพื่อนที่อนนี้มัน่าูหหู่เสียเหลือเิน มือแร่ยมอูเวลาที่อนนี้เที่ยืนว่าแล้วทั้ๆ ที่เาำลัะเ้านอน...
“เรียมา้อมีเหุผล้วยหรอวะ? ใ่สิ! แอยู่ับเมียนี้”
ามินหันมามอเพื่อนัวีที่ทิ้ัวลนั่้าๆ เา่อนะหันไปสั่เรื่อื่ม
“เมียฟ่อ...อย่ามาุ๊แแถวนี้”
ฮยอนบหัวทุยๆ อามินัป๊าบอย่าหุหิ เพื่อนแ่ละนีๆ ทั้นั้น เอะอะอะไร็เรียเพื่อน้าบ้านอเาว่า เมียบ้า แฟนบ้า อะไรมันะนานั้น..
“ลว่ายัไมานั่ิลๆ เป็นพระเอรึไ”
รอยยิ้มวนประสาทส่ไปให้ามินบ้า่อนะหัวเราะอบใเมื่อเห็นสายาไม่พอใอเพื่อนรัส่มาให้
“ถามริๆ เถอะ ลยฮวามันอบอฮยอนใ่ไหม?”
ำถามอามินที่โผล่ออมาอย่ารประเ็นนทำให้นที่ำลัยเหล้ารอปา ถึับ้อสำลัันเลยทีเียวใบหน้าาวหันมามอหน้าามินพร้อมับยิ้วหนาึ้น
“อะไรให้แิยัั้น?”
เาอยาะรู้เสียริๆ ว่าอะไรทำให้ามินิไปถึเรื่อนี้ไ้
“สายา..ไม่เห็นสายาที่มันมออฮยอนหรอวะ..”
ามินเอยบอเสียเบา สายาอยฮวาที่มออฮยอนมันไม่ธรรมาริๆ เาสัมผัสมันไ้ว่ามัน้อมีอะไรแอบแฝอยู่ในนั้น แสในวามที่มออฮยอนมัน่าอ่อนโยนทุรั้
“..................”
ฮยอนไ้แ่เียบไม่อบำถามเพราะเา็รู้ีว่าสายาที่ยฮวามออฮยอนนั้นเป็นอย่าไร สายามันฟ้อมานานแล้วแ่เพราะไอ้เพื่อนัวีอเามันไม่เยยอมรับใัวเอเลยสัรั้
“ถึำพูมันะเลวร้ายเหมือนหน้าาแ่สายามัน...แมร่เอ๊ย!”
ามินโวยออมาอย่ารู้สึอึอัับสิ่ที่เาเห็นเรื่อยมาและพยายามไม่ยอมรับมันลอ แ่เมื่อารแสอออยฮวาทำให้เาแทบะระับสิอัวเอไม่หยุ
“เฮ้อ...ใเย็น ็รู้อยู่ว่ามันเป็นนปาแ็นาไหน...อถามรๆ ะยอมรับมันไหมวะ...ถ้ามันะรัอฮยอนริๆ”
ฮยอนส่ายหัวไปมาับปัหารัสามเส้าอเพื่อนทั้สอ ำถามที่อยาะถามมาไ้สัระยะหลัาเา็มั่นใมาว่ายฮวานั้นอบอฮยอนริๆ
“..............”
ามินหันมามอนที่เอยำถาม้วยวามรู้สึปั่นป่วนไปหม มือแร่ำแ้วใบสวยในมือแน่นนแทบะแออเป็นเสี่ยๆ
“รูไม่รู้ว่าเมิะรับไ้ไหม...แ่ถ้าในเมื่อสอนนั้นรัันเรา็้อยอมรับ”
ฮยอนเอยบอเสียเบา ถ้าเาไ้เอับสถานาร์แบบนี้้วยัวเอเา็้อถามัวเอเหมือนันว่าสามารถรับไ้ไหม แ่ในเมื่อนสอนรัันริๆ เา็้อยอมรับให้ไ้
“.................”
ามินนิ่ไม่เอยำพูใๆ ออมาอีรั้วามไ้แ่รอาไปมาเพื่อ้อารหาำอบให้ับัวเอเ่นัน...
ใ่เาอบอฮยอน..และอบมา้วย
แ่ยฮวา็เป็นเพื่อนรัอเาที่เิบโมา้วยัน..
เาวระ้อยอมรับมันอย่าั้นหรอ...?
.................
.............
่าวลือที่แพร่สะพัไปทั่วมหาวิทยาลัยระหว่ายฮวาับอฮยอนแ่ไม่ไ้ทำให้ร่าสูนั้นสนใ ใบหน้ามยัยยิ้มให้ับวามิอัวเอที่ะพาอฮยอนไปเที่ยว เพราะเา็ไม่ไ้ไปั้นานแล้ว้วย ไหนๆ ะไปเที่ยวทั้ที็อให้ไปที่อยาไปหน่อยแล้วัน
“อฮยอน...”
เสียทุ้มเอยเรียนร่าบาเบาๆ เมื่อเห็นอฮยอนนั้นเอาแ่้มหน้า้มาเียนอะไรไม่รู้ยุยิ ถ้าเป็นเมื่อ่อนารมานั่เรียนาบเียวับร่าบานั้นูะน่าเบื่อหน่ายเสียริๆ แ่อนนี้เาับรู้สึีอย่าบอไม่ถู
“ะ...่ะ?”
ใบหน้าสวยเยหน้าึ้นมามอยฮวาที่ทิ้ัวลมานั่้าๆ เธอ้วยสีหน้าใ อาะเป็นรั้แร็ไ้ที่ร่าสูนั้นยอมที่ะมานั่้าๆ เธอเอ นรหน้าอเธอ่าเป็นนที่แปลประหลานอฮยอนนั้นามไม่ทันแล้ว
“เมื่อเ้าทำไมไม่รอมาพร้อมัน?”
เสียทุ้มเอยถามอย่าอยารู้ เพราะเาเินไปเาะห้ออฮยอนแ่ลับไม่มีนมาเปิประู ทั้ๆ ที่ิว่าะรับเธอมามหาลัยพร้อมัน
“อ่อ..พอีฮโยฮยอนออนี่มารับอะะ”
อฮยอนรีบอบอย่ารวเร็วเมื่อเห็นใบหน้ามที่เริ่มบึึเ้าไปทุที ยฮวาพยัหน้ารับอย่าอไปทีเหมือนไม่สนใ ิ้วหนาเริ่มมวเ้าหาัน
แล้ว..เาะหุหิทำไมฟระ..??
“วันนี้เราไปสีรีสอร์ทันลไหม..?”
เสียทุ้มเอยบอพร้อมับรอยยิ้มบาๆ ที่ทำให้อฮยอนนั้นพยัหน้ารับอย่าไม่ลัเล ถึแม้ว่าเธอะเล่นสีไม่เป็น็เถอะ
“ะไปเที่ยวหรอวะ ไป้วย!!”
ฮยอนเอยออมาพร้อมับรอยยิ้มว้าที่ส่ให้ร่าสูอย่าใ เายืนอยู่ั้นานสอนานแล้วนไ้ยินว่าหมอนี้มันแอบวนอฮยอนไปเที่ยว ิ้วหนายึ้น่อนะยัิ้ววนๆ ส่ไปให้ยฮวาอย่าใ วามเลยส่สายาอาาลับมาให้แทบะทันที
โอโหแฮะ...เี๋ยวนี้เาพันาแล้ว...
“็ีสิะ ไปันหลายๆน”
เสียหวานเอยออมาพร้อมับบมือเรียวอย่าอบใ วาลมโมอฮยอนและฮโยฮยอนที่พยัหน้าเห็น้วยทันที ผิับอีนที่แหล่มออฮยอนสลับับมารทั้สอ้วยใบหน้าสุเ
“โอเ! ั้นเี๋ยวเราเอันหน้าอนโพวนายเลยแล้วัน!”
ฮโยฮยอนพูพร้อมับรอยยิ้มว้า่อนะหันไปลาเพื่อนบ้านให้รีบออาห้อแล้วลับบ้านไปเรียมัวเสียที อฮยอนหันไปมอพี่สาวอัวเอ้วยรอยยิ้ม่อนะหันไปยิ้มให้ยฮวาที่ำลัทำหน้าเเพราะทำอะไรไม่ไ้
......................
............
ภายในรถที่ำลัมุ่หน้าไปที่สีรีสอร์ทพร้อมับเสียหัวเราะที่ัเรื่อยๆ เมื่อฟัเรื่อเล่ามามายาฮยอน รอยยิ้มอนทั้สามทำให้ยฮวา้อหันไปมอ่อนะส่ายหน้าไปมาอย่าเหนื่อยใ ให้ายเหอะ...นี้มันเรื่ออะไรันอยู่ๆ เา้อมาเินทาลับเ้าเพื่อนัวีนนี้
“โอปป้าับีๆ สิะ อย่าหัวเราะสิ”
อฮยอนเอยบอฮยอนที่หันหน้ามาหัวเราะอย่าสนุสนานับฮโยฮยอนที่นั่้าหลัู่ับเธอ ารับรถ่าูอันรายเสียริๆ มือเรียวเอื้อมมือมาแะแนแร่อฮยอนเบาๆ เพื่อเือนนับรถว่าไม่วรับอย่าประมาทแบบนี้ แ่ลับเรียสายาไม่พอใส่ไปให้ฮยอนที่ำลัับรถไ้เป็นอย่าี นใบหน้าาวนั้นไ้แ่ส่รอยยิ้มวนประสาทลับืนมา
“มอทาไปนู้น!!”
เสียทุ้มพูพร้อมับบไปที่แนอฮยอนอย่าแร้วยวามหุหิ นฮยอน้อหันมามอหน้าแล้วหัวเราะออมาเสียันทำให้อฮยอนและฮโยฮยอนที่นั่อยู่้าหลันั้นหันมามอหน้าันอย่าๆ
“มือหรือส้นเท้ารับแรไ้อี”
ฮยอนพูพร้อมหัวเราะอย่าอบใับท่าทาอเพื่อนรั ถ้าแ่ารที่อฮยอนนั้นแะแนเาแล้วเพื่อนอมฟอร์มันั้นหึไ้นานี้...เาอยาะหัวเราะให้ฟันหลุริๆ
“ับีๆสิวะ ันยัไม่อยาายหรอนะ”
ยฮวาพูพร้อมับส่สายาไม่พอใไปให้ยับรถที่ทำท่าไม่สนใเายัไหล่แบบวนๆ อี่าหา
ภายในเวลาไม่นานฮยอน็พาเพื่อนๆ ทั้สามมาถึสถานที่อย่าปลอภัยโยมีลุแ่อมบ่นื่ออยฮวาที่เอาแ่บ่นนั้นบ่นนี้บ่นๆ นนที่นั่มา้วยสอนนั้นหลับไปเลย สีรีสอร์ทที่พวเาไม่ไ้มาั้นานั้แ่เมื่อสามปีที่แล้ว
“ว้าวว สวยั”
เสียหวานทั้สอเอยออมาหลัาพวเธอมายืนอยู่หน้าลานสีนาให่ รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าอนทั้สออย่าื่นเ้น อฮยอนรีบึออนี่ให้ลไปสัมผัสับหิมะอย่ารวเร็ว
“เย็นัแฮะ เนอะยัยอ”
ฮโยฮยอนลไปสัมผัสับหิมะาวโผนพร้อมับรอยยิ้มว้า เธออยามาที่แบบนี้ั้นานแล้วริๆ ่อานี้อีสามวันสอืนเธอะใ้ีวิให้สนุสุเหวี่ยไปเลยอยูสิ
“นี่! ยัยเี้ย! อเธอไม่เอาใ่ไหมันะไ้โยนทิ้ะ”
ฮยอนะโนเรียร่าเล็ที่เอาแ่สนอสนใหิมะเหมือนเ็ๆ มือแร่หยิบระเป๋าเป้อฮโยฮยอนออมา่อนะทำท่าโยนทิ้ริๆ นร่าเล็นั้นร้อโวยวายและรีบวิ่มาทันที
“นิสัยไม่ี เอามานี้นะ”
เสียหวานแว๊พร้อมับะแย่ระเป๋าอัวเอให้พ้นๆ าร่าสูที่นิสัยไม่่อยีเท่าไร ฮยอนใูให้ระเป๋าใบให่ให้เหนือหัวเพื่อแล้ให้นัวเล็เอื้อมไม่ถึ
“โอโฮแฮะ..าเธอมันสั้นรินะเนี้ย ฮ่าๆๆ”
ฮยอนแล้เหลือบมอร่าเล็ที่เอาแ่ระโไปมาอยู่รหน้าเาเพื่อแย่ระเป๋า เสียหัวเราะที่ระเบิออมานทำให้ฮโยฮยอนนั้น้อมอ้อน่อนะระทุ้้อศอใส่นปาเสียสัที
“โอ๊ย!!”
“สมน้ำหน้า เอามานี้นะ!!”
ฮโยฮยอนแลบลิ้นใส่เพื่อน้าบ้านอมนิสัยเสีย่อนะพยายามแย่ระเป๋าอัวเออีรั้ แ่ราวนี้ร่าสูับไม่ยอมให้แถมเินหนีเ้ารีสอร์ทไปอี่าหา
“ไม่ให้!! ยัยเี้ย!”
ฮยอนพูพร้อมับเินหนีทันที นทำให้ฮโยฮยอนนั้น้อมอาม่อนะรีบวิ่ามร่าสูเพื่อไปแย่ระเป๋าอเธออีรั้
“เอ่อ..โอปป้าะ”
อฮยอนพยายามะแย่ระเป๋าอัวเอานร่าสูมาถือเอาไว้เอ แ่ยฮวาับหันมามอหน้า้วยสีหน้าเรียบเยนอฮยอนนั้น้อรีบปิปาเียบทันที
“เธอถือไหวหรอ? นี้เรามาแ่สามวันสอืนเอนะใส่อะไรมาทำไมหนันานี้”
เสียทุ้มบ่นออมาอีรั้เมื่อเห็นอฮยอนยัไม่ล้มเลิวามั้ใในาระเอาระเป๋าอัวเอไปถือ
“เอามาเถอะะ เี๋ยวันถือเอาเอ”
ยฮวาถอนหายใออมาอย่าหุหิ ทำไมยัยนี้นอาเป็นยัยอมื้อ และื้อแบบสุๆ แถมยัเป็นนพูไม่รู้เรื่ออีหรือไนะ ใบหน้ามหันไปมอร่าบาที่เอาแ่พยายามพูอยู่้าๆ ่อนที่มือหนาะว้าหมับเ้าที่้อมือเรียว
“เียบสัทีไ้ไหม รำา”
ใบหน้ามมอยัอฮยอน่อนะูนร่าบาให้เินาม อฮยอนถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยใ ทำไมเธอถึทำอะไรไม่เยถูใร่าสูเลยสัอย่านะ
“ฮยอ!!!”
เสียทุ้มพร้อมับร่าสูโปร่ที่วิ่เ้ามาหยุรหน้าอยฮวา ใบหน้ามมอนรหน้า่อนะเบิาว้าอย่าใพร้อมับร้อ “เฮ้ย!”ออมา
“ทำไมนายสูนานี้วะมินฮยอ”
ยฮวาเอยถามน้อายที่เป็นลูพี่ลูน้ออเา้วยวามแปลใ เพราะเาำไ้ว่าเอันรั้สุท้ายมินฮยอนนี้ยัเี้ยว่าเาอยู่แท้ๆ แ่ทำไมอนนี้เ็นนี้ับสูว่าเาแล้วเนี้ย
“นเรามัน็้อโสิฮยอ ใระเหมือนฮยอละเหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปล..”
มินฮยอพูพร้อมับมอใบหน้าหล่ออลูพี่ลูน้อ ่อนะเบี่ยสายาไปยัมือแร่ที่ำลัอบุมนร่าบาที่ยืนอยู่้าๆ สายามมอามมินฮยอ่อนะ่อยๆ ปล่อยมือาอฮยอน้าๆ เมื่อเห็นมีสายาับผิที่ส่มาาน้อายเา
“นนี้ใรอะ น่ารัันะรับ”
มินฮยอเอยบอพร้อมับยับัวเ้ามาใล้ใบหน้าสวย าเรียวมอสำรวอฮยอนแทบะทันที ใบหน้าที่สวยใสไรที่ิ ไหนวาลมโที่ำลั้อมอมาทาเาาแป๋วอี่าหา
“เอ่อ...รุ่นน้อ ื่ออฮยอน อฮยอนนี้มินฮยอเป็นลูพี่ลูน้อ”
ยฮวามอหน้าน้อาย่อนะแนะนำอฮยอนให้ับมินฮยอไ้รู้ั อฮยอนหันมามอหน้ายฮวา่อนะพยัหน้ารับแล้วโ้ให้ับมินฮยออย่ามีมารยาท
“สวัสีะ อูฮยอนเรียอฮยอน็ไ้ะ”
เสียหวานเอยบอมินฮยอที่เอาแ่ส่รอยยิ้มหวานมาให้เธอ ูท่าทาน้อายอยฮวาโอปป้าะอายุไล่ๆ เธอไ้ละมั่
“ยินีที่ไ้รู้ันะรับ อฮยอน”
มินฮยอพยัหน้ารับ่อนะเอื้อมมือไปับมือเรียวึ้นมาอบุมท่ามลาวามใออฮยอนและยฮวาที่เอาแ่มอมืออน้อายที่อยู่ๆ ็ถือวิสาสะมาับมือผู้หิอเา!
“มินฮยอ..”
เสียทุ้มเอยเรียน้อายอัวเอเสียเรียบ่อนะส่สายาุๆ ส่ไปให้ นร่าสูโปร่้อปล่อยมือเรียวให้หลุพ้นาารอบุม
“เอ่อ..ั้นันไปหาออนี่่อนนะะ”
อฮยอนหันไปบอยฮวา่อนะรีบเินให้ออห่าานรหน้าทีู่ไม่่อยหน้าไว้ว่าใเท่าไรนั
“น่ารัีนะฮะ อฮยอนเนี้ย”
มินฮยอพูออมาพร้อมับรอยยิ้มว้า าเรียวยัับ้อไปยัร่าบาที่เินไปรวมลุ่มับฮยอนและฮโยฮยอนเป็นที่เรียบร้อย ่อนะหันมามอหน้าพี่ายอัวเอที่อนนี้เอาแ่้อหน้าเาอย่าไม่สบอารม์
“อย่ายุ่ับเธอมินฮยอ”
ยฮวาเอยบอเสียเรียบพลาเินเ้ามาับไหล่นที่ไ้ื่อว่าเป็นลูพี่ลูน้ออัวเอ เาเริ่มไม่ไหวใสายาที่มออฮยอนแบบนี้
สายาที่เหมือนำลัเออเล่นที่ถูใ
“ไม่ใ่เ็ฮยอไม่ใ่หรอฮะ...ะหว้าทำไมัน”
มินฮยอมอหน้ายฮวาที่เริ่มสัสีหน้าไม่พอใออมาอย่าเห็นไ้ั ปิเวลายฮวาพาสาวมาไม่เยเลยสัรั้ที่อยฮวานนี้ะหวผู้หิอัวเอนานี้
“ไม่ว่าะยัไันอเือน อย่ายุ่ับเธอ”
ร่าสูพู้วยเสียเย็น่อนะ้อมอมินฮยอ้วยสายาเย็นา่อนะเินไปยัลุ่มอัวเอโยไม่สนใสายาที่มอามมาเลยสัรั้ รอยยิ้มเ้าเล่ห์ปราบนใบหน้าอมินฮยออย่า้าๆ
“านนี้สนุไม่น้อย..”
...........
.....
2BECON
โปริามอน่อไปะ
อันยอร่า สุสันวันวาเลนไทน์ วันแห่วามรั เมื่อวานใรฟินมั่ไรเอร์ฟินัวแทบแ ><
ใรบอเรื่อนี้ไม่มีมินฮยอ ไม่ไ้ๆ มินมินอไรเอร์ะไม่โผล่มาไ้ไ อิอิ แอบมีวามลับมาให้แ้ันหลัาหายไปหลายวัน
ว่าเานนั้นือไร??
ส่วนใรรอเอ็นีรอไป่อนนะ๊ะ ไรเอร์ำลัปั่นพยายามะออมาให้ีที่สุ!
แล้วเอันอนหน้านะะ
อบไม่อบโหวให้ฟิเรื่อนี้สันิ็ี หรือไม่้อเป็นแฟนลับเลยร้า ( เรียร้อลอ ) 5555
อบุนที่รีเอร์ทวเ้ามาเรื่อยๆ นะะ อบุนสำหรับำลัใเรื่อยมา้วยนะะ
ความคิดเห็น