คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความรู้สึกใหม่
“เ็บมาไหมอฮยอน”
ามินเอยถามพลามอใบหน้าสวยที่อนนี้ำลัทำหน้าลุ้นระทึเหมือนำลัูผลสอบอย่าไอย่าั้น ้อเท้าเรียว่อยๆ ถูผ้ามันแผลพันอย่า้าๆ และเบามือที่สุเท่าที่ามินะทำไ้
“มะ..ไม่...เอ๊ะ...แ่็นิหน่อยะ แฮะๆ”
อฮยอนเม้นริมฝีปาเ้าหาัน่อนะำมือเรียวแน่นเพื่อพยายามระับวามเ็บปวอัวเอเอาไว้ นทำให้พยาบาลำเป็น้อหัวเราะออมาอย่าเอ็นู ับท่าทาออฮยอน
น่ารัริๆ
“ทนหน่อยนะ เี๋ยวะเสร็แล้วรับ”
เพราะเารู้ว่าเวลา้อเท้าแพลมันเ็บนาไหน นที่เยเป็นนัีฬาอย่าเาโนบ่อยนินแล้ว บ่อยมานทำให้เาเล่นีฬาไม่ไ้อี รอยยิ้มว้าถูส่ไปให้อฮยอน
“เสร็แล้วรับ นสวย”
ามินบอพร้อมับลุึ้นเ็มวามสูพลามอร่าบาที่ำลั้มลู้อเท้าอัวเอเหมือนำลัสสัยอะไรสัอย่า แ่สัพัท่าทาทีู่สสัยเหมือนเ็ๆ ็หายไปลายเป็นรอยยิ้มหวาน
“อบุนะะโอปป้า”
หัวทุยโ้ให้ามินเป็นารอบุที่อุส่าทำแผลให้เธอ เพราะอาารย์ห้อพยาบาลนั้นไม่รู้หายไปไหน ร่าสูส่ายหน้าไปมา่อนะเินเ้าไปพยุร่าบาที่พยายามะลุึ้นยืนไปนั่ลที่เีย
“ะลับยัละเนี้ย วันนี้พี่มีธุระ้วยสิ”
ร่าสูเอยถามอฮยอน้วยวามเป็นห่วเป็นใยเพราะวันนี้เา้อไปทำธุระใหุ้แม่ะ้วย แ่ห่วร่าบาะลับบ้านเอไม่ไ้ ใบหน้าหล่อแสสีหน้าัวลออมาให้เห็น
“ไม่เป็นไระ ันลับเอไ้”
อฮยอนบอนที่ำลัทำหน้าเรียส่มาให้เธอ แ่ามินับส่ายหน้าเป็นารบอว่าเาไม่เห็น้วยับวามิที่อฮยอนนั้นะลับบ้านเอ้วย้อเท้าแบบนี้ นาแ่ยืนอฮยอนยันิ่วหน้า้วยวามเ็บเลย
“เี๋ยวพี่ให้ฮยอนมันไปส่แล้วันนะ เรา็นอนพัไป่อนพี่ะไปบอมัน่อน”
ามินยยิ้มเมื่อนึไปถึเพื่อนรัอีนที่วันๆ ไม่เห็นทำอะไรมัวแ่แหล่สาวไปมาับรับส่ยัยหัวทอนั้น ร่าสูหันมามอ่อนะยยิ้มว้าไปให้อฮยอนอีรั้มือแร่เอื้อมไปลูบเรือนผมนิ่มอย่าเบามือ
“อบุนะะโอปป้า”
เสียหวานเอยอบุนรหน้าพร้อมับรอยยิ้มหวาน
“ถ้าเพื่ออฮยอนพี่เ็มใรับ ั้นเี๋ยวพี่ไป่อนนะ”
ามินบอพร้อมับยิ้มว้าให้ับนาฟ้าอเา ามหันไปมอนาฬิาที่ำลับอเวลาว่าเาวร้อไปเสียที
อฮยอนไ้แ่มอนที่เินออไป้วยรอยยิ้มบาๆ ทำไมามินโอปป้า่าเป็นนีนานี้ ผิับอีนเหลือเินที่มัใร้ายับเธอทุรั้ที่เอ ใบหน้าสวยมุ่ยหน้าลเล็น้อยอย่าัใ่อนะหน้าแระเรื่อเมื่อนึไปถึเหุาร์เมื่อวันนั้น
่าน่าอายเสียริ...
“อย่าิ้นไ้ไหม?”
เสียทุ้มเอยุนที่เอาแ่ิ้นไปิ้นมาอยู่บนหลัอเาไม่ยอมหยุ พร้อมับยับนร่าบาเพื่อให้อุ้มไ้ถนั
“ปล่อยันลไ้ไหมะ..”
อฮยอนเอยบอ่อนะมวิ้ว ใบหน้าสวยนั้นแไปหมพร้อมับบหน้าอัวเอลที่ไหล่หนา ั้แ่ร่าสูเ้าไปหาที่ห้อพยาบาลแล้วอุ้มเธอออมาทำเอานมอันให้เพียบ
“เินไหวหรือไ อย่าอวเ่นั”
ยฮวาเอยออมา่อนะถอนหายใให้ับัวเออีรั้ ปาหนอปาทำไมปาเามันถึไ้เสียนันะ ามแหล่มอร่าบาที่ถอนหายใไม่แพ้เาเหมือนัน อฮยอนะอึอัสินะที่อยู่ับนใร้ายแบบเา
“เาะแน่ๆ อยาไปหรือไ”
นเอาแ่ใเอยบอนที่นิ่เียบไปสัรู่อฮยอนไ้แ่พยัหน้ารับ ่อนะยับัวเพื่อเ้าไปออร่าสูเอาไว้ให้แน่นว่าเิน รอยยิ้มบาๆ ปราบนใบหน้าหล่ออย่าห้ามไม่อยู่
“โอปป้า..หนัไหมะ”
เสียหวานเอยถามนที่เอาแ่แบเธอเพื่อเินไปยัึอรถที่มันไม่ใ่ใล้ๆ เลย ไหนัวเธอะหนันานี้ยฮวาหันมามอใบหน้าสวยที่อนนี้ำลั้อมอเาาแป๋ว ใบหน้าสวยที่อยู่ห่าไม่ถึเนมันำลัทำให้เารู้สึเินน้อรีบหันหน้าหนี
“หนัมาหลัพี่ะหัแล้ว”
ยฮวาแล้เอยบอเสียเรียบพร้อมับเินให้้าล เาอยาะถามริๆ ว่าวันๆ อฮยอนินอะไรบ้าหรือเปล่าทำไมัวถึไ้เบาเป็นนุ่นนานี้ เบาว่าผู้หินอื่นที่เาเยแบมาะอี
“ั้นปล่อยเถอะะ”
ใบหน้าสวยัวลอีรั้ น้ำหนัเธอนั้น้อหนัยฮวาโอปป้ามาแน่ๆ ร่าบาพยายามิ้นไปิ้นมาเพื่อให้นร่าสูปล่อยเธอละไ้ไม่เป็นภาระอร่าสู
“ว๊าย!”
เสียหวานร้อออมาอย่าใ เมื่ออยู่ๆ นที่แบเธอแล้ปล่อยให้เธอเือบะร่วลพื้นทำให้อฮยอนนั้น้อเาะร่าสูแน่น้วยวามใ ใบหน้าสวยีลทันที่อนะมอนี้แล้ที่อนนี้ยยิ้มออมาบาๆ
“ไหนบอะลไ?”
เสียทุ้มเอยถามเสียเรียบพลามอใบหน้าสวยที่อนนี้แ้มเนียนนั้นมาแนบับใบหน้าเานไ้ลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ออฮยอนนทำให้เาใเ้นแรอย่าห้ามไม่อยู่
“โอปป้าแล้ันหรอะ ทำไมนิสัยไม่ี”
อฮยอนเอยออมาพลามอ้อนนร่าสูที่แล้ให้เธอใอย่าเมื่อี้ มือบาทุบลที่ไหล่หนาไม่แรนั
“็เธอมันื้อนี่! อยาะลให้ไ้”
ยฮวาบ่นออมาอย่าไม่ริัเท่าไร อี้อที่ทำให้เารู้ืออฮยอนนั้นนอาเป็นน่าื้อที่สุในโลแล้วยัเป็นนที่ื้อมาๆ อี้วย
“็โอปป้าอบบัับัน”
เสียหวานบ่นออมา่อนะเบาลนแทบไม่ไ้ยิน อฮยอนบใบหน้าสวยลที่ไหล่หนาพร้อมับอร่าสูให้แน่นึ้น ใบหน้าสวยส่ายไปมาเมื่อไ้ยินำถามอยฮวาว่า “อะไรนะ” อนนี้เธอรู้สึว่ายฮวานั้น่าแ่าาเมื่อ่อนริๆ วามอบอุ่นและี้เล่นที่แสออมาให้เธอเห็น...
รัันบ้าไหม?
ำถามที่อยาะเอยถามแ่ไม่เยล้าสัรั้ เธอไ้แ่เียบมาโยลอเพราะอฮยอนนั้นรู้ำอบในใอร่าสูีว่า นรหน้ายัไ็ไม่มีวันรัเธออบไ้หรอ แ่อนนี้มีเรื่อให้เธอมีวามสุเล็ๆ น้อยๆ ็ีมาแล้วริๆ
“อฮยอน...”
เสียทุ้มเอยเรียนร่าบาที่นิ่ไปนานเือบสิบนาทีบนหลัอเา สสัยยาแ้ปวะออฤทธิ์สินะ ทำให้นื้อนั้นเลิิ้นแล้วนอนหลับอยู่บนหลัเา รอยยิ้มว้านั้นยยิ้มให้ับัวเอ เมื่อเาอยาให้ทาเินไปึรถนั้นยาวออไปสัสิบิโล ายาว้าวหมุนไปอีทาทันที่อนะยับร่าบาให้เาที่อีรั้
อรถไว้ที่นี้สัืนรถเาไม่หายไหนหรอมั่...
ยฮวายยิ้ม่อนะ้าวเพื่อมุ่หน้าไปยัอนโามในึ ถึมันะไม่ใล้แ่มัน็ไม่ไ้ไลมานเาเินลับไม่ไ้ ามเหลือบมอนที่หลับอยู่บนหลัเาอีรั้่อนะ่อยๆ ้าวาอย่า้าๆ
“”””””””””
ฮยอนยยิ้มว้าเมื่อเห็นเพื่อนัวีำลัแบร่าบาออฮยอนอยู่บนแผ่นหลัว้าพร้อมับเินออามหาลัยไปอย่า้าๆ อนแรเาว่าะเป็นนไปรับอฮยอนที่ห้อพยาบาลแ่เาลับเห็นภาพที่ไม่วรเห็น
“หึ หึ อยฮวา้มฟอร์มินหมแล้วสินะ”
ฮยอนบ่นพูับัวเอเบา่อนะหัวเราะออมาอย่าอารม์ี พรุ่นี้ไ้เป็น่าวัทั่วมหาลัยแน่ๆ อยฮวาแบสาวน้อยอมื้ออย่าอูฮยอนลับบ้าน ทั้ๆ ที่ัวมัน็มีรถแ่ลับเลือแบร่าบาและเินลับแทน
“แล้วเมื่อไรยัยเี้ยะมาสัทีเนี้ย?”
ฮยอน้มมอนาฬิา้อมืออัวเอ่อนะถอนหายใออมาอย่าสุเ ทำไมอีฮยอนสุหล่อนนี้้อมายืนรอยัยเี้ย้วยละเนี้ย าเรียววามอไปทั่ว่อนะสะุับร่าเล็ที่ำลัุยยิ้มแย้มับรุ่นพี่หน้าลินนั้น!
“ัน็อยาไปะ ว๊าย!! นี่นาย..”
ฮโยฮยอนเบิาว้าอย่าใเมื่ออยู่ๆ เธอ็ถูใรบานึให้ถอยหลัอย่าแร่อนะไปนับร่าสูที่ยืนทำหน้าบึึอยู่ ฮยอน้มมอใบหน้าน่ารัที่ส่้อนมาให้เา้วยวามรู้สึหุหิ
ทีุ่ยับหมอนี้ละยิ้มร่าเียวนะ!
“รอนานะลับไ้ยั?”
ฮยอนเอยถามนที่เอาแ่ส่้อนให้เา มือแร่เอื้อมไปับแนเรียวเอาไว้้วยใบหน้าเรียบเยพลามอไปยั ฮยอแที่อนนี้มอเาและฮโยฮยอน้วยสายาุนไม่เ้าใ
“นายอีแล้วหรอ?!”
ฮยอแเอยพลาี้หน้าฮยอนอย่าไม่อบใ ทั้แ่ราวที่แล้วที่หมอนี้มาัวา แล้ววันนี้เาะะวนฮโยฮยอนไปูหนัหมอนี้็โผล่มาอีแล้ว!
“อะไรรับ? ฮยอรู้ัผม้วยหรอ?”
ฮยอนแล้ทำหน้าาประหลาใส่ไปให้่อนะี้ที่ัวเอ ฮโยฮยอนหันมามอร่าสูที่อบวนประสาทาวบ้านพร้อมับระทุ้ศอไปให้แรๆ อย่าหมุ่นใส้
“ไม่! วันนี้นายะเอาน้อฮโยฮยอนไปไหนอี!”
มือาวีอฮยอแว้าหมับที่้อมือเล็ทันที พลาพยายามึให้นร่าเล็เ้ามาหาัวเอ ยัไวันนี้เาไม่ยอมเ็า เา้อไปูหนัับนรหน้าให้ไ้
“เอ่อ...โอปป้าะ”
ฮโยฮยอนมอ้อมือัวเอ่อนะเรียรุ่นที่เสียเบา
“ะให้เอาไปไหนละรับ ็ะพาไปสวรร์อผมนะสิ...ใ่ไหมที่รั?”
ฮยอนเอยออมาพร้อมับรอยยิ้มเย็นๆ ที่ส่ไปให้แล้วเอื้อมมือไปปัมือที่ับ้อมือฮโยฮยอนให้หลุพ้น ่อนะลาฮโยฮยอนที่อนนี้เบิาว้าเป็นไ่าแ ไม่แพ้ฮยอแทีู่เหมือนะอึ้ไปแล้ว
“นายพูบ้าอะไรเนี้ย!!!”
ฮโยฮยอนโวยวายเสียัทันทีหลัาั้สิไ้ พลามอนที่เอาแ่ลาเธอให้เินามไม่ยอมหยุ มือเรียวไ้แ่ยึ้นมาีนที่อบวนประสาท
“ใร? ใรพูอะไร หูฟาแล้ว”
ใบหน้าาวหันมามอ่อนะเลิิ้วส่ไปให้ร่าเล็ที่ทำหน้าไม่พอใส่มาให้ ฮยอนมอนรหน้าที่โวยวานไม่ยอมเลิมือาวเอื้อมไป่อนะยี้หัวทุยๆ อร่าเล็อย่าแร้วยวามหมั่นเี้ยว
“ิ~!”
“หิว้าว....”
เสียทุ้มเอยบอ่อนะลูบท้อัวเอไปมา ใบหน้าส่สายาอ้อนๆ ไปให้พร้อมับเินเ้าไปใล้ร่าเล็แล้วันหลัให้ฮโยฮยอนที่เอาแ่บ่นอะไรพึมพำๆ เินไปที่รถเสียที
“เราไปหาอะไรินันเถอะ”
ฮยอนเอยบอพลาส่รอยยิ้มว้าไปให้นรหน้าที่หันหลัมามอเาาเียว ใบหน้าน่ารัพยัหน้าหิๆเป็นอันล ถึแม้เธอะัใับารระทำอเพื่อน้าบ้านนนี้แ่ถ้าไ้ินอาหารอร่อยๆ มัน็โอเอยู่นะ!
....................
..........
อฮยอนำลันั่มอร่าสูที่อยู่ๆ ็ถือวิสาสะเ้ามาในห้ออเธออย่าไม่ไ้รับอนุาเลยสันิาเธอ ยฮวาที่ำลัยืนหั่นผัอยู่ที่รัวพร้อมับฮัมเพลไป้วยอย่าอารม์ี รึ่ั่วโมที่แล้วที่อยู่ๆ ร่าสูที่มาส่เินที่ห้อลับเินมาหาเธออีรั้พร้อมับอาหารสในมือและำพูที่ทำให้เธอแปลใ
“เรามาินอาหารเย็นันเถอะ”
มันเป็นสาเหุที่ทำให้ร่าสูนั้นำลัวุ่นวายับารทำอาหารเย็นให้เธอทาน าลมมอยฮวาทีู่ะล่อเหลือเินสำหรับารทำอาหาร เธอำลัแปลใับร่าสูที่้อาระทานอาหารเย็นับเธอ
“อฮยอน...ินเผ็ไ้ไหม?”
เสียทุ้มเอยถามพลาหันมามอใบหน้าสวยที่ำลัท้าวามอร่าสูาแป๋ว รอยยิ้มที่ส่มาทำให้อฮยอนนั้นเริ่มที่ะทำอะไรไม่ถูเ้าไปให่
“ไ้นิหน่อยะ”
อฮยอนรีบอบอย่ารวเร็วเธอยัไม่อยาเห็นยฮวาโอปป้าร่าปีศาลในอนนี้หรอนะ แ่ารระทำแปลอร่าสูมัน็ทำให้เธอนั้นไปหมแล้ว เี๋ยวีเี๋ยวร้ายนเธอนั้นามอารม์อยฮวาไม่ทันริๆ
“ั้นพี่ทำแบบเผ็ลาๆ โอเไหม?”
ยฮวาหันมาอวามิเห็นาร่าบาอีรั้ อฮยอนพยัหน้ารับอย่าว่า่าย่อนะยิ้มแห้ๆ ไปให้ยฮวาที่เอาแ่อารม์ีเสียริๆ ในอนนี้ อยฮวาที่อฮยอนไม่เยเห็นไ้แ่ใฝ่ฝันมาโยลอ แ่พอมาเอเ้าริๆ มัน็ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูเหมือนัน
เวลาผ่านไปไม่นานอาหารรหน้า็ถูวาลรหน้าอฮยอนและร่าสู ้าวหน้าเนื้อที่ลิ่นหอมุยนอฮยอนอยาลอินะอนนี้เลยริๆ ยฮวายยิ้มว้าให้ร่าบาที่เอาแ่สนใอาหารรหน้านหน้าสวยๆ แทบะมุเ้าไปในามไ้แล้ว
“ินเลยสิ”
“ั้นทานเลยนะะ”
อฮยอนเอยบอ่อนะยิ้มว้าให้ับอาหารรหน้ามือเรียวรีบหันไปหยิบะเียบึ้นมา่อนะัำให่ๆ แล้วัารเ้าปาทันที ยฮวามอร่าบาที่ำลัเี้ยว้าวหน้าเนื้อาแป๋ว้วยรอยยิ้ม
“อร่อยไหม?”
เาไม่ไ้ลมือทำอาหารานนี้นานแล้วริๆ เลยไม่่อยะมั่นใในฝีมือารทำอาหารอัวเอเท่าไรนั แ่มัน็ไม่น่าะแย่อะไรมามาย
“อร่อยมาเลยะ”
รอยยิ้มหวานส่ไปให้ร่าสูที่ำลันั่้อหน้าเธอเหมือน้อารำอบ ใบหน้าสวยพยัหน้าเบาเมื่ออาหารฝีมือออยฮวาที่เธอเยฝันเอาไว้ว่าีวินี้อยาะลอิมสัรั้...
ระหว่าทานอาหารไม่มีบทสนทนาเอยออมาาปาอทั้สอน ไม่มีำพูในอารอยยิ้มออฮยอนที่มัส่ให้ร่าสูที่เอาแ่ลอบมอใบหน้าสวยที่แสสีหน้าพอใสำหรับอาหารมื้อนี้
“พรุ่นี้เราไปเที่ยวันไหม...?”
เสียทุ้มที่เอยออมาเพื่อทำลายวามเียบแ่มันับทำให้นที่ำลััอาหารเ้าปาปล่อย้อนในมือลอย่าใ วาลมเบิาว้าพลามอหน้ายฮวาอย่าไม่อยาะเื่อในสิ่ที่ไ้ยินเลยันิ
“....ห๊า....”
“ันถามว่าพรุ่นี้เราไปเที่ยวันไหม? อย่าให้้อพูหลายรอบไ้ไหม?”
เสียทุ้มเอยออมาพลาหันหนีใบหน้าสวยที่อนนี้ำลั้อเาาแป๋ว ใบหน้ามที่แสสีหน้าเินอายน้อหันหน้านี้ อยฮวานนี้่าใล้าเสียริ...
“เอ๊ะ! โอปป้าวนันหรอ?!”
อฮยอนเอยถามอีรั้ เธอไม่อยาะเื่อในสิ่ที่ไ้ยินเลยสันิ นี้เธอำลัอยู่ในวามฝันใ่ไหม าลมมอใบหน้าหล่อที่หันหน้าหนีไม่ยอมหันมามอแ่ลับพยัหน้าเป็นำอบ
“ะไปไม่ไป?”
ยฮวาหันมา้อมออฮยอนอีรั้หลัาเาแอบหันหนีเพื่อไปสบสิอารม์อัวเอที่มัน่าปั่นป่วนเหลือเินในอนนี้ ับแ่อูฮยอน้อมอเาะเินทำไมอยฮวา!!
“ไปะไป!”
เสียหวานอบรับทันทีอย่าีใ มือเรียวเอื้อมไปับ้อมือหนาเอาไว้เพื่อเป็นารยืนยันว่าเธอะ้อไปแน่นอนับารไปเที่ยวับผู้ายรหน้า ยฮวามอ้อมือัวเอ่อนะ่อยบิออาารอบุม
“พรุ่นี้เอันนะ”
ยฮวาเอยบอ่อนะลุึ้นเ็มวามสูแล้วรีบเินออนอห้อไปทันที พร้อมับใบหน้าที่เริ่มแระเรื่อ ายาวรีบ้าวออาห้ออร่าบาพร้อมับหัวใที่เ้นผิัหวะมาไปทุที มือาวยึ้นทาบหน้าอัวเอ้าๆ อนนี้หัวใอเาแทบะหลุออมาให้ไ้...
เาำลัหลุมรัริๆ หรอเนี้ย...
....................
..............
2BECON
โปริามอน่อไปร้า...
อันยอะ เอามาลให้ามสัาอีรั้ อนนี้ลยาวไปไหมเนี้ย 555
ใรอยาอ่าน NC ยมือึ้น มีไหมๆ เอา NC มาล่อรีเอร์อีแล้ว อิอิ มาสำรววามิเห็น่อนนินึ
อียเริ่มรู้สึัวแล้วแ่ปาอพี่แยัแ็และฟอร์มเยอะเหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปล
อย่าเพิ่หนีไปไหนนะะ รอูวามเปลี่ยนแปลอนปาแ็ันีว่า
อบุนที่ิามนะะ อบุนสำหรับอมเม้นและำลัใเน้อ...
ความคิดเห็น