คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทพิเศษ เดียวดาย
หลัาหย่าับน้ำหนึ่แล้ว ันัย ็เหมือนาแรูใในารหาเป้าหมายในีวิ เายัำไ้ีวันที่ยืมโทรศัพท์เ้านายโทรหาน้ำหนึ่ เธอไม่เหลือเยื่อใยใ ๆ แม้แ่านศพพี่ายเธอ เธอ็ไม่แม้แ่ะมอเาเลย
หลายรั้ที่ผมโทรหาน้ำหนึ่ เธอไม่เยรับสายเาเลย นระทั่ เา้อยืมโทรศัพท์เ้านายเพื่อโทรหาเธอ เธอรับสาย ผมีใ และอยาให้เธออภัย อยาให้เธอลับมา แ่เธอ็บออย่าัเน ว่าะไม่ลับมาแล้ว ผมเสียใ และยิ่รู้สึแย่มา ทำไมผมถึิว่า เธอแ่โรธ แล้วน่าะยัเหลือเยื่อใยบ้า แ่นี่ไม่เลย เธอไม่เหลือเยื่อใยใ ๆ
ำแพเธอสูและหนาริ ๆ อาาเยบอผมเรื่อำแพในใเธอ แ่ผมไม่ิว่าเธอะมีำแพในใสูและแ็แรนานี้ ลอเวลาที่บหาัน ผมเ้าใว่า ผมผ่านำแพใเธอไปไ้แล้ว เธอรัผม เธอถึยอมผมทุอย่า เธอเปลี่ยนัวเอมามายเพื่อผม
่อนหน้าที่ะลเป็นแฟนัน เธอูไม่แร์ ไม่สนโล แ่พอลเป็นแฟนัน เธอเปลี่ยนัวเอมามาย แร์ผม แร์นรอบ้าผม ใส่ใในวามรู้สึ ให้เียริ ไว้หน้า ไม่เยโ้เถีย หรือแสอาารใ ๆ ที่ะทำให้นมอผมไม่ี
เธอไม่เยว่าอะไร หรือหาเรื่อทะเลาะับผมเลย ทุรั้ที่มีปัหาอะไรเ้ามา เธอะแ่ถาม และถ้าผมอบว่าไม่มีอะไร เธอะบเลย ไม่เ้าี้ และไม่ถามถึอี
ผมึ่เป็นผู้ไม่รู้อะไรเลย ิเ้า้าัวเอ ว่าเธอรัผม ยอมผม เป็นอายอผม าที่เยให้เียริเธอ ็เริ่มไม่ไว้หน้าเธอ เริ่มไม่ใส่ใเธอ ิเพียว่า เธอไม่มีปัหาอะไร ผมลืมิไปไ้ไว่า ่อนแ่าน เธอไม่ใ่ผู้หิเรียบ่าย เธอหยิ่ในศัิ์ศรี และมีวามมั่นใในัวเอสูมา เธอไม่แร์ใร ไม่แร์อะไร ไม่แร์ระทั่ื่อเสียัวเอ ว่าะริ ไม่ริ เธอไม่ใส่ใอะไรเลย้วย้ำ
อะไรทำให้ผมิว่า เธอเป็นผู้หิว่านอนสอน่าย เป็นไม้ประับ ั้รไหน เธอะอยู่รนั้น อนนี้ผมรู้ึ้แล้ว หลัาประสบอุบัิเหุ เพราะเมาแล้วับ ผมนอนอยู่โรพยาบาล โยไม่มีแม้แ่เาเธอที่ะมาเยี่ยม ผมให้น้อ ๆ ที่บริษัท ่วยโทรไปหาเธอ เพื่อบอว่าผมประสบอุบัิเหุอยู่โรพยาบาล หวัว่าเธอไ้่าวแล้วะใ รีบมาหาผม เหมือนอนที่เราเป็นแฟนัน
อนนั้นพอผมรู้สึว่าัวเอะป่วย เลยหอบสัารลับมาพัที่บ้าน่าัหวั เพราะไม่อยาอยู่หอพันเียว และไม่ไ้โทรหาน้ำหนึ่เลย เพราะบ้าน่าัหวัผมไม่มีโทรศัพท์ และัวผมเอ็ลุไปปาอยเพื่อโทรหาเธอไม่ไหว ไ้แ่ฝาให้แม่โทรลาานให้
ปราว่า เธอนั่ TAXI มาหาผมที่บ้าน่าัหวั ทั้ที่เธอไม่เยมา เธอไปเอาประวัิสมัรานอผม แล้ว้า TAXI ให้มาส่ เธอื้อผลไม้ ื้อยา มาเยี่ยมผม อนนั้นผมใมา เพราะไม่ิว่าเธอะเหมารถารุเทพ เพื่อมาหาผม ผมไม่เยพาเธอมาบ้าน ไม่ิว่าเธอะมาถู
เธอบอว่า เห็นผมเียบหายไป ไม่มาทำาน ไม่โทรหา นฝ่ายบุลมาบอว่า พี่ัไม่สบาย แม่เาโทรมาลาานให้ เห็นว่าเป็นหนั ลุไม่ไ้เลย เธอเลยไปอประวัิสมัรานอผม เพื่ออูแผนที่บ้าน และเหมารถมาเยี่ยม เธอบอว่า เธอเป็นห่ว เห็นบอว่าลุไม่ไหว เลยมาู เพื่อ้อพาไปโรพยาบาล เธอลาานมาเพื่อะมาูแลผมโยเพาะ
อนนั้นผมมีวามสุมา ีใมา ที่เธอมาหา และ็แอบใมา ที่เธอมาถู และที่สำั เธอมาเอ เธอไม่ไ้ให้อาามาส่ ทั้ ๆ เธอหลทาเ่มา เธอ็ยัมาไ้ เ่ริ ๆ
นั่นินะ เธอเป็นผู้หิเ่ ผมลืมไปไ้ไ ว่าถ้าเธอิะทำอะไร เธอ็ทำทันทีโยไม่ลัเล ผมยัแวเธอว่า “ถ้า TAXI พาหลทำยัไ” เธอบอ ถ้าหาบ้านผมไม่เอ เธอ็ะโทรหาอาา เพื่อให้อาาอธิบายทาให้นับ TAXI แ่นี้เธอ็มาไ้แล้ว แ่ที่เธอยัไม่ไ้โทรหาอาา เธอแ่พยายาม้วยัวเอ่อนเท่านั้น และิว่า มันไม่ไ้ยาอะไร
ผมนอนพัฟื้นที่โรพยาบาลอย่ามีวามหวัว่าน้ำหนึ่ะมาเยี่ยม แ่น้ำหนึ่็ไม่มา น้อที่โทรไปอ้ำอึ้ไม่ล้าเล่าให้ผมฟัว่าน้ำหนึ่พูอะไรอนที่โทรไป นพวที่ออฟฟิศเอาไปุบิบนินทานเ้าหูผม เธอบอไม่ไป ะให้ไปทำไม ไม่ใ่หมอ ผมที่ไ้ยินอนนั้นแทบไม่เื่อหูัวเอ เธอพูแบบนั้นริ ๆ เหรอ
าั้นเอาับน้อที่โทรไปบอน้ำหนึ่ นน้อมันสารภาพว่า เ้พูแบบนั้นริ ๆ ผมแทบหมหวัในทันที ลอเวลาผมิว่าน้ำหนึ่้อมีผมในใแน่นอน อนนี้ ผมสำนึแล้วว่า ลอเวลา เธอแ่พยายามทำหน้าที่อเธอให้ีที่สุเท่านั้น
ที่โรพยาบาล หมวย ผู้หิที่เป็น้นเรื่อสร้าปัหาให้ผม มาเฝ้าูแลผมไม่ห่า เธออมาูแลผมโยไม่อสถานะใ ๆ หมวยมัพูับนอื่นเสมอว่า อิาน้ำหนึ่ ที่ันัย รัและให้เียริน้ำหนึ่มา อยาไ้อะไร ันัยไม่เยั ามใทุอย่า ถ้าหมวยไ้เป็นผู้หิอพี่ั หมวยะลายเป็นผู้หิที่โีที่มีผู้ายที่หน้าาี านะี รัมั่น มาูแล
หมวย ูแลผมีมา เธอไม่เรียร้อยอะไราผม นผมออาโรพยาบาล ลับไปพัฟื้น่อที่บ้าน เธอ็ามมาูแลผมที่บ้าน เธอเ้ามาเ้าี้เ้าาร ทำัวเหมือนภรรยาผม หยิบวย้าวอ อหนึ่ที่อยู่ในู้ ที่หนึ่ไม่ไ้เอาไป ไม่ว่าะระเป๋าแบรน์เนม เสื้อผ้า เ็มั เธอ็หยิบวยไปใ้ ไปอวเพื่อน ๆ ที่ทำาน
แร ๆ หมวย ็ยัไป ๆ มา ๆ บ้านผม ับหอพัเธอ ่อมาเธอเห็นผมไม่ว่าอะไร เธอ็หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่ับผม ผม็ไม่ว่าอะไร อยามา็มา อยาไป็ไป เธอยัน ูแลเอาใใส่ทั้ผม และูแลแม่อผม้วย แม่ผมเลยไม่พูอะไร ปล่อยให้เธอมาอาศัยอยู่ แม้ะไม่ไ้ระบุสถานะ แ่ทุน เ้าใว่า หมวย ือ เมียใหม่อผม
ผมไม่ไ้สนใที่หมวยะหยิบอน้ำหนึ่ไปใ้ ในเมื่อเ้าออย่าน้ำหนึ่ ยัไม่ใส่ใะมาเอา อนที่หย่าัน ผมยัแอบิว่า หนึ่้อมานอ อเธอ เพราะอส่วนให่ เป็นอมีราาที่ผมื้อให้ เธอวร้อเสียายบ้า เพราะานะทาบ้านเธอไม่ไ้ร่ำรวย แ่เปล่าเลย เธอไม่มา ไม่เอาอะไรไปเลย นอาเสื้อผ้าอเธอระเป๋าเียว ที่เหลือเธอทิ้ไว้ที่นี่ทั้หม
หลัาผมหายแล้ว ผม็เที่ยวลาืน ไปื่มสัสรร์ับเพื่อน ๆ และน้อ ๆ ที่บริษัท แล้วผม็ไปิพันเ็เียร์เบียร์ ที่ร้านนหนึ่ อนผมเห็นรั้แริว่าน้ำหนึ่ เธอหุ่นเหมือนน้ำหนึ่เลย เป็นผู้หิัวเล็ หุ่นี แ่บุลิ และหน้าาไม่เหมือน อายุเธอพึ่ 17 เธอเอาใผม อออ้อนผม ผมถูใเธอมา เราไปบันที่โรแรม ั้แ่วันแรที่ผมเอเธอ ผมโหยหาน้ำหนึ่ และอยาึเธอมาแทนที่ แ้วามโหยหาอผม และผม็ไปหาที่ร้านเธอบ่อย ๆ นเธออ้อนผม ให้พาเธอไปที่บ้านผม เธออยาไ้สถานะแฟนผม ผม็ไม่ิอะไร พาเธอไปที่บ้าน
ปราว่าอนพาเธอไปที่บ้าน หมวยที่เห็นเห็นผมพาผู้หิมาที่บ้าน ็เ้ามาบี่าทอับผู้หิที่ผมพามา ผมไ้แ่อยยืนันไม่ให้ีัน เพราะสมัยอนอยู่ับน้ำหนึ่ ถ้าเธอเห็นผมับผู้หิอื่น เธอะถาม่อน ให้ผมแนะนำ แล้วเธอะไม่พูอะไรอี แ่นี่ ผมยัไม่ทันไ้พูอะไรเลย หมวย็เ้ามาบนอผมแล้ว
แม่ไ้ยินเสียเอะอะ เลยเ้ามาห้าม และประาศว่า ่อไปไม่ให้ผมพาผู้หิมาที่บ้านอี สั่ผมให้ัารให้เรียบร้อย ะนั้น หมวย ึ่ผมไม่ไ้ให้สถานะอะไร ็ไม่มีสิทธิ์ในัวผม ผมึไม่สนใเธอ พาผู้หิที่ผมพามา้วยเ้าห้อนอนไป เ้ามาผมนึว่า หมวย ะเ็บเสื้อผ้าาไป แ่เธอยัอยู่ ไม่ไป และันท่าผู้หิทุนที่เ้ามาในีวิผม เธอเอาแ่ร้อไห้บอว่าเธอรัผม เธอะไม่ไปไหน อให้ผมอย่าทิ้เธอ โยะไม่ห้ามถ้าผมะไปมีใร อแ่ยัมีเธออยู่
ผมึ่ไม่ไ้สนใอยู่แล้ว ็เปลี่ยนผู้หิไม่้ำหน้า เพียแ่ไม่ไ้พาไปบ้าน เพราะไม่อยาให้แม่มาปวหัว หมวยยัอยู่ในที่อเธอ นวันหนึ่ เธอทนไม่ไหว เธอ็เ็บเสื้อผ้าาไป ผม็พาผู้หิน่อไปเ้าบ้าน และยัมีผู้หินอบ้านไม่้ำหน้าอยู่ลอ ผมทำแบบนี้่อไปอีหลายปี เพื่อให้ลืมใรบาน ผมไม่สามารถนอนนเียวไ้ ผมิถึน้ำหนึ่ ผมำเป็น้อมีผู้หิ้าายลอเวลา เพื่อไม่ให้ิถึเธอนผมเหมือนนบ้า
เวลา่วยเยียวยาเสมอ ผ่านไปหลายปี นผมเริ่มาินับารไม่มีอยู่อน้ำหนึ่แล้ว ็ไ้่าวาแม่น้ำหนึ่ว่า เ้าให่ พี่ายน้ำหนึ่เสียีวิแล้ว ัานศพที่ลบุรี ผม็เป็นัวแทนะที่ทำานอบริษัท พาน้อ ๆ ในทีมและลูน้อเ่าน้ำหนึ่ ไปานศพ ทันทีที่ผมเห็นเธออยู่ที่าน โยมีอาายืนอยันท่าอยู่ลอเวลา ผมรู้สึละอาย ไม่ล้าเ้าไปทัเธอ ไ้แ่พยายามำภาพเธออีรั้
เธอยัาม เย็นา สำหรับผมเสมอ มอไปที่เธอ็เหมือนแาวู ภาพลับมาอนเริ่มแรที่รู้ััน เธอไม่สนใใรเลย เพื่อน ๆ ที่มา้วย ถ้าไม่เ้าไปทัเธอ่อน เธอแทบไม่เินมาหาใรเลย
ผมที่ไม่ล้าไปทัเธอ ไ้แ่นั่ปลอบใแม่น้ำหนึ่ที่ร้อให้เสียใเรื่อเ้าให่ แ่ผมไม่เห็นน้ำหนึ่ร้อไห้เลย น้อสาวเธอ็ร้อนเป็นลมแล้วเป็นลมอี ผมไ้แ่ิในใ เธอเป็นผู้หิไม่มีหัวใริ ๆ
หลัาลับมา ผม็รู้สึว่าผมไม่อยามีใร ผมลืมไม่อยายุ่ับผู้หินไหน อยู่เป็นโสไปวัน ๆ นไ้่าวว่าน้ำหนึ่ำลัะมีลู ผมไ้แ่อิาอาา มันโี ที่ารรออยอมันุ้ม่า มันไ้ผู้หิที่มั่นที่สุไปรอบรอ มีแ่ผมที่เียวายอยู่ลำพั
ความคิดเห็น