คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : จุดเริ่มต้นหรือจุดจบ จบภาค 1
แสสีาวในหัวอพารา่อย ๆ าหายไป พาราุเ่าลับพื้น ้วยหลายอารม์วามรู้สึ ะเียวันมัรในำนานปราัวึ้นทำเอานในสนามรบะลึ
"วามทรำนี่มันอะไรัน!"
“นี่สินะ เป้าหมายที่แท้ริอพวมัน” โฮม่อย ๆ ลุึ้นอย่าทุลัทุเล
ู้ม!
พลัทำลายล้าออรา้อน ทำเอาพื้นที่รหน้าลายเป็นหลุมนาให่ ร่าายอาวบ้านและทหาราฝั่อทัพเาบานถูลูหลนไ้รับบาเ็บ
พาราเริ่มั้สิอีรั้อนนี้สิ่ที่เา้อทำือ ้อมีีวิรอไปาที่นี่่อน แล้ว่อยิทีหลั เาเยหน้ามอสิ่ที่เลื่อนไหวอยู่รหน้า
“บ้าไปแล้ว อรา้อนนี่มันบอสอบอสั ๆ านี้มันอยู่ในหนึ่บรรทัอนิยายริเหรอเนี่ย” พาราะลึในวามให่อลัารอมัรัวยัษ์ สีหน้าอทุนรวมถึพาราหมหวัสุี
ในบทลา ๆ อนิยายอนที่ัวเอไปเผ่าบาาล มีนเล่าให้ฟัว่า อรา้อน มันเป็นเทพเ้าอนสมัย่อนในยุที่ยัเป็นนเผ่าเร่ร่อน เยมีบันทึไว้ว่าพลัอเฝอรา้อนสามารถทำให้เผ่าพันธุ์มามายถึับล่มสลาย มันทำลายทุเมือที่มันไป ื่ออมันทำให้ทุเผ่าพันธุ์หวาหวั่น หลายร้อยปี่อมาเหล่าราาอเผ่าทั้สี่ไ้ผนึอรา้อนไว้ในอัมีทั้หิ้น
“ไม่มีเวลาแล้ว ้อหยุมันให้ไ้” อามิลพยายามลุึ้นและมุ่หน้าไปทามัรทันที บันี้ในสนามรบฝั่เหลือเพียพาราและอามิลเท่านั้นที่ยัประันหน้าับอทัพเา นที่เหลือแม้พยายามลุึ้น แ่็ยัประับประอัวเอไม่ไ้
“ไหนูิ ว่าเ้าัวนี้มันมีอะไรวิเศษบ้า” ปีแอร์มออรา้อนอย่ามีวามสุ ูาสถานาร์แล้ว พวอามิลไม่น่ารอออไปไ้่าย ๆ
“พวเ้า อยาลอสิ่ที่นายท่านให้ยืมหรือไม่” ปีแอร์หันไปุยับายัวให่ทั้สอ
“็ไม่เลวนะอรับ” ทัู้่พยัหน้าเบา ๆ ปีแอร์ร่ายเวทบาอย่า ลัษะอมันล้ายหลุมำ เลโอ โฮม เวลล์ าเอล นัรบนเผ่าแนิ้า รวมถึอทัพเาบาส่วนหายไปทันที
“าเอล เวลล์!!” พาราะโนสุเสีย หลัาที่เห็นเหล่าเพื่อน ๆ ที่นอนอยู่หายไป ในใอเามีแ่ำถามว่า ทำไมเ้าปีแอร์สามารถใ้เวทมนร์ไ้หลาหลาย และเ่สุ ๆ ไปเลย พาราึรไปยัปีแอร์ทันที ลึ ๆ แล้วเา็ลัวโนทำร้ายอีรั้ เพราะหาปีแอร์รู้ว่าเาไม่ใ่อลัน เาอาะถู่า แ่อย่าไร็้อลอเสี่ย
“ยินี้อนรับลับอรับท่านอลัน” ปีแอร์ส่ยิ้มให้พารา พาราพยายามนิ่และทำัวให้เหมือนอลันที่สุ
“เ้าื่อปีแอร์สินะ เอาพวเาไปไว้ที่ไหน” พารายิำถามแรที่เาอยารู้ไป่อน เา็บ่ายเบี่ยไม่ยอมอบร ๆ
“น่าแปลวามทรำอนายท่านวรลับมาแล้วมิใ่หรือ” ปีแอร์มอมายัพาราิ้วู่มวเป็นปม ทำให้ใอพาราเ้นแรนแทบะระเบิ
ู้ม!
เสียระเบิ้อัวานทั่วสนามรบ พาราึรีบหันลับไปมอาร่อสู้ออามิลและอรา้อนที่ปะทะันอย่าุเือ ัหวะที่เาปล่อยเวทแสเพื่อโมี อรา้อนสามารถหลบารโมีไ้ แม้ัวะให่แ่ารเลื่อนไหวอมันนั้นพอๆ ับอามิล มันปล่อยพลัเวท้อนโพุ่ไปยัอามิล แ่เาหลบารโมีไ้อย่ารวเร็ว
พลัอมันมหาศาลยิ่ ทำให้ภูเา้านหลัอามิลหายไปทั้แถบ อามิลโมีมันลับ แ่ไม่สะทสะท้านผิวอมัน วามผิพลาออามิลทำเอาปีแอร์หัวเราะยให่ พาราที่เห็นมอูนั่นสสารอามิลับใเียบ
“สะใริ ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ูสินายท่าน พลันานี้ถล่มเมือไ้ในพริบาเลยนะอรับ” พารายันิ่เพราะไม่รู้ว่าอนนี้เาวรทำอะไรี ถ้าเาเลือ้าอามิลเท่าับไม่ทำามวาม้อารออลันรึเปล่า
แม้ว่าเาะเห็นวามทรำออลัน แ่เา็ไม่เ้าใวามรู้สึออลันอยู่ี เพราะะนั้นหาอ้าอิามนิยายสุท้ายธรรมะย่อมนะอธรรม
พารามอไปที่อามิลสลับับปีแอร์ เมื่อัสินไ้พาราใวิ่เ้าไปลาสนามรบ เพื่อะ่วยหยุอรา้อน
“ไอ์เบิร์” พาราใ้เวทน้ำแ็ แ่มีเพียวันเย็นออมาเพียเล็น้อย “ไอ์เทล” “ไอ์เลม่อน ไอ์...ไอศรีม ไอ์สเ” เาร่ายเวทอยู่หลายรั้ แ่ลับมีพลัเวทออมาเพียน้อยนิเท่าน้ำแ็หลอ
ะที่พารายืนอยู่ลาาร่อสู้ หาออรา้อนฟามารที่เายืน ารเลื่อนไหวอมันรวเร็วมานมอแทบมอไม่ทัน พริบาที่เาิว่าะ้อายริ ๆ หัวใน้อย ๆ หยุเ้นไปั้วะ
พรึ่บ!
ร่าอพาราถูว้าเอาไว้อย่ารวเร็ว ใรบาน่วยพาราาารโมีออรา้อนไ้ทันพอี
“มัวเหม่ออะไรอยู่!?” เสียอันุ้นเยัึ้น วามอุ่นออ้อมแน ลิ่นอ่อนละมุนาเส้นผมสีำสวย ผู้ที่มา่วยเห็นเป็นนอื่นนใไม่ไ้นอาายผู้มีใบหน้าเหมือนเพื่อนรัอเานนั้น
"ลูเียส เ้าอยู่นี่ไม่ไ้" พารามอหน้าาราาปีศา ผมสีำ และปี่าูเหมือนเ็เผ่าปีศาที่ายไปแล้วในวามทรำสมัยเ็ออลันไม่มีผิ
“อยู่เย ๆ รอฟื้นพลัเวท” ร่าสูวาพาราลับพื้น ส่วนเา็วาร์ปเ้าไป่วยอามิลโมีมัรทันที พาราไ้แ่ถอนหายใ เมื่อี้หาไม่ไ้ลูเียส่วยไว้ัวเาแบนไปแล้ว พารานั่ลทำสมาธิ เพื่อรวบรวมพลัเวทอีรั้
ลูเียสใ้เวทาบสีำนาให่นับพันพุ่ไปหาอรา้อนและอทัพเา
"อันรายริๆ" ปีแอร์และเหล่าลูน้อถูสั้วยบาเรียนาให่ ทำให้พวเาไม่มีแม้ระทั่รอยี่วน "นึไม่ถึว่าะไ้พบันที่นี่ ลูเียส โึ้นเยอะเลยนะ"
"หุบปาะ ไอ้นทรยศ"
ทันทีที่ลูเียสพูบ เา็วาร์ปมา่วยอามิลที่ำลัะถูไฟออรา้อนา้านหลัอเา ลูเียสร่ายเวทป้อันให้อย่ารวเร็ว ทำให้อามิลรอายพอี
"มา้าเหมือนเิมเลยนะ" อามิลหันหน้าไปหานที่เพิ่มา
"สภาพแบบนี้อย่ามาเะะ้าละัน" ลูเียสยิ้มออมา
“นายท่าน บาเ็บรไหนหรือไม่” ปีแอร์วาร์ปมายัพาราและสำรวร่าาย พาราลุยืนึ้น แล้วุยับเาให้เป็นธรรมาิที่สุ
“ะ ้าไม่เป็นไร”
"อนนี้วามทรำอท่านลับมาทั้หมแล้วหรือไม่"
"้ารู้เพียว่า ้าเป็นผู้สัหารราินี และ่ววัยเ็ที่้าอยู่เฟาริเอล หลัานั้น็ไม่ัเน มัน้ามไปมาน้าไปหม"
“ั้น้าะเล่าให้ท่านฟั ท่านเป็นผู้่อั้อทัพเา แผนารทั้หม ้อมูลออรา้อน อัมี และไอเท็ม่า ๆ ที่เราใ้ท่านเป็นผู้มอบให้ อนนี้วามทรำนายท่านยัลับมาไม่หม ะนั้นนว่าวามทรำอท่าะลับมา ้าะเฝ้ารอท่าน”
ปีแอร์พู้วยน้ำเสียัวล เายิ้มให้พารา และพู่อ “รอวันที่วามปรารถนาอท่านะเป็นริ” าอเาเป็นประายเมื่อพูเรื่อวามฝันออลัน หลัาพูบเา็ลับไปอีฝั่อสนามรบทันที
ป่าทาะวันออ
“นี่มันเรื่ออะไรัน” าเอลพยุัวึ้นและมอไปรอบ ๆ เาอยู่ท่ามลา้นไม้หนาทึบ แทบะไม่มีแสส่อเ้ามา เาลอทสอบพลัเวท อนนี้เาสามารถใ้พลัไ้ “แล้วที่นี่มันที่ไหน”
“สุสานอเ้าไ” ายนหนึ่เินออมาาเามื ผมสีทออร่าม ผิวสีาวี ทำให้ร่านั้นโเ่นึ้นมา
“อทัพเา!” าเอลหลัิ้นไม้ให่ ้วยร่าายที่เ็มไป้วยรอยแผล บวับวามอ่อนล้าาาร่อสู้ในแนวหน้า อนนี้เาเสียเปรียบอย่ามา
“้าือหัวหน้าหน่วยที่สอ แสอน” แสอนาปีว้า ปีสีเินนาให่ระพือไปมา ทำให้เิลมอ่อน ๆ ระทบร่าายอาเอล าเอลใอย่ายิ่ นานแล้วที่เาไม่ไ้เผิหน้าับนาเผ่าสวรร์
แสอนบินเ้าใส่าเอลอย่าไม่ทันั้ัว เาึถูัระเ็นทะลุ้นไม้ ทำเอาเาุแทบาใ ายร่าให่ระหน่ำโมี้ำ ๆ อย่าบ้าลั่
“ายะ!” าเอลร่ายเวทป้อัน เาพยายามพยุัวเอึ้นและั้หลัใหม่ทันที เาึเริ่มโมีลับ้วยเวทสายฟ้า แ่้วยวามที่เราะอศัรูแ็แร่มา และสภาพร่าายอาเอล ทำให้ารโมีไร้ผล แสอนยัโ้ลับอย่าไม่ยั้มือ ทำให้เวทป้อันอาเอลแเป็นเสี่ย ๆ
“เอือ” าเอลโนยำนสะบัสะบอมอีรั้ ารระหน่ำเวทลมอแสอน ทำให้าเอลเ็บนยับัวไม่ไ้ เาใ้เวทมนร์เฮือสุท้ายป้อันุายเอาไว้
ป่าทาะวัน
“เวทฟอน้ำั้นหรือน่าสนใริ ๆ” เรเวนหัวหน้าหน่วยที่สามออทัพเา พู้วยวามื่นเ้น ในะที่โฮมำลัพยุร่าอเลโอที่ยัสลบอยู่ หลัานั้นเาไ้ร่ายเวทโมีใส่ศัรูแ่นั่น็ไม่ไ้ผล
“โธ่เอ๊ย ทำไมผิวหนัมันลื่นไ้นานั้น สมายาอีามหาสมุทร”
ผิวอเรเวนเปลี่ยนเป็นเล็สีเียวเลื่อมล้าย ๆ ปลา แท้ริแล้วเรเวนเป็นเผ่าบาาล เาสามารถลายร่าเป็นสัว์ทะเลไ้
“เวทอเ้าทำอะไร้าไม่ไ้หรอ เ้าหนู” ฟอน้ำทั้หมอโฮมถูำัในพริบา
“แย่แล้วสิ” โฮมใ้เวทฟอน้ำป้อันนเอและเลโอ ทันทีที่เรเวนพุ่เ้ามา เาใ้เวทฟอน้ำสัเอาไว้และสร้าฟอน้ำนับร้อยเป็นำแพั้นเพื่อที่ถ่วเวลา เาหลบอยู่ในาโบราสถาน และพยายามปลุเลโอ
“เลิเล่น่อนแอบไ้แล้ว เ้ามนุษย์!” เรเวนเินเ้ามายัาโบราสถานที่โฮม่อนัวอยู่ แม้ว่าโฮมพยายาม่อนพลัเวทและิสัหารอเา แ่ทว่า็ไม่สามารถหลบหนีาเรเวนไ้เลย เรเวนเินเ้าไปใล้และยิ้มออมาทันที
ป่าะวันออ
แสอนเินเ้าไปหาาเอล หวัว่าะปิา ทันในั้นพลัเวทปริศนาพุ่มาาทิศะวันออ ทำให้หลัมืออแสอนมีเลือออเป็นเส้น
“ู่่อสู้เ้าือ้า” เสียปริศนาัึ้น าเอลที่มีสิเลือนราพยายามมอหา้นออเสีย
ายผมสีน้ำาลอ่อนประายทอ วาสีม่วั่อัมี ใบหน้าที่ามนแทบะไม่อยาละสายาปราึ้นพร้อมเวทลมนาให่
เวลล์เริ่มสู้ับแสอนอย่าริั แ่ระนั้นารโมีลับไร้ผล าเอลพยายามรัษาร่าาย และมอาร่อสู้อย่าพะว
“ไอเท็มเราะอเผ่าสวรร์สินะ” เวลล์พูึ้น
“ถู้อ” แสอนหยุารโมี และเริ่มใ้ไอเท็มที่ไ้รับมา “แ่มันอาะเป็นนละิ้นาที่เ้าิ” เราะสีทอ่อย ๆ ลอยออมาาลำัวอเา ทำให้เวลล์ และาเอลใอย่ายิ่
“ไอเท็มอวิหารทอำในำนาน '็อ!'”
แ่ละอาาัระมีไอเท็มอันเป็นสมบัิที่ทอมาอย่ายาวนาน และมันหลับใหลอยู่วิหารทอำ และนี่ือไอเท็มเสริมเราะที่แ็แร่ที่สุในประวัิศาสร์โลเวทมนร์ 1 ใน 4 ไอเท็มโบราผู้เป็นเ้าอืออาาัรแฟรี่ อเผ่าสวรร์
“เ้าไ้มันมาอย่าไร” เผ่าสวรร์และเผ่ามนุษย์ แม้ว่าวามสัมพันธ์ะแย่ แ่แถบายแน็มีาริ่อ้าายอยู่ ทำให้่าวสาราทั้สอินแนรั่วไหล าม่าวลือที่ว่าไอเท็มที่ล้ำ่าอเผ่าสวรร์ถูโมยไปเมื่อ 2 ปี่อน
ป่าะวัน
หลัาที่เรเวนเอัวโฮม มัน็โมีอย่าไม่ยั้มือ โฮมพยายามป้อันอย่าสุวามสามารถ นพลัเวท่อย ๆ เลือนหายพร้อมับสิอเา เรเวนหยุโมีทันที เมื่อร่าเล็นอนแน่นิ่อยู่บนพื้นอาโบราสถาน เาเินเ้าไปหาร่านั้น้า ๆ พยายามเอื้อมมือลมาับที่หัวอโฮมเพื่อเ็ว่าเาายรึยั
“อย่าเอามือสปรอแมาแะ้อพรรพวอ้า!” ราฟาเอลมาทันพอี ทำให้เรเวน้อหยุารระทำเพียเท่านั้น และหันมาสนใเา
“สภาพอยับเยินนานี้ ยัปาเ่อี” เรเวนสัเร่าายอราฟาเอลที่เ็มไป้วยบาแผล
“เผ่าบาาลั้นเหรอ น่าสนใริ ๆ” เมื่อพูบราฟาเอล็พุ่เ้าใส่เรเวนอย่าไม่ทันั้ัว ทำให้มันเไป้าหลัหลายเมร เรเวนระุยิ้ม บันี้เาเอู่่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว าร่อสู้ระหว่าเวทน้ำับไฟึเริ่ม้นึ้นอย่าุเือ
"เวทไฟะนะน้ำอย่า้าไ้อย่าไร" เรเวนท้าทาย
"ไม่ลอ็ไม่รู้" ราฟาเอลร่ายเวทที่แ็แร่ที่สุอเา มันพุ่ไปยัฝั่ร้ามอย่ารวเร็ว โยนที่ยืนอยู่หลบทัน
แ่นั่นเลโอที่ไ้สิเาใ้เวทเลื่อนย้ายมิิทำให้ารโมีอราฟาเอลโนแสอนั ๆ ั้แ่บริเวไหล่และแน้ายอมันหายไปในพริบา
"สวย!" ราฟาเอลพู
"เลโอฟื้นแล้วหรือ" โฮมหันไปูบุลที่ำลัลุึ้น้า ๆ
"อโทษนะที่ทำให้ลำบา" เลโอหันมาุยับโฮมและราฟาเอล
แ่ว่าไม่นานแน้ายอิเรเวนลายเป็น้อน ๆ ะปุ่มะป่ำ แน้ายที่หายไป็ถูสร้าึ้นใหม่ อีทั้แผลามร่าายอมัน็สมานันอย่ารวเร็ว ทำให้ทั้สามใเป็นอย่ายิ่
"โพไอน! เป็นไปไม่ไ้" โฮมพูออมา แสสีเียวสว่าสไว บันี้ร่าอเรเวนลับหายเป็นปริ เรเวน เป็นผู้รอบรอไอเท็มศัิ์สิทธิ์ออาาัรทาูร่า เผ่าบาาล 'โพไอน' ไอเท็มฟื้นฟูพลัีวิ ึ่เป็น 1 ใน 4 ไอเท็มในำนานเ่นเียวับเราะอแสอน
สนามรบ
อามิลล้มลบนพื้น เาหอบแฮ้วยวามเหนื่อยล้า ไม่ว่าเาะล้มสัี่รั้เา็ลุยืนึ้นมานไ้
"ไม่ไหว็พัะ ้าัารเอ" ราาปีศาพู แ่อามิลลับไม่ฟัพุ่เ้าไป่อสู้ับอรา้อนอีรั้ นลูเียสถึลับยิ้มออมา
าร่อสู้อันยาวนานท่ามลาแสันทร์ยามรารี พวเายัหาุอ่อนอมันไม่ไ้ ในใิอย่าเียวว่าหาเ้าัวนี้หลุออไป หายนะรั้ให่้อเิึ้นอย่าแน่นอน
“พวเราอร่วม้วยนะอรับ ท่านราา” เสียายผมม่วผู้ที่มาใหม่พูึ้น
"สภาพูไม่ืเลยนะอรับท่านอามิล" ายผมน้ำเินพูและยิ้มออมา
“มาแล้วหรือ” ปีแอร์มอไปยัายทั้สามที่ปราัวึ้น อะพอลโล่ โอิน แอรีส พวเาือสุยอนัรบอาม่อนออาาัรานส์ ในบันทึสมัยออาาัรานส์ เผ่าสวรร์ และบาาล เียนไว้ว่าประมา 3 ปีที่แล้ว พวเาทั้สามสามารถเอานะอันับหนึ่และสามออัศวินเวทมนร์แห่แอสทราเนียไ้ ื่อเสียเรื่ออพวเาโ่ัไลทั่วทุอาาัร
“ัวให่ว่าที่ิ” โอิน ายผมสีม่วท่าทาวน ๆ พูึ้นเาเป็นผู้ใ้เวทพิษ ส่วนายัวเล็ผมสีส้มอ่อนหน้าาน่ารัที่ยืนอยู่้า ๆ เาเป็นผู้ใ้เวทรัษาที่แ็แร่ และมีอายุน้อยที่สุในลุ่มนัรบอาม่อน นามว่าแอรีส
“ลุยเลยพว” อะพอลโล่ายผมน้ำเินท่าทาสใสมาพร้อมเวทน้ำสุแร่ หันไปุยับพรรพวอเา ทั้สามพุ่ไปยัอรา้อนทันที เ่นเียวับอามิล และลูเียส พวเาทั้ 5 ู่โมพร้อมัน
มัรัวให่ล้มลับพื้นอย่ารวเร็ว ทำให้แผ่นินสนั่นหวั่นไหวอย่ารุนแร
“สมแล้วที่เป็นบุรายอท่านผู้นั้น ลูเียสเอ๋ย” ปีแอร์มอลูเียส และเหล่านัรบอาม่อนเ้าปะทะอรา้อนโยไม่มีท่าทีว่าะยอมแพ้ รวมถึอามิลที่ยัสู้ไหว "เวาล นีล มิเรน เ้าอยาแสฝีมือให้นายท่านเห็นใ่ไหม?"
"เรารู้อยู่แล้วนะน่า!" ทันทีที่พูบทั้สาม็พุ่เ้าไปปะทะับเหล่านัรบอาม่อนทันที
"รออยู่เลย" โอินยิ้มออมา แอรีส และอพอลโล่่า็เ้าปะทะับอทัพเาทั้สามอย่ารวเร็ว
พารายืนมอาร่อสู้อในสนามรบถึลับลืนน้ำลายลอัอึ ูเหมือนฝั่ธรรมะะไ้เปรียบเล็น้อยนั่นทำให้พาราิว่าเาพลาโอาสในารเป็นวีรบุรุษัารับอรา้อนไปเสียแล้ว
ไม่ทันที่พาราะโล่ใ เ้ามัร็ืนสภาพอีรั้ มันยายัวให่ว่าเิมเท่าัว พลัเวทอมัน็เพิ่มึ้น้วย ัภาพมาที่อามิลล้มไปอับพื้น ส่วนลูเียสสภาพหอบแฮนแทบะยืนไม่ไหว
อยู่ ๆ เ้าัวให่็สร้ามวลสีำทมิฬนาให่ออมา พลัที่ปลุมมวลสีำรุนแรนพารานลุ เามอไปยัลูเียสที่ทำท่าว่าะรับารโมีเพียนเียว สลับับเหล่านัรบอาม่อนที่ำลั่อสู้ับอทัพเาอย่าุเือ
"ลูเียส! ไม่ไหวหรอ รีบหนีออไป่ะ!" พาราใ้แรเฮือสุท้ายะโนัลั่น ลูเียสที่ไ้ยินเาหันลับมาามเสีย เมื่อเาเห็นร่าเล็ที่ทำท่าวิ่เ้ามา ริมฝีปาอเา็ยึ้น้า ๆ ่อนะพุ่เ้าไปหาอรา้อน
บ้าไปแล้วหรอ!
ไม่มีฟินิ์แล้วเหมัน์นิรันร์าลยัใ้ไ้อยู่มั้ยนะ?
"เหมันร์นิรันาล!"
เวทมหาศาลพุ่ออาัวอพารา มวลสีำทมิฬออรา้อนถูแ่แ็เอาไว้อย่ารวเร็ว่อนที่มันะระเบิออมา แรระเบิที่รุนแรทำให้อรา้อนระเ็นไประแทภูเา้านหลั าอมันาระุย บวับหินำนวนมาถล่มทับเ้าัวให่ วันโมลอลุ้บบัแสันทร์
เสียร้อโหยหวนอมันัลั่นเอนาร์ เ่นเียวับพาราที่ล้มลระอัเลือ ราวนี้มันทรมานว่ารั้ที่แล้วมา วามเ็บปวที่ไร้วี่แววว่าะสลาย เป็นเพราะว่าฟีนิ์ไม่ไ้อยู่ับัวเาแล้ว!
"นี่เ้าโ่หรือบ้าันแน่!" ลูเียสบินมาและประอพาราเอาไว้่อนะรอน้ำยาบาอย่าใส่ปาอเา มันบรรเทาวามเ็บปวอพาราไ้มาทีเียว
อรา้อนิ้น้วยวามทุ์ทรมาน ไม่นานามันะ่อย ๆ อึ้นมา แ่ระนั้นารออา็หยุะั
“ถึเวลาแล้วสินะ” ลูเียส็ยิ้มออมา เา้อนัวพาราึ้นและบินไปยัที่ที่ปลอภัย
“เิอะไรึ้น” ปีแอร์สัเพฤิรรมออรา้อน บนัวอมันมีแสและบาอย่าหลุออมา
“อรา้อนมันำลัับบาอย่าออาร่าาย” เพนที่ำนาเี่ยวับแร่ อัมีและไอเท็มเวทมนร์ล่าวทั "มันือฟีนิ์ที่เอาออาัวท่านอลัน" ายนเิมพู
“ิส์ เ้ามีวามเห็นว่าอย่าไร” ปีแอร์หันไปถามน้าน้า
“ฟีนิ์มันเยอยู่ในัวนานท่านเมื่อไม่นานมานี้ไม่ผิแน่นอน” ิส์พู
สอืน่อน
“หนาว” พาราที่นอนอยู่บนพื้นละเมอออมา ลูเียสลุึ้นมาาเีย และมอไปยัเา เพื่อสัเว่านที่นอนอยู่หลับไปหรือยั
"ออมาไ้แล้ว" ลูเียสพู
“นายท่าน ้าพาเามาแล้วอรับ” แอรีสที่ยืนอยู่ในเามืมุมห้อเินออมาพร้อมับายปริศนานหนึ่
"เอามันออมาะ" พวเา็ทำารึฟีนิ์ออาพาราทันที ทว่ามัน็ไม่สามารถออมาไ้่าย ๆ
"แบบนี้นี่เอ นายท่านเาลืนมันลไปอรับ"
"แล้วมันยัไ"
"เรา้อเอามันออมาาทาเิมอรับ"
"หมายวามว่า...เรา้อล้วเ้าไปในปาท่านอลันหรือ?" แอรีสพู้วยวามสสัย
"้อูมันออมาอรับ" ายปริศนาอุ้มายัวเล็มาวาบนเีย และนั่ล้า ๆ ร่าออลัน ่อนที่เาะโน้มัวลมา
"้าะทำเอ" แอรีสหันหน้ามอลูเียสอย่ารวเร็ว ไม่นึไม่ฝันว่าท่านราาปีศาอาสาทำเรื่อแบบนี้
ลูเียสมอไปยัริมฝีปาบา ๆ อร่าเล็ที่นอนอยู่ ใบหน้าแ่ำอราาปีศาร้อนผ่าวนายที่มออยู่ถึับเอาใ่วย
ทันทีที่ลูเียสโน้มัวลมา ใบหน้าอทัู้่ห่าันเพียไม่ี่ืบ
"ินไม่ไหวแล้ว" ายที่นอนอยู่ละเมอออมา ทำให้ลูเียสระเ้ึ้นทันที
"พวเ้าออไป่อน้านอ่ะ" ลูเียสหันไปบอายทั้สอ
"อรับ"
พรึ่บ!
เมื่อแอรีสและายปริศนาหายไปาห้อ ลูเียสหมุนแหวนที่นิ้วอีรั้ ใบหน้าอเาลับลายเป็นราาปีศาัเิม ผมสีำ วาสีแสว่าสไวในวามมื
"หลับเสียเถอะอลัน"
นิ้วเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าอนที่นอนอยู่ไปทั่ว นหยุที่ริมฝีปาอันเอิบอิ่ม เา่อย ๆ โน้มัวลุมพิริมฝีปาร่าเล็อย่าแผ่วเบา่อนะละเลลิ้นเ้าไป้าใน และเริ่มูมันอย่าริั
สนามรบ
“ภาริล้มเหลวสินะ” เวาลพู หลัาที่อรา้อนับอัมีออาร่าาย ทำให้พลัอมันลลอย่ามหาศาล แม้อัมีทั้หะสามารถใ้ปลุอรา้อนไ้ แ่พลัเวทอมัน้อับเลื่อน้วยแร่หรืออัมีแห่ีวิ มิเ่นนั้นมันะลายเป็นเพียระสอบทรายที่มีีวิเท่านั้น
“เปลี่ยนเป็นแผนที่สอ” ปีแอร์ยืนมอสถานาร์ อนนี้อรา้อนำลัเสียเปรียบสุ ๆ หาปล่อยไว้่ออาวุธสรามที่เป็นไม้ายเพื่อเปลี่ยนแปลโลอเา้อหายไปอย่าแน่นอน ปีแอร์ถอนหายใ และวาร์ปไปหาอลัน
"นายท่าน พลัอท่านน่าประทับใอย่ายิ่"
"ปีแอร์!" พาราใเล็น้อยเมื่อเห็นหน้าปีแอร์
“รั้นี้ถือว่าเป็นารทสอบพลัแล้วันนะอรับ อให้ท่านปลอภัย พวเราทุนรออยารลับมาอท่านอยู่นะอรับ” ปีแอร์พูึ้น และหายไปยัอีฝั่ทันที
“เียวสิ ยัุยันไม่บ” พาราวิ่ไปทาปีแอร์ เาหันลับมายิ้ม อนนี้ในหัวอเามีแ่เรื่ออเวลล์และาเอลเ็มไปหม
ทหารออทัพเารวมถึอรา้อนหายไปในพริบา รวมถึแสอนและเรเวนที่ำลั่อสู้ับพวาเอล เหลือเพียวันทร์เ็มวที่ลอยเ่นอยู่บนนภา อามิลที่เห็นว่าปลอภัยแล้วึล้มลับพื้น
โอินรีบแบอามิลึ้นมาและเินมาทาที่พาราอยู่ แอรีสใ้เวทรัษาแผลทันที
“อามิล ไหวไหม” พาราเย่าัวเา เหมือนว่าเาหลับไป้วยวามเหนื่อย
“ทั้ ๆ ที่ลาแ่็บ้าบิ่นเินา” ลูเียสมอไปยัอามิลและส่ายหน้าไปมา
“แล้วเ้าบาเ็บรึเปล่า” พาราสำรวร่าายลูเียสเพื่อว่าเาะไ้รับบาเ็บ บันี้อะพอลโลไ้วาวเวทบาอย่ารอบัว
พวเราทั้หอยู่ในวเวทปริศนาเล็ๆ ่อนที่วแหวนเวทนาให่ะปราึ้นบนพื้น ทันในั้นแสบาอย่าระายออในรัศมีหลายิโลเมร
ท้อฟ้าสีำลับสว่า้าราวับลาวัน ทุอย่าหยุนิ่ แม้ะเป็น่วระยะเวลาเพียไม่ี่วินาที แ่สำหรับพารารู้สึว่ามันผ่านไปนานเหลือเิน วเวทที่เรายืนอยู่ลายเป็นบาเรียุ้มันพวเราทั้หน ทำให้ัวไม่ไ้สัมผัสับแสโยร
“พวมันพยายามลบวามทรำอพวเราทุน” อะพอลโล่พู แผนสอออทัพเาือลบวามทรำเี่ยวับเรื่อที่เิึ้นทั้หมที่นี่ รัศมีอแสรอบลุมทั้เอนาร์ แสสว่าทำให้พาราแสบา
"หลับไปเสียเถอะอลัน"
แหละนี่ือำพูสุท้ายที่พาราไ้ยิน าอเาพร่ามัว้อมอใบยัใบหน้าอลูเียส นัยน์าสีแส่อสว่าท่ามลาวามมื มันุ้นนบอไม่ถู ไม่นานนัสิอพารา่อย ๆ เลือนราและสลบไป
บภา 1
ความคิดเห็น