สาวไฮโซ...กับหนุ่มชาวไร่

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

"ปรายฟ้าเป็นอะไรรึเปล่าลูก"ทรงภพถามลูกสาวเมื่อเห็นปรายฟ้าหน้าง้ำหน้างอเดินเข้ามา
"เปล่าค่ะ หนูขอตัวนะคะพ่อ" ปรายฟ้าเดินมาหอมแก้มบิดาแล้วเดินขึ้นข้างบนทันทีทำเอาทรงภพถึงกับทำหน้างงในอาการของลูกสาว
"แก ไอ้บ้าไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้หน้าลิง ตายซะเถอะแกย้าก...." ตุ๊กตาหมีตัวโตที่ได้จากงานวันเกิดปีก่อนกลายเป็นแบบจำลองหน้าของภูเวียงแล้วโดนทุบตีหลายครั้งจนสาแก่ใจ 
"คอยดูนะฉันจะต้องแก้แค้นนายให้ได้ ฮึ้ย!" ปรายฟ้าพูดด้วยสีหน้าคับแค้น
    ฟ้าใสยามเช้าปกคลุมด้วยเมฆหมอกและไออุ่นจากแสงอาทิตย์ที่สาดส่องวันนี้ปรายฟ้าตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารแต่เธอก็พบว่าอาหารได้ถูกจัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว
"พ่อคะ"
"อ้าวฟ้าตื่นแล้วหรือลูก"  ทรงภพมีหน้าตาที่แจ่มใสกว่าตอนที่อยู่กรุงเทพฯมากอาจเป็นเพราะอากาศที่นี่ดีและไม่ต้องทนกับความวุ่นวายของผู้คนเหมือนเมื่อก่อนแต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามปรายฟ้าก็ชอบที่จะเห็นบิดาแจ่มใสอย่างนี้มากว่า
"พ่อแย่งหน้าที่หนู  หนูบอกพ่อแล้วใช่มั๊ยคะว่าต่อไปนี้หน้าที่งานบ้านหนูจะทำเอง"
"พ่อรู้แต่ถ้ารอลูกมาทำอาหารเช้ามีหวังพ่อหิวตายพอดี  เพราะกว่าลูกจะทำอาหารเสร็จนะพ่อคงต้องเปลี่ยนจากข้าวเช้าเป็นข้าวเที่ยงแทนแล้วล่ะ"
"แหม คุณพ่อก็"
"มาทานข้าวกันลูก"
"เอ่อ พ่อคะทานข้าวเสร็จแล้วหนูขอไปที่ในเมืองได้มั๊ยคะ"
"ลูกจะไปทำไมกัน"
"ก็ไปซื้อของนิดหน่อยค่ะ"
"แต่ที่นี่ไม่เหมือนที่กรุงเทพฯนะลูกมันอันตราย"
"โธ่พ่อคะหนูไปแป๊บเดียวเองอีกอย่างนะเราไม่เคยทำอะไรให้ใครเค้าคงไม่ทำอะไรหนูหรอกค่ะ  นะคะ" ปรายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
"แต่พ่อก็อดห่วงไม่ได้เอางี้ เดี๋ยวพ่อไปเป็นเพื่อนลูกดีกว่า"
"แต่วันนี้คุณพ่อมีนัดกับเกษตรจังหวัดไม่ใช่เหรอคะแล้วเค้าก็จะมาหาพ่อตอน 10 โมงเช้าแล้วจะไปกับหนูได้ไง"  ทรงภพทำท่าครุ่นคิดหนักเพราะถึงแม้ที่นี่จะดูสุขสงบดีแต่ก็เต็มไปด้วยผู้มีอิทธิพลมากมายล้วนแล้วแต่กฎหมายไม่สามารถทำอะไรได้  อีกทั้งที่นี่เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนคนแปลกถิ่นอย่างเขาและลูกสาวจึงเป็นที่น่าจับตามองเป็นพิเศษ
"นะคะ ..นะคะพ่อ"  ปรายฟ้าอ้อนผู้เป็นพ่อ
"ก็ได้ แต่ลูกต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ"
"คะ ฟ้าสัญญาหืม รักพ่อที่สุดเลย" ปรายฟ้าพูดพร้อมกับหอมแก้มบิดาไปฟอดใหญ่
    หลังจากทานอาหารและล้างจานเสร็จปรายฟ้าก็บึ่งรถเข้าไปในเมืองทันทีหญิงสาวตื่นเต้นมากที่จะได้ไปผจญภัยในที่ใหม่โดยไม่รู้เลยว่าอันตรายกำลังจะมาเยือน
"เอในเมืองเชียงรายนี่ก็ใหญ่เหมือนกันแฮะ ก่อนอื่นต้องแวะร้านหนังสือก่อน"  หญิงสาวขับรถจอดไกล้กับร้านหนังสือ
"อืม ขอโทษนะคะหนังสือทำอาหารอยู่ตรงไหนคะ"  ปรายฟ้าถามคนขาย
"ตรงมุมนั้นค่ะ" คนขายชี้ไปยังมุมหลังสุดของร้าน
"ขอบคุณค่ะ"
"อืม เล่มนี้ก็น่าสนนะแต่เล่มนี้ดูน่ากินกว่าง่ะ"
"งั้นก็เอาทั้งสองเล่มเลยดีมั๊ย" เสียงที่ดูเหมือนคุ้นหูแต่เป็นเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุด
"ว่าแล้วเชียวความซวยต้องมาเยือน รู้สึกตะหงิดตั้งแต่เช้าละ" ปรายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"อะไรคู้น เจอผมเป็นโชคดีของคุณตังหากล่ะไม่รู้เหรอแถวนี้อันตรายจะตายไป"
"ฉันว่าคุณน่ะอันตรายมากกว่า ไปให้พ้นเลยนะ"
"คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ผม เจ้าของก็ไม่ใช่" ภูเวียงตีหน้าใส่หญิงสาว
"หืมงั้นก็ถอยไปสิ ฉันไปดูอย่างอื่น" ปรายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทันแล้วเดินชนไหล่ภูเวียงไปยังที่ขายนิตยาสาร
"นี่คุณเดินชนผมแล้วยังไม่รู้จักขอโทษอีก"
"ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้มายืนขวางทางล่ะ"  หญิงสาวเบ้ปากแล้วขำที่กวนประสาทชายหนุ่มได้
"ผมว่าอย่างคุณเนี่ยนะถนัดกินมากกว่าทำมั้ง" ชายหนุ่มพูดเสียงยาวเชิงดูถูกว่าคุณหนูไฮโซอย่างเธอไม่มีทางทำอาหารได้หรอก
"นี่อย่ามาดูถูกฉันนะ อีกอย่างฉันจะถนัดอะไรก็ไม่ได้หนักที่ใส่หมวกใครด้วย"  ปรายฟ้าพูดหน้าตาย
"นี่.." ภูเวียงพูดไม่ออกก็มันไม่ใช่เรื่องของเขาจริงๆ
    ปรายฟ้าเดินไปดูหนังสือภูเวียงก็เดินตามไปทุกที่ไม่ว่าปรายฟ้าจะไปไหนภูเวียงก็ตามไปจนปรายฟ้าต้องหยุดหันกลับมาต่อว่าเข้าให้แต่จังหวะที่๓เวียงเดินตามมันกระชั้นชิดเกินไปทำให้ปรายฟ้าต้องตกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่กว่า