ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
"ก็เอาสิเค้าจะได้รู้กันไงว่าเราทำอะไรกัน" ภูเวียงยิ่งสนุกใหญ่ในการแกล้งปรายฟ้าเมื่อเห็นใบหน้าขาวนวลนั้นซีดลง
"นี่คุณ ฉัน..ฉันชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ" ปรายฟ้าแข็งใจยื่นมือเล็กผลักอกภูเวียงอย่างแรงแต่ภูเวียงไวกว่าทำให้คว้ามือเล็กๆที่เจ้าของไม่เต็มใจเข้ามาอยู่ในอ้อมอกอย่างรวดเร็ว
"คุณ ถือดียังไงมาจับมือฉัน ปล่..ปล่อยนะ" ปรายฟ้าเสียงแข็งเมื่อชายหนุ่มจับมือเธอแน่นแถมยังกระชากตัวเธอมาสัมผัสกับอกเขาอีก ตาบ้านี่ถือดีจริงๆเลย! ปรายฟ้าดิ้นจนอ่อนแรงแต่ภูเวียงก็ไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อยซักที ทันใดมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้าสู่สมองเธออย่างรวดเร็วราวกับเป็นปฏิกริยารีแฟลกซ์ ปรายฟ้ารีบกระทืบเท้าภูเวียงอย่างแรง
"โอ๊ย! เสียงชายหนุ่มที่อุทานด้วยความเจ็บ"
"สมน้ำหน้า นายวอก" ปรายฟ้าหลุดพ้นจากพันธะของภูเวียงแต่ยังมิวายที่สาวจ้าวจะอวดดีว่าภูเวียงเป็นวอกทั้งที่เมื่อกี้ยังกลายเป็นลูกไก่ในกำมืออยู่เลย
"นี่คุณเหยียบเท้าผมไม่พอยังว่าผมอีกเหรอ" ภูเวียงพูดด้วยสีหน้าโกรธและเจ็บด้วยไม่นึกว่ายัยคนอวดดีนี่จะฤทธิ์เยอะอย่างนี้
"ช่วยไม่ได้นี่คุณอยาก...เอ่อฉันก่อนทำไมล่ะ" ปรายฟ้าหน้าแดง
ภูเวียงเพิ่งสังเกตว่าหญิงสาวที่ทันสมัยมาจากเมืองกรุงอย่างเธออายด้วยเหรอในเมื่อเขาแค่กอดเท่านั้นเอง ยิ่งมองดูเธอเขินนี่เหมือนเจ้าหญิงเลยแต่ภูเวียงต้องสลัดความคิดออกจากหัวไปในเมื่อเธอไม่ใช่เหรอทำให้เขาเจ็บตัว
"ก็คุณอยากหาเรื่องก่อนทำไมละ" ชายหนุ่มพูดด้วยอาการโกรธกึ่งขำเมื่อเห็นท่าเขินไม่เลิกของปรายฟ้าแล้วเขาก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ทำเอาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเคืองเชียว
"ฉันเกลียดนายที่สุดเลยนายวอก" ปรายฟ้าตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความโมโหและวิ่งกลับบ้านไปปล่อยให้ภูเวียงยืนอึ้งคนเดียว
"นี่คุณ ฉัน..ฉันชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ" ปรายฟ้าแข็งใจยื่นมือเล็กผลักอกภูเวียงอย่างแรงแต่ภูเวียงไวกว่าทำให้คว้ามือเล็กๆที่เจ้าของไม่เต็มใจเข้ามาอยู่ในอ้อมอกอย่างรวดเร็ว
"คุณ ถือดียังไงมาจับมือฉัน ปล่..ปล่อยนะ" ปรายฟ้าเสียงแข็งเมื่อชายหนุ่มจับมือเธอแน่นแถมยังกระชากตัวเธอมาสัมผัสกับอกเขาอีก ตาบ้านี่ถือดีจริงๆเลย! ปรายฟ้าดิ้นจนอ่อนแรงแต่ภูเวียงก็ไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อยซักที ทันใดมีความคิดหนึ่งวิ่งเข้าสู่สมองเธออย่างรวดเร็วราวกับเป็นปฏิกริยารีแฟลกซ์ ปรายฟ้ารีบกระทืบเท้าภูเวียงอย่างแรง
"โอ๊ย! เสียงชายหนุ่มที่อุทานด้วยความเจ็บ"
"สมน้ำหน้า นายวอก" ปรายฟ้าหลุดพ้นจากพันธะของภูเวียงแต่ยังมิวายที่สาวจ้าวจะอวดดีว่าภูเวียงเป็นวอกทั้งที่เมื่อกี้ยังกลายเป็นลูกไก่ในกำมืออยู่เลย
"นี่คุณเหยียบเท้าผมไม่พอยังว่าผมอีกเหรอ" ภูเวียงพูดด้วยสีหน้าโกรธและเจ็บด้วยไม่นึกว่ายัยคนอวดดีนี่จะฤทธิ์เยอะอย่างนี้
"ช่วยไม่ได้นี่คุณอยาก...เอ่อฉันก่อนทำไมล่ะ" ปรายฟ้าหน้าแดง
ภูเวียงเพิ่งสังเกตว่าหญิงสาวที่ทันสมัยมาจากเมืองกรุงอย่างเธออายด้วยเหรอในเมื่อเขาแค่กอดเท่านั้นเอง ยิ่งมองดูเธอเขินนี่เหมือนเจ้าหญิงเลยแต่ภูเวียงต้องสลัดความคิดออกจากหัวไปในเมื่อเธอไม่ใช่เหรอทำให้เขาเจ็บตัว
"ก็คุณอยากหาเรื่องก่อนทำไมละ" ชายหนุ่มพูดด้วยอาการโกรธกึ่งขำเมื่อเห็นท่าเขินไม่เลิกของปรายฟ้าแล้วเขาก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ทำเอาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเคืองเชียว
"ฉันเกลียดนายที่สุดเลยนายวอก" ปรายฟ้าตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความโมโหและวิ่งกลับบ้านไปปล่อยให้ภูเวียงยืนอึ้งคนเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น