ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
"นี่คุณผิดแล้วไม่รู้จักยอมรับผิดทำตัวเหมือนเด็กอมมือไปได้ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งนผมจับตีก้นไปแล้ว" ชายหนุ่มชักยัวะบ้าง
"กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นเด็ก คุณนั่นแหละที่ผิดที่มาวางป้ายนี้ไม่ดูให้ดีซะก่อนว่าจะมีใครเค้ามองเห็นรึเปล่า แถมไม่เคยมาดูแลมันปล่อยให้มันชำรุดทรุดโทรมแทบจะเหมือนเจ้าของอยู่แล้ว เชอะแล้วมาทำเป็นพูดดี" ปรายฟ้าเชิดหน้าพูดด้วยความโมโห เเทบอยากจะต่อยหน้าตาบ้านี่ให้หมดความหล่อไปเลยด้วยซ้ำถ้าเธอทำได้
"คุณว่าไงนะ" ชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทนในความอวดดีของหญิงสาว
"ก็อย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละ รึแก่แล้วแค่นี้ฟังไม่รู้เรื่อง" ปรายฟ้ายิ้มกวนประสาทภูเวียงอย่างผู้มีชัย
"นี่คุณ.. ." ภูเวียงพูดไม่ออก ผู้หญิงคนนี้อวดดีจริง เดี๋ยวต้องสอนให้รู้สำนึกซะบ้างแล้ว ภูเวียงก้าวเข้าไปใกล้ปรายฟ้าจนหน้าแทบจะสัมผัสกันมีเยงลมหายใจเท่านั้นที่กั้นระหว่างทั้งคู่ไว้
"นี่คุณจะทำอะไรน่ะ" ปรายฟ้าชักรู้สึกหวั่นๆไม่รู้ว่าตานี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้ทำอย่างนี้ถ้าเขาเกิดทำอะไรเธอขึ้นมาจะทำยังไงกันล่ะเนี่ย
"เอ้าก็สั่งสอนคนอวดดีอย่างคุณน่ะสิ" ภูเวียงเดินชิดเข้าหาปรายฟ้าอีกจนตัวแทบจะสัมผัสกันปรายฟ้าได้แต่เดินถอยหลังทำให้ใบหน้าเริ่มซีดเผือดเมื่อเห็นภูเวียงเดินเข้าใกล้
"นี่.. หยุ..หยุดนะอย่าเข้ามานะ ฉันร้องจริงๆด้วย"
"กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นเด็ก คุณนั่นแหละที่ผิดที่มาวางป้ายนี้ไม่ดูให้ดีซะก่อนว่าจะมีใครเค้ามองเห็นรึเปล่า แถมไม่เคยมาดูแลมันปล่อยให้มันชำรุดทรุดโทรมแทบจะเหมือนเจ้าของอยู่แล้ว เชอะแล้วมาทำเป็นพูดดี" ปรายฟ้าเชิดหน้าพูดด้วยความโมโห เเทบอยากจะต่อยหน้าตาบ้านี่ให้หมดความหล่อไปเลยด้วยซ้ำถ้าเธอทำได้
"คุณว่าไงนะ" ชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทนในความอวดดีของหญิงสาว
"ก็อย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละ รึแก่แล้วแค่นี้ฟังไม่รู้เรื่อง" ปรายฟ้ายิ้มกวนประสาทภูเวียงอย่างผู้มีชัย
"นี่คุณ.. ." ภูเวียงพูดไม่ออก ผู้หญิงคนนี้อวดดีจริง เดี๋ยวต้องสอนให้รู้สำนึกซะบ้างแล้ว ภูเวียงก้าวเข้าไปใกล้ปรายฟ้าจนหน้าแทบจะสัมผัสกันมีเยงลมหายใจเท่านั้นที่กั้นระหว่างทั้งคู่ไว้
"นี่คุณจะทำอะไรน่ะ" ปรายฟ้าชักรู้สึกหวั่นๆไม่รู้ว่าตานี่เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้ทำอย่างนี้ถ้าเขาเกิดทำอะไรเธอขึ้นมาจะทำยังไงกันล่ะเนี่ย
"เอ้าก็สั่งสอนคนอวดดีอย่างคุณน่ะสิ" ภูเวียงเดินชิดเข้าหาปรายฟ้าอีกจนตัวแทบจะสัมผัสกันปรายฟ้าได้แต่เดินถอยหลังทำให้ใบหน้าเริ่มซีดเผือดเมื่อเห็นภูเวียงเดินเข้าใกล้
"นี่.. หยุ..หยุดนะอย่าเข้ามานะ ฉันร้องจริงๆด้วย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น