ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
"ผมถามคุณนะไม่ได้ให้คุณมาย้อนถามผม" ชายหนุ่มหน้าตาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที่เพราะความยียวนของสาวน้อยที่ยืนตรงหน้า
"แล้วทำไมฉันต้องตอบคุณด้วยล่ะ" ปรายฟ้าชักสีหน้าไพอใจใส่บ้างทำให้ใบหน้างามยู่ยี่ไม่แพ้ ภูเวียง เลย
"นี่คุณทำไมคุณต้องพูดกวนด้วย" ชายหนุ่มเริ่มไม่พอใจบ้าง
"ก็ฉันพอใจน่ะทำไมเหรอ" หล่อนพูดด้วยความโมโห ปกติหล่อนไม่ใช่คนก้าวร้าวอย่างนี้แต่กับผู้ชายคนนี้ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมหล่อนต้องอารมณ์เสียด้วยทั้งที่เขาก็พูดด้วยดี
"นี่คุณ ถ้าตั้งใจจะกวนผมล่ะก็กรุณาออกไปจากไร่ผมได้แล้วครับ"
"นี่คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันนี่มันไม่ใช่ไร่คุณซักหน่อยไร่ฉันต่างหากอย่ามั่วสิ" เกิดมาไม่เคยถูกใครไล่มีแต่ไล่คนอื่น แล้วผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเราแบบนี้ปรายฟ้าคิดในใจด้วยความแค้นเคือง
"ไร่คุณงั้นเหรองั้นมานี่เลย" ชายหนุ่มกระชากมือหญิงสาวอย่างแรงด้วยความโมโห
"นี่คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อยนะ" ปรายฟ้าพยามขัดขืนและดิ้นแต่เหมือนว่ามันจะยิ่งแน่นเข้าไปทุกมีจนเจ้าตัวชักหมดแรง
"นี่ไง ดูให้เต็มตาเลยนะ" ภูเวียงปล่อยมือจากปรายฟ้าทันทีแล้วชี้ให้ดูป้ายที่ปักไว้
"อะไร นี่ป้าย..." ปรายฟ้าทำหน้างง
"ใช่ป้ายนี้เขียนว่าไร่ภูเวียง อะไรอ่านไม่ออกรึไงคุณหรือว่าเซ่อจนมองไม่เห็น" ชายหนุ่มเริ่มเป็นฝ่ายกวนประสาทบ้างเพราะเป็นที่ของตัวเอง
"ก็ ก็ป้ายเนี่ยเก่าก็เก่าสีก็ซีดแถมต้นไม้ยังเลื้อยมาบังไว้อีกใครจะไปมองเห็นล่ะคงจะมีแต่คุณเท่านั้นแหละมั้งที่มองเห็นน่ะ" ปรายฟ้ารู้ว่าตัวเองผิดแต่ก็ยังพูดกวนเพราะกลัวเสียฟร์อม
"แล้วทำไมฉันต้องตอบคุณด้วยล่ะ" ปรายฟ้าชักสีหน้าไพอใจใส่บ้างทำให้ใบหน้างามยู่ยี่ไม่แพ้ ภูเวียง เลย
"นี่คุณทำไมคุณต้องพูดกวนด้วย" ชายหนุ่มเริ่มไม่พอใจบ้าง
"ก็ฉันพอใจน่ะทำไมเหรอ" หล่อนพูดด้วยความโมโห ปกติหล่อนไม่ใช่คนก้าวร้าวอย่างนี้แต่กับผู้ชายคนนี้ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมหล่อนต้องอารมณ์เสียด้วยทั้งที่เขาก็พูดด้วยดี
"นี่คุณ ถ้าตั้งใจจะกวนผมล่ะก็กรุณาออกไปจากไร่ผมได้แล้วครับ"
"นี่คุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉันนี่มันไม่ใช่ไร่คุณซักหน่อยไร่ฉันต่างหากอย่ามั่วสิ" เกิดมาไม่เคยถูกใครไล่มีแต่ไล่คนอื่น แล้วผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำกับเราแบบนี้ปรายฟ้าคิดในใจด้วยความแค้นเคือง
"ไร่คุณงั้นเหรองั้นมานี่เลย" ชายหนุ่มกระชากมือหญิงสาวอย่างแรงด้วยความโมโห
"นี่คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อยนะ" ปรายฟ้าพยามขัดขืนและดิ้นแต่เหมือนว่ามันจะยิ่งแน่นเข้าไปทุกมีจนเจ้าตัวชักหมดแรง
"นี่ไง ดูให้เต็มตาเลยนะ" ภูเวียงปล่อยมือจากปรายฟ้าทันทีแล้วชี้ให้ดูป้ายที่ปักไว้
"อะไร นี่ป้าย..." ปรายฟ้าทำหน้างง
"ใช่ป้ายนี้เขียนว่าไร่ภูเวียง อะไรอ่านไม่ออกรึไงคุณหรือว่าเซ่อจนมองไม่เห็น" ชายหนุ่มเริ่มเป็นฝ่ายกวนประสาทบ้างเพราะเป็นที่ของตัวเอง
"ก็ ก็ป้ายเนี่ยเก่าก็เก่าสีก็ซีดแถมต้นไม้ยังเลื้อยมาบังไว้อีกใครจะไปมองเห็นล่ะคงจะมีแต่คุณเท่านั้นแหละมั้งที่มองเห็นน่ะ" ปรายฟ้ารู้ว่าตัวเองผิดแต่ก็ยังพูดกวนเพราะกลัวเสียฟร์อม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น